Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Philip Sansom Αναρχικοί Ενάντια στο Στρατό


Ο Philip Sansom - ένας από τους συντάκτες της εφημερίδας War Comentary που κρίθηκε ένοχος για υποκίνηση αντιδράσεων - περιγράφει το ιστορικό της δίκης και δύο άλλα αδικήματα, για τα οποία φυλακίστηκε τρεις φορές το 1945.

Οι στρατιώτες δεν πρέπει να σκέφτονται και αποτελεί ποινικό αδίκημα να τους ενθαρρύνει κανείς να το πράξουν. Οι νόμοι για την ανυποταξία ενάντια στις δυνάμεις προβλέπουν βαριές ποινές για πολίτες που προσεγγίζουν στρατιώτες και τους καλούν να αμφισβητήσουν την τυφλή υπακοή τους στην εξουσία. «Η δουλειά τους δεν είναι να διερωτώνται, αλλά να υπακούν και να πεθαίνουν», όπως το έθεσε ο Tennyson και αυτή είναι και η στάση του στρατού απέναντι στα ίδια του τα θύματα: τους άνδρες που τραβά στις τάξεις του και τους διαμορφώνει ανάλογα με τη θέλησή του.

Εάν και σήμερα η Βρετανία διαθέτει ένα στρατό από «επαγγελματίες», στους τελευταίους δύο μεγάλους πολέμους χρησιμοποίησε κληρωτούς, δηλαδή νέους άνδρες και γυναίκες χωρίς, συνήθως, κανένα ενδιαφέρον να καταταχθούν, αλλά οι οποίοι αποδέχονται τη στράτευση επειδή δε βλέπουν καμία εναλλακτική λύση. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρεμπιπτόντως, η Βρετανία επιστράτευσε γυναίκες στις ένοπλες δυνάμεις, ενώ η Γερμανία δεν το έκανε. Οι Ναζί είχαν αυτή την αρσενική σοβινιστική άποψη ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι, να αναπαράγει Άριους για την κυρίαρχη φυλή. Η βρετανική κυβέρνηση, πιο κοντά στην πραγματικότητα, έβαλε ανύπαντρες γυναίκες στο στρατό και δημιούργησε νηπιαγωγεία για τα παιδιά των οποίων οι μητέρες είχαν τοποθετηθεί σε εργοστάσια.

Αναμφίβολα, πολλά από αυτά τα άτομα πίστευαν ότι θα βοηθούσαν την πατρίδα τους και θα είχαν ενταχθεί οικειοθελώς ούτως ή άλλως. Πολλοί το έκαναν κατά τα πρώτα δύο χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά από το 1916 το Γενικό Αρχηγείο απαίτησε περισσότερους χειριστές κανονιών και ο Lloyd George κάλεσε σε επιστράτευση για πρώτη φορά στη Βρετανία. Ο Neville Chamberlain, κάλεσε σε επιστράτευση και πάλι τον Ιούνιο του 1939 - τρεις μήνες πριν ξεκινήσει στην πραγματικότητα ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Πολλοί από αυτούς τους στρατευμένους προέρχονταν από οικογένειες που είχαν χάσει συγγενείς τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είχαν βιώσει τίποτα εκτός από κατάθλιψη και ανεργία, ή είχαν επηρεαστεί από αντιπολεμικά και σοσιαλιστικά συναισθήματα που εξακολουθούσαν να κυριαρχούν στο Εργατικό Κόμμα στα τέλη του 1930. Έτειναν να είναι απρόθυμοι στρατιώτες, αλλά εξίσου απρόθυμοι να αντισταθούν μαζικά. Ο παράλογος εθνικισμός του Χίτλερ, μαζί με την οικονομική και ψυχολογική δοκιμασία της Γερμανίας μετά την ήττα του 1918, που έβαλε τους Γερμανούς στον πυρετό του πολέμου, δεν είχε όμοιό του εδώ. Η επικρατούσα στάση ήταν απλώς να «σταματήσουμε τον Χίτλερ», να «κάνουμε τη δουλειά» και να γυρίσουμε σπίτι. Ούτως ή άλλως, η Βρετανία είχε «κερδίσει» τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ρητορική του Τσόρτσιλ χωρίς καμία αμφιβολία υποκίνησε τον ενθουσιασμό μεταξύ των συντηρητικών κυριών οι οποίες έπλεκαν κουκούλες και μαγείρευαν ''για τη Βρετανία'' και όχι για τους εργαζόμενους που βομβαρδίζονταν στα καταφύγια τη νύχτα και ίδρωναν στα εργοστάσια την ημέρα. Ούτε για τους εαυτούς τους. Πιάστηκαν σαν τα ποντίκια στη φάκα και δεν έβλεπαν καμία εναλλακτική. Οι φωνές της επανάστασης ήταν λίγες και αδύναμες.

Ο μόνος σύμμαχός μας ήταν η αλήθεια, η οποία ήταν δυστυχώς το πρώτο θύμα του πολέμου. Η Βρετανία κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν πολύ κοντά στο να γίνει η ίδια νεοφασιστικό κράτος. Όλοι έπρεπε να έχουν πάνω τους ταυτότητα. Τρόφιμα, ρουχισμός και εμπορεύματα όλων των ειδών υπήρχαν σε αυστηρά ελεγχόμενες ποσότητες και όλοι ήταν ή επιστρατευμένοι ή εργάτες. Υπήρχαν, ωστόσο, σημαντικά πλεονεκτήματα τα οποία θα ήταν άδικο να αγνοήσουμε. Πρώτον, υπήρχε πρόβλεψη για τους αντιρρησίες συνείδησης, την ύπαρξη των οποίων τα φασιστικά κράτη (αλλά και μερικά «δημοκρατικά», όπως η Γαλλία και η Ρωσία) δεν επέτρεπαν. Αυτό βέβαια περιοριζόταν από το νόμο και οι αντιρρησίες συνείδησης έπρεπε να πείσουν τους δικαστές ότι ήταν ειλικρινείς και δεν ήθελαν απλά ''να αποφύγουν το στρατό''. Οι περισσότεροι έπρεπε να δεχθούν να εκτίσουν εναλλακτική υπηρεσία στην πολιτική άμυνα, σε νοσοκομεία, στην πυροσβεστική υπηρεσία και ούτω καθεξής. Σε πολύ λίγους είχε δοθεί άνευ όρων απαλλαγή, αλλά από την άλλη πλευρά, πολλοί ήταν σε θέση να επιβιώσουν σε ένα είδος παρανομίας που θα ήταν πολύ πιο δύσκολο σε ένα πλήρως φασιστικό κράτος.

Επιπλέον - μεγάλο πλεονέκτημα για όσους από εμάς που είμασταν έτοιμοι να κάνουμε ανοιχτή προπαγάνδα - ο «ελεύθερος» λόγος και η «ελεύθερη» έκδοση κειμένων «επιτρεπόταν» σε μεγάλο βαθμό. Τα εισαγωγικά μου δείχνουν ότι οι συνήθεις νόμοι της στάσης, της συκοφαντικής δυσφήμισης κλπ., καθώς και οι κανονισμοί του πολέμου, κυριαρχούσαν σε όλα αυτά.

Οι λόγοι για αυτό ήταν πολύπλοκοι αλλά σαφείς. Η Βρετανία ήταν μια «δημοκρατία» που πολεμούσε ολοκληρωτικά κράτη. Μετά την εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο, οι Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ ανακάλυψαν ότι η «ελευθερία» ήταν στόχος του πολέμου. Τόσο στην Αμερική όσο και στη Βρετανία υπήρχε μια παράδοση της ελευθερίας του Τύπου την οποία προασπιζόταν με ζήλο ο καπιταλιστικός Τύπος για τα δικά του συμφέροντα. Είχε έγινε κατανοητό από τις αρχές ότι υπήρχε μια φωνή μειοψηφίας που ήταν αντίθετη στον πόλεμο και είχε σκοπό να δημιουργήσει προβλήματα. Η βρετανική εμπειρία από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δίδαξε στην κυβέρνηση ότι η προσπάθεια να συντρίψει αυτούς τους ανθρώπους θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα. Ακόμα και μέσα στο Κοινοβούλιο υπήρχε διαφωνία στο εσωτερικό του συνασπισμού η οποία δεν ήθελε να καταστέλλονται όλες οι μη συντηρητικές ή σοσιαλιστικές απόψεις – οι διαφωνούντες είχαν επιστήσει την προσοχή τους στην ενδεχόμενη μεταπολεμική εκλογή! Πάνω απ 'όλα, δεδομένου ότι οι επαναστατικές δυνάμεις ήταν αρκετά μικρές, εξυπηρετούσε το κράτος πολύ περισσότερο να μας κρατήσει νόμιμους και στην επιφάνεια, όπου θα μπορούσε να μας παρακολουθεί, αντί να μας ωθήσει σε υπόγεια παράνομα κανάλια. Τέλος, η τακτική αυτή ήταν εναρμονισμένη με την προπαγάνδα για δημοκρατία και ελευθερία.

Από ποιους, τελικά, αποτελούταν το αντιπολεμικό κίνημα; Υπήρχαν οι πασιφιστές, κυρίως χριστιανοί - Κουάκεροι, ορισμένοι Μεθοδιστές, κλπ., κυρίως οργανωμένοι, αν όχι εξολοκλήρου, στην ''
Peace Pledge Union'', εκδίδοντας την εφημερίδα ''Peace News'' - με μια μικρότερη, μαχητική, κοινωνική πτέρυγα η οποία αρχικά ονομαζόταν ''The Ginger Group'', η οποία κατά ένα τρόπο προσαρτήθηκε στο αναρχικό κίνημα. (Μια εντελώς ξεχωριστή χριστιανική αίρεση ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι ήταν εντελώς αδιάλλακτοι σχετικά με τη στράτευση για τον πόλεμο και πολλοί από τους οποίους πήγαν στη φυλακή). Εκεί, το αναρχικό κίνημα, μικρό αλλά αρκετά σαφές και ενωμένο, με εξαίρεση μερικούς από τους Ισπανούς εξόριστους, οι οποίοι πρόσφατα (το 1939) έφυγαν από την Ισπανία, κρίνοντας ότι η ήττα του Χίτλερ και του Μουσολίνι θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην πτώση του Φράνκο. Οι σύντροφοι αυτοί, με την εμπειρία του αντιφασιστικού αγώνα στην Ισπανία, είχαν πολλά να μας πουν για την Ισπανική Επανάσταση, αλλά δυστυχώς ήταν αδαείς όσον αφορά στην παγκόσμια πολιτική. Ξέραμε ότι οι «δημοκρατίες» θα προτιμούσαν μια φασιστική κατάσταση στην Ισπανία από μια ακόμα επανάσταση, και αποδειχθήκαμε σωστοί.

Υπήρχαν, επίσης, διάφορα σοσιαλιστικά κόμματα τα οποία ήταν αντίθετα με τον πόλεμο. Το πιο φονταμενταλιστικό (εμείς τους συγκρίναμε με τους Ιεχωβάδες) ήταν το SPGB (Σοσιαλιστικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας). Συγκριτικά ίσοι με τους αναρχικούς σε επιρροή και μαζικότητα, ωστόσο διατήρησαν μια προσεκτική και συνταγματική θέση, η οποία δεν αποτελούσε απειλή για τις αρχές - αλλά σχεδόν όλα τα μέλη του τα οποία εμφανίστηκαν ενώπιον του στρατιωτικού δικαστηρίου πήραν απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία με τη δύναμη της θεμελιώδους αντίθεσης του κόμματος στον πόλεμο. Υπήρχε επίσης το
ILP (Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα) – η αρχή του παραδοσιακού εργατικού αντιπολεμικού κινήματος.

Υπήρχαν οι Τροτσκιστές, διατηρώντας μια ελαφρώς αμήχανη θέση (όπως πάντα), εν όψει της αντιφασιστικής θέσης που συνδέεται με την παραδοσιακή προ Στάλιν, Τρότσκι-λενινιστική-μπολσεβίκικη αντίθεση στον καπιταλιστική πόλεμο, που ενισχύθηκε από το μίσος τους για τον Στάλιν (δολοφόνο του ηγέτη τους) και την απόρριψη της Σοβιετικής Ένωσης ως μια παρηκμασμένη γραφειοκρατική διαφθορά ενός εργατικού κράτους ... που ήταν ακόμη ... ωστόσο ... το πλησιέστερο πράγμα που είχε με μια μαρξιστική-λενινιστική δικτατορία του προλεταριάτου ... κλπ ... κλπ. Οι τροτσκιστές επικεντρώθηκαν στην πάλη της εργατικής τάξης από τα σπίτια τους. Μια αρκετά έγκυρη δραστηριότητα που τους οδήγησε τελικά στην επίθεση από την κυβέρνηση, μετά από χρόνια συκοφαντικής δυσφήμησης και φαύλων επιθέσεων (λεκτικών και σωματικών) από τους κομμουνιστές.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα (σταλινικό, όπως θα το χαρακτηρίζαμε τώρα) άλλαξε τη γραμμή του τρεις φορές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Για τις πρώτες 10 ημέρες, το Σεπτέμβρη του 1939, το ΚΚ υποστήριξε τον πόλεμο, βλέποντάς τον ως τη συνέχιση του αντιφασιστικού αγώνα και καθυστερώντας χαρακτηριστικά να κατανοήσει τις επιπτώσεις της συμφωνίας Χίτλερ-Στάλιν ''για την Ειρήνη και το Σοσιαλισμό'' που είχε συναφθεί τον Αύγουστο. Μετά από 10 ημέρες υποστήριξης του αντιφασιστικού αγώνα, ωστόσο, το βρετανικό ΚΚ πήρε εντολές από τη Μόσχα και αμέσως άλλαξε τη γραμμή της αντιπολίτευσης για τον πόλεμο, χρησιμοποιώντας τώρα ταξικά επιχειρήματα κοινά για την Αριστερά: ότι ήταν ένας καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός πόλεμος που δεν αφορούσε την εργατική τάξη.

Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα πτυχή σχετικά με τη θεμελιώδη φύση των δημοκρατικών ελευθεριών που, μετά την πτώση της Γαλλίας το 1940 με το επακόλουθο ενδεχόμενο εισβολής, η εφημερίδα
Communist Daily Worker απαγορεύτηκε. Ήταν η μοναδική καθημερινή εφημερίδα της χώρας που είχε αυτή τη μοίρα. Ήταν φυσικά η μοναδική καθημερινή εφημερίδα που αντιτιθόταν στον πόλεμο, κάθε ώρα και στιγμή. Αλλά η αντιπολίτευση δεν κράτησε πολύ, μιας και μόλις ο Χίτλερ εισέβαλε στη Ρωσία, τον Ιούνιο του 1941, το ΚΚ άλλαξε τη γραμμή του για να υποστηρίξει τον πόλεμο για άλλη μια φορά. Αμέσως, έγινε άρση της απαγόρευσης της Daily Worker - ο Στάλιν ήταν τώρα ένας σύμμαχος της δημοκρατίας.

Από εκείνη τη στιγμή, η κυβέρνηση Τσόρτσιλ δεν είχε πιο πιστούς πατριώτες συμμάχους από το ΚΚ, το οποίο ευτυχώς ενώθηκε με τις συντηρητικές κυρίες σε όλες τις προσπάθειές τους για τον πόλεμο και αγωνίστηκε πίσω από τεράστια πορτρέτα των Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ, Τσάνγκ Κάι-Τσέκ (αντι-κομμουνιστής, εθνικιστής Κινέζος ηγέτης), Τίτο, ντε Γκολ και πολλών άλλων που είναι χαμένοι στα βάθη του ψυχρού πολέμου και στο ρεβιζιονισμό. Αφού τους δόθηκε εντολή να αλλάξουν τη γραμμή τους, τώρα δήλωναν ότι όποιος ήταν αντίθετος στον πόλεμο ήταν προδότης, φασίστας και ''πράκτορας του Χίτλερ'' και, παρόλο που ήταν σαφώς αδύνατο, αυτοί φώναζαν ασταμάτητα ''Δεύτερο Μέτωπο Τώρα!''

Οι εφημερίδες των μειονοτήτων, η War Commentary (Αναρχική), η Peace News (PPU), η Socialist Standard (SPGB), η Socialist Leader (ILP), κλπ., δεν είχαν τους πόρους να επηρεάσουν την ασφάλεια του κράτους και σε καμία περίπτωση, δεν επιδίωκαν να βοηθήσουν τον εχθρό. Ήμασταν επαναστάτες, όχι προδότες. Επειδή δεν θα πολεμούσαμε για τον Τσόρτσιλ και τη Βρετανική Αυτοκρατορία (τότε η Βρετανία κυβερνούσε ακόμα την Ινδία, την Καραϊβική, την Αφρική, την Ασία...) δεν σημαίνει ότι θέλαμε να κερδίσει ο Χίτλερ. Αυτό που θέλαμε και αυτό που οι αναρχικοί στη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αμερική, την Ιαπωνία και, στο βαθμό που θα μπορούσαμε να μαντέψουμε ακόμα και στη Ρωσία ήθελαν, ήταν οι άνθρωποι κάθε χώρας να κάνουν μια κοινωνική επανάσταση ενάντια στους ίδιους τους τους κυβερνήτες, να καθιερώσουν μια κοινωνική τάξη στην οποία ο καπιταλισμός, με όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές μορφές βίας από τις οποίες εξαρτάται, να γκρεμιστεί και να αντικατασταθεί από μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.

Είχαν περάσει άλλωστε μόνο λίγα χρόνια από τότε που είχαμε την Ισπανική Επανάσταση του 1936 να μας εμπνέει και δεν ήταν δύσκολο να δει κανείς τον πόλεμο σαν το θάνατο του καπιταλισμού. Κοιτάζοντας πίσω μόλις 25 χρόνια πριν το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είδαμε μια ιστορία επαναστατικών αναταραχών, όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία και στην Ιταλία, ενώ η Βρετανία το 1920 είχε βιώσει έναν ταξικό πόλεμο και τη Γενική Απεργία και τη δεκαετία του 1930 είδε να συμβαίνει το ίδιο στη Γαλλία, καθώς και την αρχή της Κινέζικης Επανάστασης. Ακόμα και η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία ήταν μια μπάσταρδη μορφή επανάστασης κατά της παλαιάς τάξης. Ο αέρας μύριζε αλλαγή και κατάρρευση.

Εμείς βέβαια δεν ήμασταν οι μόνοι που το βλέπαμε. Οι εξουσιαστές το είδαν ξεκάθαρα και, ως συνήθως, κατάφεραν να ενεργήσουν σύμφωνα με τις γνώσεις τους καλύτερα από την εργατική τάξη. Ακριβώς όπως ο Τσόρτσιλ είχε στα σχέδιά του να κάνει μια συμφωνία με τους Γερμανούς εάν οι Ρώσοι ''προχωρούσαν αρκετά'' στο τέλος του πολέμου, είχε και τα σχέδιά του για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε εν δυνάμει επαναστατικής κατάστασης στη χώρα.

Το τέλος του πολέμου, κερδίσει ή χάσει, είναι πάντα μια επικίνδυνη στιγμή για την κυβέρνηση. Οι ηττημένοι είναι απογοητευμένοι και διψούν για εκδίκηση. Οι νικητές αισθάνονται δυνατοί και ζητούν ανταμοιβές. Εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς αγάπη για τους κυβερνώντες τους έχουν εκπαιδευτεί σε ένοπλο αγώνα. Άνδρες που έχουν κάνει απελπισμένες πράξεις και έχουν δει φρικιαστικές σκηνές στο πεδίο της μάχης.. Είναι πολύ δύσκολο να ελέγξει κανείς τη ροή των όπλων μεταξύ χωρών και στο εσωτερικό της χώρας όταν τμήματα του στρατού επιστρέφουν στα σπίτια τους φορτωμένοι με τα τρόπαιά τους. Η επιστροφή ενός στρατού, ακόμη και νικητών, είναι μια δυνητική απειλή για την άρχουσα τάξη.

Έτσι, είναι αρκετά λογική κίνηση για μια κυβέρνηση να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποδυναμώσει κάθε φωνή επαναστατικής ομάδας στους κόλπους της, να φιμώσει τις φωνές που θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν τους στρατιώτες να πολεμήσουν για τους εαυτούς τους μετά από τόσα χρόνια που πολεμούν για τα αφεντικά τους. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί έναν λαό στα όπλα, και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μας έδωσε δύο κλασικά παραδείγματα για το πώς κυβερνήσεις που βρίσκονται σε πόλεμο χρησιμοποιούν η μια την άλλη για να υποτάξουν επαναστατικές εξεγέρσεις.

Το 1943 οι Ιταλοί ξεσηκώθηκαν και ανέτρεψαν το καθεστώς του Μουσολίνι, για να βομβαρδιστούν με τη σειρά τους από τη βρετανικής Βασιλική Πολεμική Αεροπορία, που έκανε ρίψη βομβών στις εργατικές περιοχές του Τορίνου, του Μιλάνου και της Γένοβας. Ενώ οι Ιταλοί ακόμη μάζευαν τα κομμάτια τους και καταμετρούσαν τους νεκρούς τους, οι Γερμανοί εισέβαλαν και κατέκτησαν την Ιταλία, προσπαθώντας, με μεγάλη περιφρόνηση, να συσπειρώσουν τον ηττοπαθή ιταλικό στρατό, να αποκαταστήσουν το νόμο και την τάξη και να ασχοληθούν με τους επαναστάτες που είχαν εμφανιστεί μετά από είκοσι χρόνια φασιστικής καταστολής.

Αργότερα, οι Ρώσοι έπαιξαν ένα παρόμοιο παιχνίδι στην Πολωνία, καθυστερώντας την μέχρι τότε ταχεία προέλαση τους στη Βαρσοβία, όταν οι μαχητές της αντίστασης στην πρωτεύουσα βγήκαν από τις κρυψώνες τους για να επιτεθούν στους υποχωρούντες Γερμανούς. Βέβαια εδώ η απόδημη ΄΄κυβέρνηση΄΄ της Πολωνίας στο Λονδίνο είχε παίξει κάποιο ρόλο, ελπίζοντας να πάρει υπό τον έλεγχό της κάποιες πολωνικές δυνάμεις στη Βαρσοβία πριν φτάσουν οι Ρώσοι, αποστέλλοντας οδηγίες στους Πολωνούς να κάνουν την κίνησή τους. Αλλά βλέποντας τους Ρώσους να σταματούν, οι ναζί σταμάτησαν επίσης και επέστρεψαν στη Βαρσοβία για να την ισοπεδώσουν και να συντρίψουν τους ένοπλους εργάτες της αντίστασης. Μόνο τότε τα ρωσικά τανκς προχώρησαν και πάλι, για να πάρουν στον έλεγχό τους έναν εξουθενωμένο και αποδεκατισμένο λαό.

Υπάρχει κάποια ένδειξη ότι, από τους συμμαχικούς ηγέτες του πολέμου, ο Ρούσβελτ αισθάνθηκε κάποια ντροπή γι 'αυτό, αλλά καμία ένδειξη ότι κάτι τέτοιο αισθάνθηκαν ο Τσόρτσιλ ή ο Στάλιν. Ο Τσόρτσιλ, ας μην το ξεχνάμε, δεν ήταν απλώς ένας ηγέτης στον πολέμου. Ήταν ένας έξυπνος και έμπειρος δεξιός πολιτικός, διάσημος, πριν από τον πόλεμο, για την άμεση χρήση στρατευμάτων στην πολιορκία της Sidney Street και στις κοιλάδες της Ουαλίας κατά τη διάρκεια της απεργίας των ανθρακωρύχων και για την προθυμία να εκτρέψει στρατεύματα από το Γερμανικό πόλεμο το 1917 και να τα στείλει στη διάσωση των Ρομανόφ στη Ρωσία. Ήταν μια αντεπαναστατική απειλή, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιήσει την πλήρη ισχύ του βρετανικού κράτους κατά του ίδιου του του ταξικού εχθρού.

Προς το τέλος του πολέμου υπήρχαν ενδείξεις ότι η βρετανική εργατική τάξη άρχισε να εγκαταλείπει την αγόγγυστη ταξική συνεργασία. Το φθινόπωρο του 1944 οι ανθρακωρύχοι του Betteshanger Colliery στο Κεντ, μετά από πέντε χρόνια αδιάκοπες προσπάθειες στον πόλεμο, έκαναν την πρώτη και μοναδική εν καιρώ πολέμου απεργία στις ανθρακοφόρες περιοχές της Βρετανίας. Ούτε αυτό ήταν το μόνο σημάδι ότι οι Βρετανοί εργάτες, βλέποντας το τέλος του πολέμου, ήταν αποφασισμένοι ότι δεν πρέπει να υπάρξει επιστροφή στις άθλιες συνθήκες ανεργίας και φτώχειας που πέρασαν τη δεκαετία του 1930.

Πράγματι, έξι μήνες πριν η Ειδική Μονάδα επιτεθεί στους αναρχικούς, είχαν ξεκινήσει μια επιτυχημένη επίθεση στους τροτσκιστές, τέσσερις από τους ηγέτες των οποίων συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν για υποκίνηση μιας απεργίας, κάτι που δεν επρόκειτο να γίνει ανεκτό σε περίοδο πολέμου!

Οι επιθέσεις σε τροτσκιστές και αναρχικούς, στη συνέχεια, θα πρέπει να εξεταστούν σε ορισμένα πλαίσια. Όταν ρωτά ο Colin Ward, ''Γιατί η ποινική δίωξη ασκήθηκε κατά πρώτο λόγο;", αισθάνομαι ότι δε χρησιμοποιεί το πλεονέκτημα της ύστερης γνώσης. Σίγουρα δεν το ξέραμε τότε, αλλά υπήρχε ήδη μεγάλη δυσαρέσκεια μεταξύ των βρετανικών δυνάμεων. Ακριβώς όπως η εργατική τάξη στη βιομηχανία ρωτούσε τι επρόκειτο να ακολουθήσει τον πόλεμο, έτσι και η ένστολη εργατική τάξη έκανε την ίδια ερώτηση. Ήταν προφανές ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο. Ο Χίτλερ έκανε ηλίθια λάθη κατά τη διάρκεια της επίθεσης στη Ρωσία (ούτε καν ''αναγκαία'', δεδομένου ότι ο Στάλιν είχε τιμήσει από την πλευρά του τη συναλλαγή του 1939 παρέχοντας στη Γερμανία πετρέλαιο και σιτηρά!) και, στη συνέχεια, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Αμερική μετά την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Αυτή η νέα κατάσταση μέχρι το τέλος του 1941, δημιούργησε μια συμμαχία βιομηχανικών και στρατιωτικών δυνάμεων τις οποίες το Τρίτο Ράιχ δε θα μπορούσε να αντέξει. Αν και οι Σύμμαχοι μεταξύ τους δεν είχαν ούτε τις δυνάμεις ούτε τους διοικητές που είχαν κατά την έναρξη του πολέμου, είχαν το βάρος των ανδρών, των μεταλλίων και των εφοδίων - και, φυσικά, το ρωσικό χειμώνα.

Η Γερμανία είχε τελειώσει από τη στιγμή που οι Ρώσοι έφτασαν στη Βαρσοβία και οι Αμερικάνοι στο Παρίσι. Ήταν μόνο η επίμονη απαίτηση του Τσόρτσιλ για «παράδοση άνευ όρων» που κράτησε τους Γερμανούς στη μάχη. Πόσο ο απλός πολίτης το γνώριζε αυτό, δεν ξέρω, αλλά είναι προφανές πλέον ότι όλο και λιγότεροι στρατιώτες ήταν έτοιμοι να προσθέσουν τα ονόματά τους στους καταλόγους των τελευταίων θυμάτων σε ένα πόλεμο που μισούσαν ούτως ή άλλως.

Η ειρωνεία είναι ότι αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζαμε, μέχρι που μπήκαμε στη φυλακή. Μόλις μπήκαμε μέσα, βρήκαμε τα κελιά γεμάτα, όχι με εγκληματίες από το εγχώριο μέτωπο, αλλά με στρατιώτες που καταδικάστηκαν από στρατοδικεία στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, για λιποταξία και επακόλουθα αδικήματα. Όταν ένας στρατιώτης μένει μόνος σε μια ξένη χώρα σε καιρό πολέμου, πώς μπορεί να επιβιώσει; Έχει εκπαιδευτεί να χρησιμοποιεί ένα όπλο, έτσι επιβιώνει κάνοντας ένοπλη ληστεία, από τη μαύρη αγορά, με την πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων και λειτουργώντας γενικά με την απειλή όπλου. Ακούσαμε ανατριχιαστικές ιστορίες από την πώληση υλικών, τροφίμων, βενζίνης και πετρελαίου, προϊόντα τα οποία ήταν σε έλλειψη στις χώρες τις οποίες οι στρατιώτες μας ''απελευθέρωναν''. Κατά τη διαδικασία αυτή οι στρατιώτες μας απελευθέρωναν τους εαυτούς τους - μέχρι να συλληφθούν από τη στρατονομία. Στη συνέχεια, τους επιβάλλονταν τεράστιες ποινές, 10, 15, 25, 30 ετών φυλάκισης και αποστέλλονταν πίσω στην Αγγλία για να τις εκτίσουν. Ένας πρώην στρατιωτικός μας είπε ότι από τη στιγμή που η μονάδα του είχε ταξιδέψει από το βορρά ως το νότο της Ιταλίας, το 80% των στρατιωτών είχαν εγκαταλείψει και οι υπόλοιποι έχασαν από τους παρτιζάνους του Τίτο στην Τεργέστη, για να δείξουμε πώς ορίζονται οι πολιτικές συμπάθειες.

Οι άνδρες αυτοί ήταν κυρίως στρατιώτες, αλλά υπήρχαν και κάποιοι από το Βασιλικό Ναυτικό και τη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία και έφταναν στην ''υποδοχή'' των φυλακών του Λονδίνου σε παρτίδες των 20 ή 30, δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Η φυλακή Pentonville που είχε κλείσει το 1930 έπρεπε να ανοίξει εκ νέου. Εγώ ο ίδιος ήμουν μέλος μιας ομάδας εργασίας που είχε σταλεί να καθαρίσει και να ανακαινίσει τη βρώμικη παλιά χωματερή. Βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι εξέτιαν μικρό μέρος από τις μακροχρόνιες ποινές τους. Διασκορπίστηκαν σε τοπικές φυλακές σε όλη τη χώρα, προφανώς σε φυλακές που ήταν κοντά στα σπίτια τους, και μετά από μερικούς μήνες αποφυλακίζονταν. Οι φυλακές δε θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους χωρέσουν όλους, αλλά πίσω στις μονάδες τους, οι ποινές θα είχαν αποτρεπτικό αποτέλεσμα στους συναδέλφους τους.

Τώρα, τίποτα από αυτά δεν γινόταν γνωστό στους συγγενείς, εκτός από τους συγγενείς των ανδρών που αποστέλλονταν πίσω σε δυσμένεια και σιωπούσαν. Ακόμα και εμείς που είχαμε επαφές με το στρατό στη χώρα αυτή, είχαμε μεγάλη δυσκολία στο να ανακαλύψουμε τι συνέβαινε στο εξωτερικό. Η λογοκρισία φρόντιζε για αυτό. Ούτε μια λέξη δεν έφτασε σε αυτή τη χώρα για τα συναισθήματα των στρατιωτών μας όταν ήρθαν σε επαφή με τους πολίτες είτε κατεχόμενων είτε εχθρικών χωρών. Αλλά όταν τους μιλήσαμε στη φυλακή (και μπορώ ειλικρινά να πω ότι δεν υπήρχε ανταγωνισμός ανάμεσα σε εμάς και στους στρατιώτες, εκτός ίσως από την πλευρά λίγων πρώην αξιωματικών που βρίσκονταν στη φυλακή για υπεξαίρεση χρημάτων του στρατού και άλλα τέτοια ευγενή αδικήματα) μας είπαν πώς αισθάνθηκαν για τον πόνο και την καταστροφή που είχαν δει. Η αλήθεια τους είχε στοιχειώσει - ότι οι Ιταλοί δεν ήταν όλοι φασιστικά κτήνη, ότι οι Γερμανοί εργάτες που αγωνίζονταν να επιβιώσουν στα εργοστάσια δεν ήταν όλοι τέρατα ναζί, αλλά θύματα των τρελών καταπιεστών τους, παγιδευμένοι σε μια σειρά από περίπλοκες παγίδες, όπως ακριβώς ήταν και οι ίδιοι. Έτσι εγκατέλειψαν. Αποχώρησαν από τον πόλεμο, όπως αργότερα πολλοί Αμερικανοί στο Βιετνάμ θα έκαναν και, ακόμα, όπως μερικοί από τους ''επαγγελματίες'' μας στη Βόρεια Ιρλανδία κάνουν τώρα.

Αυτό που θέλω να τονίσω λοιπόν, είναι ότι οι αντιπολεμικές ομάδες στη Βρετανία, ενώ έκαναν προπαγάνδα ενάντια στον πόλεμο, δεν γνώριζαν την έκταση της δυσαρέσκειας στα πραγματικά θέατρα του πολέμου. Και αυτό συνέβαινε χωρίς να έχει τίποτα να κάνει με μας (συγκρίνετε τον Λένιν στην Ελβετία το 1917!).

Αλλά η κυβέρνηση το γνώριζε! Έτσι, για τους λόγους αυτούς, συν το γεγονός ότι τους παρείχαμε ένα εξιλαστήριο θύμα για μια δυσάρεστη πραγματικότητα, έθεσε στόχο να συντρίψει τις μικρές επαναστατικές φωνές μας πριν οι στρατιώτες επιστρέψουν. Αυτή είναι η κύρια απάντηση στο γιατί διωχθήκαμε εκείνη την εποχή. Υπάρχει μια συμπληρωματική απάντηση επίσης, η οποία μπορεί να εξηγήσει το χρονοδιάγραμμα της επίθεσης από την Ειδική Μονάδα. Δηλαδή, ότι το φθινόπωρο του 1944, μια σοβαρή διάσπαση εμφανίστηκε στις τάξεις της Ομοσπονδίας Αναρχικών μεταξύ μιας συνδικαλιστικής φράξιας (που ίδρυσε αργότερα την Ομοσπονδία Εργαζομένων Συνδικαλιστών) σε συνεργασία με τους Ισπανούς εξόριστους που έχουν ήδη αναφερθεί και των ''καθαρών'' αναρχικών. Θα μπορούσε η Ειδική Μονάδα, σαν τσακάλια που είναι, να σκέφτηκε ότι η περίοδος των διαφωνιών μας και η εμφανής αδυναμία ήταν μια καλή στιγμή για την επίθεση στους αναρχικούς. Ας θεωρηθεί αυτό ένα καλό μάθημα για μας!

Το αναμφισβήτητα ανυπότακτο πνεύμα των πολεμιστών που επέστρεφαν εκτονώθηκε με ασφάλεια στις Γενικές Εκλογές του 1945, όταν το εκλογικό σώμα έδειξε την ευγνωμοσύνη του προς τον Τσόρτσιλ πετώντας τον έξω και κάνοντας το Εργατικό Κόμμα να επιστρέψει με μια τεράστια πλειοψηφία που ο
Emmanuel Shinwell περιέγραψε ως το επαναστατικό πρόγραμμα της εθνικοποίησης και του κράτους πρόνοιας. Οπότε αυτό ήταν! Εμείς νομίζαμε, μέχρι η Ειδική Μονάδα να κάνει την κίνησή της, ότι στην πραγματικότητα είχαμε πολύ μικρή επιτυχία με τις προσπάθειές μας. Όπως δηλώνει ο Colin, η κατηγορούσα αρχή δεν ήταν σε θέση να παράγει ούτε ένα στρατιώτη έτοιμο να παραδεχτεί πως είχε δυσαρεστηθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ειδική Μονάδα έχει μάθει περισσότερα για τη χρήση προβοκατόρων από τότε!

Είχαμε μια λίστα με περίπου 200 επαφές στις δυνάμεις, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν απλά γίνει συνδρομητές στη
War Comentary με το συνηθισμένο τρόπο και ορισμένοι από τους οποίους ζήτησαν φυλλάδια ή μπροσούρες. Μέχρι να δεχτούμε επίθεση είχαμε διατηρήσει κρυφές αυτές τις επαφές και περιστασιακά κάποιος από αυτούς μας επισκεπτόταν κατά τη διάρκεια μιας άδειας. Υποθέτω ότι έχουμε σώσει μερικές ψυχές. Υπήρχε ένας οδηγός ερπυστριοφόρου που παραιτήθηκε από τη δουλειά του μία εβδομάδα πριν η μονάδα του φύγει για τη Γαλλία. Εμείς ποτέ δεν τον είχαμε συναντήσει, αλλά ήταν συνδρομητής της War Comentary και είχε παραγγείλει μερικά φυλλάδια. Ήταν φυσικά ευχαριστημένος. Οφείλει πιθανώς τη ζωή του στη μικρή μας οργάνωση..

Λοιπόν, υπήρχε ένας αδύνατος, χλωμός, ευαίσθητος στρατιώτης, ο οποίος μας επισκέφθηκε ένα Σαββατοκύριακο και επέστρεψε στο στρατό το βράδυ της Κυριακής. Τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, μας χτύπησε την πόρτα και ήρθε πάλι λέγοντας: «Δεν αντέχω ούτε άλλη μια ημέρα στο στρατό». Χωρίς να μας πει ούτε μια λέξη, απλά είχε επιστρέψει για να πάρει τα προσωπικά του αντικείμενα και έφυγε. Τελικά έγινε ποιητής.. Και φυσικά υπήρχε και ο Colin Ward. Πώς θα μπορούσαμε να ξέρουμε τότε για τη συμβολή του στο αναρχικό κίνημα; Ο Colin άρχισε να εκδίδει την ''Αναρχία'', ένα εξαιρετικό μηνιαίο περιοδικό στη δεκαετία του 1960.

Από την πλευρά μου, κατάφερα να αποκτήσω λίγο περισσότερη κακή φήμη μετά τη δίκη μου. Την ημέρα πριν από την αποφυλάκισή μου, μου επιδόθηκε μια πρόσκληση-ανακοίνωση να παρουσιαστώ για ιατρικές εξετάσεις προκειμένου να υπηρετήσω τη θητεία μου στο στρατό! Αυτή ήταν σαφώς μια κίνηση από τις Ειδικές Δυνάμεις έτσι ώστε να συνεχίσουν να με παρενοχλούν και φυσικά λειτούργησε, από τη στιγμή που αρνήθηκα να υποβληθώ σε ιατρικές εξετάσεις και καταδικάστηκα σε άλλους έξι μήνες.

Αυτή τη φορά όμως, ήταν ήδη 1946. Ο πόλεμος είχε στην ουσία τελειώσει. Αξίζει κάποιες στιγμές να θυμάται κανείς την ιστορία του αναρχικού κινήματος κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι δυσκολίες ήταν πολλές, ο εχθρός σαφώς προσδιορισμένος και η στάση των αναρχικών ήταν σαφής και ανυποχώρητη. Η Οργάνωση έπρεπε, αναγκαστικά, να είναι σφιχτή, αλλά υπήρχε ένας υψηλός βαθμός αλληλεγγύης και αμοιβαίας βοήθειας, όχι μόνο εντός της ομάδας, αλλά και μεταξύ των αντιπολεμικών ομάδων. Όσοι πήγαν στη φυλακή πήραν ένα γερό μάθημα για τη φύση της εξουσίας την οποία η δημοκρατία προστατεύει και η επίθεση εναντίον των αναρχικών όχι μόνο δεν μας αποδυνάμωσε, αλλά μας γέμισε πρόσθετη δύναμη και υποστήριξη.

Ένα άλλο πράγμα που μάθαμε ήταν η αλήθεια του ρητού το οποίο αποδίδεται στον Φρειδερίκο τον Μέγα: ''Αν στρατιώτες μου άρχιζαν να σκέφτονται, κανένας τους δεν θα πολεμούσε''. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ο ίδιος ο πόλεμος - ειδικά , όπως το Βιετνάμ και η Βόρεια Ιρλανδία δείχνουν, ο πόλεμος που δεν μπορεί να κερδηθεί.

Πηγή:
Wildcat Inside Story No. 1, 1974
μετάφραση: kiara

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΕΠΩΝΥΜΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ:Φασιστική αστυνομική και κρατική βία διαρκείας

Προσπαθώ ακόμη να συνέλθω από το ΣΟΚ. Το γεγονός βασανίστηριο για μένα κράτησε σχεδόν δυο ολόκληρα μερόνυχτα...Το σώμα μου ακόμη πονάει αφόρητα από τα χτυπάματα των ροπάλων τους και από τις κλωτσιές τους.Σε ένα κελί το πολύ έξι τετραγωνικών μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους.Σε ένα κολαστήριο που μέχρι πριν λιγες μέρες αγννούσα ότι είναι τέτοιο...
Ας μου συγχωρεθεί που καθυστέρησα ελαφρά την δημοσιοποίηση-καταγγελία αυτού του γεγονότος όμως ελπίζω ότι όσοι διαβάσουν το περιέχομενο αυτής της καταγγελίας θα δείξουν επιείκεια για αυτό.Δημοσιεύω αυτή την  καταγγέλια επώνυμα καθώς δεν νιώθω πια κανένα φόβο για τον φασισμό τους και η οργή έχει πονέσει τα μιλλήγγια μου.Την υπερασπίζω με όλο τον πόνο του βιώματος μου κι έχοντας πλήρως μεταμορφωθεί από την επίδραση του.
Εγώ ο ίδιος είμαι ο παθόν και το θύμα αυτής της ιστορίας με όργανα βασανιστηρίου μου και θύτες μου τους μπάτσους του κράτους (με πρώτους τους ΔΙΑΣ) και ένα κτίριο κολασηριο -αυτό της Πέτρου Ράλλη- το Μεταγωγών. (εκεί δηλαδή που στιβάζονται μόνο μετανάστες...)
Όμως ας τα πάρουμε με την σειρά τους.
Την Τρίτη (ή ήταν Τετάρτη; Το τρομερό με αυτό που έπαθα είναι ότι έχασα πλήρως την αίσθηση του χρόνου και την φυσιολογική διαδοχή των ημερών...Επίσης η μνήμη μου δεν λέει να βάλει σε πλήρως τακτοποιημένη  σειρά όλα αυτά που μου συνέβησαν καθώς μου συνέβησαν τόσα πολλά σε δυο μέρες και με τέτοια τρομερή διαδοχή που όλο αυτό έχει γίνει ένα κουβάρι φρέσκων αναμνήσεων μέσα μου...)

17 Απρίλη βρισκόμουν στην περιοχή του Βοτανικού για να βγάλω ένα έξτρα μεροκάματο.
Είμαι 37 χρόνων και δουλεύω σαν εργάτης από τα 14 μου.
Από τα 22 μου δουλεύω σαν μισθωτός οδηγός φορτηγών και κάποιες φορές και ξεφορτωτής.
Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος.Έχω έρθει σε κάποιες πορείες και έχω παρακολουθήσει κάποιες συνελεύσεις όμως ποτέ δεν είχα συστηματική και βαθιά σχέση με αυτά όσο κι αν μέσα μου τα ενέκρινα.Έχω διαβάσει κάποια σωστά βιβλία όμως πολύ λιγότερα από αυτά που θα ήθελα.
Η βιοπάλη και το μεροκάματο πάντα απορροφούσαν την περισσότερη ενέργεια μου και αυτό που έμενε για τα άλλα ήταν λιγοστό και αμφίβολο. Μέχρι τώρα...
Τον τελευταίο χρόνο έχουν απολύσει αρκετούς από την δουλεία που βρίσκομαι και σε μένα έχουν μειώσει κατά 40% τον μισθό μου (και όπως θα δούμε και μετά από αυτό που έπαθα τώρα κατά 70%...) και είχα ανεχτεί να είμαι πολλά χρόνια σε έναν εργασιακό χώρο χωρίς να υπάρχει σωματείο βάσης.
Τσατσος μου όμως ποτέ δεν υπηρξα κι ενώ ήμουν πάντα τυπικός και σωστός στην δουλειά μου και έχουν αρμέξει αμέτρητη υπεραξία από τον προσωπικό μου μόχθο τόσων χρόνων...
Κατά τις 5 το απόγευμα και νωρίτερα ήμουν με φίλους φορτηγατζήδες--είτε μισθωτούς όπως εγώ είτε μικροιδιοκτήτες με ένα-δυο φορτηγά-- και συζητάγαμε για το πόσο χάλια έχει γίνει η κατάσταση και για το πόσο χρειαζόμαστε μια νέα 12 Φλεβάρη πολύ πιο δυναμική και αποφασιστική. (με ντροπή γράφω ότι εγώ προσωπικά αλλά και αρκετοί που συζητάγαμε δεν είμασταν στις 12 Φλεβάρη κι ας είχαμε φίλους και γνωστούς που είτανε...)
Ναι στα λόγια είμαστε εύκολοι...Πίναμε και μπύρες και άλλα και είχαμε κάνει εύθυμο ζωιρό κεφάλι που μάς έβγαζε την αγανάκτηση μας.
Κάποια στιγμή αποχαιρετιστήκαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.
Τότε πήγα να πάρω το αμάξι μου (ένα μεταχειρισμένο αγορασμένο από συγγενή με 200 ευρώ...) και να φύγω.
Το κεφάλι μου βούιζε από το μεθύσι.
Έπρεπε να περάσω ένα στοπ και δεν το πέρασα σωστά. Δεν πρόσεξα όπως έπρεπε και τράκαρα με ένα διερχόμενο αμάξι. Ευτυχώς κανείς δεν τραυματίστηκε και υπήρχαν μόνο υλικές ζημιές.
Ο κύριος που του τράκαρα το αμάξι ήταν ένας 60 χρόνος πολύ αναστατωμένος που έσπασαν τα φώτα του αμαξιού του.
Σε λίγο πλακώνουν Διάδες.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ-ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ
Για πολύ κακή μου τύχη είχα το δίπλωμα του αμαξιού και την ταυτότητα μου στο φορτηγό της δουλειάς αυτό που δουλεύω καθημερινά για 8ωρο.Τα είχα ξεχάσει πρόσφατα εκεί γιατί είχε χρειαστεί να τα πάρω μαζί μου για μια δουλειά του δημοσίου. (γραφειοκρατικής φύσεως)
Οι ΔΙΑΔΕΣ είναι 4 σε δυο μηχανές και με κυκλώνουν. Μου ζητάνε χαρτιά. Τους φωνάζω το όνομα μου (να συστηθώ και σε εσάς, ονομάζομαι Διονύσης Γοργογιάννης είμαι Έλληνας πολίτης και έχω υπηρετήσει τον ελληνικό στρατό απ'όταν ήμουν 18 χρονών. Εκεί έμαθα να οδηγώ μεγάλα οχήματα...Ο πατέρας μου που πέθανε όταν ήμουν 6 χρονών ήταν γνωστός αριστερός της περιοχής με φυλακίσεις και βασανιστήρια.Επικαλούμαι εδώ το αυταπόδεικτο της ελληνικής καταγωγής μου για να φτύσω με λύσσα κάθε εθνικότητα και ειδικά και αυτή την εθνικότητα. Μετά από αυτό που πέρασα κατάλαβα ότι το να ζεις σε ένα φασιστικό καθεστώς ακυρώνει κάθε θετική αναφορά στην έννοια του έθνους.Το ξεφτιλίζει και το ξεμπροστιάζει αλύπητα...)
Ο ένας δείχνει να το πιστευει και νιώθω ότι θα είναι ευγενικοί μαζί μου. Πετάγεται όμως ένας άλλος από αυτούς  και φωνάζει:" τι έλληνας πολίτης ρε και αηδίες!Σκατοαλβανός είσαι χωρίς χαρτιά και άστα αυτά.'
Είμαι έξω από το αμάξι κι αρχίζουν να με σπρώχνουν και να με βρίζουν. Με πετάνε σε έναν τοίχο.Με έχουν στριμώξει εκεί και οι τέσσερις και δεν έχω καμιά διαφυγή. Πνίγομαι. Ένας με έχει πιάσει από τον γιακά και προσπαθεί να με σηκώσει από αυτόν (καθόλου εύκολο καθώς από την εργασία μου και μόνο έχω δυνατή φυσική κατασκευή) ενώ οι άλλοι από πίσω τον σπρώχνουν για να στριμώξει καλύτερα εμένα!
Νιώθω ότι δεν έχω αέρα, ότι θα λιποθυμήσω. Έχω αλλάξει χρώματα...
Κάποια στιγμή σταματάνε το βασανιστήριο τους (πόσο να κράτησε άραγε;Ο χρόνος όταν σε βασανίζουν κυλά τόσο διαφορετικά...Το δευτερόλεπτο φαίνεται λεπτό ή και ώρα...)
Συνεχίζουν το βρισίδι. (όπως σκατοαλβανέ, βρωμολαθρομετανάστη, γαμημένε ξένε που θα τρακάρεις και αμάξι κλπ) αλλά τουλάχιστον έχει σταματήσει ο πνιγμός.
Στο διάστημα που με στραγγάλιζαν φώναζα όσο μπορούσα βοήθεια με σκοτώνουν ενώ τους θύμιζα διαρκώς ότι είμαι έλληνας πολίτης και να πάμε στο φορτηγό να τους δείξω τα χαρτιά μου. Όμως κανείς δεν βρέθηκε να με βοηθήσει. Είμασταν και σε απόμερο στενό που δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι...
Όταν επιτέλους σταμάτησαν, ήρθε περιπολικό και με πήρε για να με πάει που; στο μεταγωγών στην πέτρου ράλλη με την στάμπα του λαθρομετανάστη που δεν έχει χαρτιά.
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕΘΗΚΑ (απο μια παρεξήγηση και καλά...) στο ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ABU GRAIB...ΜΕΤΑΓΩΓΩΝ-ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ...
Eικόνες που έχω συγκρατήσει στο μυαλό μου ενώ με πήγαν εκεί...
Ένα μεγάλο προαύλιο φυλακής με πάρα πολύ κόσμο εκεί και πάρα πολλούς μαύρους.
Μπάτσοι όλων των ειδών με πολεμικό εξοπλισμό και αλεξίσφαιρα παντού.
Ο δεύτερος (ή ήταν ο τρίτος;) όροφος που με πήγαν. Ένας όροφος με δεκάδες μικροσκοπικά κελιά το καθένα με 6 τετραγωνικά και από 4 εώς 6 ανθρώπους στο καθένα, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα χωρίς τίποτα...
Μια αποκρουστική πόρτα στο καθένα με κάγγελα.
Δημόσια τουαλέτα ορόφου χωρίς κι αυτή να έχει νιπτήρα ή σαπούνι(και μετά αυτοί οι αλήτες θα πουν για υγειονομική βόμβα των 'λαθρομεταναστών'...) ενώ οι χέστρες ήταν οι λεγόμενες τούρκικες.  σε κακή κατάσταση.
Με πέταξαν σε ένα τέτοιο κελί χωρίς πρώτα έστω να με ανακρίνουν και να εξετάσουν αν είμαι ή όχι μετανάστης. (αλλά αυτό το μέρος δεν αξίζει για κανένα ανθρώπινο ον. Θέλει όλο κατεδάφιση και απελευθέρωση όσων είναι εκεί μέσα...)
Μου πήραν το κινητό και αγνόησαν επιδεικτικά τις εκκλήσεις μου να πάρουν κάποια τηλέφωνα που θα πιστοποιούσαν ότι είμαι ντόπιος, γεννημένος εδώ, έλληνας πολίτης...
Και έμεινα εκεί χωρίς ένας να έρθει για περίπου 6-7 ώρες. (πώς να ξέρεις πόση ώρα πέρασε;Τα κινητά είχαν κατασχεθεί...)
Εκεί ήταν μαζί μου σε έναν ασφυκτικά πνιγερό και μικρό χώρο άλλα τρεις άνθρωποι που όπως έμαθα ήταν για καιρό εκεί. Με τους δυο μίλησα και τα είπαμε. Ο ένας ήταν Κούρδος και άλλος Ιρακινός. Ο άλλος δεν έμαθα τι εθνικότητα είχε, υπέθεσα Αλβανός.
Ήταν εκεί για ψύλλου πήδημα. Δεν είχαν χαρτιά. Αδύνατοι και νευρώδεις, φαίνονταν ότι είχαν περάσει πολλά και ήξεραν πολύ καλά ελληνικά ώστε η συζήτηση γινόταν αβίαστα.
Όταν έμαθαν τι μου είχε συμβεί, αρνήθηκαν να το πιστέψουν! Μετά όμως ξανασκέφτηκαν ότι ένα καθεστώς που είναι φασιστικό θα χτυπήσει το ίδιο και τους ντόπιους και κανείς δεν είναι ασφαλής από αυτό το κράτος...
Μετά λοιπόν από 6-7 ώρες εμφανίστηκε ένας σαν διοικητής ένα πράμα και μου παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα. Του διαμαρτυρομαι γι' αυτό που μου έχει συμβεί και με διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα ξεκαθαριστεί η κατάσταση...
(πόσο σύντομα ήταν;; Πέρασα άλλες 30 ώρες σε αυτό το κελί κι ενώ υποτίθεται ότι χάρη στην πληροφορική η ταυτοποίηση δακτυλικών γίνεται σε δευτερόλεπτα!Να φταεί άραγε ότι έχουν windows οι υπολογιστές τους ή απλά αδιαφόρησαν και με έγραψαν όσο δεν πάει;Ή και τα δυο;)
Αφού λοιπόν μου πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα εγώ περίμενα ότι απο λεπτό σε λεπτό θα είμαι ελεύθερος.
Αμ δε! Οι ώρες πέρναγαν και δεν γινόταν τίποτα.
Μια στεναχώρια με είχε καταβάλει. (και κατάλαβα στο ακέραιο της κυριολεκτική της έννοια.Πώς να μην σε πλακώσει η στεναχώρια σε έναν τόσο στενό χώρο;)
Οι ώρες περνούσαν και κάποια στιγμή ο Κούρδος που ήταν μαζί άρχισε να τρελαίνεται.
Πολύ λογικό μετά από τόσο εγκλεισμό σε αυτή την ανθυγειινή σκατότρυπα...
Άρχισε να φωνάζει στους μπάτσους και να τους  βρίζει:"κωλόμπατσοι δεν αντέχω άλλο, άντε γαμηθείτε, θέλω την ελευθερία μου ρε καριόλησες " και άλλα τέτοια σε άψογα ελληνικά.
Οι μπάτσοι φύλακες δυο ντερέκια 120 κιλά ο καθένας καράφλες χρυσαυγιτόφατσες είπαν στην αρχή με μια μεταλική φωνή να σκάσει και να δεχτεί την θέση του.
Μετά δεν μίλησαν...
Ξαφνικά η πόρτα του κελιού άνοιξε και μπαίνουν αυτές οι δυο ντουλάπες με ροπάλα στα χέρια και αρχίζουν να χτυπάνε ανηλεώς.
Μιλάμε για πολύ ξύλο.
Προς τιμή τους ο άλλοι δυο μετανάστες μπήκαν μπροστά για να μην τις φάει όλες ο Κούρδος. Εγώ ήμουν τρομοκρατημένος και δεν είχα καθολου αυτό το σθένος.
Όμως έστω και ξώφαλτσα έστω και γιατί ήμουν κι εγώ στο κελί, έφαγα πολλές, πάρα πολλές.
Κλωτσιές στα πόδια και στους προσαγωγούς, ροπαλιές στον αυχένα, στην πλάτη και στο κεφάλι και άλλες κλωτσιές και άλλες ροπαλιές.
Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό!Όσο το έζησα μου φάνηκε αιώνας. Μετά πιο αποστασιοποιημένα υπολόγισα ότι κράτησε τουλάχιστον 6 λεπτά και παραπάνω.
Μιλάμε για ξύλο από καράφλες πληρωμένους του Ελληνικού κράτους, που τέτοιο δεν ξαναθυμάμαι. Και είμαι άνθρωπος της βιοπάλης και έχω δει πολλά...
Όπως είπα παρότι δεν ήμουν ο πρώτος στόχος του ξύλου, έφαγα το ξύλο της ζωής μου.
Τι να πούνε και οι άλλοι τρεις που έφαγαν δεκαπλάσιο από μένα...
Θαύμασα την ήρεμη αξιοπρέπεια τους μετά το ξύλο που έφαγαν.
Πρώτα κι ενώ φύγαν οι ανθρωποφύλακες έβρισαν πάλι για 2 λεπτά (κι όχι δεν ξαναεμφανίστηκαν οι φασιστόμπατσοι...) και μετά σώπασαν μόνοι τους και αποτραβήχτηκαν στους εαυτούς τους.
Χωρίς γκρίνιες, χωρίς βογκητά (εγώ βόγκηξα πιο πολύ από όλους τους!) αλλά και χωρίς κούφιες περηφάνιες που αντιμετωπισαν άφοβα τα ΕΣ ΕΣ...Μόνο με μια θλιμμένη σιωπηρή αξιοπρεπέστατη ενδοσκόπιση...
Και ύστερα μετά απο πολλές ώρες εμφανίστηκε επιτέλους κάποιος επίσημος του κράτους που αναγνώρισε το λάθος και αφέθηκα ελεύθερος.
Για μένα αυτή η εμπειρία είναι η πιο αποφασιστική και κρίσιμη για την ζωή μου.
Πλέον όλη η ζωή μου χωρίζεται στο πριν από αυτό και στο μετά από αυτό.
Είδα διπλά την κρατική φρίκη και τον αστυνομικό φασισμό. Κι ως έλληνας πολίτης και ως μετανάστης χωρίς χαρτιά στον ίδιο τον τόπο του...
Είδα, έπαθα, βίωσα πολλά.
Και δυστυχώς ίσχυσε σε μένα ότι αν δεν παθαίνεις δεν μαθαίνεις.
Κοιτάω την προηγούμενη ζωή μου με πίκρα και οργή. Ανυποψίαστος, αφελής, αδιάφορος...
Ζούμε ήδη σε φασιστικό καθεστώς και προσποιούμαστε ότι υπάρχει δημοκρατία και κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα...
Θυμάμαι στις ατέλειωτες ώρες σε εκείνο το κελί κι όταν  εκεί έμαθα ότι πέθανε ο Μητροπάνος.Και πώς το έμαθα! Από τους μπάτσους που ήταν στον διάδρομο και πανηγύριζαν φωναχτά 'που ψόφησε επιτέλους αυτό το κομμούνι ο Μητροπάνος!'Μέσα στην κλεισούρα και στην στεναχώρια μού ήρθε ότι έξω στον δρόμο κυκλοφορούν τανκς και έχει κηρυχτεί επίσημα δικτατορία!
Είμαστε σε πόλεμο με ένα φασιστικό καθεστώς που έχει ήδη τα κολαστήρια του και ετοιμάζει και καινούργια.
Την ιστορία την δημοσιοποιώ στο ιντιμίντια και είναι η πρώτη φορά που γράφω σε αυτό. Είναι από τα σάιτς που διαβάζω και υπολογίζω και όπως έχω καταλάβει είναι μια ιστοσελίδα όπου ο κάθε εργάτης, αδικημένος, βασανισμένος από το κράτος, την αστυνομία και τα αφεντικά μπορεί να δημοσιεύσει τις ιστορίες του αδιαμεσολάβητα και χωρίς πατρώνες.
Για την σύνταξη και την επιμέλεια του κειμένου βοηθησε τρομερά ένας καλός φίλος συγγραφέας αλλά βέβαια για τυχόντα λάθη και παραλείψεις του ευθύνομαι αποκλειστικά ο ίδιος.
Και το κείμενο έχει πολλές παραλείψεις αφού για να περιέγραφα ολοκληρωμένα όλο αυτό που συνέβη, τις προεκτάσεις και τα συμπεράσματα του θα χρειαζόμουν ολοκληρο βιβλίο.
Όμως έστω και με αυτή την εξιστόρηση νιώθω ότι αποκαλύφτηκαν πολλά.
Λεφτά δεν έχω και μετά από αυτό το γεγονός η εταιρεία που δουλεύω με υποβίβασε σε part time με ξεφτίλα λεφτά.
Αν υπήρχε ένας εισαγγελέας που θα έτρεχε το θέμα αυταπάγγελτα θα το καλοδεχόμουν. Όμως οι εισαγγελείς αυτού του καθεστώτος έδειξαν ποιες είναι οι στοχεύσεις και προτεραιότητες τους και κήρυξαν τον πόλεμο στους αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους. Άρα αυταπάτες δεν έχω.
Ούτε περιμένω απο καμιά αριστερά (ανεξάρτητα αν θα την ψηφίσω στις 6 Μάη) να με σώσει. Μόνο ξαναθυμάμαι εκείνη την συζήτηση με τους φίλους συνάδελφους φορτηγατζήδες για τις 12 Φλεβάρη λίγο πριν ξεκινήσει το βασανιστήριο για μένα. Και προσδοκώ σε αυτόν τον ξεσηκωμό. Και ξαναθυμάμαι και τους κολασμένους της γης που ήταν στιβαγμένοι σε εκείνα τα κελιά και και σκέφτομαι πόσα πράγματα πρέπει να κανει ακόμη η ανθρωποτητα για να γίνει ανθρωπότητα...
Ένα τέως ανθρωπάκι της βιοπάλης
Ένας νυν Εξεγερμένος Άνθρωπος
Διονύσης Γοργογιάννης

Eπιστολή της Αθηνάς Τσάκαλου προς το δικαστήριο

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
                                                                                                            
                                                                                                                           18-4-2012

«Κάθε εξεγερτική πράξη εκφράζει τη νοσταλγία για την αθωότητα και την έκκληση για την ουσία της ύπαρξης»
Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο καλούνται στο δικαστήριο, οι γονείς των αναρχικών-επαναστατών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς; Αναρωτιέμαι γιατί με καλείτε; Να με ρωτήσετε αν γνωρίζω κάτι για αυτήν την οργάνωση; Να μου κάνετε ερωτήσεις για την προσωπική ζωή των παιδιών μου, να κάνετε το ψυχολογικό πορτραίτο τους, να σχηματίσετε άποψη για το οικογενειακό τους περιβάλλον; Να με ρωτήσετε αν συμφωνώ με τις δράσεις των παιδιών μου και της οργάνωσης γενικά; Να με βάλετε να σταθώ μπροστά σ’ αυτό το βήμα, όπου έχετε ακουμπήσει ένα μικρό βιβλιαράκι, και να με βάλετε να ορκιστώ σ’ αυτόν τον θεό που τον έχετε θέσει στην υπηρεσία της εξουσίας; Να φέρετε τους αναρχικούς επαναστάτες σε αμηχανία καθώς θα θέτετε στους γονείς ανούσιες ερωτήσεις; Να χαρείτε που μπορείτε να μας κάνετε να πιστέψουμε, όπως εσείς νομίζετε, πως είμαστε υπόλογοι και πρέπει να απολογηθούμε;
 
Δηλώνω για μία ακόμα φορά πως δεν πρόκειται να ανταποκριθώ στο κάλεσμά σας. Και επειδή, όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσει μια σειρά τέτοιων δικαστηρίων, λέω να μην ξανακάνετε τον κόπο να μου στείλετε κλήση γιατί η στάση μου θα παραμείνει ίδια. Δεν πρόκειται να παραστώ σ’ αυτό το δικαστήριο . Δεν πρόκειται να απαντήσω ποτέ σε καμία ερώτησή σας. Η δράση των παιδιών μου και των συντρόφων τους είναι και ήταν καθαρά πολιτική, αναρχική-επαναστατική και γι’ αυτό δεν χρειάζεται η διερεύνηση των παραμέτρων της προσωπικής τους ζωής. Η οργάνωση στην οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη ότι ανήκουν, έχει διατυπώσει με απόλυτη σαφήνεια, καθαρότητα και τόλμη τις θέσεις της. Ο οποιοσδήποτε λόγος δικός μου θα είναι μικρός και ανάξιος. Και επειδή θέλω να κρατηθούν κάποια πράγματα καθαρά και δυνατά και επειδή δε θέλω να δώσω σε κανέναν την ικανοποίηση να ευτελίζει τα πάντα με ανόητες και περιττές ερωτήσεις γι’ αυτό διαλέγω τη θέση της μη παρουσίας μου.
 
 Αναφερόμενη σ’ αυτό το δικαστήριο, δε θέλω ν’ αφήσω μια φράση που συνεχώς με θέρμη και ένταση επαναλαμβάνεται, να αιωρείται στον αέρα ως πιθανή ένδειξη τόλμης και ευθύτητας. Είναι η φράση: Εμείς θα δικάσουμε διερευνώντας σε βάθος την υπόθεση. Που σημαίνει, ότι λέτε πως θα δικάσετε, αν μη τι άλλο, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων σας, που σημαίνει ότι θα δικάσετε βάσει αποδείξεων και όχι συμπερασματικών ενδείξεων και με τη λογική της συλλογικής ευθύνης. Και αν αναφέρω αυτή τη φράση δεν είναι γιατί ελπίζω ξαφνικά σε θαύματα, αλλά γιατί κάποτε και ιδιαίτερα σε υποθέσεις όπως η επαναστατική δράση των ανθρώπων οι λέξεις πρέπει να έχουν βαρύτητα και ευθύνη. Παρ’ όλο που η μέχρι τώρα διαδικασία δεν προμηνύει τίποτα τέτοιο. Όλες οι ενστάσεις βασισμένες στην κοινή λογική, όπως η αναγνώριση των Κρατουμένων ως πολιτικών κρατουμένων, όπως το ορίζει το ίδιο το σύνταγμά σας, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αναγράφεται και στο κατηγορητήριο, έχουν απορριφτεί έτσι απλά χωρίς λογικό υπόβαθρο. Η έννοια της πολιτικής ανάληψης ευθύνης συγχέεται με την ποινική ευθύνη κι αυτό βέβαια όχι από άγνοια και καθόλου τυχαία. Επισημαίνω λοιπόν αυτή τη φράση και θα φανεί στο τέλος της διαδικασίας αν το εννοείτε αυτό που λέτε.

Η αλήθεια είναι πως από τότε που άρχισε η δίωξη των σύγχρονων αναρχικών επαναστατών, ανακάλυψα και πρόσεξα με ιδιαίτερη προσοχή έναν πίνακα. Είναι ο πίνακας του Bruegel, Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου. Το πέταγμα του Ίκαρου έχει να κάνει με την επιθυμία του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλξη του χώματος, να πετάξει. Να κυριαρχήσει και στον αέρα, να τον περπατήσει κι αυτόν … 
 
Είναι περηφάνια, αλαζονεία, ανυπακοή και διάθεση ν' αποδείξει πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Κι έρχεται τώρα ο ζωγράφος και βάζει σε πρώτο κυρίαρχο πλάνο τον γεωργό. Αφοσιωμένος στο όργωμα , στο χώμα, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο και σε δεύτερο πλάνο ο βοσκός κάπως πιο περίεργος αλλά κι αυτός κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μετά το καράβι επιβλητικό να συνεχίζει το ταξίδι, κι εκεί στη γωνία ένα μικρό φτωχό ποδάρι του πνιγμένου Ίκαρου . Τέτοια αποκαθήλωση του Ικάριου εγχειρήματος δεν έχω ξαναδεί. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο, δεν ξέρω τη φιλοσοφία του ζωγράφου ίσως να σημαίνει πως οι άνθρωποι οι σύγχρονοι ενός τολμηρού πειράματος είναι τόσο προσηλωμένοι στις συνήθειές τους, φοβούνται τόσο την αλλαγή και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ή να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.
 
Κοιτώντας τον πίνακα δεν δέχομαι αυτή την αποκαθήλωση. Τώρα που στη χώρα μας δικάζονται άνθρωποι που τολμούν ακόμα να πιστεύουν πως αν κάτι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή είναι τα Ικάρια εγχειρήματα, όσο πόνο κι αν επιφυλάσσουν, όσος εγκλεισμός και καταδίκες κι αν τους επιβληθούν, θέλω να ελπίζω και να πιστεύω πως κάποτε οι άνθρωποι, οι σύγχρονοι αυτών των εξεγέρσεων θα βάλουν κάποια στιγμή σε πρώτο πλάνο και θα αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του πετάγματος.
 
Αθηνά Τσάκαλου
 
 Υ.Γ. Κι αν στέλνω αυτό το σημείωμα είναι γιατί η επιμονή του δικαστηρίου να παρουσιαστώ είναι ιδιαίτερη και κυρίως γιατί δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τη σιωπή. Η σιωπή ταιριάζει μόνο στους πεθαμένους και εφαρμόζεται στις μέρες μας σ’ αυτές τις δίκες, από τους απόλυτα υποταγμένους στις διαταγές της εξουσίας.
 
Κι αν θέλετε πραγματικά να καταλάβετε ποιους ανθρώπους δικάζετε, διαβάστε το λόγο τους, δείτε τη στάση τους. Ο Χρήστος Τσάκαλος, ο Γεράσιμος Τσάκαλος, ο Παναγιώτης Αργυρού, βρίσκονται στην 12 μέρα απεργίας πείνας και δηλώνουν: «Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της μάθησης»…. «Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί»… Στις 17 Απριλίου   ξεκίνησαν την απεργία πείνας σε συμπαράσταση των συντρόφων τους και οι Γιώργος Πολύδωρος, Δαμιανός Μπολάνο, Χάρης Χατζημιχελάκης και τα υπόλοιπα μέλη του φυλακισμένου πυρήνα της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θα ακολουθήσουν σε καθορισμένες ημερομηνίες.
 
«Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ
 
Στην αδιαπραγμάτευτη απόφαση μας να κάνουμε την καθημερινότητα μας επανάσταση μέσω της άμεσης δράσης και του αναρχικού αντάρτικου πόλης ξεκινήσαμε μια διαδρομή με αφετηρία χωρίς όμως τερματικό σταθμό».

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Κάτω τα χέρια από το Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ

Σήμερα, 20 Απρίλη, στις 6 πμ, πλήθος κατασταλτικών δυνάμεων με τρεις εισαγγελείς απέκλεισαν όλη την περιοχή των Εξαρχείων, ξυπνώντας μνήμες της εγκαθίδρυσης της Χούντας το ’67. Υλοποιώντας άμεσα και για πρώτη φορά την εντολή του εισαγγελέα Αρείου Πάγου Τέντε και με την αγαστή συνεργασία της εισαγγελέως Ράϊκου προχώρησαν στη σφράγιση του Κοινωνικού Κέντρου ΒΟΞ, χρησιμοποιώντας το πιλοτικά για να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα καταστολής των καταλήψεων και των ανοικτών κοινωνικών χώρων όπου λειτουργούν αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, αλλά και ευρύτερων αγώνων που χρησιμοποιούν την κατάληψη ως μέσο αγώνα. Το ΒΟΞ ήταν η αρχή.
Μετά από εισαγγελικούς εκβιασμούς η Διοίκηση του ΙΚΑ προέβει σε μήνυση κατά του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου ΒΟΞ προσφέροντας έτσι και τυπικά τη νομιμοποίηση της ήδη προαποφασισμένης εκκένωσης. Ήδη το εγχείρημα αυτό στοχοποιήθηκε όπως και άλλες καταλήψεις στο πρόσφατο παρελθόν  με αφορμή επερωτήσεις μνημονιακών και μη βουλευτών αλλά πάντα πρόθυμων να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη «διατήρηση του νόμου και της τάξης».
Όσον αφορά την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ που συνεπικουρούν πάντα τις κατασταλτικές επιθέσεις, θριαμβολογώντας με απευθείας συνδέσεις, στήνοντας το γνωστό μιντιακό υπερθέαμα και εκτοξεύοντας τόνους λάσπης, εμείς δεν έχουμε την υποχρέωση να απαντήσουμε στο παραλήρημά τους.
Είναι προφανές ότι στόχος τους είναι η καταστολή όλων των κοινωνικών-πολιτικών εγχειρημάτων που θέτουν στο επίκεντρο του λόγου και της δράσης τους τον αντιιεραρχικό, αυτοοργανωμένο, αντικαθεστωτικό αγώνα, ειδικά σήμερα που τέτοια εγχειρήματα μέσα σε συνθήκες ολοκληρωτισμού  αποτελούν κομμάτι ενός δικτύου πολύμορφων κοινωνικών αντιστάσεων. Στα πλαίσια αυτά, στις αρχές του 2012, άτομα από τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο καταλάβαμε το ΒΟΞ με στόχο τη μετατροπή του σε ανοιχτό κοινωνικό κέντρο.
Η πρωτοφανής αυτή κατασταλτική επιχείρηση δε θα μείνει αναπάντητη.
Ως πρώτη κίνηση, καλούμε το Σάββατο στις 6 μμ σε συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων, όπου θα ακολουθήσει η προγραμματισμένη συναυλία του Κοινωνικού Κέντρου ΒΟΞ.

Το ΒΟΞ ή θα είναι κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο ή  δε θα είναι τίποτα

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις

Αντίσταση - Αυτοοργάνωση - Αλληλεγγύη

Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Απολογισμός διαμαρτυρίας κατά της 2ης διεθνούς έκθεσης γούνας

Για ακόμα μία φορά η βιομηχανία γούνας διοργάνωσε την έκθεση στο EXPO ATHENS στην Παλλήνη με σκοπό την προώθηση των προϊόντων της, τις κοινωνικές διαμεσολαβήσεις, τα παζάρια με τον πολιτικό κόσμο, τα Gala, τις οικονομικές αυταπάτες (εμφανείς και μη), την προβολή της από τα ΜΜΕ και φορώντας το μοντέρνο προσωπείο της οικολογίας να πλασαριστεί και φιλική προς το περιβάλλον.
Αν και υπάρχουν πολλά που μπορούμε να σχολιάσουμε για το καθένα ξεχωριστά, επιφυλασσόμαστε για το μέλλον.
 
Εμείς παραβρεθήκαμε εκεί ως Δράση Ενάντια στη Γούνα μαζί με την Αντισπισιστική Δράση έχοντας πολλές ελπίδες και προσδοκίες για μια δυναμική διαμαρτυρία και παρέμβαση στην εν λόγω βιομηχανία όχι ως μεμονωμένο κομμάτι, αλλά ως τμήμα και παράδειγμα της γενικότερης ανάπτυξης, οικονομίας και παραοικονομίας του καπιταλισμού και του κάθε λογής αφεντικού, μικρό – μεσαίο – μεγάλο αδιάφορο για εμάς, που εξουσιάζει το σύνολο του κόσμου.
 
Μη θέλοντας να χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα και τα δεδομένα της κατάστασης, κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας κάναμε ό,τι ήταν δυνατό για να «χαλάσουμε» την εικόνα αυτού που οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας γούνας θέλουν να θέσουν ως δεδομένο και να μας πείσουν για τους αγνούς τους (!) σκοπούς.
Η βιομηχανία γούνας όμως ΔΕΝ αποτελεί μέρος του φυσικού κόσμου και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο. Η στάση τους αυτή μας εξοργίζει και μας πεισμώνει περισσότερο για πιο έντονο, πιο αποφασιστικό και πολυμορφικό αγώνα απέναντι τους.
 
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως έμαθαν από πέρυσι αρκετά. Η μυστικότητα που διατήρησαν οι γουναράδες καθ’όλη τη διάρκεια πριν από την έκθεση δε μας παραξένεψε. Μας επιβεβαίωσε πως μας φοβούνται. Και καλά κάνουν. Έτσι, την Τετάρτη – 1η μέρα της έκθεσης- καταλάβαμε το πόσο. Διμοιρίες από ματ, ασφαλίτες, μπράβοι, και διαφόρων λογής κατακάθια έπιασαν δουλειά. Όσο έχουν το χρήμα όλα τα μπορούν προφανώς: υψώνουν περιμετρικά φράχτη γύρω από το εκθεσιακό κέντρο, βάζουν τους αγορασμένους (από χρήμα ή και ψήφους ) πολιτικούς να δουλέψουν για αυτούς, βάζουν ακόμα και επικεφαλείς της αστυνομίας να συμπεριφέρονται σαν υπάλληλοί τους. Η απάντησή μας ήταν να μείνουμε εκεί. Δεν είμασταν πολλοί αλλά δε φοβηθήκαμε και δε θα το κάνουμε ποτέ. Αφού παραμείναμε στο χώρο για αρκετή ώρα αποφασίσαμε να κάνουμε πορεία στους δρόμους της Παλλήνης για να ενημερώσουμε τον κόσμο. Φτάνοντας στη λεωφόρο Μαραθώνος οι διμοιρίες των ματ μας απαγόρεψαν τη μετακίνησή μας φτάνοντας στο σημείο να μας περικυκλώσουν μπροστά από έναν τοίχο προκαλώντας και βρίζοντας. Ο κόσμος που κυκλοφορούσε παρακολουθούσε έκπληκτος. Στο τέλος μας επέτρεψαν να κινηθούμε μόνο προς το μετρό. Σίγουρα αυτό ήταν το σχέδιο της αστυνομίας για να μας τρομοκρατήσει. Απέτυχαν όμως και το κατάλαβαν το Σάββατο. Το ίδιο σκηνικό λοιπόν ξανά, με τη διαφορά πως υπήρχαν και άλλοι στο χώρο: Φιλόζωοι και διάφοροι ακόμα δημόσιοι πολιτευτές πραγματοποίησαν  τη δική τους συγκέντρωση. Νομίζουμε πως πρέπει να κάνουμε μια αναφορά στο γεγονός αυτό.
Αν επιζητάς την πλήρη απελευθέρωση τότε δεν την κάνεις με δόσεις. Αυτομορφώνεσαι και συμμετέχεις ενεργά όπου μπορείς.
Τα όποια βρώμικα συμφέροντα που είναι βουτηγμένα στο αίμα ανθρώπων και ζώων χασκογελάνε με τη ματαιοδοξία μιας σιωπηλής διαμαρτυρίας  και χαίρονται που έχουν τέτοιους αντίπαλους. Γιατί αλλιώς θα είχαν βρει από καιρό την απάντηση που τους πρέπει.
Σα Δράση παλεύουμε για την ολική απελευθέρωση. Ανθρώπων, Ζώων και Φύσης.  Από «επαναστάσεις» και «ελευθερίες» μπουχτήσαμε. Από αριστερούς φιλελεύθερους και πράσινους οικολόγους, αλλά και από ομάδες αντεξουσιαστών που απαξιώνουν τα ζητήματα της εκμετάλλευσης των ζώων επίσης. Αηδιάσαμε από την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό. Κουραστήκαμε να μιλάμε για δικαιώματα και να εισπράττουμε βία. Και μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε ρατσιστές και φασίστες να τριγυρνάνε στους δρόμους μας. Το κάθε απίδι λοιπόν στο σάκο του.  Ή θα τα ζητάμε όλα ή ήδη έχουμε χάσει. Ή ακόμα καλύτερα όπως έχει πει και κάποιος «μόνο ό,τι χαρίζεις είναι δικό σου».
 
Αντιλαμβανόμαστε πως μέσα στην κοινότητα του αγώνα ενάντια στη βιομηχανία της  γούνας, βρίσκονται, συμμετέχουν και δρουν ετερόκλητα άτομα τα οποία επιλέγουν και διαφορετικές μορφές δράσης και στάσης. Έτσι λοιπόν, στην πορεία που πραγματοποιήθηκε στο EXPO , ομάδα ατόμων θέλησε να συνδιαλλαγεί εκ μέρους μας(με καλοπροαίρετα βέβαια κίνητρα, αλλά δεν παύει να είναι προβληματικό) με τον κατασταλτικό μηχανισμό που είχαν κάνει παραγγελιά οι γουναράδες ώστε να «κερδίσουμε» λίγα μέτρα παραπάνω πιο κοντά στην είσοδο της έκθεσης. Αν  και τελικά τα πράγματα έτσι έγιναν, δε είμαστε σύμφωνοι με τα παζάρια παροχής ελεύθερου χώρου από κανέναν. Είναι δεδομένο για εμάς πως αν υπήρχε άλλου είδους δυναμική έξω από το εκθεσιακό κέντρο θα υπήρχε και άλλου είδους στάση από μέρους μας. Παρόλο λοιπόν που αναγνωρίζουμε τις προθέσεις των φιλόζωων πάνω σε αυτό το κομμάτι θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν επιθυμούμε  να μιλάει κανένας εξ ονόματός μας και πως η μόνη συνδιαλλαγή που μπορούμε να έχουμε με κάθε μορφή εξουσίας είναι καθαρά επιθετική με βάση τον αγώνα που δίνουμε με το δικό μας τρόπο για την Ολική Απελευθέρωση.
Αυτό δε μας κάνει καλύτερους απλά πιο αποφασισμένους.
 
Δράση Ενάντια στη Γούνα
Σύντροφοι, συντρόφισσες

Διήμερο αφορισμού της θρησκοληπτικής ακαμψίας και ηθικής


Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Βόλος: Άμεση αντιναζιστική δράση ενάντια σε καθάρματα της Χρυσής Αυγής

Το μεσημέρι της Κυριακής, 8 Απρίλη, κατά τις 14.00, μία ομάδα περίπου 25 νεοναζί της Χρυσής Αυγής επιχείρησε να κάνει προπαγανδιστική προεκλογική παρέμβαση στην περιοχή της Παραλίας Βόλου. Εκτιμάται ότι σε αυτή την απόπειρα οι περισσότεροι από την ομάδα των χρυσαυγιτών ήταν από τις γύρω περιοχές και όχι από την πόλη του Βόλου. Μόλις έγινε αντιληπτή η παρουσία τους, περίπου 50 σύντροφοι και συντρόφισσες συγκεντρώθηκαν στην περιοχή και συγκρούστηκαν μετωπικά μαζί τους. Μετά από την ολιγόλεπτη συμπλοκή, η ομάδα των ναζήδων (ανάμεσα στους οποίους ήταν τουλάχιστον και ο ένας από τους υποψήφιους βουλευτές τους στον νομό Μαγνησίας) κατέφυγε σε κοντινή καφετέρια για να γλυτώσει.
Οι σύντροφοι συγκεντρώθηκαν έξω από την καφετέρια φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα, αλλά δεδομένου του σημαντικού αριθμού αστυνομικών δυνάμεων που είχαν φτάσει στο σημείο για να προστατεύσουν τους ναζήδες (4 μηχανές ΔΙΑΣ, 5-6 λιμενόμπατσοι, και 3 περιπολικά), αποφάσισαν να μην επιτεθούν εκ νέου. Τα πατριωτάκια φυγαδεύτηκαν τελικά από την καφετέρια με τη βοήθεια των ένστολων συνεργών τους και απ’ ό,τι φαίνεται δεν συνέχισαν την εμετική προπαγάνδα τους, τουλάχιστον για τώρα, στους δρόμους της πόλης.
Ομάδες συντρόφων συνέχισαν τις αντιφασιστικές περιπολίες μέχρι το απόγευμα και παραμένουν σε επαγρύπνηση. Νωρίτερα, οι αντιδράσεις αρκετού κόσμου ήταν θετικές απέναντι στην άμεση αντιναζιστική κινητοποίηση, με κάποιους να παροτρύνουν δημόσια στον ξυλοδαρμό και στην εκδίωξη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

 http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/04/08/direct-antinazi-action-volos

Aποχή συσσιτίου στην Α πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού

Εμείς οι κρατούμενοι της Α πτέρυγας της φυλακής Κορυδαλλού ξεκινάμε αποχή συσσιτίου σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Στέλλα Αντωνίου, Αλέξανδρο Μητρούσια, Κώστα Σακκά και Γιώργο Καραγιαννίδη που κάνουν απεργία πείνας για την άρση των προφυλακίσεων τους και την άμεση αποφυλάκιση της Στέλλας Αντωνίου. Ακόμη δε ένδειξη αλληλεγγύης στα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γεράσιμο Τσάκαλο, Παναγιώτη Αργυρού και Χρήστο Τσάκαλο που κάνουν απεργία πείνας για να μεταχθούν οι Γ. Τσάκαλος και Π. Αργυρού στις φυλακές Κορυδαλλού. Επίσης είμαστε αλληλέγγυοι με το Σπύρο Δραβίλα που βρίσκεται σε απεργία πείνας γιατί το καθεστώς της φυλακής Δομοκού αρνείται να του δώσει άδεια με εκδικητικό τρόπο και βασιζόμενο σε σαθρές αιτιολογήσεις.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΣΕΒΑΣΜΟΣ
Το κείμενο αυτό το συνυπογράφουν 130 κρατούμενοι από την Α πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού και συνοδεύτηκε με τα αντίστοιχα κουπόνια  συσσιτίου.

Κείμενο αποχής συσσιτίου των Τσιλιανίδη, Δημτσιάδη, Τζίφκα, Σκουλούδη

Από το πρόσφατο παρελθόν μέχρι σήμερα, τα τελευταία χρόνια, γινόμαστε όχι απλά μάρτυρες αλλά και επηρεαζόμαστε άμεσα  από μια συνθήκη που επιχειρεί διαρκώς να επιβάλλει το σύγχρονο κρατικό οικοδόμημα διαμέσω μηχανισμών και θεσμών του, διαμέσω μπάτσων και δικαιοσύνης. Μια συνθήκη που θέτει στο στόχαστρο της κρατικής μηχανής κάθε τι επίφοβο για την ομαλότητα της ενδοσυστημικής ζωής, με τις επιχειρήσεις σκούπα εναντίον μεταναστών, τοξικομανών και διάφορων μικροπαραβατικών να είναι καθημερινό δεδομένο, με τις φωτογραφίες χουλιγκάνων που συγκρούονται στα γήπεδα να κοσμούν πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, αλλά και με την επιθετική-προληπτική καταστολή εναντίον κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Ταυτόχρονα όμως στοχεύει και στην εξόντωση φυλακισμένων αγωνιστών, αναρχικών, επαναστατών και στην αποδυνάμωση του ευρύτερου επαναστατικού στρατοπέδου (είτε άμεσα, υλικά, είτε εμφυσώντας  δόσεις φόβου σε υποκείμενα που ριζοσπαστικοποιούνται ) και βρίσκει αντίκρισμα στην επιβολή εξοντωτικών ποινών σε συντρόφους (όπως στη δίκη για την υπόθεση Χαλανδρίου),στην πεισματική άρνηση των δικαστικών αρχών στις αιτήσεις αποφυλάκισης της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου, στις πολλαπλές νέες διώξεις που αντιμετωπίζουν ήδη προφυλακισμένοι είτε καταδικασμένοι αναρχικοί (οι οποίες βασίζονται ακόμη και στο ελάχιστο στοιχείο), αλλά και στις διογκωμένες κατηγορίες και φυλακίσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι όλο και περισσότεροι σύντροφοι, οι οποίοι συλλαμβάνονται ακόμα και σε πορείες ή διατηρούν απλώς σχέσεις συντροφικές, φιλικές, συγγενικές με άλλους συντρόφους, κατηγορούμενους για την επαναστατική τους δράση.
Βέβαια, η επιβολή αυτής της συνθήκης, που τώρα έρχεται να συνεχίσει την επέλαση της με τις κλήσεις για ανάκριση για νέες υποθέσεις που επιδόθηκαν στα φυλακισμένα μέλη της   Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς αλλά και στους αναρχικούς Κ.Σακκά, Α. Μητρούσια, Γ. Καραγιαννίδη, Σ. Αντωνίου, Π. Μασούρα, Κ. Καρακατσάνη και με τις νέες προφυλακίσεις κάποιων από αυτούς, δεν ήρθε από το πουθενά. Είναι η φυσική εξέλιξη της διαρκούς προσπάθειας της κυριαρχίας να θρυμματίσει την πιο βαριά πέτρα που χρόνια τώρα πάνω στο στήθος της, την αναγκάζει να ασθμαίνει. Αυτή η προσπάθεια, από πλευράς κράτους, εφορμεί με το πρόσωπο της καταστολής που αφού πρώτα στοχεύει στην επαναστατική και αντικυριαρχική δράση, οδηγώντας αγωνιστές, επαναστάτες, αναρχικούς ενώπιων της δικαιοσύνης και μέσα στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, θεωρεί ότι με την στρατηγική εξόντωσης των φυλακισμένων συνειδητών εχθρών του θα ξεμπερδέψει μια και καλή από αυτούς.
Γελιέται όμως. Ήδη οι έγκλειστοι αναρχικοί επιβεβαιώνουν τους μεγαλύτερους φόβους των κυρίαρχων. Η δράση δεν σταματά πίσω απ τα κάγκελα, απλώς αλλάζει μορφή και μέσα πραγμάτωσης: πλάι σε τόσους άλλους αξιοπρεπείς φυλακισμένους, χτίζοντας κοινότητες αυτομόρφωσης και ζυμώσεων, συμμετέχοντας σε αγώνες και πυροδοτώντας διαρκώς νέες, όλο και περισσότερες εστίες άρνησης ,εκεί που, κατά το δοκούν των κρατικών σχεδιασμών, το άτομο θα παθητικοποιούταν και ίσως αποκοβόταν ακόμη και από την ίδια του τη συνείδηση.
Και οι εστίες μετατρέπονται σε λαίλαπα μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ συντρόφων εντός κι εκτός των τειχών και ισχυροποιούνται διαρκώς. Λαίλαπα που θα κατακάψει κάθε κίνηση ενάντια έστω και σε έναν από εμάς.
Η αλληλεγγύη ως απαραίτητη προϋπόθεση για την όξυνση του αναρχικού αγώνα.
Πέρα από τις διαφορετικές αντιλήψεις και επιλογές που μπορεί να έχει αναπτύξει ο καθένας και η καθεμία που αγωνίζεται για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, είναι σημαντικό -τόσο για τους «μέσα» όσο και τους «έξω»- να (ξανα)βρεθούμε μαζί, σε κοινούς αγώνες. Η δυναμική που εκφράζει ένας αγώνας αυξάνεται γεωμετρικά, ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα των ανθρώπων που τον συνθέτουν και την κριτική συνύπαρξη διαφορετικών υποκειμένων που συμπορεύονται αλληλέγγυα, υπεύθυνα και με αλληλοσεβασμό πάνω στην υλοποίηση ενός κοινού σκοπού. Ο αναρχικός αγώνας λοιπόν (όποια αιχμή και αν θέσει ως προτεραιότητα), καθώς εκδηλώνεται αδιαμεσολάβητα και ανταγωνιστικά με την καπιταλιστική μηχανή, ΟΦΕΙΛΕΙ σε έναν χρόνο:
τόσο το να διαχωρίσει και να πολώσει το κοινωνικό σώμα σε αξιακά εμπόλεμες μεταξύ τους κοινότητες…
όσο το να ενώσει τις κατακερματισμένες/ καταπιεσμένες δυνάμεις της άρνησης πάνω σε ένα κοινό απελευθερωτικό πρόταγμα…
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως ήρθε η ώρα-και πριν βρεθούμε παθητικοί θεατές μπροστά στη σφοδρότητα ενός πολέμου που οι ίδιοι έχουμε οραματιστεί και συμβάλλει στην όξυνση του- για να επεκταθεί και να ριζώσει η αντίληψη πως τα δακρυγόνα στους δρόμους πνίγουν τους πολιτικούς κρατούμενους, πως οι ποινές στους φυλακισμένους αναρχικούς αφορούν και προορίζονται για το σύνολο της επαναστατικής κοινότητας. Πως το βασανιστήριο του εγκλεισμού που επιβάλλεται σε χιλιάδες ανθρώπους, φυλακίζει κάθε απόπειρα απόδρασης από την μεγάλη φυλακή της κοινωνίας. Πως τα πογκρόμ που σήμερα γίνονται σε πρεζάκια, μετανάστες και χουλιγκάνους, αύριο μπορεί να γίνονται σε ομοφυλόφιλους, άστεγους και νεολαίους.
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως ήρθε η ώρα να διαλύσουμε κάθε ισχύουσα κοινωνική ταυτότητα, ρόλο, σχέση και χαοτικά να συνδιαμορφώσουμε κοινότητες αγώνα και αντικρατικής δράσης. Είναι σίγουρο πως το πιο ωμό προσωπείο της κατασταλτικής επέλασης, ότι και αν ισχυρίζονται οι καταστολολάγνοι, δεν έχει ακόμα φανερωθεί. Αλλά είναι ακόμα πιο σίγουρος το ποιός είναι ο τρόπος για να το σταματήσουμε.
Και είναι στο χέρι μας με πείσμα και συνέπεια, με υπευθυνότητα και αλληλεγγύη, με αφοσίωση και με λύσσα, με λύσσα και πάλι με λύσσα, ατομικά και συλλογικά, να μην χαρίσουμε ούτε σπιθαμή των ζωτικών μας χώρων στους κοινούς μας δήμιους, να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την αναρχική επανάσταση, να στείλουμε κράτος και καπιταλισμό στα σκουπίδια της ιστορίας.
Προχωράμε, σε πρώτη φάση, σε αποχή συσσιτίου για να δηλώσουμε ότι:
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αναρχικούς απεργούς πείνας Κ. Σακκά, Α. Μητρούσια, Γ. Καραγιαννίδη που πραγματοποιούν απεργία πείνας για την παύση των νέων διώξεων αλλά και για την άμεση απελευθέρωση της αναρχικής κρατούμενης Σ. Αντωνίου.
Στεκόμαστε δίπλα στα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς,  αλλά και σε όσους κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
 
ΥΓ. Και ενώ είχαμε ήδη ξεκινήσει αποχή συσσιτίου και το κείμενο αυτό ήταν έτοιμο να δημοσιευθεί, μάθαμε ότι τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων  της Φωτιάς Γεράσιμος Τσάκαλος και Παναγιώτης Αργυρού θα ξεκινήσουν από αύριο απεργία πείνας, για να γίνει δεκτή η οριστική μεταγωγή τους στον Κορυδαλλό. Απέναντι στην εκδικητική μανία του υπουργείου δικαιοσύνης και των οργάνων του που έχουν γεμίσει με πειθαρχικά ή έχουν βασανίσει εκατοντάδες κρατούμενους ανάμεσα σ’ αυτούς και αναρχικούς, κανένας αγωνιστής δεν είναι μόνος του.
 
 ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΤΖΙΦΚΑΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ   
 Φυλακές Διαβατών    
ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ    
    Φυλακές Αυλώνα     
                                                      ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗΣ ΜΠΑΜΠΗΣ    
ΔΗΜΤΣΙΑΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ    
 Φυλακές Κορυδαλλού    

Απεργία πείνας Χρήστου Τσάκαλου από 8 Απρίλη

«Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον , τότε  είμαστε ήδη νεκροί»
 Δεν είμαι ανθρωπιστής και  επομένως δε θα μιλήσω  σαν ανθρωπιστής. Τοποθετώ τον εαυτό μου από τη μεριά των αναρχικών της πράξης. Στη μάχη για μια ελεύθερη ζωή δίχως αρχηγούς και υποτακτικούς , συχνά το τίμημα είναι η φυλακή. Αυτό το τίμημα μου έχει επιβληθεί εδώ και ένα χρόνο, καθώς βρίσκομαι φυλακισμένος- ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ του κράτους. Αιχμάλωτος αλλά όχι ηττημένος, καθώς για μένα,  ως αναρχικό αντάρτη πόλης, η φυλακή είναι μια προσωρινή στάση αναμονής , αλλά ποτέ ο τερματικός σταθμός. Σε αυτόν τον ένα χρόνο δεν επέτρεψα στη φυλακή ούτε να με εξημερώσει, ούτε να με «σωφρονίσει» ,καθυποτάσσοντας το σώμα  και τη μνήμη μου μέσα από τη νεκρή επανάληψη του χρόνου-δεσμοφύλακα.
Από την πρώτη στιγμή όμως, ξεκίνησε εναντίον όλων των συντρόφων που συμμετέχουμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ένας αδιάκοπος ψυχολογικός πόλεμος κι ένα ειδικό  καθεστώς κράτησης.
Προσωπικά οδηγήθηκα στις φυλακές Γρεβενών, «τοποθετήθηκα» αρχικά  σε πτέρυγα προστασίας  ( στην οποία αρνήθηκα  να παραμείνω και μεταφέρθηκα), ενώ έχω μεταχθεί πάνω από 20 φορές με έκτακτες μεταγωγές (αλεξίσφαιρη κλούβα, ΕΚΑΜ, αντιτρομοκρατική, ειδικό σώμα μεταγωγών) κατά τη διάρκεια των οποίων έχω μείνει στο πειθαρχείο των φυλακών Διαβατών και στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης με εικοσαμελή ομάδα αστυνομικών για «προσωπική» φύλαξη.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον αντίπαλο. Από τη στιγμή που κηρύξαμε  πόλεμο ενάντια στο κράτος και την κοινωνία του, γνωρίζαμε το κόστος των πράξεων μας και παραμένουμε αμετανόητοι στις επιλογές μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα παραμείνουμε με σταυρωμένα τα  χέρια. Χρωστάμε στον εαυτό μας άλλη μια μάχη… μέχρι την επόμενη.
Αρνούμαι λοιπόν να βάλω τη ζωή σε παρένθεση. Εδώ μέσα στη φυλακή, στη χώρα των σκιών παραμένω στα μαχαίρια με το υπάρχον, τις στολές και τους υπακτικούς του. Σ’ αυτή τη μάχη αν δεν ρισκάρεις τη ζωή σου, τότε δεν είσαι ικανός να τη ζήσεις με πάθος.Στη σημερινή μαζική κοινωνία του κράτους ούτε ρίσκο υπάρχει, ούτε πάθος. Υπάρχει μόνο φόβος και ρουτίνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και μόνοι. Αλλά ζωντανοί ποτέ.
Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, τότε είμαστε ήδη νεκροί. Γι’ αυτό σήμερα Κυριακή 8 Απριλίου ξεκινάω απεργία πείνας ως έμπρακτη αλληλεγγύη στους συντρόφους Παναγιώτη Αργυρού και Γεράσιμο Τσάκαλο που πραγματοποιούν απεργία πείνας απαιτώντας την μεταγωγή τους στις φυλακές Κορυδαλλού και την οριστική διακοπή των εκδικητικών μεταγωγών. Παραμένοντας συνεπείς στα λόγια και στις επιλογές μας ως Συνωμοσία, αυτή η κίνηση είναι παράλληλα μία πρώτη  χειρονομία προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πολιτικής κολεκτίβας συμβίωσης στις φυλακές.
Τώρα λοιπόν που έρχονται οι γιορτές, τώρα που ο καθένας κάνει τα ψώνια του ή ξεγελάει τη φτώχεια του, στους στολισμένους δρόμους και στις βιτρίνες, εμείς «προσφέρουμε» την απεργία πείνας στο γιορτινό σας τραπέζι. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας η απεργία πείνας αποτελεί έσχατο μέσο αγώνα .Είναι μια μάχη με το θάνατο σε αργή κίνηση. Είναι η θέληση για ζωή ενάντια στην παραίτηση και την υποταγή. Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι ο καθρέφτης των ενοχών της κοινωνίας. Είναι ο καθρέφτης που φανερώνει τις σιωπές της. Είναι ο καθρέφτης της αδιαφορίας, ο καθρέφτης των κενών αξιών, ο καθρέφτης της παραίτησης, ο καθρέφτης του φόβου, ο καθρέφτης του μοναχικού πλήθους… Πίσω από τον καθρέφτη υπάρχει ΖΩΗ. Αρκεί να σπάσουμε τον καθρέφτη.
Υ.Γ. Την ίδια περίοδο πραγματοποιείται απεργία πείνας για την απελευθέρωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου και την παύση των διώξεων για τις 250 εμπρηστικές και εκρηκτικές επιθέσεις που έχει αναλάβει η Σ.Π.Φ., εναντίον ατόμων που δεν έχουν καμία σχέση με τη Συνωμοσία.
Η στήριξή μου στα παραπάνω αιτήματα είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ F.A.I./I.R.F.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
                                                                   Τσάκαλος Χρήστος
  Μέλος του πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ./ F.A.I.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Για τη στοχοποίηση 3 συντρόφων για την 5η Μάη: Kείμενο του συντρόφου Γ.Π.

Σκευωρία ?!  Μία λέξη δεν αρκεί…
Η Ασφάλεια κατασκευάζει ένα γράμμα που στη συνέχεια ταχυδρομεί στον εαυτό της· σ’ αυτό ο “ανώνυμος πληροφοριοδότης” όχι μόνο κατονομάζει έμενα και άλλους δύο συντρόφους, αλλά δίνει επιπλέον τους αριθμούς των κινητών μας και τις διευθύνσεις μας! Με βάση αυτό το γράμμα ασκούνται διώξεις, και προσαγόμαστε στις 29 Απριλίου 2011 .
Όμως το θέατρο είναι πολύ άσχημα στημένο. Παρά τις εισβολές στα σπίτια μας, και την διαπόμπευση, οι ίδιες οι φωτογραφίες και οι αντιφάσεις της δικογραφίας, λειτουργούν εξευτελιστικά για τους διωκτικούς μηχανισμούς. Στην απελπισία τους από την ένδεια των κατασκευασμένων στοιχείων, οι ανακριτικές αρχές παγώνουν για ένα χρόνο την υπόθεση, ενώ τα ΜΜΕ ανακοινώνουν εμφατικά ότι η έρευνα επικεντρώνεται σε διαφορετικά πρόσωπα, εκει που για 48 ώρες θριαμβολογούσαν στην πλάτη μας.
Ένα χρόνο μετά,  καθώς “όλως τυχαίως” συμπληρώνονται 2χρόνια από τα γεγονότα της 5ης Μαη, η υπόθεση αναθερμαίνεται, επαναφέροντας την στοχοποίηση στα πρόσωπα.
Το παραπάνω δεν μπορεί να ερμηνευτεί ανεξάρτητα από την ευρύτερη συγκυρία.
Τα τελευταία 3 χρόνια βίαιης υποβάθμισης του βιωτικού επιπέδου, συμπαρέσυραν μαζί τους μεγάλο μέρος από τις κοινωνικές αυταπάτες που νοηματοδότησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Απέναντι στο θρυματισμένο κοινωνικό συμβόλαιο, η κρατική μηχανή οχυρώνεται τόσο με υλικούς όσο και με ιδεολογικούς όρους.
Απέναντι λοιπόν στους χιλιάδες μουδιασμένους “υπήκοους” που πλέον ψιλαφούν την συλλογική αντίσταση, που σε μέρες όπως η 12η Φλεβάρη αψηφούν τις κρατικές απαγορεύσεις, δεν αρκούν ούτε οι χιλιάδες των μπάτσων, ούτε οι κατασταλτικοί εξοπλισμοί εκατομυρίων.
Κάπως έτσι η 5η Μαη τείνει να μετατραπεί σε μια ζωφερή επέτειο του καθεστώτος. Το κράτος αγκαζέ με media και διανοούμενους, επιδίωκει να επανακαταλάβει το μονοπώλιο της βίας, χρεωνοντας την κοινωνική αντιβία με το βάρος 3 νεκρών.
Το μήνυμα είναι σαφές. Κάθε διαδηλωτής σε δυναμική πορεία, είναι ένας εν δυνάμει δολοφόνος, απλά και μόνο γιατί υπήρξε στον δρόμο.
Και η στοχοποίηση των τριών μας, το προχωράει ένα βήμα παρακάτω. Στοχοποιεί παράλληλα το αναρχικό κίνημα, ακριβώς για την διαχρονική του επιλογή να στέκεται στο πλάι των κοινωνικόταξικών αγώνων, χωρίς να δίνει πιστοποιητικά αστικής νομιμόφροσύνης, προτάσσοντας την ολική ρήξη με το καθεστώς και δρώντας παράλληλα προς αυτή την κατεύθυνση. Το στοχοποιεί γιατί ιδιαίτερα στο σήμερα,  η  απαξίωση της πολιτικής, και των λογικών ανάθεσης και διαμεσολάβησης, βάζει τα αναρχικά προτάγματα στα χείλη και τις δράσεις χιλιάδων, βάζει τους αναρχικούς συμμέτοχους σε ένα ευρύ φάσμα αγώνων, που ξεπερνά τα παραδοσιακά στεγανά.
Και είναι η θέση μας μες τους αγώνες, που ωθεί το κράτος να επιτεθεί στοχοποιώντας μας.
Οι παρακολουθήσεις κάτω από τα σπίτια μας, οι προληπτικές προσαγωγές, τα τηλέφωνα που βουίζουν, τα μιντιακά μυθεύματα εις βάρος μας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτά που με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση βιώνουν εκατοντάδες σύντροφοι.
Είναι όμως πάνω από όλα  εικόνες απο το μέλλον  χιλιάδων άλλων αγωνιζόμενων, που καθώς ο κύκλος της καταστολής διευρύνεται, θα βρεθούν στο στόχαστρο ανεξαρτήτως μιας συνεκτικής ή μη πολιτικής ταυτότητας.
Απέναντι στο μέλλον που μας επιφυλλάσεται, αν κάτι μπορεί να δώσει μια όποια απάντηση, δεν είναι μια “ισχυρη” και “εύστοχη” θέση που αρνείται να μπεί στο παιχνίδι της διαλεκτικής, κλεισμένη στην βεβαιότητα της, αλλά η ίδια η αποδοχή της πολυμορφίας των αντιστάσεων, των πολλών πιθανών θέσεων και απαντήσεων που διασταυρώνονται. Οφείλουμε πάνω από όλα στους ευατούς μας, να διαρρηξουμε τους διαχωρισμούς που κατακερματίζουν τους αγωνιζόμενους και να αντεπιτεθούμε !
Ούτε βήμα πίσω απέναντι στην κρατική σκευωρία !
Γ.Π.

Για τη στοχοποίηση 3 συντρόφων για την 5η Μάη: Κείμενο του συντρόφου Θ.Σ.

Στις 29/04/2011και ενώ έβγαινα από το σπίτι μου το πρωί, ένας άντρας με πλησίασε τρέχοντας και ύστερα άλλος ένας που φορούσε την κουκούλα από την μπλούζα του μαζί με μια γυναίκα με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά της και βάζοντάς με στο πεζοδρόμιο του δρόμου όρθιο με την πλάτη προς το πρόσωπό τους, προσπάθησαν να με καθησυχάσουν λέγοντας μου ότι δε θα μου κάνουν τίποτα, ότι είναι από την ασφάλεια (δείχνοντας μόνο ένας την αστυνομική του ταυτότητα) και να τους ακολουθήσω με το αυτοκίνητο που ήρθε μετά από 5 λεπτά, στον 6ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. για κάποια υπόθεση που θα κρατήσει λίγο χρόνο. Πήραν το κινητό μου τηλέφωνο από νωρίς και ενεργοποιημένο, προσωπικά μου έγγραφα, και την τσάντα πλάτης που είχα μαζί μου.

Στον 6ο όροφο της ασφάλειας που με πήγαν, με έβαλαν να καθίσω απομονωμένος με χειροπέδες πισθάγκωνα σε απόσταση 5 μέτρων από τον τοίχο. Άνοιξαν την τσάντα μου ψάχνοντας λεπτομερώς μπροστά μου και μου έκαναν σωματικό έλεγχο. Παρέμεινα εκεί για αρκετές ώρες και μου γνωστοποιήθηκε από κάποιον Υποδιευθυντή του 2ου τμήματος Κρατικής Ασφάλειας, (λογικά το τμήμα αυτό ήταν υπεύθυνο για την παραμονή μου εκεί) ότι έχω προσαχθεί “για κάποια επεισόδια” και ότι πρέπει να περιμένω.

Αφού πέρασαν περίπου 4 ώρες μου είπαν πως πρέπει να γίνει έρευνα στο σπίτι μου, με παρουσία δικιά μου και ενός εισαγγελέα, η οποία και έγινε ενώ παρέμενα στο διάστημα αυτό με χειροπέδες πισθάγκωνα. Από την έρευνα κυρίως στο δωμάτιό μου αλλά και του συγκάτοικού μου κατάσχεσαν μια κεντρική μονάδα υπολογιστή, μία βιντεοκάμερα, ένα καπέλο τζόκεϊ και κάποια ρούχα δικά μου, δίνοντας αρκετή σημασία σε βιβλία και έντυπα πολίτικου περιεχομένου, και προσωπικές σημειώσεις.

Στη συνέχεια αφού με γύρισαν πίσω στην Ασφάλεια και στον ίδιο όροφο μου είπαν να τους ακολουθήσω άγνωστο για που ακριβώς, καταλήγοντας τελικά στον 11ο όροφο (Αντιτρομοκρατική), χωρίς να μου εξηγήσουν το λόγο. Από μόνος μου κατάφερα να ακούσω από τα λεγόμενά τους για κάποια “αναγνώριση”. Εκεί με πήγαν σε κάποιο ειδικά διαμορφωμένο χώρο – δωμάτιο που ήταν χώρος αναγνώρισης από “μάρτυρες”.

Μου είπαν να σταθώ εκεί όρθιος με κάποιον της Ασφάλειας δίπλα μου πρώτα, και ύστερα να σταθώ μόνος μου, γυρίζοντας το πρόσωπό μου προφίλ δεξιά – αριστερά. Μπήκε κάποιος ανώτερος της Ασφάλειας, μου έδωσε το καπέλο που είχαν κατασχέσει από το σπίτι μου και μου είπαν να το φορέσω και μάλιστα με διάφορους τρόπους! Όλο αυτό το διάστημα άκουγα ομιλίες από τον εξωτερικό χώρο του δωματίου και κάποιους να έχουν φτάσει στον όροφο που πιθανώς να ήταν “μάρτυρες” που είχαν έρθει να αναγνωρίσουν το πρόσωπό μου.

Αφού τελείωσε η διαδικασία αυτή, με κατέβασαν στον προηγούμενο όροφο λέγοντάς μου ξανά να καθίσω στην ίδια θέση όπου παρέμεινα τις περισσότερες ώρες, με τον ίδιο τρόπο, αυτή τη φορά χωρίς χειροπέδες και το βλέμμα πάντα προς τον τοίχο. Στις συνεχείς ερωτήσεις μου προς τους προϊσταμένους σχετικά με την επικοινωνία με κάποιον συγγενή μου ή με δικηγόρο, οι απαντήσεις ήταν αρνητικές ή μου έλεγαν πως αργότερα θα μπορέσω να επικοινωνήσω.

Ύστερα από 10 ώρες παραμονής στο συγκεκριμένο χώρο, μου ανακοίνωσαν πως σε 10 λεπτά μπορώ να φύγω, αφού μου έδωσαν μία κλήση για διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης στις 05/05/2011 που όλως τυχαίως συνέπιπτε με την ημερομηνία της μεγάλης αντιμνημονιακής πορείας και των τραγικών συμβάντων στην τράπεζα Marfin όπου τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους πριν από ένα χρόνο. Η κλήση είναι από τον εισαγγελέα Πλημ/κων Αθηνών και αφορά την παράβαση 7 άρθρων του ποινικού κώδικα, εξ' αυτών και κακουργήματα.

Την ίδια μέρα είχαν γίνει άλλες 4 προσαγωγές συντρόφων στην Ασφάλεια και έρευνες στα σπίτια τους. Τέσσερις από τους προσαχθέντες λάβαμε κλήση για προκαταρκτική εξέταση σχετικά με τα γεγονότα της 5ης Μαΐου 2010 στην απεργιακή πορεία. Δεν είναι τυχαίο που μας καλούν όλους τους προσαχθέντες στις 5 και 6 Μαΐου στην Ασφάλεια. Φαντάζομαι ότι θέλουν να φτιάξουν κλίμα τρόμο-υστερίας από Μ.Μ.Ε. και Γ.Α.Δ.Α. για άλλη μία φορά. Άλλη μια φορά κατατρεγμός και συκοφάντηση ανθρώπων που κινούνται πολιτικά στον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χώρο, όπως έκαναν την ίδια μέρα των προσαγωγών τα Μ.Μ.Ε. που μιλούσαν για συλλήψεις και ενόχους του εμπρησμού της Τράπεζας Marfin.

Φυσικά δε θα μπορούσα να συμμετέχω σε κάτι τέτοιο. Η αξιοπρέπειά μου σαν άνθρωπος, αλλά και σαν πολιτικό ον δεν μου επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Πιστεύω στην ανατροπή του συστήματος, αλλά όχι στην χρήση βίας σαν αυτοσκοπό. Πιστεύω σε μια Ταξική Πάλη δούλων προς αφεντικά, σε μια άλλη κοινωνία, Ελεύθερη, Αταξική, Αντιεξουσιαστική και Αυτοοργανωμένη που έχει αποκοπεί από κάθε έννοια σκλαβιάς, εκμετάλλευσης, καταπίεσης. Για αυτό και η κλήτευσή μου από τους “κυρίους” Ανακριτικούς υπαλλήλους της Ασφάλειας σχετικά με τα γεγονότα στην περσινή απεργία του Μαΐου, έχει σκοπό την στοχοποίηση συγκεκριμένου χώρου και ατόμων και ο λόγος της είναι πολιτικός. Τους ενοχλεί και θέλουν να καταστείλουν πολιτικές κινήσεις και αντιστεκόμενες φωνές που αγωνίζονται για μια Ελεύθερη Κοινωνία.


ΔΕ ΘΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΟΥΜΕ,
ΔΕ ΘΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥΣ


ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Μ.Μ.Ε. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ο προσαχθείς Θ.Σ.

Για τη στοχοποίηση 3 συντρόφων για την 5η Μάη: Κείμενο του συντρόφου Ν.Λ.

Τις μέρες αυτές -διόλου τυχαία ενόψει της συμπλήρωσης 2 χρόνων από τον τραγικό θάνατο των 3 εργαζομένων στη Μαρφίν- ανακινείται πάλι από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές η αστήρικτη και άδικη δίωξή μου-καθώς και άλλων δυο αναρχικών συντρόφων- σχετικά με τα γεγονότα της πορείας της 5ης Μάη.

Την Παρασκευή 29/4/11, μετά από οργανωμένη επιχείρηση της ασφάλειας, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ, χωρίς να μου γνωστοποιήσουν το λόγο της προσαγωγής μου. Μετά από δυο ώρες πραγματοποιήθηκε έρευνα στο σπίτι μου παρουσία εισαγγελέα, ενώ η περιοχή είχε κατακλυστεί από δεκάδες αστυνομικούς και δημοσιογράφους. Το συναίσθημα της οργής διαδέχτηκε αυτό της έκπληξης μόλις πληροφορήθηκα ότι η προσαγωγή μου αφορούσε τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010. Η κορύφωση της πολύχρονης στοχοποίησής μου από την αστυνομία και τα «παπαγαλάκια» της είχε μόλις φτάσει. Από την επόμενη κιόλας μέρα δημοσιεύματα στο Βήμα και Τα Νέα, από τους ασφαλιτοδημοσιογράφους Λαμπρόπουλο και Νεσφυγέ – Βραδέλη αντίστοιχα, με φωτογράφιζαν ως τον αρχηγό της ομάδας που επιτέθηκε στο βιβλιοπωλείο Ιανός.


Οι αστυνομικοπολιτικοί εγκέφαλοι που μετά από έρευνες 2 ετών επιλέγουν συνειδητά να με εμπλέξουν σε αυτή την υπόθεση -επιδιώκοντας τη σπίλωση και την διαπόμπευσή μου- γνωρίζουν πολύ καλά έχοντας εξετάσει 90 κάμερες και 70 αυτόπτες μάρτυρες ότι δεν πήρα μέρος σε καμία επίθεση στον Ιανό. Η συνεπής και δυναμική παρουσία μου όλα αυτά τα χρόνια στους κοινωνικούς αγώνες φαίνεται ότι ενοχλεί, γι’ αυτό και χρόνια τώρα είμαι στο στόχαστρο της ασφάλειας. Άλλωστε από τις 5.5.2005, με κείμενο μου στην Ελευθεροτυπία, είχα καταγγείλει τη στενή μου παρακολούθηση από την ασφάλεια και την απόπειρά τους να με ρίξουν εν κινήσει από τη μηχανή. Έκτοτε έχω βρεθεί στο ίδιο έργο θεατής, άλλοτε με το να βρίσκομαι υπό διαρκή παρακολούθηση, άλλοτε με το να «φωτογραφίζομαι» από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους της ασφάλειας για ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι και άλλοτε με προσαγωγές-απαγωγές, όπως στις 25.10.2010 πριν την έναρξη της μεγάλης αντικατασταλτικής διαδήλωσης, στις 28.10.2011 πριν την παρέλαση στην περιοχή του Χολαργού και στις 12.2.2012 πριν την μεγαλιώδη διαδήλωση ενάντια στο Μνημόνιο 2, οπότε αφού δεν κατάφεραν να απαγάγουν εμένα, απήγαγαν τη σύντροφο μου Α.Κ., την οποία και κράτησαν στη ΓΑΔΑ ως τις 22.30 το βράδυ.

Φυσικά και πήρα μέρος στη διαδήλωση της 5ης Μάη. Φυσικά και ένωσα τη φωνή μου και τις δυνάμεις μου με τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που πορεύτηκαν με οργή προς τη βουλή. Φυσικά και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζω να συμμετέχω σε όλους τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Από τις διαδηλώσεις ενάντια στα συνεχόμενα αντικοινωνικά μέτρα και τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, μέχρι τους αγώνες στις γειτονιές ως μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Χολαργού Παπάγου.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί γίνονται όλα αυτά στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και που αποσκοπούν. Όλα αυτά λοιπόν διαδραματίζονται σε μια περίοδο που το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του επιχειρούν μια επίθεση άνευ προηγουμένου στους καταπιεσμένους. Εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες καταργήθηκαν. Οι άνεργοι ξεπερνούν πλέον το 1.000.000. Η αφαίμαξη με κάθε τρόπο των εργαζομένων και η τρομοκράτησή τους για να ενδώσουν στους εκβιασμούς των αφεντικών είναι πλέον η ωμή πραγματικότητα. Η αντίσταση όμως αναπτύσσεται, δυναμώνει και ενώνει μέρα με τη μέρα τους εκμεταλλευόμενους. Αυτό είναι που προσπαθεί να ανακόψει το κράτος, χρησιμοποιώντας όλο το φάσμα των κατασταλτικών μεθόδων. Ξύλο, δακρυγόνα, επιχειρήσεις σκούπα, παρακολουθήσεις, δημοσίευση φωτογραφιών διαδηλωτών και συλλήψεις στο σωρό.

Δεν έχω καμία σχέση με ό,τι πάει να μου προσάψει η κρατική ασφάλεια. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να έχω οποιαδήποτε σχέση με ενέργειες που θα μπορούσαν να σπιλώσουν και να πάνε πίσω τον πολιτικό μου χώρο και γενικότερα το κίνημα, πόσο μάλλον ενέργειες που στρέφονται ενάντια σε εργαζόμενους. Οι κρατικές μεθοδεύσεις δεν θα ανακόψουν τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στη σύγχρονη χούντα, δεν θα τρομοκρατήσουν τον αγωνιζόμενο λαό. Απαιτώ να σταματήσει η δίωξή μου, καθώς και των άλλων δύο αναρχικών συντρόφων που διώκονται για την ίδια υπόθεση.

                                                                                                               Ν.Λ.27-3-2012

Για τις κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις εναντίον της κατάληψης Σκαραμαγκά

Όταν το αφεντικό δε  νιώθει σιγουριά,
τότε χαλαρώνει τα λουριά των σκυλιών του…


Το βράδυ της Δευτέρας 26/3, στη 1:50 πυρπολήθηκε το μηχανάκι ενός γείτονα που ήταν σταθμευμένο ακριβώς κάτω από την κατάληψη, στη γωνία Πατησίων και Σκαραμαγκά. Σύντροφοι  που διέρχονταν την Πατησίων είδαν δύο άτομα που επέβαιναν σε μηχανάκι και φορούσαν μαύρα κράνη, να βάζουν φωτιά, χωρίς καμία βιασύνη, ενώ την ίδια χρονική στιγμή κινούνταν στον δρόμο 2 περιπολικά, εκ των οποίων το ένα βρισκόταν στο ίδιο ρεύμα κυκλοφορίας και 60 μέτρα πίσω. Το προηγούμενο βράδυ (25/03/12), 3 μηχανές που ήταν παρκαρισμένες στον πεζόδρομο της Σκαραμαγκά υπέστησαν φθορές στη σέλα με μαχαίρι, γεγονός που έγινε αντιληπτό  λίγο μετά την αποχώρηση των μπάτσων της ομάδας ΔΙΑΣ από το σημείο. Τα ανδρείκελα του κράτους, στην ερώτηση συντρόφων τι θέλουν κάτω από την κατάληψη, επικαλέστηκαν για την παρουσία τους "διενέργεια ελέγχου" και έφυγαν χωρίς άλλες εξηγήσεις. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως από τα τρία δίκυκλα που υπέστησαν φθορές, τα δύο ήταν συντρόφων και το ένα ήταν αυτό που το επόμενο βράδυ τελικά κάηκε.
Οι παραπάνω επιθέσεις  εντάσσονται σε μια γενικότερη  συνθήκη στοχοποίησης της κατάληψης, που σε μια προσπάθεια να ασκηθεί πίεση από τις εν λόγω ομάδες το τελευταίο διάστημα με γελοιότητες όπως μαρσαρίσματα, λέιζερ, χειρονομίες, επιθέσεις με δυναμιτάκια κατά της εισόδου της κατάληψης αλλά και εξακριβώσεις στοιχείων, αυταπατώνται ότι θα τρομοκρατήσουν άτομα που πλαισιώνουν τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες και δραστηριότητες που στεγάζονται στην κατάληψη.
Ακόμη, την 12η Φλεβάρη, ημέρα ψήφισης του 2ου μνημονίου, και ενώ χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλείσει το κέντρο της Αθήνας, μπάτσοι της ομάδας ΔΕΛΤΑ προσέγγισαν επιθετικά την κατάληψη, κλωτσώντας την πόρτα, ενώ υπήρχε κόσμος εντός και εκτός του κτιρίου, και πετώντας δυναμιτάκια.
Όσον αφορά τις δύο πιο πρόσφατες επιθέσεις δεν αποκλείεται να  προέκυψαν από συνεργασία μεταξύ μπάτσων και φασιστών, οι  διασυνδέσεις  των οποίων  είναι γνωστές διαχρονικά και ιστορικά. Κι επειδή ουδέν κρυπτόν υπό την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών πόσω μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με συχνές, σχεδιασμένες και συστηματοποιημένες επιθέσεις από τις ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες   μόνο  με τον γνωστό τοις πάσι κωλοπαιδαρισμό των συγκεκριμένων, αλλά πρόκειται για ξεκάθαρη κρατική επιλογή. Το μήνυμα «τσακίστε ότι κινείται» έχει σταλεί στους εντολοδόχους της εξουσίας. Πρόκειται για την κυριαρχική  επιλογή που έχει οδηγήσει  σε ευρύτερες κατασταλτικές μεθοδεύσεις και έχει βάλει στο στόχαστρο κάθε αγωνιζόμενο άτομο, κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα και κάθε  αυτοοργανωμένο εγχείρημα (δεν είναι λίγοι οι χώροι που δέχονται κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια).
Στην παρούσα πολιτική συγκυρία το κράτος και το κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει  την σκληρότερη ταξική επίθεση ενάντια στους καταπιεσμένους, με την υπογραφή του νέου μνημονίου, τη συνεχή επιβολή νέων μέτρων και με τις χωρίς τέλος  περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων που επιφέρουν την πλήρη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του πληθυσμού.  Μέσα σε  αυτή τη συνθήκη το καθεστώς έχει απολέσει  την κοινωνική συναίνεση από την οποία συντηρούνταν όλα αυτά τα χρόνια. Δεν του απομένει παρά η διάχυση του φόβου και η ωμή καταστολή απέναντι σε όσους αμφισβητούν έμπρακτα την άρχουσα τάξη, απέναντι σε όσους αντιστέκονται και σε όσους αργά ή γρήγορα θα επιλέξουν το μόνο δρόμο που τους απομένει αν θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, αυτόν του ακηδεμόνευτου αγώνα. Και καθώς η κρίση βαθαίνει οι ένστολοι φρουροί της τάξης, καλούνται να υπερασπιστούν επάξια τα αφεντικά τους και να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη, εκφοβίζοντας, τραμπουκίζοντας, καταστέλλοντας. Οι εκπαιδευμένοι δολοφόνοι, δε διστάζουν να πετάξουν τόνους χημικών στις πορείες, να βαρέσουν  αλύπητα, να συλλάβουν  διαδηλωτές και οποιονδήποτε τους φανεί περίεργος στο διάβα τους (νεολαίοι, μετανάστες, κ.α.), ειδικά στο κέντρο που έχει μετατραπεί σε κατεχόμενη ζώνη.
Τα παραπάνω φαινόμενα τείνουν να πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις τους προσεχείς μήνες καθώς το σύστημα οδεύει προς τις σημαντικότερες εκλογές μεταπολιτευτικά.  Σε μια χρονική περίοδο θεσμικής κρίσης, παραγωγής κοινωνικών πολώσεων, πολιτικού επαναπροσδιορισμού  και πιθανώς ριζοσπαστικοποίησης των υποκειμένων, τα ανδρείκελα θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν – όχι αναίμακτα – τους απαιτούμενους όρους για την ομαλή διεξαγωγή εκλογών και την συνεπαγόμενη επέκταση της λεηλασίας των ζωών μας. Σε αυτό το πλαίσιο καταστολής, επιχειρείται η διασπορά φόβου και η απομόνωση της κατάληψης από το κοινωνικό της περιβάλλον από τα ένστολα καθίκια που προσπαθούν, με ένα πόλεμο φθοράς, να δυσκολέψουν  την πρόσβαση στο χώρο μας και  να τρομοκρατήσουν τη γειτονιά.
Αυταπατώνται αν νομίζουν ότι τα ριζώματα μας στην περιοχή είναι έωλα και πρόσκαιρα. Το μόνο που καταφέρνουν με τις θρασύδειλες επιθέσεις τους είναι να μας δυναμώνουν. Το μίσος μας για αυτούς σφυρηλατείται  μαζί με την  επιθυμία  για την καταστροφή του  υπάρχοντος συστήματος που συντηρούν και την ανοικοδόμηση  σχέσεων  συντροφικότητας και αλληλεγγύης τόσο μεταξύ μας όσο και με τα ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια. 
Η απάντηση μας δεν είναι άλλη από την συνέχιση του αγώνα, από την εμβάθυνση του κοινωνικού μας ριζώματος και τη σύνδεση μας με ολοένα μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια μέσα από τις λειτουργιές και τις δράσεις της κατάληψης. Δεν είναι άλλη από την συμπόρευση  μας στο δρόμο της αντίστασης, μαζί με τα υπόλοιπα αντιιεραρχικά και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, με τους αγωνιζόμενους που βρίσκονται και θα βρεθούν δίπλα μας. 
Ο πόλεμος των αφεντικών και των συμμοριών τους ενάντια στους αντιστεκόμενους δεν θα εκφοβίσει ούτε θα ανακόψει την κοινωνική δυναμική που αναδύεται και θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια του καπιταλιστικού οικοδομήματος.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ!


Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά | pat61.squat.gr
28/03/2012