Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Προβολή 2 ντοκιμαντέρ στη μνήμη της Jill Phipps / Χανιά



JILLS FILM (39’)

Την 1η Φεβρουαρίου 1995, στα 31 της χρόνια, η Jill Phipps έχασε τη ζωή της κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού, που μετέφερε ζωντανά νεαρά μοσχάρια προς τη σφαγή τους, στην προσπάθεια της να το σταματήσει. Αυτή η ταινία - βιογραφία δημιουργήθηκε από τους συντρόφους της και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της.

Οι ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων κατηγορούνται από κράτη, αρχές και ΜΜΕ για τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα,  όπως λέει και η μητέρα της Jill, Nancy, δεν έχουν πειράξει ποτέ ούτε μια τρίχα από ανθρώπινο ή μη ζώο, ενώ οι ίδιοι εδώ και χρόνια χάνουν τους δικούς τους κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή μέσα στη φυλακή. Δεν πρόκειται για ατυχήματα, πρόκειται για κρατικές δολοφονίες, για θύματα του μονόπλευρου πολέμου που έχει κηρύξει ο άνθρωπος στα υπόλοιπα ζώα και σε όσους στέκονται στο πλευρό τους. Η αλληλεγγύη πάντα ενοχλεί και φοβίζει,  για αυτό και τιμωρείται παραδειγματικά.

Σύμφωνα με μάρτυρες, η αστυνομία έδωσε σήμα στον οδηγό του φορτηγoύ να προχωρήσει παρά την παρουσία των διαδηλωτών. Η δολοφονία της Jill, είναι ακόμα μία περίπτωση όπου η κοινωνία επιτρέπει να μπαίνει το κέρδος πάνω από τη ζωή, ανθρώπινη η μη. Η ίδια κοινωνία που μας διδάσκει ότι η ζωή κάποιων αξίζει περισσότερο, ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος των άλλων ζώων ή ότι δεν είναι καν ζώο, και θέτει σα στόχο την απεριόριστη αύξηση της κυριαρχίας του επάνω στη φύση.

Όλοι μου οι ήρωες φοράνε ακόμα μάσκες (15’)

Παρουσίαση του Animal Liberation Front και του αγώνα του κατά του εργαστηρίου πειραμάτων – βασανιστηρίων της Huntingdon Life Sciences ως παράδειγμα της αναγκαιότητας της άμεσης δράσης.

«Οι παραδοσιακές μορφές διαμαρτυρίας, συλλογές υπογραφών, επιστολές διαμαρτυρίας κτλ μπορεί να είναι αποτελεσματικές μακροπρόθεσμα, αλλά τα ζώα που βασανίζονται σήμερα, τα ζώα που πρόκειται να πεθάνουν αύριο,  απλά δεν έχουν το χρόνο να περιμένουν. Για αυτό το λόγο το ALF πραγματοποιεί αυτές τις επιδρομές, κι αν ήμουν εγώ αυτός που βρίσκεται μέσα σε κλουβί, αν ήμουν αυτός που βασανίζεται, ξέρω τι θα ήθελα να κάνουν οι άνθρωποι που νοιάζονται για μένα, και δεν θα ήταν να γράφουν επιστολές διαμαρτυρίας και να υπογράφουν, αλλά θα ήθελα να κάνουν ότι μπορούν για να σώσουν τη ζωή μου εδώ και τώρα» (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ).  

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου, 9:30
ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Εκδήλωση / Αφιέρωμα στην Jill Phipps

Γράμμα της Fee Marie Meyer

Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γι’ αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.
Όσον αφορά στην «υπόθεσή» μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα  -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην ελλάδα) και –φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο «οικογενειακό» μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε «αυτές πάνε όλες με όλους»-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.
Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες». Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημα μου για δικηγόρο.
Έχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.
Έτσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...
Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ως το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Έτοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι…
Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ως σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.
Όταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απ’ όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη «διεθνή τρομοκρατία». Άρχισε να μου κάνει «φιλική κουβεντούλα» σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι «καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει»... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου…
Βέβαια, έκανα αρκετά. Όπως είπε και η εισαγγελέας, «κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά» πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!
Αν θέλει να με φυλακίσει γι’ αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Πάντα θα είμαι στην όχθη των καταπιεσμένων και όχι των εκμεταλλευτών, πάντα, μέχρι να μην υπάρχει πια εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τον άνθρωπο στα ζώα και τη φύση. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών –είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Έχει σχέσεις με πολλούς  ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.
...Οπλίσατε επί σκοπό και εκτελέστε μας στον τοίχο της Καισαριανής...
Θέλω να σταθώ για λίγο στους μηχανισμούς κατακρεούργησης της αξιοπρέπειας που εφαρμόζουν στην αντιτρομοκρατική. Τα κελιά που σε βάζουν είναι περίπου 2,50 επί 50, με μια κίτρινη λάμπα να καίει συνεχώς. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, πρέπει από αυτούς να ζητάς ακόμα και την ικανοποίηση των βασικών ζωτικών σου λειτουργιών. Γνωρίζω ότι οι συγκατηγορούμενοι σύντροφοι πέρασαν πολλοί πιο δύσκολα, καθώς βρισκόταν εκεί από την Πέμπτη, ενώ δεν τους είχε επιτραπεί καμία επικοινωνία με δικηγόρο. Δεν τους έδιναν τα τρόφιμα που έφεραν σύντροφοι, καθώς αρνούμασταν να δεχτούμε οποιαδήποτε τροφή απο αυτούς, και τέλος τους άφηναν να λύνουν νοητικά σταυρόλεξα, μη δίνοντας τους μολύβι. Φοβήθηκαν μάλλον μην αποδράσουν...
Κάπου κάποτε διάβασα ότι το κύρος ενός πολιτικού καθεστώτος φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ελλάς το μεγαλείο σου!
Η εποχή που ζούμε είναι ευμετάβλητη, παράξενη, αλλάζει συνεχώς. Η εξουσία σε εποχές θεσμικής και οικονομικής κρίσης πάντα παίζει με το καρότο και το μαστίγιο, το φόβο και την ασφάλεια. Θέλουν κανένας να μην αντιδρά σε τίποτα, να μην μιλά, να μην κοιτάζει κανείς γύρω του, κανείς να μην σκέφτεται διαφορετικά, να μην σκέφτεται γενικά. Λοβοτομείτε μας εκ γενετής, να τελειώνουμε!
Προσπαθούν να επιβάλουν παντού την τρομαχτική και απόλυτη ομοιομορφία τους, την απόλυτα, εξονυχιστικά μελετημένη απανθρωπιά τους.
Στον ελλαδικό χώρο αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περίπου 40 κρατούμενοι για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν δικαστεί, κι όμως βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλοι δεν δικάζονται με ανοιχτή και δημόσια δίκη, άλλοι κρατούνται δίχως να υπάρχει το παραμικρό εις βάρους τους, με βάση το φρόνημά τους, την αλληλέγγυα στάση ζωής που επιδεικνύουν και τις προσωπικές τους σχέσεις.
Θέλουν όλο και πιο συντηρητικά, όλο και πιο φασιστικά να επιβάλουν την απομόνωση, τη μοναξιά, τη λογική του «ο καθένας για την πάρτη του» και μονάχα να βλέπουμε όλοι τις μεσημεριανές εκπομπές τους, να καταναλώνουμε υποκατάστατα ζωής, ψέματα, θέαμα. Να μη μιλάμε με γνωστούς, μην πηγαίνουμε και μην καλούμε σε σπίτια, να μην ξέρουμε κανέναν, ή να του ζητάμε πιο πριν να μας γνωστοποιήσει το φάκελό του στην ασφάλεια, άσε καλύτερα, μπορεί να μπλέξουμε.
Θέλουν να μη νιώθουμε, να λειτουργούμε μόνο βάση των χαμηλότερων ενστίκτων της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, βάση του σαδισμού της «κλειδαρότρυπας» να παίρνουμε μάτι τις ζωές άλλων, χάνοντας τη δική μας.
Θέλουν να μισούμε, να εξορίσουμε στο «πυρ το εξώτερον» κάθε τι διαφορετικό, ανθρώπους από άλλα μέρη, συναδέλφους από άλλους κλάδους, όποιον σκέφτεται ή ζει διαφορετικά.
Όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, πρέπει να τους μισούμε, καθώς το μίσος τρέφει τον φόβο και αντίστροφα.
Σε αυτόν το φόβο βρίσκουν πάτημα για να επιβάλουν τη νεκρική τους ασφάλεια, ως επιθανάτιο ρόγχο μιας κοινωνίας που απαρνείται τους τελευταίους δεσμούς που την ορίζουν ως τέτοια.
Μονάχα τρεις λέξεις, πιστεύω, φτάνουν για να καθοριστεί το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο. Αξιοπρέπεια-Ελευθερία-Αλληλεγγύη. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τις άλλες δυο, καμία δεν πέφτει από τον ουρανό. Θέλουν τιμή και τόλμη. Αυτές είναι όμως οι δύσκολες έννοιες που δίνουν στον άνθρωπο υπόσταση, που μετατρέπουν την επιβίωση σε ζωή.
Μπορούν να μας ελέγχουν, να μας κομματιάζουν και να μας απομονώνουν μονάχα όσο μένουμε με την πλάτη σκυμμένη κάτω από το μαστίγιο, να κυνηγάμε το εκάστοτε καρότο.
Ας αντισταθούμε! Μόλις σηκώσουμε το κεφάλι και αντικρύσουμε τον εαυτό μας και τους απέναντι ξανά στα μάτια, το σαθρό τους οικοδόμημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή η καταστροφή να έπεσε στο σπίτι του γείτονα, αλλά αύριο θα είναι στο δικό σου.
Ας αντισταθούμε! Γιατί, παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι. Παντού και πάντα, κάθε μοναδική στιγμούλα που κάποιος υψώνει το βλέμμα στον ουρανό και στο απέραντο του ορίζοντα που ξέχασε από παιδί, ξαναγεννιέται το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.
Φτάνει, αρκετά τους ανεχτήκαμε! Αγώνας για την γη ολάκερη και την ελευθερία, αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας
Το κράτος και τα μίντια είναι οι μόνοι τρομοκράτες.
Η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται, πέρα από όπλο μας, είναι και δεδομένη.
Παραφράζοντας το γνωστό ποίημα: Όταν ήρθαν να πάρουν το γείτονά μου, δεν μίλησα, ήταν ξένος. Όταν αργότερα ήρθαν να πάρουν τον επόμενο, ήταν τσιγγάνος, πάλι δε μίλησα. Μετά πήραν και τον φτωχό, τον αλήτη, τον αναρχικό, τον αριστερό....Τελικά ήρθαν να πάρουν κι εμένα... ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ...

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των καπιταλιστικών μητροπόλεων, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποτελούν για χιλιάδες ανθρώπους τον μόνο ή τον προσφιλέστερο τρόπο μετακίνησης από και προς τους χώρους εργασίας, τους τόπους κατανάλωσης, τις ζώνες διασκέδασης. Στα ΜΜΜ πολλοί από εμάς αναγκάζονται να ξοδεύουν τον χρόνο τους περνώντας μία και δύο ώρες της ημέρας, σε μια διαδικασία συνεχούς μεταφοράς και αναμονής, την οποία οι ίδιοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν καν επιλέξει.

Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας, άλλωστε, η μετακίνηση δεν έχει να κάνει με ελεύθερη αναζήτηση και ευχαρίστηση αλλά με κενό χρόνο. Tο πριν και το μετά είναι σταθμοί μιας «προκαθορισμένης» διαδρομής, όπου οι προσωπικές (ιδιαίτερες) επιλογές του καθενός από εμάς φαίνονται να εξαντλούνται σ’ ένα πολύ περιορισμένο εύρος δυνατοτήτων. Πόσοι και πόσες από εμάς επιλέγουν πραγματικά το είδος της εργασίας τους (με την έννοια της κοινωνικής προσφοράς),τις συνθήκες σε αυτήν ή τον τρόπο μετακίνησης προς αυτήν;

Εδώ, ο χρόνος μετριέται σε χρήμα και αυτό είναι που εμφανίζεται ως «αδιαμφισβήτητη»
αναγκαιότητα. Εγκλωβισμένοι σ’ ένα φαύλο κύκλο, χάνουμε καθημερινά το νόημα της ύπαρξης, «μεταφερόμενοι» σε χώρους συμπίεσης και αποσυμπίεσης. Πόσοι από εμάς επιλέγουν πραγματικά τον τρόπο ψυχαγωγίας τους ή τις πραγματικές υλικές τους ανάγκες, τις συνθήκες, τους χώρους, τη μετακίνηση προς αυτούς;

ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Βιώνουμε ήδη την αύξηση της έντασης της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου στους τομείς
της παραγωγής και της κατανάλωσης βασικών αγαθών και υπηρεσιών.
Στον τομέα της παραγωγής, αυτό εκδηλώνεται μέσα από την προωθούμενη «αναδιάρθρωσή» της, που ουσιαστικά έχει ως στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας, με απώτερο σκοπό τη διάσωση των κερδών των αφεντικών. Λουκέτα, επισφάλεια, αύξηση της ανεργίας, εντατικοποίηση της εργασίας, ανασφάλιστη εργασία, περικοπή συντάξεων και μισθών... Στον τομέα της κατανάλωσης, βιώνουμε μια πρωτοφανή αύξηση του κόστους «βασικής διαβίωσης», που αφορά τιμές δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, ειδών πρώτης ανάγκης, αυξήσεις έμμεσων φόρων, καθώς και μια συνολικότερη προσπάθεια, η παροχή κοινωφελών αγαθών και υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ενέργεια, μεταφορές κ.α.), να περάσει στον έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου. Έτσι, και στον τομέα των δημόσιων μεταφορών εμφανίζονται ως υπαίτιοι της χρεοκοπίας οι εργαζόμενοι, οι τιμές των εισιτηρίων, τα μέτρα ελέγχου και ασφάλειας αυξάνονται, διαλύοντας κάθε κοινωνικό χαρακτήρα των μεταφορών,ενώ η ιδιωτικοποίησή παρουσιάζεται ως η μόνη λύση στο πρόβλημα του ελλείμματος.
Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι η φιλολογία της κυβέρνησης και των παπαγάλων της, των ΜΜΕ, που στοχοποιεί τους εργαζομένους των ΜΜΜ ως «ρετιρέ», προνομιούχους, τεμπέληδες,
«δικαιολογεί» τις μεθοδεύσεις για μείωση του αριθμού τους, μέσω μετατάξεων, «εθελούσιων εξόδων» και μη ανανέωση συμβάσεων, ενώ παράλληλα στρώνει τον δρόμο για την μείωση των μισθών τους. Στην πραγματικότητα στα λεωφορεία υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις προσωπικού και μισθοί του ύψους των 1300€. Οι μέσοι όροι, που ανακοινώνονται από τους «αρμόδιους» είναι πλασματικοί αφού συμπεριλαμβάνουν τους υψηλούς μισθούς των διευθυντών, παραδιευθυντών και λοιπών παρατρεχάμενων. Οι οδηγοί αναγκάζονται να δουλεύουν τα ρεπό τους, πράγμα που σημαίνει υπερωριακές πληρωμές. Λογικό είναι, λοιπόν, όταν κάποιος δουλεύει 28 και 30 μέρες το μήνα, ο μισθός
του να αυξάνεται λόγω υπερωριών και μετά να επιβάλλεται αύξηση της τιμής του εισιτηρίου για να πληρωθούν τα σπασμένα. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι ενώ οι επιδοτήσεις για τις δημόσιες συγκοινωνίες ανέρχονται σε ποσοστό 70%, οι κυβερνήσεις
κατέβαλλαν στον ΟΑΣΑ μόλις το 1/3 της επιδότησης. Σαν αποτέλεσμα οι οργανισμοί εξαναγκάζονταν να δανειστούν οι ίδιοι. Το έλλειμμα, λοιπόν, ουσιαστικά
κατασκευάστηκε από το ίδιο το κράτος.

ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΠΤΕΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ,
ΠΙΠΤΕΙ ΡΑΒΔΟΣ

Η αύξηση της οικονομικής δυστοκίας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, με την ταυτόχρονη αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, έχει ήδη οδηγήσει είτε στη διαδεδομένη
πλέον ανταλλαγή εισιτηρίων ή και αναζήτηση επικυρωμένων εισιτηρίων με υπόλοιπο διάρκειας ισχύος, είτε στην αύξηση της «ελεύθερης-χωρίς αντίτιμο» επιβίβασης.
Το πρώτο φαινόμενο επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί με την αποσαφήνιση και ισχυροποίηση του νομικού καθεστώτος περί «δόλιας αποδοχής υπηρεσιών».
Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό δεν πτόησε τους επιβάτες και το φαινόμενο αυτό ζει και βασιλεύει. Την πάταξη της «λαθρεπιβίβασης» ή αλλιώς «εισιτηριοδιαφυγής» καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ελεγκτές - κεφαλοκυνηγοί. Ενισχυμένες, πλέον, ομάδες ελεγκτών επιδεικνύουν όλο και λιγότερη ανοχή στους παραβάτες. Δικαιολογίες του τύπου «είμαι
άνεργος, μαθητής, φοιτητής, ανέβηκα για δυο στάσεις, δεν έβρισκα περίπτερο να αγοράσω», συνήθως πέφτουν στο κενό. Οι ελεγκτές, πλέον, έχουν εντολές για συνεργασία με τους «κανονικούς» αστυνομικούς τους οποίους καλούν για να συνδράμουν στο έργο
τους. Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι στους χώρους του μετρό, οι έλεγχοι είναι πιο εύκολη υπόθεση λόγω της μόνιμης παρουσίας αστυνομικών, των ελάχιστων εναλλακτικών για διέξοδο, του αποστειρωμένου περιβάλλοντος, της μεγαλύτερης αποξένωσης μεταξύ των επιβατών, καθώς και λόγω του λειτουργικότερου της διαδικασίας έκδοσης και επικύρωσης εισιτηρίων.

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Οι αυταπάτες, άλλωστε, έχουν τελειώσει. Στο σβέρκο μας έχουμε ένα κράτος πρόνοιας που έχει αποτύχει περίτρανα, κάτω από τις απάνθρωπες - από τη φύση του – συνθήκες, που επιτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που ζούμε, είναι οι ύστατες προσπάθειες να διασωθούν τα προνόμια των λίγων και ισχυρών σε βάρος των πολλών. Οι διαχειριστές της εξουσίας (κόμματα, επαγγελματίες πολιτικοί, ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, ΜΜΕ, μπάτσοι) προσπαθούν να μας κάνουν να συναινέσουμε στην ίδια μας την εξόντωση. Προσπαθούν με τη διάχυση του φόβου στην κοινωνία να μας κρατήσουν σιωπηλούς και υποταγμένους, απέναντι στη σταθερή και εντεινόμενη εκμετάλλευσή μας. Μεταφέρουν την
ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση σε όλους και όλες ανεξαιρέτως, με τη κατασκευή πλαστών συνειδήσεων του τύπου «όλοι φταίμε», «μαζί τα φάγαμε», «καλά να πάθουμε» κλπ, ώστε να μετριάσουν τις αντιδράσεις, που ξέρουν πολύ καλά ότι θα έχουν, παρά την
πρόσκαιρη αμηχανία, που θυμίζει νηνεμία πριν την καταιγίδα.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι συνεχίζουν να κυκλοφορούν με ιδιωτικά ελικόπτερα και μισθωμένα πολυτελή αυτοκίνητα και κάποιοι άλλοι -οι πολλοί- με τις δημόσιες -προς το παρόν- συγκοινωνίες για να πάνε να δουλέψουν στις επιχειρήσεις των προηγούμενων. Οι αυξήσεις στα κοινωνικά αγαθά μπορεί να ισχύουν για όλους/ ες, όμως, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Δεν απολύονται όλοι, δεν μπορούν όλες να βρουν δουλειά,
δεν μειώνονται μισθοί, συντάξεις, δώρα, επιδόματα σε όλους, δεν έχουν όλοι τα ίδια λεφτά βρε αδερφέ!
Από το Γενάρη του 2011 μάλιστα, θα χρειαζόμαστε 1,5 * 2 = 3 ευρώ τη μέρα, δηλαδή 90 ευρώ το μήνα για μία μετακίνηση την ημέρα. Για τους περισσότερους αυτό σημαίνει το 1/6 ή 1/5 ή και 1/4 του μισθού, της σύνταξης, του επιδόματος ανεργίας. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Να μεταφερθεί η αγανάκτηση, η οργή και ο ανταγωνισμός στους ‘από
κάτω’ ώστε να τη βγάλουν λάδι οι ‘από πάνω’. Να επικρατήσει (στην ουσία να ενισχυθεί) η ιδιώτευση, ο ατομικισμός, η «καβάτζα», ο κοινωνικός κανιβαλισμός
με λίγα λόγια. Αυτός δηλαδή που αποπροσανατολίζει και δημιουργεί λάθος εχθρούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων: ο συνάδελφος αντί του αφεντικού, ο συνεπιβάτης αντί του ελεγκτή, ο μετανάστης αντί του φασίστα, ο διπλανός μας αντί του εκμεταλλευτή μας,
γενικότερα. Κι εδώ είναι η δική μας πρόκληση. Η αναδιάρθρωση των ΜΜΜ είναι απλά μια πτυχή της συνολικότερης επίθεσης αλλά παράλληλα και άλλο ένα πεδίο της δικής μας αντεπίθεσης. Θα χρειαστεί ν’ αγωνιστούμε για τ’ αυτονόητα πλέον, ξεπερνώντας τους συμβολισμούς, διεκδικώντας την πρόσβαση σε καθημερινά αναγκαία αγαθά: υγεία, παιδεία, μετακινήσεις, ρεύμα, νερό, οξυγόνο. Τίθεται, λοιπόν, το εξής ερώτημα:

Θα ανεχτούμε το καθημερινό ξεζούμισμά μας, ή θα τους διαολοστείλουμε, μην πληρώνοντας «τα σπασμένα», αγωνιζόμενοι για την ελευθερία μας, την αξιοπρέπειά μας, την ίδια τη ζωή μας, που κλέβουν;

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ

Πίσω από το παραπλανητικό επιχείρημα ότι «με τη ‘λαθρεπιβίβαση’ επιβαρύνεται το δημόσιο και ο φορολογούμενος πολίτης» και ότι «αποτελεί προσπάθεια παρεμπόδισης της ‘εξυγίανσης’ των ‘ζημιογόνων’ μεταφορών, η οποία μεγαλώνει το έλλειμμα», το μόνο που κρύβεται είναι η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός και ο εκβιασμός της συναίνεσης. Κάτι τέτοιο θα ίσχυε μόνο, αν θεωρούσαμε ότι ισχύει εξίσου, πως αυτός ο εμπορευματοποιημένος, ανελεύθερος κόσμος είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα. Δεν ακυρώνουμε εισιτήριο όχι μόνο γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε την εισπρακτική λογική του κράτους, την εμπορευματοποίηση στις μεταφορές με την παράλογη αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, τις απολύσεις εργαζομένων και τις μειώσεις δρομολογίων. Αλλά κυρίως, γιατί επιλέγουμε εδώ και τώρα να αρνηθούμε το χαράτσι, και με το βλέμμα στραμμένο
στο εγγύς μέλλον αυτοοργανωνόμαστε και παλεύουμε για ένα ριζικά διαφορετικό τρόπο
διαχείρισης της μετακίνησης και όλων των κοινωνικών αγαθών. Η «εξυγίανση» των μεταφορών θα γίνει όταν αυτές περάσουν στα χέρια της κοινωνίας και λειτουργήσουν σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητές της.
Ο αγώνας ενάντια στη λεηλασία των δημόσιων μεταφορών δεν μπορεί να αφορά μόνο αυτούς,
που τις χρησιμοποιούν (επιβάτες) ή μόνο αυτούς, που τις προσφέρουν (εργαζόμενοι). Η σημασία του να συνδεθούν οι αντιστάσεις, παράλληλα σε επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης είναι καθοριστική για την έκβαση του κοινού αγώνα. Οι διεκδικήσεις αν δεν προσανατολιστούν στο κοινό συμφέρον των από κάτω είναι καταδικασμένες στη μερικότητα και εγκλωβίζονται σε στενές, οικονομικές και συντεχνιακές λογικές, που αναμφίβολα θα οδηγήσουν στην αποδυνάμωση του ίδιου του αγώνα.
Η αντίσταση μας περνάει από την ατομική υπέρβαση του καθενός/ μιάς, αλλά μόνο αν
συναντηθεί με τη συλλογική, αλληλέγγυα και κινηματική δράση θα αποτελέσει μια σημαντική ρωγμή στα εξοντωτικά σχέδια του κράτους και των καπιταλιστών, και θα επεκταθεί σε κάθε ‘μέτρο’ που μας επιφυλάσσουν. Το κίνημα άρνησης πληρωμών στα ΜΜΜ, αλλά και το ευρύτερο, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται από τη συνειδητή δράση, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση των επιβατών και των εργαζομένων, έξω από γραφειοκρατικές δομές, σε διαδικασίες, που είναι οριζόντιες και ισότιμες.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ - ΕΠΙΒΑΤΩΝ
ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ



----------------------
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ
ΑΥΤΟΜΕΙΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Μία από τις ιστορικές εκφράσεις της αντίστασης των κυριαρχούμενων/
εκμεταλλευόμενων σε περιόδους κρίσης είναι και η περίπτωση του
κινήματος της αυτομείωσης, που έλαβε χώρα στην Ιταλία την περίοδο
1969-75.
Με τον όρο αυτομείωση εννοούνταν οι ενέργειες εκείνες με τις οποίες
οι καταναλωτές (σε επίπεδο κατανάλωσης) και οι εργαζόμενοι (σε
επίπεδο παραγωγής) αναλαμβάνουν οι ίδιοι να μειώσουν, σε ένα
συλλογικά αποφασισμένο επίπεδο, την τιμή των δημόσιων υπηρεσιών,
της στέγασης, του ηλεκτρικού ρεύματος, των εισιτηρίων στα ΜΜΜ ή στα
εργοστάσια το ρυθμό παραγωγικότητας.
Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι πως το κίνημα αυτό
αναπτύχθηκε σε ένα ιστορικό πλαίσιο κρίσης παρόμοιο σε αρκετά σημεία
με αυτό που ζούμε κι εμείς· με το «σχέδιο Carli» - που πήρε το όνομά
του από τον πρόεδρο της τράπεζας της Ιταλίας – επιχειρήθηκε αφενός
η αναδιάρθρωση της παραγωγής αφετέρου η μείωση των δημόσιων
δαπανών. Η κίνηση αυτή των αφεντικών και του κράτους, απαντήθηκε
με δυναμικούς αγώνες που έσπαγαν το διαχωρισμό παραγωγής-
κατανάλωσης, δημιουργώντας επιτροπές γειτονιάς που συνεργάζονταν
με σωματεία και συνδικάτα στους χώρους δουλειάς.
Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα των αγώνων στα Μέσα Μαζικής
Μεταφοράς· όταν αυξήθηκε η τιμή των εισιτηρίων, η
αντίδραση που ξεπήδησε με τη συμφωνία εργαζόμενων
στα ΜΜΜ με τους ‘χρήστες’ αυτών εκδίδοντας
εισιτήρια και κάρτες διαδρομών στις παλιές τιμές είχε
σαν αποτέλεσμα να αναγκάσουν την κυβέρνηση και τις
εταιρείες των μεταφορών να πάρουν πίσω την αύξηση,
μέχρι να επιτευχθεί συμφωνία με τα συνδικάτα και τις επιτροπές γειτονιάς.

-----------------------------------------------------------

Πρωτοβουλία για ελεύθερες μετακινήσεις
από την Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Η Πατησίων αλλάζει...

Με αφορμή το άρθρο στο Βήμα της Μάχης Τράτσα, τη στοχοποίηση της κατάληψης και τα «οικολογικά» αναπλαστικά σχέδια του Υπουργείου Περιβάλλοντος θα θέλαμε να τους ενημερώσουμε με χαρά πως οι «εργασίες» έχουν ήδη ξεκινήσει.
Η Πατησίων αποκτά παραλία, ποτάμια, τεχνητές λίμνες και φράγματα! Και θα γίνει ο τόπος όπου θα χυθούν όλοι οι χείμαρροι των αρνήσεων, ο τόπος που θα πνίξει κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης.
Η Πατησίων αλλάζει και αποκτά νέα ταυτότητα…

Οδοφράγματα, συγκρούσεις, καταλήψεις!
 
Φώτο:  Πατησίων και Αλεξάνδρας
 

Φυλακές Κορίνθου..

«Την τελευταία εβδομάδα καταστάσεις ακραίας φασιστικής συμπεριφοράς εξελίσσονται στο «δουκάτο» των φυλακών Κορίνθου. Και λέμε δουκάτο, γιατί διευθυντές, αρχιφύλακες, υπαρχιφύλακες, υπάλληλοι είναι σχεδόν όλοι ντόπιοι, κάποιοι με κοινά επώνυμα, που προφανώς βλέπουν τη φυλακή ως ένα ιδιόμορφο «οικογενειακό τσιφλίκι» τους
Στις 3 Ιανουαρίου 2011 γυρίζει από άδεια ένας από τους συγκελίτες μας και αντί να επιστρέψει στο κελί ,–όπως συμβαίνει πάντα μετά τις άδειες-, όπου βρίσκονται ακόμα τα προσωπικά του αντικείμενα, τον τοποθετούν σε άλλο κελί όπου κοιμάται κάτω. Στη θέση του (και στο κρεβάτι του) φέρνουν κρατούμενο, που μόλις είχε έρθει από άλλες φυλακές. Αντιδράσαμε έντονα απαιτώντας να επιστρέψει ο συγκρατούμενός μας στο κελί. Τότε, ο αρχιφύλακας Σωτήρης Τζιαβίκος (της γνωστής οικογένειας ανθρωποφυλάκων Τζιαβίκων) –για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό και ότι δεν σηκώνει διαμαρτυρίες και «απαιτήσεις» από την πλευρά των κρατουμένων- διέταξε να φύγουν αμέσως από το κελί και οι άλλοι δύο από εμάς και να πάνε σε θαλάμους. Φυσικά και αρνηθήκαμε κάθε μετακίνηση, λέγοντας ότι η μόνη περίπτωση να μας μετακινήσουν είναι να μας πάνε στο πειθαρχείο…Ο αρχιφύλακας διέταξε να μαζέψουμε τα πράγματά μας, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μας ενημερώσει ότι «εδώ γίνεται ό,τι θέλει εκείνος».
Λόγω αξιοπρέπειας –που δεν διαθέτουν οι ανθρωποφύλακες και γι’ αυτό δεν την κατανοούν- αρνηθήκαμε και πάλι, διεκδικώντας το αυτονόητο και το ελάχιστο∙ τη δυνατότητα, δηλαδή, να επιλέξουμε (όσο μπορεί κανείς να μιλά για «επιλογή» μέσα στις άθλιες συνθήκες του εγκλεισμού) τους ανθρώπους που θα συμβιώνουμε, αρνούμενοι να μας μεταχειρίζονται ως αντικείμενα που τα τοποθετούν σε ράφια όπως και όποτε θέλουν.
Δύο μέρες μετά, την Τετάρτη 5 του μήνα, το μεσημέρι, την ώρα που κλείνει η φυλακή, οι ανθρωποφύλακες αφού κλείδωσαν τα κελιά, έβγαλαν τον έναν από τους συγκελίτες μας στο διάδρομο, του φόρεσαν χειροπέδες και άρχισαν να τον ξυλοκοπούν ώσπου να τον πετάξουν στο πειθαρχείο. Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση και οι συνέπειες αν είχε συμβεί το αντίθετο…
Η αναφορά των γεγονότων έχει να κάνει με τα όσα επιβάλλει η αξιοπρέπειά μας καθότι δεν περιμένουμε ούτε ζητιανεύουμε τίποτα από καμία «αρμόδια αρχή». Έχουν άλλωστε αποδείξει εμπράκτως… πόσο «ευαίσθητοι» είναι απέναντι σε φυλακισμένους-απόκληρους, φτωχοδιάβολους, μετανάστες και σε όσους αμφισβητούν την εξουσία τους»
Οι κρατούμενοι από το κελί 2
των φυλακών Κορίνθου
Χαράλαμπος Αβραμίδης
Petrov
Δημήτρης Τσικρικης
Χριστόφορος Κορτέσης

Kείμενο του κρατούμενου Χαράλαμπου Αβραμίδη
Από τη στιγμή που βγήκα από το κελί, δέχθηκα απρόκλητα επίθεση από τους υπαλλήλους Γιώργο Μίχου, Βασίλη Κωτση και Μαρίνο Σταύρου. Δεχόμενος χτυπήματα και βλέποντας τις χειροπέδες που κρατούσαν, κατάλαβα αμέσως τι θα περνούσα στα χέρια τους. Διότι γι’ αυτούς εμείς οι κρατούμενοι δεν είμαστε άνθρωποι αλλά σώματα-σακιά. Δεχόμενος την επίθεση και των τριών, ήταν λογικό να αντισταθώ. Γνωρίζω καλά ότι από εδώ έχουν περάσει και άλλοι κρατούμενοι που βασανίστηκαν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Μέχρι να με δέσουν με χτυπούσαν «προσεχτικά», δηλαδή στο σώμα και στα πόδια και όχι στο πρόσωπο. Αφού μου έβαλαν χειροπέδες με τραβούσαν για 3-4 μέτρα σαν τσουβάλι με κοπριά. Κάποια στιγμή κατάφερα να ανασηκωθώ και τότε ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος. Ο Μίχος με έπιασε κεφαλοκλείδωμα και με βαρούσε στο αριστερό αφτί –που ακόμα βουίζει και έχω έντονους πόνους- και στα πλευρά. Με πέταξαν σε ένα κελί-πειθαρχείο γεμάτο βρωμόνερα και ακαθαρσίες, μ’ ένα ελεεινό στρώμα πεταμένο στο πάτωμα. Η υγρασία έκανε τα χτυπήματά μου να πονάνε ακόμα περισσότερο. Τα βράδια δεν κοιμόμουν καθότι γνωρίζω από άλλους που έχουν βρεθεί στην ίδια θέση τι μπορεί να γίνει εκεί μέσα τη νύχτα… Άρχισαν και να με δουλεύουν, λέγοντάς μου «έλα ρε Μπάμπη, τι να έκανε κι ο Μίχος, εντολές εκτελούσε» -προφανώς του αρχιβασανιστή-αρχιφύλακα, ή «έπρεπε να ήμουν εγώ βάρδια εκείνη τη μέρα να δεις τι θα πάθαινες» άκουσα και ότι «εντάξει μωρέ και πάλι λίγα έπαθες, έπρεπε να πάθεις χειρότερα».
Η άμεση αντίδραση και η αλληλεγγύη από την πλευρά των συγκελιτών μου και προκειμένου να «μη γίνει θέμα» έκανε τους ανθρωποφύλακες να αρχίσουν τις «γλύκιες». Όμως, όση κολόνια και να βάλουν πάνω τους, πάλι γουρουνίλα θα βρωμάνε.
Μετά από τρεις μέρες στο πειθαρχείο με πήγαν σε θάλαμο, όπου αντί για 10 κοιμούνται 26 άτομα, κάποιοι και δύο σε ένα κρεβάτι, λέγοντάς μου ότι σε δέκα μέρες θα επιστρέψω στο κελί μου…

Χθες ήταν η σειρά του αδερφού μου
Σήμερα είναι η δική μου
Αύριο, όλων μας
 ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΣΤΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ

Χαράλαμπος Αβραμίδης,
Φυλακές Κορίνθου
7-01-2011

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Κοίταξε τα μάτια του και άνοιξε τα δικά σου



Αμφιβάλλει κανείς;


Ότι δεν ήταν ένα απλό «τροχαίο ατύχημα»; Ότι δε συνηγόρησαν όλα τα «αυτονόητα» του κόσμου για την τραγική κατάληξη; Η «κακιά στιγμή», η «αβλεψία» ή ο «κακός υπολογισμός» του μπάτσου, η «απροσεξία» της μικρής 7χρονης, το ότι «οι γύφτοι πετάγονται στο δρόμο χωρίς να κοιτάνε», ότι «τα γύφτικα είναι ζούγκλα»…
Ότι τα κωλόπαιδα των ΔΙΑΣ –ανάμεσά τους ο ανώνυμος και ελεύθερος ΔΙΑΣ που υπηρετούσε στο τμήμα μενιδίου, δολοφόνος της μικρής- με τις full face κουκούλες και τη μάτσο πόζα των σερίφηδων, έχουν κατακλύσει τις γειτονιές μας, για να σπείρουν το φόβο της πανταχού παρούσας κρατικής τιμωρίας…;
Αμφιβάλλει κανείς ότι τα κωλόπαιδα των ΔΙΑΣ –και ειδικά «σκληρών περιοχών» όπως το Μενίδι- έχουν το θεσμικό OK από τους πολιτικούς και επιχειρησιακούς τους προϊστάμενους, να επιβάλλουν την τσογλανιά τους στις γειτονιές, ως λειτουργικό κώδικα καταστολής; Ότι η απαξία για όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες που στοχοποιεί η καταστολή, είναι και αυτή που θα επανατροφοδοτήσει την αστυνομική αλαζονεία;  Ότι αυτές οι κοινωνικές ομάδες στο Μενίδι είναι οι «γύφτοι», οι «ρωσοπόντιοι», οι μετανάστες και η νεολαία του Μενιδίου;
Αν κάποιος έχει δει τις δίκυκλες συμμορίες των ΔΙΑΣ να διασχίζουν την οδό Κύπρου στα «γύφτικα», αν κάποιος έχει δει το ύφος, την τσίτα και το βλέμμα τους καθώς σαρώνουν την «επικίνδυνη περιοχή», θα έχει καταλάβει πως παντού αναγνωρίζουν ενόχους, εγκληματίες, ύποπτους και υπάνθρωπους. Θα έχει καταλάβει πώς έγινε το «ατύχημα»…
ΥΓ. Οι συγκρούσεις και η οργή κατοίκων στα «γύφτικα» του Μενιδίου, ήταν ένας παράγοντας αποσταθεροποίησης που έπρεπε πάση θυσία να εκτονωθεί. Γι’ αυτό και εκτός από τις άπειρες δυνάμεις καταστολής που στάλθηκαν στο Μενίδι, μπήκαν μπροστά και οι γνωστοί δίαυλοι επικοινωνίας με «προσωπικότητες» από την κοινότητα των Ρομά Μενιδίου. Ό,τι δεν κατάφεραν χτες τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, η περικύκλωση, το κατάφεραν αυτοί.

Η ηρεμία πάντως στη γειτονιά δεν είναι παρά φαινομενική, προσωρινή, υπόγεια.Και δε χρειάζεται πολλές αφορμές για να ξεσπάσει η οργή.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ «ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ»

Πάτρα 16 Οκτωβρίου, το παραδομένο στην εγκατάλειψη εδώ και δεκαετίες κτίριο του «Μαραγκοπούλειου» όπου στεγαζόταν το πρώην Π.Ι.Κ.Π.Α., αποκτά ζωή μετά την οικειοποίησή του από το "συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα" με τη στήριξη και άλλων συντρόφων. Από την πρώτη στιγμή οι διαχειριστές της
τοπικής εξουσίας μαζί με την πάντα πρόθυμη συνεργασία των πατρινών ρουφιάνων δημοσιογραφίσκων˙ βάλθηκαν να διαστρεβλώσουν και να απονοηματοδοτήσουν με κάθε τρόπο την κίνηση των συντρόφων, προετοιμάζοντας το έδαφος για την καταστολή, επιτιθέμενοι έτσι στις καταλήψεις ως μέσο των αγωνιζομένων,
εν γένει.
Έτσι την Τρίτη 28/12 και μετά από 2 περίπου μήνες ζωής της κατάληψης, 2 μήνες συμμετοχής στο δρόμο, σε απεργίες, κινητοποιήσεις και κοινωνικούς αγώνες, 2 μήνες ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας των αγωνιζόμενων ανθρώπων, μετά από 2 μήνες αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, το Υπουργείο Υγείας "ξαναθυμάται" μετά από 20 χρόνια εγκατάλειψης το κτίριο του «Μαραγκοπούλειου» δίνοντας έτσι το πράσινο φως στους μπάτσους ώστε να εκκενώσουν και να σφραγίσουν την κατάληψη.
Αυτή, η τόσο άμεση κινητοποίηση των αρχών, βέβαια, στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία μόνο τυχαία δεν είναι. Αν και οι καταλήψεις πάντα αποτελούσαν και αποτελούν αγκάθι στο πλευρό της εξουσίας, στην σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην οποία ζούμε, σημαίνουν πολλά περισσότερα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, βλέπουμε την μάσκα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος να καταρρέει, αποκαλύπτοντας όλη τη δολοφονική φύση τους, που τόσα χρόνια επιμελώς έκρυβαν. Με τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης να έχουν καταχρεωθεί, με τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων συνεχώς να αυξάνονται, την υπαγωγή της ελληνικής οικονομίας και συνεπώς όλων μας, κάτω από την κατοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και εν τέλει με την πιο σφοδρή και απολυταρχική επίθεση που έχει δεχθεί το κοινωνικό σύνολο από τις προνομιούχες τάξεις τα τελευταία χρόνια, τίποτα άλλο δεν μένει στους εξουσιαστές, παρά το μαστίγιο της καταστολής.
Οι κοινωνικές εκρήξεις που θα ακολουθήσουν την εκδήλωση της συσσωρευμένης λαϊκής οργής εκτός από βέβαιες και αναπόφευκτες θα είναι και ανεξέλεγκτες. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν πια την αντικοινωνική φύση του κράτους. Καταλαβαίνουν, πως τίποτα δεν έχουν να περιμένουν από αυτό εκτός από την ωμή καταστολή.Βλέπουν πια πως ο ρόλος του είναι, να επιβάλλεται και να επιτίθεται στην κοινωνία για την υπεράσπιση των συμφερόντων του. Αυτή την αφύπνιση των καταπιεσμένων είναι που τρέμουν περισσότερο από όλα οι δυνάστες των ζωών μας. Για αυτό και προσπαθούν με κάθε μέσο να συκοφαντήσουν και να σπιλώσουν αγωνιστές και επαναστάτες με σκοπό να απονοηματοδοτήσουν τις πράξεις τους, να τους παρουσιάσουν σαν τρομοκράτες και εν τέλει να τους απομονώσουν κοινωνικά.
Αυτή τη στιγμή, ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος αποτελεί το πιο ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι που αντιτίθεται στις επιταγές της εξουσίας. Οι καταλήψεις οι οποίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του, μπορούν να χρησιμεύσουν ως καταλύτες αλλά και επιταχυντές των κοινωνικών διεργασιών και εκρήξεων με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος και τη δημιουργία μιας νέας αταξικής κοινωνίας βασισμένης στην ελευθερία, την ισότητα και την αλληλοβοήθεια.Αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσιαστές.Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιτίθενται στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους είτε με τις γραβάτες των εισαγγελέων, είτε με τις βόμβες και τα μαχαίρια των παρακρατικών.
Όλα αυτά τα παράσιτα που υπάρχουν δήθεν για να προστατεύουν την κοινωνία, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι καταλήψεις αποτελούν έναν από τους σπόρους της καταστροφής τους. Γνωρίζουν ότι οι καταλήψεις είναι μια εικόνα από το μέλλον. Ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει κανένας από αυτούς˙ χωρίς αστυνομίες, στρατούς, δικαστές, χωρίς πολιτικούς που θα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εργοδότες και μισθωτούς, χωρίς ιδιοκτησία, όπου όλα θα είναι για όλους.Ένα μέλλον χωρίς ιεραρχίες, χωρίς άρχοντες και αρχόμενους, χωρίς ανθρώπους που θα διατάζουν και άλλους που θα υπακούουν.
Για εμάς η αλληλεγγύη στις καταλήψεις, είναι η κοινωνική αλληλεγγύη που υπάρχει πάντα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους που αγωνίζονται για την καταστροφή της εξουσίας ανθρώπου από άνθρωπο.Γνωρίζουμε πως οι καταλήψεις, όπως και κάθε μέσο που αντιτίθεται στην εξουσία, οπλίζονται από το παντοτινό ένστικτο του ανθρώπου για ελευθερία και την επιθυμία να ορίσει μόνος τη ζωή του.
Όπως γίνεται κατανοητό όλα τα παραπάνω αποκτούν ζωτική σημασία για την κοινότητα των εξεγερμένων ανθρώπων και για αυτό πρέπει να θυμίσουμε σε όλους τους επίδοξους διαχειριστές-εκμεταλλευτές των ζωών μας πως ποτέ δεν ζητιανέψαμε για να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν και ποτέ δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε τη ζωή που θέλουμε και τα μέσα με τα οποία θα τους πολεμήσουμε, για να την κατακτήσουμε˙ πόσο μάλλον να σεβαστούμε ή να μας σταματήσει οποιαδήποτε εγκύκλιος, εισαγγελική εντολή ή δίωξη.
Με την ίδια σκέψη λοιπόν, και οι σύντροφοί μας από την Πάτρα, ανακατέλαβαν το κτίριο του «Μαραγκοπούλειου» 3 μόλις μέρες μετά την εκκένωσή του.Μετά την προσαγωγή 11 ατόμων από το κτίριο και την ανακοίνωση κατηγοριών περί "διατάραξης οικιακής ειρήνης" σε 9 από αυτούς, εφόσον οι σύντροφοι στήριξαν την επιλογή της κατάληψης, αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι. Την Παρασκευή 31/12 λοιπόν, το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα με τη βοήθεια και την αλληλέγγυα παρουσία και άλλων συντρόφων, προχωράει σε ανακατάληψη του σφραγισμένου «Μαραγκοπούλειου», συνεχίζοντας τον δρόμο προς την ελευθερία και φωνάζοντας έμπρακτα αυτό που τόσα χρόνια λέμε:
ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΝΤΑΙ !!!

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΟΥ «ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ»

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ,
10-100-1000ΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ !!!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ «ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ» Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ


Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Προβολές Γενάρη στην Κατάληψη Πραποπούλου


Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Την Τρίτη 28 Δεκέμβρη, στις 7.30 το πρωί, δεκάδες μπάτσοι εισέβαλαν και εκκένωσαν την κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα προσαγάγοντας 11 συντρόφους και συντρόφισσες που περιφρουρούσαν εκείνη την ώρα το χώρο, σε 9 από τους οποίους απαγγέλθηκε η κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης. Η κατάληψη στο εγκαταλελειμμένο εδώ και είκοσι χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιήθηκε πριν από 21/2 περίπου μήνες από το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης το «Πέρασμα». Το κτίριο ανήκει στο Υπουργείο Υγείας, το οποίο έχει υποβάλλει εδώ και καιρό σχετική μήνυση, γεγονός που αποτέλεσε σύμφωνα με τον εισαγγελέα την αφορμή για την εκκένωση του χώρου.
Το κράτος επέλεξε να εκκενώσει το χώρο της κατάληψης, εν μέσω των διακοπών των Χριστουγέννων εκτιμώντας ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να απαλλαγεί από ένα ακόμη «ενοχλητικό» απελευθερωμένο έδαφος στο κέντρο της Πάτρας. Θεωρώντας ότι είναι η κατάλληλη συγκυρία ώστε η επιχείρηση εκκένωσης να πραγματοποιηθεί «αναίμακτα» με την ελάχιστη δυνατή αντίδραση από τη μεριά του κινήματος, αλλά και τον περιορισμό των διαστάσεων που θα μπορούσε να λάβει ευρύτερα κοινωνικά. Κι όμως όλα συνεχίζονται….
Την Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου, στις 8 το πρωί, δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν το Μαραγκοπούλειο προβαίνοντας παράλληλα σε μαζικά μοιράσματα και αφισοκολλήσεις, κίνηση που αγκαλιάστηκε εκ νέου θερμά από τη γειτονιά. Η επιλογή της ανακατάληψης είναι η έμπρακτη επιμονή των συντρόφων/ισσών να οργανώσουν σε ένα απελευθερωμένο έδαφος την καθημερινότητα και τη συλλογική τους αντίσταση.
Aπό την «τοπική»….
Η Πάτρα έχει αποτελέσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 πεδίο όξυνσης των ταξικών και κοινωνικών διεργασιών, αλλά και σημείο εφαρμογής τόσο κατασταλτικών όσο και ριζικών αναδιαρθρωτικών αλλαγών, που αντανακλούν σε κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυριαρχίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
Απεργιακές συγκρούσεις στα εργοστάσια την περίοδο ’89 – ’90, δολοφονία του Τεμπονέρα από κρατικό – παρακρατικό μηχανισμό κατά τη διάρκεια του μαθητικού – φοιτητικού κινήματος το ’90 – ’91. Συγκρούσεις και συλλήψεις στο Λάγκουρα ενάντια στον ΑΣΕΠ το ’98, καταστολή και συλλήψεις στις διαδηλώσεις στα πλαίσια των μαθητικών – φοιτητικών καταλήψεων του ’98 – ’99. Ενεργοποίηση του δολοφονικού κρατικού –παρακρατικού μηχανισμού, αποτελούμενου από μπράβους, φασίστες, ασφαλίτες, το Δεκέμβρη του ’08, όταν το κράτος αδυνατούσε να αντιμετωπίσει στο δρόμο τους εξεγερμένους. «Διαχείριση», με δολοφονίες και βασανιστήρια, των μεταναστευτικών ροών στο λιμάνι με αποκορύφωμα την πυρπόληση του καταυλισμού των μεταναστών τον Ιούλη του ’09.
Το τελευταίο διάστημα το κράτος επέλεξε να χτυπήσει τη διαδήλωση της 17 Νοέμβρη με χημικά, μετέφερε το κλίμα τρομολαγνείας με εισβολές και ψαξίματα σε σπίτια συντρόφων, ενώ αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να ενεργοποιήσει χρυσαυγίτες (απωθήθηκαν βίαια από συντρόφους) στην περιοχή του Aγ. Διονυσίου με αφορμή τις συμπλοκές και εθνοτικές διαμάχες μεταξύ των μεταναστών στην περιοχή.
στη «γενική» συνθήκη
Οι αναταράξεις που επέφερε ο σεισμός του Δεκέμβρη του ’08 σε όλη την ελλαδική περιφέρεια είχαν σαν αποτέλεσμα την ριζοσπαστικοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών κομματιών, την ποιοτική αναβάθμιση του πολιτικού λόγου και πρακτικών, τη δημιουργία και ενδυνάμωση δομών και σημείων ρήξης με την κανονικότητα (καταλήψεις, στέκια, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα). Είναι πλέον σαφές ότι η εξάπλωση των κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων στην περιφέρεια παίρνει σάρκα και οστά αποτελώντας ένα από τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, σημείο εμπλουτισμού του αγώνα πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, οι περιοχές εκτός Αθηνών πλέον λαμβάνουν και το κομμάτι που τους αναλογεί στην «πίτα» της κατασταλτικής μεθόδευσης, ως στρατηγική επιλογή της κρατικής – καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, εν μέσω κρίσης. Η ενίσχυση του στρατού κατοχής στην περιφέρεια (μηχανοκίνητες ομάδες ΔΙΑΣ), οι διώξεις με τον τρομονόμο και για απαλλοτρίωση σε σουπερμαρκετ στη Λάρισα, τα μαθητοδικεία στην Ορεστιάδα, οι επιθέσεις των μπάτσων στις τελευταίες πορείες της 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη σε αρκετές πόλεις, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συλλήψεων και διώξεων είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να ιδωθεί και να ερμηνευθεί.
Kατάληψη για πάντα, εξέγερση παντού
Η περίοδος της συστημικής κρίσης που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τη συνολική απόπειρα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, την επίθεση της κρατικής – καπιταλιστικής μηχανής σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η μόνη υπόσχεση από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών είναι αυτή της περαιτέρω υποτίμησης και λεηλασίας των ζωών μας, της γενικευμένης υποταγής, της οικονομικής, πνευματικής και ηθικής εξαθλίωσης. Η διάχυση του φόβου στο κοινωνικό σώμα και η καταστολή αποτελούν τον κύριο (αν όχι το μόνο) τρόπο για την πραγμάτωση αυτών των επιλογών. Άλλωστε η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η σαπίλα των θεσμών έχουν ήδη αναδυθεί. Εστίες αντίστασης γεννιούνται ή ενδυναμώνονται στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στο δρόμο, αποτελώντας την απαρχή μιας διαδικασίας αγώνα που απαιτεί υπομονή, επιμονή και σταθερή επικοινωνία με τις κοινωνικές διεργασίες που ψάχνει να βρει απαντήσεις και μονοπάτια για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.
Επιλέγουμε την κατάληψη ως ένα από τα μέσα για την οργάνωση της καθημερινότητας και του αγώνα έξω από εμπορευματικές και εξουσιαστικές σχέσεις, επιτιθέμενοι στην ατομική ιδιοκτησία, την παραίτηση, την ανάθεση και τη διαμεσολάβηση, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Οι καταλήψεις αποτελούν από τη μία εστίες αντίστασης, ανάχωμα στην επέλαση της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από την άλλη ψήγμα αντιπρότασης για την οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο ως ένα από τα πολυάριθμα τμήματα του δικτύου στεκιών, καταλήψεων, συλλογικοτήτων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που διαρκώς διευρύνεται και απλώνεται από τις γειτονιές στο κέντρο, από τη μητρόπολη στη περιφέρεια, προωθώντας τη ρήξη και την ανατροπή της υπάρχουσας εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής συνθήκης. Που τοποθετείται στον ορίζοντα της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, για το γκρέμισμα αυτού του κόσμου μέχρι την αταξική κοινωνία.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ
10,100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ