Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

Πριν μιλήσουμε για την δομή και το ρόλο του στρατού, θα πρέπει πρώτα να αποσαφηνίσουμε τι διαφορά των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Οι θεσμοί που καλλιεργούν, παράγουν και αναπαράγουν συμπεριφορές όπως η τυφλή υπακοή στους ανώτερους, η πίστη στην αναγκαιότητα των ηγετών, στη ρουφιανιά, την εξατομίκευση, την αποδοχή των σχέσεων εξουσίας ο άκριτος σεβασμός με βάση τα διακριτικά και την θέση και όχι προς κάποιον άνθρωπο κ.ο.κ. θεωρούνται ως ιδεολογικοί μηχανισμοί και σε αυτούς ανήκουν η οικογένεια, η εκκλησία, το σχολείο κ.α. και έχουν ως κυρίαρχο στοιχείο την πειθώ. Είναι μηχανισμοί που συνδιαλέγονται και αλληλεπιδρούν με την κοινωνία λαμβάνοντας υπόψη την αποδοχή τους η μη. Γι’ αυτό και αν αμφισβητηθούν γενικευμένα παύουν να έχουν ισχύ και δεν μπορούν να επιβληθούν. Η διαφορά με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς είναι ότι ενώ ισχύουν και εδώ η παραγωγή των παραπάνω συμπεριφορών χρησιμοποιούν ως κυρίαρχο στοιχείο επιβολής όχι την πειθώ αλλά την υπακοή, γι’ αυτό και δεν επιζητούν την αποδοχή της κοινωνίας αλλά ούτε και συνδιαλέγονται μαζί της, ακολουθώντας έτσι το δρόμο της άσκησης της φυσικής βίας. Τέτοιοι μηχανισμοί είναι η φυλακή, αστυνομία και φυσικά ο στρατός. Ο στρατός λοιπόν ανήκει σε έναν από τους πιο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους.
Τη δομή του θα μπορούσαμε να την χωρίσουμε σε τρία διακριτά μέρη. Την πολιτική, τη νομική και την ιδεολογική. Ως πολιτική εννοούμε τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία μέσα στο μηχανισμό αυτό, ο οποίος είναι από τη φύση του βασισμένος στην προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η καταναγκαστική κοινοτική ζωή είναι οργανωμένη στη βάση μιας αυστηρής ιεραρχίας, όπου οι έννοιες της πρωτοβουλίας και της αυτενέργειας είναι αδιανόητες. Η ελευθερία είναι ανύπαρκτη όχι μόνο στο περιεχόμενό της αλλά ακόμα και σαν λέξη στην στρατιωτική καθημερινότητα. Τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζεται αυτό το οικοδόμημα είναι η αυστηρή πειθαρχία και η απόλυτη ιεραρχία κάνοντας έτσι κατανοητό και το λόγο που η οργανωτική δομή του στρατού αποτελεί το πολιτικό-κοινωνικό ιδεώδες του φασιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Το νομικό πλαίσιο της λειτουργίας του στρατού καθορίζεται αυτοδύναμα από τα στρατιωτικά ιερατεία, ενώ θεωρητικά πρέπει να απορρέει από τη συνταγματική νομοθεσία για την εκτελεστική εξουσία. Όπως και σε κάθε επιμέρους νομικό πλαίσιο κάθε κρατικού μηχανισμού – αλλά για τις ένοπλες δυνάμεις με ιδιαίτερη έμφαση – πολλά από τα άρθρα του συντάγματος καταστρατηγούνται: μια ουσιαστική αντίφαση της αστικοδημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ελληνικού κράτους όπου το ίδιο το σύνταγμα (άρθρο 68 του 75) προσαρμόστηκε χάριν των επιλογών και της αυτονομίας του στρατιωτικού μηχανισμού. Όσον αφορά την στρατιωτική ιδεολογία δεν θα μπορούσε να είναι παρά ένα υποσύνολο της κυρίαρχης ιδεολογίας που η σφυρηλάτησή της ξεκινά από την οικογένεια και συνεχίζεται στο σχολείο, όπου κορυφώνεται φυσικά στο στρατό. Έτσι, αξίες και συμπεριφορές που καλλιεργούνται από όλους τους θεσμούς, εδώ απαιτούνται και επιβάλλονται με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο.
Ο στρατός αποτελεί ένα χρησιμότατο και πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του καθεστώτος, αφού ο ρόλος του είναι να επιτελεί τρεις βασικές λειτουργίες.
- Να προετοιμάζει διαρκώς την ένοπλη αντεπανάσταση ενάντια στους καταπιεσμένους
- Να περιχαρακώνει την νεολαία επιβάλλοντάς της έναν τρόπο ζωής και μια ιδεολογική σφυρηλάτηση στα πρότυπα της κυριαρχίας
- Να αποτελεί το εργαλείο για την διαμόρφωση του ευρύτερου συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των κρατών, που επιχειρείται μέσω της απειλής για την ένοπλη επίλυση των διενέξεων.

Από το χαρακτηριστικό παράδειγμα της κομμούνας των Παρισίων (1871), το ΚΙΛΕΛΕΡ (1910), την απεργία των καπνεργατών (Θεσσαλονίκη, Μάης 1936), την εξέγερση της Κρήτης (1938), μέχρι και την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, ο στρατός ήταν πανταχού παρών για την καταστολή και το αιματοκύλισμα των εξεγέρσεων από την μεριά των καταπιεσμένων. Ο στρατός ήταν και είναι πάντα εργαλείο από την πλευρά της κυρίαρχης εξουσίας, όπου με την ισχύ των όπλων εγγυάται την επιστροφή στην κοινωνική ομαλότητα, σε στιγμές που η κοινωνική συναίνεση αμφισβητείται έντονα και οι «κατώτερες» μορφές κρατικής βίας έχουν αποτύχει. Ενώ η χρήση του στρατού στο εξωτερικό μέτωπο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αλαζονεία των κυρίαρχων για επέκταση της επιβολής τους και επικράτηση των συμφερόντων τους. Ακόμα, χαρακτηριστικές είναι και οι νέου τύπου επεμβάσεις που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια από χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Επεμβάσεις αστυνομικού τύπου σε χώρες και περιοχές με μεγάλο γεωπολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό ενδιαφέρον που στόχο έχουν είτε την επιβολή και τον έλεγχο πρώτων υλών και άλλων οικονομικών συμφερόντων, είτε την πολιτική και κοινωνική επιβολή, δημιουργώντας ένα καθεστώς αστάθειας από την μία ή καταστέλλοντας κοινωνικές εξεγέρσεις από την άλλη που η τοπική εξουσία αδυνατεί να καταστείλει.
Αυτός ο τόσο ισχυρός κατασταλτικός μηχανισμός που ονομάζεται στρατός, είτε ως δομή, είτε ως ρόλος είναι βαθύτατα εχθρικός στους καταπιεσμένους αφού δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα εργαλείο επιβολής εξουσίας από την μεριά των καταπιεστών. Η άρνηση καταταγής αλλά και γενικότερα η συνολική αμφισβήτηση του θεσμού είναι που αποτελούν το ουσιαστικό διακύβευμα. 

Πολιτική δήλωση του Π.Αργυρού για τη δίκη της υπόθεσης της ΕΟ ΣΠΦ

Το κείμενο αυτό είναι η πολιτική δήλωση που θα πραγματοποιούσα στην δίκη για την υπόθεση της Ε.Ο.Σ.Π.Φ. η οποία ξεκίνησε στις 17- 1-2011. Μπορεί λόγω των εξελίξεων να έχω επιλέξει να μην συμμετέχω στην διαδικασία και να δικάζομαι ερήμην, αλλά παρ' όλα αυτά δημοσιεύω το κείμενο, γιατί πιστεύω πως αν και ο επαναστατικός λόγος αξίζει να εισβάλλει στα δικαστήρια, δεν περιορίζεται όμως μόνο εκεί. Εξάλλου η αποχή μου από την διαδικασία δεν ήταν παθητική στάση σιωπής, αλλά μια μορφή πολιτικής παρέμβασης απέναντι στα μέτρα που η δικαιοσύνη επιβάλλει σους πολιτικούς κρατούμενους και τους αλληλέγγυους σε αυτούς. 
Εδώ και κάποιους μήνες βρίσκομαι στην φυλακή ως αιχμάλωτος του επαναστατικού πολέμου. Ενός πολέμου που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις και τη σάπια εγκληματική και εξουσιαστική κοινωνία που ζούμε και που μαίνεται όσο υπάρχουν και παρουσιάζονται επαναστάτες με μίσος γι' αυτό τον κόσμο, με λυσσασμένη επιθυμία για την καταστροφή του και με πάθος για την ελευθερία. Σ' ένα πόλεμο τον οποίο επέλεξα να πάρω μέρος, από το στρατόπεδο των επαναστατημένων ενάντια σε οτιδήποτε υποδουλώνει την συνείδηση και ισοπεδώνει την ατομική μας υπόσταση. 
Το σύγχρονο και παγκόσμιο πλέον εξουσιαστικό- καπιταλιστικό εποικοδόμημα ορθώνεται ως μια απόλυτη πραγματικότητα που υποτίθεται πως πρέπει να αποδεχτούμε. Οι δυτικές παντοδύναμες καπιταλιστικές δημοκρατίες απελαύνουν στην Ανατολή νομιμοποιώντας τις σύγχρονες σταυροφορίες τους πολεμώντας την «τρομοκρατία». 
Ισχυροποιούν τις αυτοκρατορίες τους καταδικάζοντας εκατομμύρια ανθρώπων του λεγόμενου τρίτου κόσμου να ζουν σε μια βάρβαρη αθλιότητα. Όσοι από αυτούς καταφέρουν να δραπετεύσουν από αυτές τις συνθήκες μεταναστεύοντας στοιβάζονται στα γκέτο και στις παραγκουπόλεις των δυτικών μητροπόλεων. Εκεί δοκιμάζουν την τύχη τους μέσα σε περιβάλλοντα εχθρικά και επικίνδυνα πολλές φορές γι’ αυτούς. Τόσο η αστυνομική καταστολή και η φασιστική βία, όσο ο ρατσισμός που υφίστανται και η φτώχια που ζουν, πολλές φορές τους οδηγούν στην βία, μια βία που στρέφεται κυρίως εναντίον άλλων καταπιεσμένων , είτε μεταναστών είτε όχι. Η θωράκιση των μετόπισθεν, των καπιταλιστικών ευδαιμονιών, επιβάλλει τη διαμόρφωση των σύγχρονων μητροπόλεων φρουρίων. Το στρατιωτικό αστυνομικό σύμπλεγμα εκσυγχρονίζεται και εξελίσσεται για να προσφέρει τάξη και ασφάλεια και να αντιμετωπίσει τόσο την ενδοταξική βία, όσο και την πάντα υπολογίσιμη απειλή του εσωτερικού εχθρού. 
Παράλληλα ο καπιταλισμός ορθώνει παντού κάθε είδους βιομηχανίες πραγματοποιώντας την πιο άγρια επίθεση που έχει υπάρξει ποτέ στο φυσικό περιβάλλον, καταστρέφοντας σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε έκταση αυτού του πλανήτη για να κερδοφορούν διάφορες εταιρίες και ικανοποιούνται τα καταναλωτικά ένστικτα που έχει ενσταλάξει ο σύγχρονος τρόπος ζωής στους πολιτισμένους ανθρώπους των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών. 
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η ζωή αποκτά την πιο κενή της διάσταση. Η πανδαισία των καπιταλιστικών υποσχέσεων, υλιστική ευφορία, ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός, τα πρότυπα και ρόλοι που μας επιβάλλονται εν είδη θεσφάτων,το life- style, και η μισθωτή σκλαβιά την οποία τα τεχνοκρατικά think- tank, εξευγενίζουν προκειμένου να μας εκπληρώνει ψυχικά είναι χαρακτηριστικά της ποιότητας μιας τέτοιας ζωής. 
Από μαθητής ακόμα εναντιώθηκα σε αυτή την ποιότητα ζωής. Ενεργοποιήθηκα στις παρυφές του αναρχικού κινήματος και σταδιακά στο εσωτερικό του ευρύτερου επαναστατικού χώρου. Συμμετείχα αρχικά στις μαθητικές κινητοποιήσεις (την περίοδο 2005-06) και στα συγκρουσιακά γεγονότα που τις πλαισίωναν. Αργότερα κατά την διάρκεια της πορείας μου και της πολιτικής μου εξέλιξης συμμετείχα στις περισσότερες ανοικτές πολιτικές διαδικασίες του αναρχικού κινήματος, ανάμεσα τους συνελεύσεις και συντονιστικά δράσεων αλληλεγγύης για τις υποθέσεις των φυλακισμένων αναρχικών. Από αυτές τις διαδικασίες κληρονόμησα μια πολιτικήπαιδεία που ενέχει στο σκεπτικό της, την άμεση δράση για τους φυλακισμένους συντρόφους. Οι φοιτητικές διαδηλώσεις του 2006-07 και οι σκληρές συγκρούσεις που διαδραματίστηκαν, επέδρασαν καταλυτικά τόσο σε εμένα, όσο και σε πολλούς συντρόφους που είχα την τύχη να μοιραστώ αργότερα μαζί τους πολλές στιγμές αυθεντικής συντροφικότητας. 
 Οι επί μήνες οδομαχίες και οι επανωτές επιθέσεις σε κρατικούς –καπιταλιστικούς στόχους, δημιουργούν μια διαρκή ένταση και ένα αναβρασμό. Οι κατειλημμένες σχολές, οι περιφρούρησες για τις επιθέσεις φασιστών , η αναμονή για την επόμενη πορεία, τα σχέδια για την αντιμετώπιση των μπάτσων, ήταν , ή καλύτερα έτειναν, προς μια δυνατή εξεγερσιακή κατάσταση. Όλα έληξαν σχεδόν αθόρυβα όμως στο τέλος. Οι χιλιάδες φοιτητές αποσύρθηκαν από τους δρόμους εφησυχασμένοι, πως τα πτυχία και η καριέρα τους δεν διατρέχουν άμεσο κίνδυνο, ενώ τα κομματόσκυλα και η σκληρή γραφειοκρατική αριστερά μέτρησε τον αγώνα, στις εκλογικές κάλπες ως συνήθως. 
Από την εμπειρία μου στο κίνημα αυτό, αντιλήφθηκα πως χωρίς ατομική συνείδηση, χωρίς σαφή προσανατολισμό για την ελευθερία και την επανάσταση, οι μάζες παρουσιάζουν πρόσκαιρα πυροτεχνήματα κοινωνικών εκρήξεων, τα οποία δημιουργούν απλώς ένα σύννεφο σκόνης που όταν κατακάθεται προκαλεί περισσότερο σύγχυση και ηττοπάθεια, παρά ριζοσπαστικοποίηση. Υπάρχουν φυσικά και εκείνες οι μειοψηφίες που συγκροτούν τις άγριες στιγμές της εξέγερσης και τις μετατρέπουν σε φλόγα που πυρώνει το μίσος για το υπάρχον. Μια φλόγα που έχουμε χρέος να την διατηρούμε, να την αναζωπυρώνουμε κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία.Τις ευκαιρίες αυτές καλό είναι να τις αναζητάμε και να τις κυνηγάμε. Όχι να τις περιμένουμε μονάχα μέσα από τις κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την ικανοποίηση και την επίλυση των δικών τους προβλημάτων, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω τους. 
Σιγά σιγά μαζί με άλλους συντρόφους που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες, βάζουμε σε πρώτη προτεραιότητα το θέμα των φυλακισμένων αναρχικών συντρόφων μας. Οι ομηρίες αυτές έπρεπε να έχουν ένα μόνιμο κόστος στην κοινωνική ειρήνη. Η επαναστατική δράση θαέκανε σαφές και με κάθε μέσο πως δεν θα επιτρέψει την κρατική ομηρία των επαναστατών, μέσα στα δημοκρατικά κολαστήρια. Αυτοί ήταν οι στόχοι μας και ο σκοπός αυτού του αγώνα ήταν να αναδείξει πως οτιδήποτε είναι εχθρικό απέναντι στην επανάσταση αξίζει να στοχοποιηθεί και να χτυπηθεί ως άμεσο αντίποινο για κάθε μέρα που κάποιος σύντροφος ήταν στην φυλακή ανεξάρτητα από τον λόγο που είχε συλληφθεί. Ακόμα ανάμεσα στους στόχους μας ήταν το πρόταγμα ενός ευρύτερου πλουραλιστικού χαρακτήρα σκέψης και δράσης, ο προσανατολισμός στο ζήτημα των φυλακών γενικότερα, η ανάδειξη εχθρικών κοινωνικών συμπεριφορών (απάθεια- αδιαφορία-διάχυτος καταρτισμός.) 
Μα πάνω από όλα σκοπός ήταν η αναγωγή της δράσης ως μια αδιάκοπη επαναστατική κίνηση ενάντια στο υπάρχον. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού πολέμου. Έτσι η αλληλεγγύη θα αποκτούσε ζωτική σημασία, θα ξέφευγε από τα στεγανά της καταγγελίας και της διαμαρτυρίας και θα αποκτούσε επιθετικά χαρακτηριστικά τα οποία και θα προωθούσαμε συνεχώς με αμείωτη ένταση. «Γιατί αν τυχαίνει να ξεχνάμε τους φυλακισμένους του επαναστατικού πολέμου, τότε ξεχνάμε τον ίδιο τον πόλεμο. Αντίθετα πρέπει να εκδικούμαστε για τα φυλακισμένα αδέλφια μας και ο τελικός στόχος να είναι πάντα η απελευθέρωση τους από τα χέρια των βασανιστών και των δεσμοφυλάκων τους.» 
Η ανάγκη όμως που με διακατείχε για άμεση δράση μέσα σε οργανωμένα και συγκροτημένα πολιτικά πλαίσια, η επιθυμία για συνεχή παρουσία και δυναμική παρέμβαση μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, είναι στο τέλος αυτά που με έκανα να οργανωθώ στην Ε.Ο.Σ.Π.Φ. Μια οργάνωση που όπως φαινόταν είχε ιδιαίτερες αιχμές στην πολική της προσέγγιση και έδινε δυναμικό παρών μέσα από διευρυμένα εμπρηστικά μπαράζ επιθέσεων . Η επιλογή της συγκεκριμένης ομάδας να υπάρχει και να δρα με την ίδια υπογραφή και επωνυμία,- την περίοδο που όπως είχα διαπιστώσει δεν ήταν μια συνήθηςεπιλογή για εμπρηστικές ομάδες- συνέπιπτε με την αντίληψη που είχα διαμορφώσει για το πώς πρέπει να δομούνται και να οργανώνονται οι μονάδες άμεσης δράσης. Για μένα λοιπόν μια σταθερή επωνυμία καθιστά μια οργάνωση και το πολιτικό της πλαίσιο γνωστά στο "κοινό" που ενδιαφέρεται και ενδεχομένως εμπνέεται από την δράση και λόγο της. Διαμορφώνει επίσης μια ιστορική συνέχεια που συνεπάγεται την συνέπεια της οργάνωσης και των υποκειμένων που την απαρτίζουν στο πέρασμα του χρόνου. Δημιουργεί παρακαταθήκες στην ανάπτυξη του επαναστατικού λόγου που θέλει να προβάλει και διαχέει την αντίληψη μιας συγκριμένης μειοψηφίας που παραμένει στις επάλξεις και στα χαρακώματα του επαναστατικού πολέμου. 
Μέσα από την δράση μας στην Σ.Π.Φ. επιλέξαμε να δημιουργούμε μια διαρκή επικαιρότητα πολέμου ταράζοντας τα νερά της ομαλότητας και προωθώντας μια νέα νοοτροπία αντάρτικου πόλης. Ένα αντάρτικο που για μας οφείλει να διαχυθεί και να γίνει μέσο αγώνα για όσες μειοψηφίες αρνούνται το υπάρχον και επιλέγουν το δρόμο της επανάστασης και της βίαιης καταστροφής της κοινωνίας, καθιστώντας την επαναστατική δράση στάση ζωής. 
Το νέο αντάρτικο πόλης προτάσσει μια γενικευμένη εκδοχή της συνωμοτικής δράσης πέρα από φετιχισμούς των μέσων και της όποιας στείρας αναπαραγωγής των θεαματικών αγκυλώσεων για τον ένοπλο αγώνα. Προτάσσει την οργάνωση συνωμοτικών υποδομών που θα επιτίθεται συνεχώς στις δομές τους μηχανισμούς και το ανθρώπινο δυναμικό που στελεχώνει το σύστημα. Μια πολυμορφία επιθετικών δράσεων που θα εμπεριέχει τόσο τους βανδαλισμούς και τους εμπρησμούς όσο και τις απαλλοτριώσεις και τις ληστείες, τόσο τα βομβιστικά σαμποτάζ όσο και τις πολιτικές εκτελέσεις. 
Το αντάρτικο πόλης δεν έχει ηττηθεί, γιατί ούτε οι πολύχρονες ομηρίες, ούτε οι δολοφονίες των συντρόφων μας παντού στον κόσμο, μπορούν να αλεθούν στο μύλο της λήθης και των ακρωτηριασμένων μαθηματίστικων λογικών που θέλουν μορφές ρήξης με το υπάρχον, να ηττούνται. Καμιά μορφή αγώνα, και καμιά μορφή ρήξης δεν γίνεται να ηττηθεί ούτε ιστορικά, ούτε υλικά, όσο οι άνθρωποι με ελεύθερες σκέψεις και επαναστατημένη συνείδηση είναι έτοιμοι να σαπίσουν σ’ ένα σκοτεινό μπουντρούμι ή να θυσιάσουν ακόμα και την ζωή τους . 
Η επανάσταση είναι πόλεμος και όπως κάθε πόλεμος σημαίνει καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Σίγουρα θα έχει απώλειες και συντρόφων μας, για τις οποίες αυξάνεται το μίσος και η λύσσα μας για την καταστροφή της εξουσίας και του συστήματος. Παίρνουμε δύναμη από τις ιστορίες που κρύβουν πίσω από κάθε απώλεια συντρόφου, εμπνεόμαστε από την ζωή και το έργο του και συνεχίζουμε με αμείωτη ένταση και μεθοδικότητα. Τίποτα λοιπόν δεν έχει τελειώσει και κανένας αγώνας δεν έχει ηττηθεί. Αν οι νίκες ή οι ήττες υπολογίζονται βάση εκπλήρωσης του τελικού στόχου τότε ποιος αγώνας είναι ο νικηφόρος μέχρι στιγμής; Μήπως κανένας; 
Το αντάρτικο είναι ακόμα μια επιλογή αγώνα, ακόμα μια έκφανση του επαναστατικού πολέμου. Ως Σ.Π.Φ. ορίζουμε το νέο αντάρτικο πόλης ως τέτοιο όχι γιατί αναγάγουμε την εμφάνισή του σε χρονικά πλαίσια, αλλά γιατί θεωρούμε ότι έχουμε να προτάξουμε μια νέα φιλοσοφία, μια νέα δομή, ένα επαναορισμό του μέσου. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν το νέο αντάρτικο πόλης ως στάση ζωής στο σήμερα. Γιατί μόνο έτσι μόνο μέσα από την συνεχή θέση επίθεσης, μπορούμε να αναπνεύσουμε στην οργανωμένη ασφυξία που ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που αποπνέει την νέκρα και την δυσωδία ης παραίτησης , της υποταγής και ρουφιανιάς. Αρνούμενοι ναζήσουμε όπως μας προορίζουνε παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και στρατευόμαστε στην επαναστατική θεωρία και πράξη. Πρόταγμα μας είναι η δημιουργία ενός αναρχικού επαναστατικού μετώπου που μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιεραρχικές υποδομές άμεσης δράσης οι οποίες θα χτυπούν και θα επιτίθενται αιφνιδιαστικά. Εν ολίγοις ένα αναρχικό αντάρτικο πόλης. Ένα αντάρτικο που δεν θέλει να αποτελεί πρωτοπορία και να κατευθύνει τις μάζες, το λαό και την κοινωνία στην σωστή επαναστατική κατεύθυνση. Εξάλλου κοινωνία για μένα είναι η κατά τις κυρίαρχες πολιτικές και πολιτισμικές συνιστώσες, διαμόρφωση ευρύτερων πλεγμάτων σχέσεων. 
Στη δημοκρατία και τον καπιταλισμό οι σχέσεις αυτές είναι εξουσιαστικές - εκμεταλλευτικές. Το καπιταλιστικό φανταστικό μορφώνεται και αναπαράγεται στην κοινωνία καθιστώντας την θεσμικό υποστύλωμα και βασικό πυλώνα της κυριαρχίας. Η κοινωνία λοιπόν δεν είναι ένα συνολικό άθροισμα ανθρώπων αλλά η αντανάκλαση του εκάστοτε πολιτικού συστήματος σε δομές, αξίες, πρότυπα και συμπεριφορές. Ως τέτοια πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς εν όψει μιας επαναστατικής προοπτικής σε σημείο που να μην υπάρχει τίποτα να μας την υπενθυμίζει. 
Είναι άτοπο να θεωρούμε ακόμα πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που βιώνουν την εξουσία και την εκμετάλλευση είναι ή παραμένουν παραπλανημένοι κι ανίκανοι να αντιληφθούν τα εγκλήματα του καπιταλισμού και της εξουσίας. 
Οι ατομικές επιλογές καθορίζουν το ποιοι είμαστε και τη θέση παίρνουμε σε αυτόν τον κόσμο. Δε μπορεί συνολικά οι επαναστάτες να παραγνωρίζουμε τις ατομικές ευθύνες όλων όσων είτε με την σιωπή και ανοχή, είτε με τη απάθεια και την πλήρη αδιαφορία τους, είτε τέλος με την ενεργή συστράτευση τους σαν νομοταγείς πολίτες στην υπηρεσία της εξουσίας, αποτελούν ένα μεγάλο οδόφραγμα για τον έφοδο στον ουρανό. Και αν οι τελευταίοι αξίζουν σίγουρα ως και τη φυσική στοχοποίηση τους από τις επαναστατικές δυνάμεις όπου εντοπίζονται, στους υπόλοιπους αναλογεί η ευθεία και πολεμική κριτική μας για τη στάση και τις επιλογές τους. 
Αυτή η κριτική δεν είναι το ίδιο με την ρήξη που έχουμε απέναντι στην κυριαρχία. Δεν είναι πολιτική ίσων αποστάσεων. Το να κατακρίνεις κοινώς αποδεκτές εχθρικές συμπεριφορές δεν μπορεί να θεωρείται το ίδιο με το να επιτίθεσαι σε μηχανισμούς και ανθρώπους του συστήματος. Η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών πρακτικών θα έπρεπε να είναι ορατή. 
Πιστεύω βαθειά ότι όλοι μας αποτελούμε τον αντικατοπτρισμό των επιλογών των αποφάσεων των πράξεων μας. Η θεωρία ότι το κοινωνικό περιβάλλον είναι ο αποκλειστικός ο πρωταρχικός και ο θεμελιώδης άξονας, πάνω στον οποίο ο καθένας μας σχηματίζει την προσωπικότητα του και τα χαρακτηριστικά του, συνιστά για μένα μια μοιρολατρική ανάγνωση της ανθρώπινης κατάστασης, μια υπέρβαση της λογικής. Τέτοιες υπερβάσεις οδηγούν στην διατύπωση αυθαίρετων ιστορικών αληθειών που μοιάζουν με αναμφισβήτητες προφητείες (σαν αυτή που λέει πως είναι γραφτό η κοινωνία να προβεί στην επανάσταση και καταστροφή της εξουσίας).
Εάν προσωπικό είναι κάθε ζήτημα, η λύση του οποίου μας ικανοποιεί ατομικά, είτε γιατί κρίνουμε πως είναι προς το συμφέρον μας, είτε γιατί συμπίπτει με τον αξιακό μας κώδικα (πράγμα που μας ωθεί να αγωνιζόμαστε να κάνουμε θυσίες ή ακόμα να δίνουμε την ζωή μας), τότε η αναρχική επανάσταση είναι σίγουρα προσωπική υπόθεση γιακάθε ένα που την προωθεί. (Δεδομένου ότι κανένας που ορίζει τον εαυτό του ως επαναστάτη δεν μπορεί να έχει διαφορετικά συμφέροντα, ή αξιακό κώδικα αντίθετο με τις επαναστατικές του αντιλήψεις). 
Η επανάσταση λοιπόν είναι ένας υπαρξιακός αγώνας. Υπαρξιακός γιατί αγωνιζόμαστε να ορίσουμε την ύπαρξη μας απέναντι σε ότι είναι εχθρικό στους στόχους, στις επιδιώξεις και σε εμάς τους ίδιους. Απέναντι σε ότι μας καταπιέζει μας εξουσιάζει και πνίγει. Υπαρξιακός γιατί δεν είναι καθήκον ή υποχρέωση αλλά το ίδιο το νόημα της ζωής μας. Η απόλυτη άρνηση του υπάρχοντος. 
Η ατομική εξέγερση του καθενός από μας δεν αρκεί για την συνολική καταστροφή και αποδόμηση των ισχυόντων κοινωνικών σχέσεων και του πολιτισμού της εξουσίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συνεργασία ατόμων σε συλλογικό επίπεδο. Σύνολα δηλαδή συνειδητοποιημένων ανθρώπων που θα συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους, και θα συνωμοτούν για να πράξουν ενάντια στο σύστημα. 
Οι επαναστάτες δεν επιδιώκουν μονάχα να εκτονώσουν και να ξεσπάσουν την οργή τους, αλλά να την μεθοδεύσουν εναντίον του συνόλου της κυριαρχίας, χωρίς οι ίδιοι να αποτελούν πρωτοπορία, αλλά και χωρίς να έχουν ακολουθητές. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την φετιχοποίηση του μαζικού και την εμμονική προσκόλληση στη θέση ότι πλήθος είναι ο πυρήνας μιας επανάστασης και η ποσότητα των ανθρώπων (και όχι η ποιότητα) η ουσία της. 
Προκειμένου πολλές φορές να εντοπιστεί αυτή η μάζα που θα εισβάλλει στο ρου μιας επαναστατικής ιστορίας, καταστρατηγείται αυθαίρετα η κοινωνική θέση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων γιατί απλώς είναι πολλοί. Η κατάσταση τους ηθικοποιείται και επανάσταση προβάλλεται ως ηθική κι δίκαιη αναγκαιότητα. Έτσι η κοινωνία καθίσταται ένα εξ ορισμού θυματοποιημένο σύνολο και το κράτος ο απόλυτος θύτης.
Ως ατομικιστής επαναστάτης δε δέχομαι αυτούς του διπολικούς προσανατολισμούς. Για μένα επανάσταση δεν είναι μια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, αλλά ένας αγώνας των αρνητών της εξουσιαστικής σαπίλας ενάντια στους υπερασπιστές και τιμητές της. Ως επαναστατικό υποκείμενο αντιλαμβάνομαι τον κάθε συνειδητοποιημένο άνθρωπο που αντιδράει στις αλυσίδες του, αγαπάει την ελευθερία και μισεί κάθε εξουσιαστικό γουρούνι. Σε αυτούς απευθύνω το κάλεσμα μου για να γίνουμε συνεργοί στην ίδια υπόθεση στο "επαναστατικό έγκλημα". Μονάχα όταν οιπερισσότεροι άνθρωποι τοποθετήσουν ατομικά και απόλυτα συνειδητοποιημένα τον εαυτότους στο στρατόπεδο της επανάστασης και της αναρχίας θα παρουσιαστεί μια υπολογίσιμη ανατρεπτική δύναμη ικανή για την κοινωνική επανάσταση, δηλαδή το ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών καικοινωνικών σχέσεων. Διαφορετικά θα ξεσπούν εξεγέρσεις που θα ακολουθούν επαναστατικές πρωτοπορίες και που ποτέ δε θα ακουμπήσουν καν την πιθανότητα ενός κοινωνικού μετασχηματισμού προς την αναρχική κατεύθυνση.
Τοποθετώ την επαναστατική δράση ξέχωρα από την κοινή αποδοχή της. Δεν δίνω δεκάρα για την γνώμη των υπηκόων της εξουσίας. Το να εξεγερθούν κάποτε καλό θα κάνει στους ίδιους αν ποτέ το αποφασίσουνε. Αν δε το συνειδητοποιήσουν τότε μια ζωή θα σέρνονται πίσω από εκλεπτυσμένους ρήτορες και δημαγωγούς οι οποίοι θα τους γλύφουν για να αισθάνονται κυρίαρχοι μιας ζωής, της δικής τους ζωής που θα περνάει από μπροστά τους χωρίς να κάνουν τίποτε, χωρίς να αναλαμβάνουν καμία πρωτοβουλία δράσης. Ρόλος δικός μας των επαναστατών δεν είναι να τους καλοπιάσουμε αλλά να τους τρίψουμε την αλήθεια στην μούρη χωρίς πολλά πολλά. Ας αποφασίσουν μόνοι τους για τις ζωές τους και εμείς ας τραβήξουμε το δρόμο μας χωρίς να τους περιμένουμε, αρνούμενοι να δεχτούμε τους εκβιασμούς και τους καταναγκασμούς αυτής της κοινωνίας. 
Το γεγονός πως η πλειοψηφία των πολιτικών θέσεων και απόψεων μου συνέπιπτε με την πολιτική στρατηγική και θέση της Ε.Ο.Σ.Π.Φ., ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας που με ώθησε να ενταχθώ σε αυτή, σε μια συλλογικότητα αντιεραρχικά δομημένη, χωρίς διαχωρισμούς και ρόλους, μια συλλογικότητα με αναρχικά χαρακτηριστικά. Μέσα στην οργάνωση προωθούσαμε την πρωτοβουλία και την αυτομόρφωσή μας για να καθορίζουμε δράσεις και μορφές αγώνα στα πλαίσια της συνεχόμενης εξέλιξης της επαναστατικής σκέψης και της πράξης. Πάνω σε αυτά τα πλαίσια υπήρξαν πολλές συζητήσεις και ζυμώσεις για το πως είναι εφικτό να αναβαθμιζόμαστε και να γινόμαστε συνεχώς πιο επικίνδυνοι για τους εχθρούς μας. 
Αυτές οι διεργασίες στο εσωτερικό μας είχαν σαν αποτέλεσμα την συνεχή εξέλιξη της δράσης της ΣΠΦ. Μια εξέλιξη που έβαζε συνεχώς στοιχήματα, όπως αυτά της ποιοτικής αλλαγής των στόχων επίθεσης, της σύμπραξης με άλλες συνωμοτικές ομάδες και της εξέλιξης των τεχνικών μέσων. 
Η Σ.Π.Φ. είναι μια οργάνωση που όπως ξαναείπα επιχείρησε να τοποθετήσει εμπράκτως το εφικτό και το απαιτούμενο επίπεδο εξέλιξης ων επαναστατικών συνωμοτικών ομάδων. Η .Σ.Π.Φ. δεν πέρασε στον ένοπλο αγώνα από την μια μέρα στην άλλη. Προέταξε και επιχείρησε δημόσια και ανοικτά την αναβάθμιση και την εξέλιξή της στα διάφορα επίπεδα της επαναστατικής βίας χωρίς ποτέ να υποτιμήσει ή να σνομπάρει άλλες μορφές άμεση δράσης. Οριοθέτησε τον εαυτό της μέσα σε ένα δίκτυο αντάρτικο το οποίο προσδιόριζε και προσδιορίζει ως ευρύ. Ευρύ γιατί θεωρούσε και θεωρεί όλες τις ενέργειες επαναστατικής Βίας ως αντάρτικο πόλης, από τα σπασίματα τζαμιών μέχρι τις εκτελέσεις. Το κείμενο που είχε ακολουθήσει τις εμπρηστικές επιθέσεις των ημερών 11//2/09 και που είχε αφιερωθεί στον αμετανόητο επαναστάτη και αντάρτη πόλης Δημήτρη Κουφοντίνα έγραφε η οργάνωση "Το αντάρτικο πόλης είναι αντίληψη, είναι νοοτροπία, είναι η οργανωμένη άμεση δράση. Κομμάτι του είναι και η ένοπλη πάλη, μακριά όμως από δογματισμούς και φετιχοποιήσεις. Άλλωστε η επαναστατικότητα κάθε χτυπήματος δεν καθορίζεται από το βαθμό βιαιότητας των μέσων, αλλά τα μέσα καθορίζονται από την συνείδηση των ατόμων και αποτελεσματικότητα της χρήσης τους. Αν θέλεις να καταστρέψεις μια αντιπροσωπεία πολυτελών αυτοκινήτων προφανώς δεν θα πυροβολήσεις τα αμάξια, όπως αν θες να απαλλοτριώσεις μια τράπεζα δεν θα εισβάλεις με μολότωφ". 
Με την εξέλιξη αυτή η Σ.Π.Φ. πέρασε από την χρήση εμπρηστικών μηχανισμών στην τοποθέτηση εκρηκτικών. Μετά από μια τέτοια βομβιστική επίθεση στο σπίτι της τώρα υπουργού Λούκας Κατσέλη στις 23-9-2009 στο Κολωνάκι οι μπάτσοι εισβάλουν σε μια οικία στο Χαλάνδρι. Έχει σημασία όμως να εξετάσουμε τα γεγονότα του προηγούμενου διαστήματος. 
Μετά το Δεκέμβρη του 2008 αναπτύχθηκε μια μεγάλη δυναμική άμεσης δράσης μέσα στον επαναστατικό χώρο. 
Δεκάδες άνθρωποι που είδαν την εξέγερση να χάνει της ορμή της, τα πνεύματα να ηρεμούν και τον κόσμο σιγά σιγά να επιστρέφει σπίτι του θέλησαν να διαδώσουν και να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα της εξέγερσης, ταράζοντας τις ήσυχες μέρες και νύκτες του 2009. Ένας πολύμορφος ανατρεπτικός λόγος συνοδεύει τιςενέργειες των αντάρτικων ομάδων που η κάθε μια με το δικό της σκεπτικό και την δική της θεώρηση και αντίληψη πραγματοποιούν ένα νέο σκληρό γύρο αντάρτικου πόλης με εμπρησμούς και βανδαλισμούς στην ημερήσια διάταξη, ενώ βόμβες και ένοπλες επιθέσεις και πολιτικές εκτελέσεις διανθίζουν την όξυνση της βίας. Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό μιας μεγάλης συγκρουσιακής και επιθετικής και συγκρουσιακής πτέρυγας του επαναστατικού χώρου. Ήταν φυσικό επόμενο πως ο κατασταλτικός μηχανισμός θα σχεδίαζε την δική του απάντηση. Μια απάντηση που θα σηματοδοτήσει την έναρξη της ρεβάνς του κράτους και της αστυνομίας που τόσο μειώθηκε το κύρος, η αναγνωσιμότητα καθώς και ο φόβος που θα έπρεπε να εμπνέει. Μια απάντηση που θα είναι στο ίδιο μήκος κύματος με την όξυνση που προηγήθηκε. 
Η εισβολή στο σπίτι του Χαλανδρίου δεν είναι μια τυχαία επιχείρηση. Πολλά άτομα βρέθηκαν και βρίσκονται ακόμα αιχμάλωτοι ενώ άλλοι ακολούθησαν τα θολά χνάρια της παρανομίας μετά από αυτή την υπόθεση. Το σπίτι παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ και τους ρουφιάνους που το υπηρετούν καθώς και από τους μπάτσους της αντιτρομοκρατικής, ως γιάφκα της Σ.Π.Φ..Το συγκεκριμένο σπίτι είναι το πατρικό του συντρόφου και αδελφού μου Χάρη Χατζημιχελάκη, στο οποίο διέμενε ο ίδιος καθώς και ξάδερφος του και η θεία του στον πάνω όροφο, και σε καμία περίπτωση δεν ήταν γιάφκα (κάτι που γνωρίζουν καλά οι διωκτικές αρχές από τα δεκάδες διαφορετικά αποτυπώματα, που έδειξαν τα αποτελέσματα της έρευνας). Παρουσιάστηκε ωστόσο σκόπιμα προκειμένου να ενοχοποιηθούν συλλήβδην άτομα ενός ευρύτερου φιλικού και συντροφικού περιβάλλοντος οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την Ε.Ο.Σ.Π.Φ. Φίλοι, γνωστοί συγγενείς, καθώς και άνθρωποι που συμμετέχουν (και το έχουν δηλώσει και δημόσια ότι ανήκουν) στον ευρύτερο επαναστατικό αναρχικό χώρο, οστεοποιήθηκαν και κατηγορήθηκαν στα πλαίσια μιας γενικευμένης εκστρατείας τρομοκράτησης οποιουδήποτε μπορεί να έχει σχέση με το σύντροφό μου Χατζημιχελάκη. Το εύρος των ανθρώπων που στοχοποιήθηκαν από τις διωκτικές αρχές αντανακλά την μηδενική ανοχή του κράτους, απέραντη σε οποιαδήποτε υπόνοια άρνησης εναντίον τους. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα με τη μεταγενέστερη επικήρυξη των τριών αναρχικών καταζητούμενων για την αποκαλούμενη ''συμμορία των ληστών με τα μαύρα". Η επίκληση του κράτους στα πιο ταπεινά και σιχαμένα ένστικτα των υπηκόων του, αυτά του καταδοτισμού και της ρουφιανιάς ώστε να συλληφθούν επαναστάτες επιδεικνύοντας συνεχώς τις φωτογραφίες τους, αποδεικνύουν τον πανικό των μηχανισμών απέναντι στον εσωτερικό εχθρό. Θα έρθει όμως καιρός που αυτά τα σκουπίδια που νοούνται ως έντιμοι και σπουδαίοι πολίτες οι οποίοι δεν διστάζουν να συνεργαστούν με τις αρχές και να καταδώσουν ή να συνδράμουν το έργο τους( για ένα χρηματικό έπαθλο το οποίο θα επενδύσουν στις μίζερες και τιποτένιες υπάρξεις τους, η τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που θα ικανοποιήσουνε την φαντασμένη ματαιοδοξία τους,), θα νοιώσουν την ανταπόδοση των επιλογών τους με το χειρότερο δυνατό τρόπο. 
Η επιχείρηση της αστυνομίας λοιπόν που συνέβη στο Χαλάνδρι κρατά δέσμιους σε ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας αρκετούς ανθρώπους τους οποίου και συλλαμβάνει μετά από κάθε σχεδόν χτύπημα της οργάνωσης ΣΠΦ. Είναι μια προσπάθεια της αστυνομίας να συνδεθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με την οργάνωση, σε ένα μακιαβελικό εκβιασμό για την παύση της δράσης της. Εγώ σαν επαναστάτης και μέλος της Σ.Π.Φ. έχω χρέος απέναντι σε όσους έχουν διωχθεί χωρίς να έχουν καμία σχέση, εμπλοκή, γνώση ή επαφή σε ότι αφορά την οργάνωση, την δομή της και τη δραστηριότητα της, σε μη δημόσια και άρα κοινώς γνωστά πλαίσια, να αποκαταστήσω την αλήθεια. Μέλη της οργάνωσης είναι μόνο όσοι έχουν αναλάβει ανοικτά, δημόσια και περήφανα την ευθύνη για την συμμετοχή τους σε αυτή, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος που θα πληρώσουν με πολλά χρόνια παραμονής στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Οι υπόλοιποι δυστυχώς αντιμετωπίζουν την σκληρή γραμμή μηδενικής ανοχής που επιδεικνύει πλέον ο κατασταλτικός μηχανισμός. 
Εγώ από τη μεριά μου έχοντας φιλικές και κυρίως συντροφικές σχέσεις με τον Χάρη Χατζημιχελάκη είχα συχνή επαφή μαζί του και παρουσία στο σπίτι του. Γνωρίζοντας πως τα αποτυπώματά μου ήταν αρκετά μέσα στο σπίτι, και διαπιστώνοντας το πως άνοιξε η βεντάλια των διώξεων από την εισβολή των μπάτσων και μετά, δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω για τη σειρά μου. Το πέρασμα στην παρανομία ήταν μια αυτονόητη για μένα επιλογή. Δεν εξασφάλιζα μόνο τη μη διαπραγμάτευση της ελευθερίας στα δικαστήρια, αλλά και την συνέχιση της δράσης μου, αυτής της ένοπλης πάλης και του αντάρτικου πόλης. Παρόλο που εξαφανίστηκα από τις23-9-2009, οπότε και έγινε η εισβολή, το ένταλμα σύλληψής μου για την υπόθεση αυτή εκδόθηκε καιρό μετά. Αυτό αποδεικνύει τον τρόπο και την μέθοδο που οι αρχές χειρίζονταν την υπόθεση. Τραβούσαν ονόματα από κάποιο συρτάρι σαν να κλήρωναν αριθμούς και ύστερα υπέγραφαν τα εντάλματα με συνοπτικές διαδικασίες. Φυσικά και δεν υποδεικνύω τον τρόπο που με τον οποίο θα εκτελούσαν σωστά τα καθήκοντα τους. Κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν πως θα ζητούσα περισσότερο αποτελεσματικές διώξεις εναντίων αγωνιστών και επαναστατών. Εξάλλου δεν είναι θέμα λιγότερο ή περισσότερο εύστοχης εργασίας τους. Μια χαρά την έκαναν την δουλειά τους. Το ίδιο καλά όπως και σε άλλες περιπτώσεις όπου φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι και συγγενείς συλληφθέντων διώκονται από τις αρχές βάση της σχέσης που μπορεί ο καθένας από αυτούς να έχει μαζί τους. Η στρατηγική αυτή σκοπεύει στην απομόνωση των επαναστατών από οποιαδήποτε σχέση που διατηρούν, καθώς όποιος τολμά να έχει επαφή μαζί τους , κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενος ως τρομοκράτης. Το διάστημα που πέρασα ως φυγόδικος, αντιλήφθηκα πως όσο και αν είναι επίπονο για ένα επαναστάτη να αποχωρίζεται οικογένεια, φίλους, γνωστούς και συντρόφους, είναι βοηθητικό για τον ίδιο και τα σχέδιά του να ζει ουσιαστικά χωρίς διεύθυνση, όνομα και σταθερή εργασία. Γίνεται πιο ευέλικτος, πιο απρόβλεπτος και πιο επικίνδυνος, γιατί αφιερώνεται αποκλειστικά στο σκοπό και στην επαναστατική υπόθεση αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές κυρώσεις των επιλογών του. 
Την παρανομία την βίωσα ως μια δυνατή δοκιμασία των ψυχικών αντοχών μου, καθώς συνέχεια έπρεπε να έρχεσαι αντιμέτωπος με τα όρια σου και πολλές φορές να τα ξεπερνάς. Γνωρίζοντας την αίσθηση του κυνηγημένου νοιώθω την ανάγκη να στείλω τους αδελφικούς και συντροφικούς χαιρετισμούς μου σε όλους τους καταζητούμενους συντρόφους για όποιο λόγο και αν έχει διαλέξει ο καθένας να βιώσει τα χαρακώματα της παρανομίας και να του ευχηθώ καλύτερη τύχη από την δική μου. 
Θέλωεπίσης να πω μερικά πράγματα για την ανάληψη ευθύνης που έχω πραγματοποιήσει δηλώνοντας περήφανο μέλος της Ε.Ο.Σ.Π.Φ. Η στάση αυτή δεν είναι στάση οσιομάρτυρα. Ούτε επιθυμώ ούτε φλερτάρω με τη ιδέα να εγκατασταθώ πολλά χρόνια στην φυλακή. Είναι όμως απόρροια μιας συνεπούς πολιτικής θέσης, στάσης, αντίληψης ζωής και αγώνα. 
Η θέση μου είναι ότι η ανάληψη ευθύνης τιμά και ενισχύει τη θέση, τη δράση και την ιστορία της οργάνωσης στην οποία είμαι μέλος, αλλά και της κάθε επαναστατικής οργάνωσης όταν τα μέλη της έχουνε την ίδια στάση σε ανάλογες περιπτώσεις. Με αυτή την στρατηγική πολιτική αποδεικνύεται ότι οι ομάδες αντάρτικου πόλης δεν είναι φαντάσματα που εμφανίζονται από το πουθενά και εξαφανίζονται το ίδιο ανεπαίσθητα. Αποτελούνται από ανθρώπους σαν και μένα και σαν πολλούς άλλους ανθρώπους με σάρκα και οστά, ανθρώπους με όνομα και επώνυμο, που όταν έρθει η ώρα αδιαφορώντας για τις συνέπειες δεν διστάζουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Καταρρίπτουμε έτσι τους μύθους και τη φαντασία που περιτυλίγουν τις ένοπλες οργανώσεις ανά καιρούς και που βασίζονται σε ηλίθιες πρακτορολογίες. Καταρρίπτουμε την επίσης ηλίθια και εντελώς ανυπόστατη επιχειρηματολογία της καθεστωτικής αριστεράς ότι όλοι οι αντάρτες είναι προβοκάτορες. Παράλληλα η ανάληψη ευθύνης από τους επαναστάτες αντάρτες πόλης αποδεικνύει ότι αυτές οι επιλογές αγώνα γίνονται από ανθρώπους που απλώς σαν επαναστάτες δεν διστάζουν να ρισκάρουν τα πάντα για την ελευθερία. Γιατί το διακύβευμα είναι πάντα πολύ ψηλότερο. Όταν οι μάσκες της ανωνυμίας πέφτουν και εμφανίζονται οι άνθρωποι πίσω από τις οργανώσεις, γίνεται σαφές πως οι επιλογές αυτές είναι οικειοποιήσιμες από όποιο τον εκφράζουν σαν επαναστάτη και σαν αρνητή του υπάρχοντος. Όλα τα άλλα είναι απλώς υστερόβουλες δικαιολογίες που προωθούν την επαναστατική "αδράνεια".
Τέλος η ανάληψη ευθύνης αφήνει παρακαταθήκες και δημιουργεί σημεία σύνδεσης με παλιότερες και μελλοντικές συνιστώσες του επαναστατικού κινήματος. Υπάρχουν σύντροφοι που, όπως και εγώ το έχω βιώσει από τη μεριά μου, έτσι και αυτοί εμπνέονται από την αδιάλλακτη και περήφανη στάση των αιχμαλώτων του επαναστατικού πολέμου ανταρτών και επιζητούν το ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο τους στην όξυνσή του.
Αυτή την εποχή το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει ξανά μια από τις λειτουργικές του κρίσεις που φυσικά αφορά την οικονομία. Αντί όμως να ενδυναμωθούν η συλλογική αλληλεγγύη, η αντίσταση και η εξέγερση εναντίον του σκληραίνουν ο ανταγωνισμός η φιλελευθεροποίηση και συντηρητισμός. Παρόλο που γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι δεν είναι εφικτή πλέον η πρόσβαση σε όλα όσα αφειδώς υποσχόταν το σύστημα το φαντασιακό της ελεύθερης οικονομίας έχει ριζώσει χρόνια τώρα στις συνειδήσεις, στις σχέσεις, στις συμπεριφορές που κυριαρχούν στην κοινωνική ζωή. Ο καπιταλισμός αναπνέει ακόμα από τους πνεύμονες της κοινωνίας καθώς η κουλτούρα του κοινωνικού Δαρβινισμού έχει εντρυφήσει τόσο μέσα σε αυτή, που έχει μετατραπεί σε υπόρρητη ιδεολογία. Ωστόσο τοσύστημα μεταρρυθμίζεται. Η ευελιξία του να αφομοιώνει και να ενσωματώνει τις αλλαγές που προωθεί, είναι το στοίχημα για την διαιώνιση του. Η οικονομική κρίση, απότοκο του ίδιου συστήματος, καταφθάνει ως το πλήρωμα του χρόνου, όχι όμως για τα καθάρματα που διαχειρίζονται τις ζωές μας, αλλά για όσους τόσον καιρό τρέφονταν με τις ψευδαισθήσειςπoυ τους τάιζαν και οι οποίοι στήριζαν την ζωή τους σε ένα φαντασιακό life-style, απέχοντας συνειδητά και αδιαφορώντας για κάθε μορφή ρήξης με την κυριαρχία. Τώρα που το πέπλο της φανταχτερής ελεύθερης οικονομίας αποτραβιέται, η ανταμοιβή τους για τη χρόνια υποτέλεια και εθελοδουλία τους είναι να πεταχτούν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας . Είναι να μην αγανακτεί κανείς;
Το σιδηρούν προσωπείο του καπιταλισμού ξαναπροβάλλει. Τα φαντασιακά ξεθωριάζουν και οι ψευδαισθήσεις γίνονται εφιαλτικές εικόνες του μέλλοντος. Ακόμα όμως και τώρα όπου η οικονομική δικτατορία δείχνει τα πιο αιχμηρά της δόντια, το ζητούμενο παραμένει η διαμαρτυρία της τσέπης. Μια ολόκληρη γενιά επιμένει να διαμαρτύρεται στους δρόμους για μισθούς ,συντάξεις επιδόματα όταντο πιο πολύτιμο πράγμα που μας έχουν αρπάξει είναι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια μας. Και αν οι παραχωρήσεις που τώρα καταργούνται κάποτε κατακτήθηκαν μέσα από άγριες κοινωνικές συγκρούσεις (στις οποίες συμμετείχαν και πιο ριζοσπαστικές συνιστώσες) στο τέλος κατέληξαν απλώςοι συμβάσεις στις οποίες θα πνιγόμασταν και που θα εξασφάλιζαν κοινωνική ειρήνη και ισορροπία.
Αν κάτι είναι σε θέση να μας διδάξει λοιπόν η ιστορία είναι να αφήσουμε κατά μέρος την ζητιανιά για τα ψίχουλα που έχουν να μας πετάξουν τα αφεντικά και να πάρουμε θέση μάχης ώστε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας και να εκδικηθούμε κάθε εξουσιαστικό γουρούνι. Να σταματήσουμε να διαπραγματευόμαστε άλλο τουςόρους σκλαβιάς και να στήσουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα όλους όσους έχουν αποφασίσει να μας εξουσιάζουν.
Aς αξιοποιήσουμε την κρίση ως μια αποσταθεροποιητική μεταβλητή του συστήματος, για συμβάλλουμε στη απορύθμιση του.Τέτοιες μεταβλητές μπορούν να είναι το γόνιμο έδαφος για την δράση των επαναστατικών δυνάμεων που στοχεύουν στην διάδοση της αμφισβήτησης και του μίσους για το υπάρχον και στη διάδοση του τρόμου στους εξουσιαστέςκαι τους υποτελείς τους. Η επανάσταση είναι βίαιη, σκληρή, και βουτηγμένη στο αίμα. Είναι φωτιά και τσεκούρι. Είναι πόνος, πόνος για τους φίλους και αδελφούς αλλά και πόνος για τους εχθρούς. Είναι εκδίκηση για τη ζωή που μας επέβαλαν. Είναι πόλεμος στον οποίο θα χαθούν πολλοί και άλλοι τόσοι θα πάρουν την θέση τους. Πιστεύω πως είναι χρέος μας, χρέος των επαναστατών να επαναφέρουμε τον επαναστατικό τερορισμό. Να διαχύσουμε και να σκορπίσουμε το φόβο και τον τρόμο στις τάξεις του εχθρού, χτυπώντας τις υποδομές του, και εξοντώνοντας κάθε κάθαρμα που βρίσκεται σε κομβικές θέσεις και πόστα του συστήματος. Να τους επιστρέψουμε λίγο από τον τρόμο που μας υποβάλλουν καθημερινά με τις φυλακές και τα δικαστήρια, με τα Μ.Μ.Ε. και το θέαμα που προσφέρουν, με τα σώματα ασφάλειας καιτην κοινωνία ελέγχου και επιτήρησης. Έναν αδιάλειπτο και ζοφερότρόμο που θα επικρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των επαγγελματικών τρομοκρατών της εξουσίας και του καπιταλισμού.
Έχουμε χρέος να γίνουμε πράκτορες αυτού του τρόμου που θα λειτουργούνσυνωμοτικά και τα εργαλεία μας θα είναι όλων των ειδών τα όπλα, από το δυναμίτη, μέχρι τις σφαίρες που θα καρφώνονται στα κεφάλια των εχθρών μας. Να δράσουμε ως εργάτεςτης καταστροφής για να προετοιμάσουμε τον τελικό όλεθρο του σάπιου κόσμου που ζούμε.Κι αν τύχει και δεν προλάβουμε να ζήσουμε αυτήν την καταστροφή και να την δούμε, θα φύγουμε γνωρίζοντας πως κάναμε ότι μπορούσαμε, ενώ ποτέ δεν σκύψαμε το κεφάλι μας.
Εσείς όμως δικαστές και εισαγγελείς είστε από τις προνομιούχες τάξεις, στο μερτικό του τρόμουπου θα λάβετε. Γιατί τόσα χρόνια έχετε δεσπόζουσα θέση στο σύστημα επιβάλλοντας το δικό σας τρόμο, τον οποίο τυλίγεται με τις σελίδες από τις δικογραφίες που καταδικάζουν, ποιος ξέρει πόσους άραγε ανθρώπους, στους σκουπιδότοπους ψυχών που ονομάζετε φυλακές. Εσείς που με τόση άνεση αγορεύετε γιαποινές και καταδίκες, που ισοπεδώνουν ανθρώπους ατάραχοι και ήσυχοι σαν να επρόκειτο για μια φυσική ασχολία της καθημερινής σας ζωήςέχετε το όνομα σας γραμμένο σε περίοπτη θέση στις λίστες των εχθρών μας. Αργά ή γρήγορα θα γράψουμε τις δικές μας δικογραφίες και θα είναι γραμμένες από το ίδιο σας το αίμα. Τουλάχιστον εμείς θα έχουμε την επιείκεια να μην σας στείλουμε να νιώσετε την φρίκη στην οποία καταδικάζετε τόσους ανθρώπους. Θα τελειώνουμε μια και έξω με τον καθένα από εσάς. Εσείς σιχαμερά σκουλήκια, υπηρέτες της πιο αποτρόπαιης τάξης που γέννησε ποτέ η εξουσία για να νομιμοποιεί τα εγκλήματα της και να ξεμπερδεύει με όσους την ενοχλούν, ετοιμαστείτε να ζήσετε μια ζωή μόνιμης επιφυλακής. Ετοιμαστείτε να γνωρίσετε το μακρύ χέρι τηςεπαναστατικής δικαιοσύνης.
Όσο για μένα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ απέναντι σας. Γνωρίζω και γνώριζα τις συνέπειες των επιλογών μου και του δρόμου που επέλεξα να ακολουθήσω. Σε αυτό το δρόμο δεν είμαι μόνος μου. Ήδη δεκάδες άνθρωποι που αρνούνται τον πολιτισμό και το σύστημα σας, απεργάζονται τα συνωμοτικά τους σχέδια για να επιτεθούν, όπως και άλλοι το έχουν κάνει πολύ πριν από μένα.Δεν με απασχολεί καθόλουπου θα στηρίξετε τις κατηγορίες σας, και τι ποινή θα μου επιβάλλετε. Οι επαναστάτες δεν νοιάζονται ούτε τους απασχολούν τέτοια πράγματα. Όσο για το σε ποιες ενέργειες της Σ.Π.Φ. έχω συμμετάσχει ή όχι δεν θα το μάθετε ποτέ από εμένα τον ίδιο.
Σύντροφοι, οφείλουμε στους εαυτούς μας να καλλιεργήσουμε το έδαφος και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που θα μας οδηγήσουν στην κατάσταση εκείνη από την οποία δε θα μπορέσουμε ποτέ να επιστρέψουμε πίσω αλλά ούτε να λοξοδρομήσουμε.  
«Και ας γραφτεί παντού με αίμα η λέξη εκδίκηση τότε, γιατί εκδίκηση θα πάρουμε για τα αδέλφια μας τις ομηρίες και τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί εκδίκηση για όλες τις δολοφονίες της εξουσίας. Και η φωτιά που καίει μέσα μας ας κάψει τα πάντα γύρω μας. Δε θα ησυχάσουμε μέχρι τα λεπίδια μας να χορτάσουμε και να στομώσουν από το αίμα των εχθρών μας και οι πλατείες να γεμίσουν βουνά από τα κεφάλια τους.»
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΖΗΤΩ Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΖΗΤΩ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΖΗΤΩ Η Ε.Ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Τους πιο θερμούς μου χαιρετισμούς σε όλους όπου και αν βρίσκονται, σε όποια γωνιά του κόσμου, κάνουν πρώτη τους προτεραιότητα την επαναστατική υπόθεση, είτε μέσα είτε έξω από την φυλακή. Υψώνω πίσω από τα κάγκελα της φυλακής τη γροθιά μου ως μια υπόσχεση αγώνα.
Παναγιώτης Αργυρού
Περήφανο μέλος της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Αλληλεγγύη στους 12 Ισπανούς. Η ενσυναίσθηση δεν είναι έγκλημα.

Του Luca Brambilla,   ανταποκριτή του Negotiation is Over

«Λένε ότι η σιωπή είναι το πιο ισχυρό όπλο στην προσπάθειά τους να καλύψουν το θόρυβο της υφέρπουσας αδικίας και της καταπίεσης. Σήμερα είμαστε εδώ στους δρόμους για να φωνάξουμε για το θυμό μας, είμαστε εδώ για να σπάσουμε το τείχος της σιωπής που πάρα πολλά συμφέροντα θέλουν να χτίσουν γύρω από τους 12 ισπανούς ακτιβιστές της Igualdad Animal και της Equanimal, που συνελήφθησαν το πρωί της 22 Ιουνίου.  Θεωρούνται εγκληματίες,  αντιμετωπίζονται ως  κακοποιοί, χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες. Έγκλημά τους  είναι η ενσυναίσθηση.  Είμαστε εδώ για να υπενθυμίσουμε στους ισπανικούς και παγκόσμιους θεσμούς, ότι ποτέ δεν θα δεχτούμε κανένα συμβιβασμό στο μονοπάτι που οδηγεί στην απελευθέρωση όλων των συναισθανόμενων όντων από τα δεινά. Είμαστε εδώ για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους 12 ανθρώπους που θυσίασαν την άνεση τους ως άτομα που ανήκουν στο κυρίαρχο είδος για να είναι στο πλευρό εκείνων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, στο πλευρό των καταπιεσμένων σε  κλουβιά και  σε εκτροφεία. Κατηγορούμενοι  με διάφορους τρόπους για παραβίαση του νόμου στην προσπάθειά τους να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια των ατόμων, των ζώων κλειδωμένων  σε φάρμες, που περιμένουν ως αριθμοί και τίποτα περισσότερο τον θάνατό τους. Το πραγματικό κίνητρο αυτών των συλλήψεων, παραμένει η συνεχής αφοσίωση και αποφασιστικότητα αυτών των 12 ατόμων που συνεχίζουν και καταγγέλλουν δημόσια τη φρίκη της εκμετάλλευσης των ζώων.
Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζεται να κρύψουν το πρόσωπό τους πίσω από κουκούλες, άνθρωποι των οποίων το μόνο έγκλημα είναι ότι δεν είναι σε θέση να αντέξουν τις αγωνιώδεις κραυγές των υπόδουλων  ζώων  που κακοποιούνται από εταιρείες επωφελούμενες από το θάνατο εκείνων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.  Τα κράτη όλου του κόσμου προστατεύουν την εμπορευματοποίηση της ζωής παρατάσσοντας ένοπλους αστυνομικούς, και διεξάγοντας έρευνες μέσω συλλήψεων, εκφοβισμού, και φυλακίσεων. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμφωνούν με το ότι η ενσυναίσθηση ορίζεται από το νόμο, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο νόμος δεν είναι πάντα συνώνυμο της ηθικής,  που είναι αντίθετοι με τη βία της καταστολής. Που γίνονται αποδέκτες των κραυγών πόνου και βοήθειας από ζώα τα οποία εκτρέφονται σε αιχμαλωσία και βλέπουν τη συμπόνια τους να μεταμορφώνεται σε έγκλημα.

Η σύλληψη αυτών των 12 αγοριών και κοριτσιών που το έγκλημά τους είναι   ότι αντιμετωπίζουν ως ζωή αυτό που οι άλλοι θεωρούν περιουσία, είναι ένα γεγονός που μας επηρεάζει όλους άμεσα, γιατί ρίχνει ένα δυσοίωνο φως στο κλίμα  βίας και καταστολής στο οποίο ζούμε καθημερινά. Η σύλληψή τους γίνεται πιο σκληρή με την απεργία πείνας που τους επιβάλλεται μέσα στα τείχη της φυλακής, αφού δεν πληρούνται ούτε οι ελάχιστες απαιτήσεις μιας, σύμφωνης με την ηθική τους, βίγκαν διατροφής. Μιλάμε για ανθρώπους που οδηγούνται από ακραία ευαισθησία και  αίσθημα δικαιοσύνης, για ανθρώπους που λόγω της ενσυναίσθησης και της διαρκούς αφοσίωσης τους στο πλευρό αυτών που δεν έχουν φωνή, έχουν βρεθεί στην προσοχή εκείνων που αποκρύπτουν από το κοινό τις ενοχλητικές φρικαλεότητες που κρύβονται σε εκτροφεία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τρομοκράτης είναι το κράτος που νομιμοποιεί την κατάχρηση εξουσίας και ποινικοποιεί την ενσυναίσθηση, τρομοκράτης είναι η βιομηχανία κρέατος, γαλακτοκομικών προϊόντων, δερμάτων και γούνας, και το λόμπι της ζωοτομίας, τρομοκράτης είναι όποιος θέτει το κέρδος πάνω από το σεβασμό της ζωής του κάθε ατόμου.

Με αυτήν τους την κίνηση, οι εκμεταλλευτές των ζώων και οι ένοπλοι φύλακες των συμφερόντων τους πιστεύουν ότι θα μας τρομάξουν. Η σύλληψη των 12 Ισπανών  πρέπει να εκλαμβάνεται ως άμεση επίθεση εναντίον του κινήματος απελευθέρωσης ζώων, όμως οι ενέργειες για την υπεράσπιση των ζώων είναι πολύ πιθανό να αυξηθούν και να γίνουν πιο αποτελεσματικές, μέχρι να αδειάσει και το τελευταίο κλουβί. Τα κίνητρα του αγώνα μας παραμένουν αμετάβλητα, ανταποκρινόμαστε στον εκφοβισμό με  θυμό και αλληλεγγύη!

Αλληλεγγύη και εγγύτητα σε καθένα από τους 12 συλληφθέντες, αλληλεγγύη και σεβασμό προς κάθε κρατούμενο αυτού του πολέμου ενάντια στον σπισισμό.
Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να πολεμάμε, η ενσυναίσθηση δεν είναι έγκλημα!


Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Διήμερο οδοιπορικό αντίστασης στην Πάρνηθα, Σαββατοκύριακο 2-3 Ιούλη ’11



Όπως είχε γραφτεί στην εισήγηση για την Πάρνηθα στη διήμερη εκδήλωση που έγινε στο Πολυτεχνείο στις 20 - 21 Οκτώβρη 2007 : «Το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας στις 28 Ιούνη 2007 ήταν μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του πολέμου που διαδραματίζεται με πλήθος καταστροφών σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων, κι αποτέλεσε αφορμή μιας ευρύτερης κοινωνικής αφύπνισης και κινητοποίησης μέσα στην οποία προέκυψε και η δημιουργία της Ανοιχτής Συνέλευσης από το Λόφο του Στρέφη για την προώθηση της αλληλεγγύης και τη ριζοσπαστικοποίηση των αντιστάσεων.
Το σκεπτικό και η ιδιαιτερότητα  (εκείνης) της Συνέλευσης σε σχέση με άλλες κινήσεις ήταν ότι εξαρχής θεώρησε αυτή την καταστροφή ως την κορυφή του παγόβουνου, μια στιγμή αποκάλυψης της γενικευμένης λεηλασίας και καταστροφής της φύσης, την όποια περιγράφουμε συνήθως ως περιβαλλοντική κρίση, η οποία έχει την αιτία της όχι σε τυχόν παραλείψεις ή παρεκτροπές του όλου πολιτικοοικονομικού συστήματος αλλά στην ίδια του τη φύση εχθρική, επιθετική και καταστροφική προς το φυσικό περιβάλλον. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε σε παγκόσμια διάσταση με τρομακτικές συνέπειες πάνω στη φύση σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Οι πυρκαγιές και η αποψίλωση των δασών, οι κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενο του «θερμοκηπίου» λόγω της εκπομπής βιομηχανικών ρύπων, το λιώσιμο των πολικών πάγων και των αλπικών παγετώνων, τα ακραία φαινόμενα ξηρασίας ή πλημμυρών σε εκτεταμένες περιοχές του πλανήτη καθώς επίσης η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας και η ραγδαία εξαφάνιση πλήθους ζωικών ειδών, δεν είναι παρά μέρη μόνο της ευρύτερης οριακής περιβαλλοντικής κρίσης η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει τις τρομακτικές συνέπειες που έχει πάνω στο φυσικό κόσμο η βαθειά κρίση και σήψη του χρεωκοπημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε.
Η κάθε επιμέρους καταστροφή στο περιβάλλον δεν είναι παρά απόρροια της καταστροφικής σχέσης συνολικά του ανθρώπου με τη φύση που με τη σειρά της είναι απόρροια της καταστροφικής σχέσης του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό, η οποία συνίσταται στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική οργάνωση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Σήμερα, κι ενώ η κρίση και σήψη του πολιτικοοικονομικού συστήματος βρίσκεται πλέον στα χείλη όλων, αποκαλυπτόμενη και οξυνόμενη όλο και περισσότερο, με τρομακτικές συνέπειες πάνω στο κοινωνικό όσο και το φυσικό περιβάλλον, εκείνη η συλλογική προσπάθεια που ξεκίνησε τέσσερα χρόνια πριν, δίνοντας πλήθος ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων, παρεμβάσεων και δράσεων αντίστασης από την Πάρνηθα μέχρι τον Αχελώο, συνεχίζεται με νέες κινήσεις οι οποίες παράλληλα με τους κοινωνικούς αγώνες που ξεσπούν μέσα στις πόλεις αναδεικνύουν και κρατούν ανοιχτά τα μέτωπα αγώνα για την προάσπιση του φυσικού περιβάλλοντος, της γης και της ελευθερίας από τις επιθέσεις των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών. Επιθέσεις που θα ενταθούν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον όπως προοιονίζονται οι πρόσφατοι νόμοι στρατηγικής σημασίας (ο λεγόμενος «εφαρμοστικός» κι ο νόμος για το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2012-15») σε βάρος όχι μόνον της κοινωνίας αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος που παραδίδονται βορά στους καταστροφικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφάλαιου.
Στα πλαίσια αυτών των κινήσεων και παράλληλα με τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που εξελίσσονται στους δρόμους της Αθήνας, πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 2 – 3 Ιούλη, από την Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία διήμερο οδοιπορικό αντίστασης στην Πάρνηθα με τη συμμετοχή αρκετών φίλων του βουνού και του δάσους. Για να θυμίσει ότι η καταστροφή και λεηλασία της Πάρνηθας συνεχίζεται, να ανανεώσει τον αγώνα αντίστασης, να σπάσει την σιωπή μπροστά στο πλήθος των εγκληματικών δραστηριοτήτων και των σχεδιασμών της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας πάνω στο βουνό.


Στο κάλεσμα της για το διήμερο η Πρωτοβουλία Αγώνα ανέφερε:
«Το ολοκαύτωμα της 27ης Ιούνη 2007 ήταν μια ακόμη στιγμή της μακρόχρονης και συνεχιζόμενης καταστροφής της Πάρνηθας από ένα πλήθος εγκληματικών δραστηριοτήτων και σχεδιασμών της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας (όπως η λειτουργία και η επέκταση του Καζίνο, η κατάληψη των κορφών από βάσεις και κεραίες, η επέκταση οικισμών και οικοδομικών συναιτερισμών μέσα στα δάση, η εκποίηση δημόσιων δασικών εκτάσεων, ο σχεδιασμός εγκατάστασης στο βουνό της βιομηχανικής «Τεχνόπολης» και ανεμογεννητριών, η προοπτική μετατροπής του δρυμού σε περιαστικό πάρκο της Αθήνας με διάφορες εμπορικές χρήσεις).
 Η αγάπη για το βουνό δεν έχει ημερομηνία λήξης και ο αγώνας για την προάσπιση της γης και της ελευθερίας δεν έχει τέλος. Δεν ξεχνάμε την καταστροφή και τη λεηλασία της Πάρνηθας που γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης και της αξιοποίησής της από το κράτος και το κεφάλαιο. Δεν εξαπατούμαστε από επιχειρηματίες, Τράπεζες και ΜΜΕ, που χειραγωγούν και εκμεταλλεύονται το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την προστασία της φύσης, και δεν εκχωρούμε τίποτα και σε κανέναν σπόνσορα και δήθεν προστάτη του βουνού.
 Μετά τις πορείες στο βουνό και τους αποκλεισμούς στο Καζίνο, τις παρεμβάσεις και τις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων για την προώθηση της αντίστασης, τη γνωριμία με το βουνό, την αντιπληροφόρηση και την κοινωνική αφύπνιση συνεχίζουμε… Τέσσερα χρόνια μετά τη μεγάλη πυρκαγιά ανεβαίνουμε, μικροί και μεγάλοι, μαζί στην Πάρνηθα».
Κατά τη διάρκεια του διήμερου έγινε ανάρτηση πανό και αναγραφή συνθημάτων στον δρόμο που οδηγεί στο εσωτερικό του βουνού, περιήγηση στις καμένες αλλά και τις διασωθείσες τοποθεσίες γύρω από το παλιό ξενοδοχείο Ξενία που έχει παραχωρηθεί από το 2003 στο Καζίνο Μον Παρνές για ανακατασκευή και επαναλειτουργία του, ενημέρωση για τις βαθειές πληγές της Πάρνηθας από την μακροχρόνια λεηλασία της από κρατικά και ιδιωτικά συμφέροντα, προβολή της ταινίας «no cry wolf» καθώς και πεζοπορική διάσχιση, από ένα μέρος των συμμετεχόντων, περιμετρικά του κεντρικού ορεινού όγκου.
Σε όλη την διάρκεια της εκδήλωσης υπήρχε διαρκής παρουσία και κίνηση της αστυνομίας πάνω στο βουνό και μόνιμη φρούρηση στον δρόμο που οδηγεί στο Καζίνο.

Ο αγώνας ενάντια στην λεηλασία και την καταστροφή του βουνού συνεχίζεται…



Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

''Τα ψιλά γράμματα''




Οι τρομοκρατικές εκρήξεις που συνέβησαν στα συνωστισμένα προαστιακά τρένα της Μαδρίτης το πρωί της 11ης Μαρτίου 2004, σκότωσαν 191 ανθρώπους, τραυμάτισαν 2.000 και έδωσαν αφορμή για ένα διεθνές ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών. Λίγο μετά, Ισπανοί ερευνητές της αστυνομίας, ψάχνοντας την περιοχή κοντά σε μία από τις εκρήξεις ανακάλυψαν ένα εγκαταλελειμμένο πυροκροτητή μέσα σε μια πλαστική σακούλα που έφερε ένα ενιαίο, ελλιπές δακτυλικό αποτύπωμα. Αμέσως ενημέρωσαν για το στοιχείο αυτό τους συναδέλφους τους σε όλο τον κόσμο. Στις 6 Μαΐου 2004, το FBI συνέλαβε ένα δικηγόρο από το Όρεγκον, τον Brandon Mayfield, διακηρύσσοντας ότι το αποτύπωμά του ταυτοποιήθηκε.

Δυόμιση εβδομάδες αργότερα, το FBI αναγκάστηκε να απελευθερώσει τον Mayfield αφού η ισπανική αστυνομία συνέλαβε έναν Αλγερινό υπήκοο - έναν από τους τρομοκράτες που αργότερα κατηγορήθηκε για το έγκλημα - και βρήκε ότι τα αποτυπώματά του ταίριαζαν καλύτερα. Το FBI τελικά παραδέχθηκε ότι είχε προβεί σε πολλαπλά σφάλματα κατά τη διάρκεια της ανάλυσης του αποτυπώματος (1).

Η υπόθεση Mayfield είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «ψευδώς θετικής» ταυτοποίησης δακτυλικών αποτυπωμάτων, κατά την οποία ένα αθώο πρόσωπο κατηγορήθηκε. Αλλά η υπόθεση δεν είναι μοναδική. Η ψυχολόγος Erin Morris, η οποία συνεργάζεται με το Γραφείο Συνηγόρου του Πολίτη στο Λος Άντζελες, έχει συντάξει ένα κατάλογο με 25 ψευδώς θετικά αποτυπώματα, γυρνώντας και σε παλιές δεκαετίες, ο οποίος τώρα χρησιμοποιείται για να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία των στοιχείων που αφορούν σε δακτυλικά αποτυπώματα στα δικαστήρια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτή η αμφισβήτηση, με τη σειρά της, τρέφεται από μια αυξανόμενη ανησυχία μεταξύ των εξεταστών των δακτυλικών αποτυπωμάτων και των ερευνητών. Έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν ότι η τόσο παλιά διαδικασία ταυτοποίησης δακτυλικών αποτυπωμάτων στηρίζεται σε παραδοχές που δεν έχουν ποτέ δοκιμαστεί εμπειρικά, και ότι είναι ανίκανη να προστατεύσει από τις ασυναίσθητες προκαταλήψεις των εξεταστών.

Η εν λόγω ανησυχία κορυφώθηκε το περασμένο έτος με μια αιχμηρή έκθεση της Αμερικανικής Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (NAS) (2), που αναγνώρισε ότι τα δακτυλικά αποτυπώματα περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες αλλά διαπίστωσε ότι μελλοντικές αξιώσεις για μηδενικά ποσοστά σφάλματος δεν είναι ''επιστημονικά εύλογες''.

Από τότε, οι εξεταστές των δακτυλικών αποτυπωμάτων έχουν βρεθεί σε δυσάρεστη θέση. ''Πώς εξηγεί κανείς στο δικαστήριο ότι αυτό που ισχυριζόμαστε εδώ και 100 χρόνια ήταν υπερβολικό, αλλά εξακολουθούμε να έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε;'' ρωτά ο Simon Cole, καθηγητής της Ιστορίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνια.

Η μόνη διέξοδος από το δίλημμα είναι τα δεδομένα, λέει ο Cole: κάντε την έρευνα που θα βάλει τη διαδικασία λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων να πατήσει σε στερεό έδαφος. Και αυτό είναι που οι ερευνητές έχουν αρχίσει να κάνουν. Τον Ιανουάριο, για παράδειγμα, το ερευνητικό τμήμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το Εθνικό Ινστιτούτο Δικαιοσύνης, ξεκίνησε το πρώτο μεγάλης κλίμακας ερευνητικό πρόγραμμα για την ταξινόμηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων σύμφωνα με την οπτική πολυπλοκότητά τους - συμπεριλαμβανομένων των ελλιπών και ασαφών αποτυπωμάτων - και για να προσδιορίσει πόσο πιθανό είναι οι εξεταστές να κάνουν λάθη σε κάθε περίπτωση. ''Η μεγάλη πλειοψηφία των δακτυλικών αποτυπωμάτων δεν είναι πρόβλημα'', λέει ο Itiel Dror, ψυχολόγος στο University College
of London
ο οποίος συμμετείχε στη μελέτη. "Αλλά ακόμα κι αν μόνο το 1% είναι, τότε μιλάμε για χιλιάδες πιθανά σφάλματα κάθε χρόνο.''

Αφήνοντας ένα σημάδι

Ακόμη και οι σκληρότεροι επικριτές της μεθόδου λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων συμφωνούν ότι η τεχνική αυτή είναι πιθανώς πιο ακριβής από μεθόδους ταυτοποίησης που βασίζονται σε τρίχες, ομάδες αίματος ή οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μέθοδο του DNA. Σίγουρα, κανείς δεν έχει ποτέ αμφισβητήσει το γεγονός ότι το αποτύπωμα κάθε δαχτύλου είναι μοναδικό. Οι κορυφογραμμές και τα αυλάκια σε οποιοδήποτε αποτύπωμα διαμορφώνονται κατά την κύηση από ένα τόσο πολύπλοκο συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων που ούτε τα ομοζυγωτικά δίδυμα αδέρφια δεν έχουν τα ίδια αποτυπώματα. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση βλάβης λοιπόν, τα αποτυπώματα μένουν για πάντα ίδια. Και χάρη στη φυσική λιπαρότητα του δέρματος, θα μένουν σχεδόν σε οποιαδήποτε επιφάνεια αγγίζουμε.

Οι ανησυχίες ξεκινούν με το τι συμβαίνει αφού ένα αποτύπωμα βρεθεί στο χώρο ενός εγκλήματος και σταλεί στους ερευνητές. Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στους επιμέρους εξεταστές, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν κάνει αρκετά χρόνια ειδίκευσης, αλλά περισσότερο στη μέθοδο ταυτοποίησης ACE-V που ακολουθούν στις περισσότερες χώρες. Το ακρωνύμιο προέρχεται από τα τέσσερα διαδοχικά βήματα: ανάλυση, σύγκριση, αξιολόγηση και επαλήθευση (
analysis, comparison, evaluation and verification), με την παύλα να σημαίνει ότι το τελευταίο βήμα πραγματοποιείται από ένα διαφορετικό άτομο, το οποίο επαναλαμβάνει τα τρία πρώτα.

Η φάση της ανάλυσης ξεκινά από ένα γενικό επίπεδο, όπου υπάρχουν τρία βασικά μοντέλα: βρόχοι, σπείρες και καμάρες, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ταξινόμηση των αποτυπωμάτων ή για το γρήγορο αποκλεισμό υπόπτων. Στη συνέχεια, ακολουθεί ένα δεύτερο επίπεδο ανάλυσης, η οποία εστιάζει σε λεπτότερες λεπτομέρειες, όπως οι διακλαδώσεις και η κορυφογραμμή των καταλήξεων, που είναι ιδιαίτερα διακριτές. Εάν κριθεί απαραίτητο, ο ερευνητής μπορεί να συνεχίσει σε ένα τρίτο επίπεδο λεπτομέρειας, που σχετίζεται με το σχήμα των άκρων της κορυφογραμμής και τη μορφή των πόρων.


Έχοντας αναλύσει ένα αποτύπωμα και σημειώσει τα διακριτικά του χαρακτηριστικά, ο ερευνητής συνεχίζει με το βήμα της σύγκρισης, ελέγχοντας για ομοιότητες ή διαφορές σε σχέση με ένα δακτυλικό αποτύπωμα αναφοράς ή με αποτυπώματα υπόπτων. Αυτό το κομμάτι της διαδικασίας έχει γίνει όλο και περισσότερο αυτοματοποιημένο, πρώτα με την ανάπτυξη αυτόματων συστημάτων αναγνώρισης δακτυλικών αποτυπωμάτων (AFIS) τη δεκαετία του '80 και στη συνέχεια με την έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας τη δεκαετία του '90. Η σημερινή τεχνολογία AFIS μπορεί να σαρώσει τις βάσεις δεδομένων που συλλέγονται από το FBI και άλλες υπηρεσίες, να τις φιλτράρει αυτόματα και τελικά να κρατήσει κάποια υποψήφια πιθανά αποτυπώματα που θα παρουσιάσει στον ερευνητή. Ο ερευνητής στη συνέχεια θα ελέγξει με το μάτι τα υποψήφια αποτυπώματα.


Σύμφωνα με το πρωτόκολλο της μεθόδου ACE-V, η τρίτη φάση, η αξιολόγηση, μπορεί να οδηγήσει τον ερευνητή σε ένα από τα παρακάτω τρία συμπεράσματα:
''αναγνώριση'', που σημαίνει ότι το συγκεκριμένο αποτύπωμα προήλθε από το ίδιο δάχτυλο, ''αποκλεισμό'', που σημαίνει ότι υπάρχει τουλάχιστον μία σημαντική διαφορά η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί από παράγοντες όπως είναι οι κηλίδες και
''ασάφεια'', που σημαίνει ότι το αποτύπωμα δεν είναι αρκετά καθαρό για τον εξεταστή για να είναι σίγουρος.

"Το σύστημα όπως είναι σχεδιασμένο, σκοπίμως παράγει ψευδώς αρνητικά'', λέει η ερευνήτρια και νομικός Jennifer Mnookin του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. Επειδή το πρωτόκολλο καθιστά δυνατό με μία διαφορά να αποκλείεται η ταυτοποίηση, τείνει να μην ταυτοποιήσει κάποιον εγκληματία παρά να διακινδυνεύσει την καταδίκη ενός αθώου.

Ωστόσο, όπως η περίπτωση του Mayfield δείχνει, ψευδώς θετικά μπορεί να διαφύγουν από τον έλεγχο. Στη Σκωτία, για παράδειγμα, διεξάγεται έρευνα για να γίνει αντιληπτό πώς ένα δακτυλικό αποτύπωμα που βρέθηκε στον τόπο ενός εγκλήματος είχε αποδοθεί εσφαλμένα στην αξιωματικό της αστυνομίας Shirley McKie, που την οδήγησε να κατηγορείται για ψευδορκία. Τέτοια σφάλματα δεν μπορούν να έρθουν στο φως μέχρι κάποια άλλα, αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία υπερισχύσουν των δακτυλικών αποτυπωμάτων, ή μέχρι τα αποτυπώματα επανεξεταστούν. Αλλά για τους εξεταστές και τους ερευνητές, το φλέγον ζήτημα είναι ότι συμβαίνουν τέτοια σφάλματα.

Ένα από τα προβλήματα με την ACE-V διαδικασία έγκειται στην προχειρότητα της
εκτέλεσης. Για παράδειγμα, το πρωτόκολλο απαιτεί η ανάλυση και η σύγκριση να είναι χωριστά βήματα και να έχει προηγηθεί λεπτομερής περιγραφή του αποτυπώματος από τον εξεταστή πριν καν αυτός δει ένα υπόδειγμα. Αυτό συμβαίνει για την πρόληψη του κυκλικού συλλογισμού, κατά τον οποίο η παρουσία ενός υποδείγματος εμπνέει την ''ανακάλυψη'' χαρακτηριστικών που δεν είχαν προηγουμένως παρατηρηθεί. Αλλά αυτός ο διαχωρισμός δε συμβαίνει πάντα, λέει η εγκληματολόγος Lyn Haber, η οποία μαζί με το σύζυγό της, ψυχολόγο Ralph Haber, συνέγραψε το 2009 το βιβλίο
Προκλήσεις στα Δακτυλικά Αποτυπώματα. Για εξοικονόμηση χρόνου, λέει, πολλοί εξεταστές κάνουν την ανάλυση και τη σύγκριση ταυτόχρονα. Το FBI τόνισε ότι αυτό οδήγησε στο σφάλμα με την υπόθεση Mayfield.

Τυπογραφικά λάθη

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι το πρωτόκολλο ACE-V το χαρακτηρίζει προχειρότητα, τουλάχιστον από ακαδημαϊκής πλευράς. Για παράδειγμα, αναφέρει ότι η τελική επαλήθευση πρέπει να είναι ανεξάρτητο βήμα από την αρχική ανάλυση, αλλά δεν προβλέπει αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές για το τι σημαίνει αυτό. Έτσι, στην πράξη, ο ελεγκτής συχνά εργάζεται στο ίδιο τμήμα με τον πρώτο εξεταστή και γνωρίζει ποιου συναδέλφου του τη δουλειά ελέγχει – άρα δεν υπάρχει ''ανεξαρτησία'' η οποία θα έκανε πολλούς επιστήμονες να εργαστούν πιο άνετα.

Επίσης, το πρωτόκολλο ACE-V δεν είναι ιδιαίτερα αυστηρό σχετικά με το τι οι εξεταστές μπορούν και τι δεν μπορούν να γνωρίζουν σχετικά με την περίπτωση στην οποία εργάζονται. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό υπό το πρίσμα της μελέτης (3) που δημοσιεύθηκε το 2006 στην οποία ο Dror και οι συνεργάτες του έδειξαν ότι τόσο οι έμπειροι όσο και οι αρχάριοι εξεταστές δακτυλικών αποτυπωμάτων μπορούν να εξαρτώνται από πληροφορίες βασισμένες στα συμφραζόμενα. Σε ένα πείραμα, οι ερευνητές παρουσίασαν σε έξι εξεταστές αποτυπώματα τα οποία, εν αγνοία τους, είχαν αναλύσει παλαιότερα. Αυτή τη φορά, στους εξεταστές είχαν δοθεί ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με την υπόθεση - ότι ο ύποπτος είχε ομολογήσει το έγκλημα, για παράδειγμα, ή ότι ο ύποπτος ήταν υπό αστυνομική επιτήρηση κατά το χρόνο τέλεσης του εγκλήματος. Σε ποσοστό 17% των εξετάσεών τους, άλλαξαν την απόφασή τους στην κατεύθυνση που έδινε η πληροφορία. Το σημείο αυτό τονίζεται στην περσινή έκθεση του NAS η οποία συμπεραίνει ότι "η μέθοδος ACE-V δεν μπορεί να αποφύγει τις προκαταλήψεις, είναι πολύ γενική για να εξασφαλίσει επαναληψιμότητα και διαφάνεια και δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι εάν δύο αναλυτές την ακολουθήσουν θα εξάγουν τα ίδια αποτελέσματα".

Για πολλούς κριτικούς αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα: η μέθοδος των δακτυλικών αποτυπωμάτων είναι ουσιαστικά υποκειμενική. Οι εξεταστές καλούνται συχνά να εξετάσουν ελλιπή ή αλλοιωμένα αποτυπώματα - όταν το δάχτυλο απλά γλιστρήσει σε μια επιφάνεια, για παράδειγμα - και πρέπει να επιλέξουν τα σχετικά χαρακτηριστικά από ό,τι είναι διαθέσιμο. Αυτό που κρίνεται σχετικό συνεπώς αλλάζει από περίπτωση σε περίπτωση και από εξεταστή σε εξεταστή.

Πολλές ερευνητικές ομάδες δουλεύουν τώρα σε αυτό το πρόβλημα, με σκοπό την κατανόηση και τη βελτίωση του τρόπου που οι ειδικοί παίρνουν μια απόφαση. Το FBI έχει μια εν εξελίξει μελέτη για την ποσότητα και την ποιότητα των πληροφοριών που χρειάζεται κανείς για να πάρει μια σωστή απόφαση. Η ομάδα του Dror κάνει μια ελεγχόμενη μελέτη των σφαλμάτων που έχουν γίνει από εξεταστές, κατά την οποία τους δίνει αποτυπώματα λέγοντάς τους ότι έχουν ληφθεί από τον τόπο ενός εγκλήματος - στην πραγματικότητα τα έχει φτιάξει ο
Dror - και ζητάει τον προσδιορισμό τους.

Μαρτυρία Ειδικών

Άλλοι κριτικοί έχουν αναρωτηθεί κατά πόσον ένας εξεταστής χαρακτηρίζεται πραγματικά ως εμπειρογνώμονας. Όπως οι Habers επισημαίνουν στο βιβλίο τους, οι εξεταστές σπάνια μαθαίνουν εάν η απόφασή τους ήταν σωστή, επειδή η αλήθεια για ένα έγκλημα συχνά δεν γίνεται γνωστή. Συμπερασματικά, γράφουν ότι ''ακόμα και μετά από χρόνια εμπειρίας μπορεί να μη βελτιωθεί η ακρίβεια ενός εξεταστή''.

Ορισμένοι εξεταστές δακτυλικών αποτυπωμάτων έχουν απλά απορρίψει τις επικρίσεις αυτές. Το 2007, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Βρετανικής Ένωσης Μελέτης Αποτυπωμάτων Martin Leadbetter, έγραψε στο περιοδικό της ένωσης (4) ότι οι εξεταστές οι οποίοι επιτρέπουν να εξαρτώνται από εξωτερικές πληροφορίες είναι είτε ανίκανοι ή τόσο ανώριμοι που "θα πρέπει να ψάξουν για δουλειά στη Disneyland''.

Άλλοι, όμως, έχουν πάρει τις επικρίσεις πιο σοβαρά. Μετά τα αποτελέσματα της μελέτης του
Dror σχετικά με τη μεροληψία, ο Kevin Kershaw, επικεφαλής της εγκληματολογικής υπηρεσίας της Αστυνομίας του Μάντσεστερ, μια από τις μεγαλύτερες αστυνομικές δυνάμεις της Βρετανίας, αποφάσισε να απομονώσει τους εξεταστές του από πληροφορίες που θα μπορούσαν να τους προκαταβάλλουν απαγορεύοντας στους αστυνομικούς να περιμένουν επί τόπου τα αποτελέσματα και να μιλήσουν στους εξεταστές για την περίπτωση. Αυτό διευκολύνεται από το γεγονός ότι στο Μάντσεστερ, όπως και σε πολλές βρετανικές αστυνομικές διευθύνσεις, το ιατροδικαστικό τμήμα είναι χωριστό από τα υπόλοιπα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντιθέτως, το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνας για τα δακτυλικά αποτυπώματα γίνεται μέσα στα αστυνομικά τμήματα - μια κατάσταση που η έκθεση NAS συνιστά να αλλάξει.

Ο Kershaw κάλεσε επίσης τον
Dror να έρθει και να διδάξει τους εξεταστές του σχετικά με τους κινδύνους της μεροληψίας, και άλλαξε την υπηρεσία του, έτσι ώστε ο ελεγκτής να μην γνωρίζει πλέον ποιου συναδέλφου τη δουλειά ελέγχει. Τέλος, καθώς η έρευνα του Dror κατέδειξε ότι οι αποφάσεις που είναι πιο ευαίσθητες στις προκαταλήψεις είναι εκείνες στις οποίες το αποτύπωμα είναι ασαφές ή δύσκολο να μελετηθεί, ο Kershaw εισήγαγε την τυφλή διαιτησία σε περιπτώσεις στις οποίες οι εξεταστές διαφωνούν.

Διασφαλίσεις ενάντια στις προκαταλήψεις είναι σχετικά εύκολο να τεθούν σε εφαρμογή, αλλά μια άλλη πιθανή πηγή σφάλματος μπορεί να είναι πιο δύσκολο να εξαλειφθεί. Έχει να κάνει με το πόσο πιστά το αποτύπωμα ενός δαχτύλου αναπαράγεται όταν εμποτίζεται με μελάνη για να δημιουργηθεί ένα υπόδειγμα. Καμία αναπαραγωγή δεν είναι τέλεια, σημειώνει ο Christophe Champod, ειδικός στη μελέτη αποτυπωμάτων στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης. Έτσι, ένα αποτύπωμα από τη σκηνή ενός εγκλήματος θα μπορούσε να ταιριάζει με περισσότερα από ένα υποδείγματα ή και το αντίστροφο, ισχυρίζεται. Κάτι που επίσης δυσχεραίνει την κατάσταση είναι οι συνεχώς αναπτυσσόμενες βάσεις δεδομένων που πρέπει να ελεγχθούν.

Ο Champod πιστεύει ότι η γλώσσα της βεβαιότητας που οι εξεταστές αναγκάζονται να χρησιμοποιούν κρύβει αυτή την αβεβαιότητα από το δικαστήριο. Προτείνει τα αποδεικτικά στοιχεία που προκύπτουν από δακτυλικά αποτυπώματα να ερμηνεύονται με πιθανολογικούς όρους και ότι οι εξεταστές θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να μιλούν για πιθανή ή ενδεχόμενη ταυτοποίηση. Σε μια ποινική υπόθεση, αυτό σημαίνει ότι ένας εξεταστής θα μπορούσε να καταθέσει ότι υπάρχουν, για παράδειγμα, 95% πιθανότητες το αποτύπωμα να ανήκει στον εναγόμενο, αλλά μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο να ανήκει σε κάποιον άλλο.

Για να είναι σε θέση να παραθέσουν τέτοια στοιχεία, ωστόσο, οι εξεταστές θα πρέπει να αναφερθούν σε έρευνες που δείχνουν πώς τα αποτυπώματα διαφέρουν μεταξύ των πληθυσμών και πόσο συχνά διάφορα στοιχεία ή συνδυασμοί στοιχείων αναφύονται. Για παράδειγμα, συναντάται μια ιδιαίτερη διαμόρφωση των διακλαδώσεων, των καταλήξεων των κορυφογραμμών και άλλων στοιχείων στο 40% ή στο 0,4% ενός δεδομένου πληθυσμού; Ορισμένες έρευνες έχουν γίνει για το θέμα αυτό, αλλά ποτέ σε αρκετά μεγάλη ή συστηματική κλίμακα. Παρ 'όλα αυτά, ο Champod είναι αισιόδοξος ότι ένα πιθανολογικό σύστημα είναι εφικτό. Σε αντίθεση με το DNA, λέει, τα πρότυπα των δακτυλικών αποτυπωμάτων διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ των πληθυσμών.

Μια πιθανολογική προσέγγιση δε θα εξαλείψει την προκατάληψη του εξεταστή, αλλά θα καταστήσει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων λιγότερο αδιαφανή. "Μόλις η βεβαιότητα ποσοτικοποιηθεί, επέρχεται διαφάνεια'', λέει ο Champod. Σε τελική ανάλυση, εναπόκειται στα δικαστήρια να αποφασίσουν πόσο βάρος θα δώσουν στα δακτυλικά αποτυπώματα ως αποδεικτικά στοιχεία. Το γεγονός ότι τα δικαστήρια εξακολουθούν συστηματικά να τα αντιμετωπίζουν ως κάτι αλάθητο - πράγμα που σημαίνει ότι με τα δακτυλικά αποτυπώματα μπορούν να στείλουν ακόμη κάποιον στη φυλακή - χαρακτηρίζεται από τον Mnookin ως "θλιβερή νομολογία". Ο Champod, επίσης, θα ήθελε να δει την υποβάθμιση της σημασίας τους. ''Τα δακτυλικά αποτυπώματα ως αποδεικτικά στοιχεία θα πρέπει να αποτελούν μόνο επιβεβαιωτικά στοιχεία", λέει. Εάν άλλες αποδείξεις περιορίζουν την ομάδα των υπόπτων, τότε ένα δακτυλικό αποτύπωμα είναι πολύ λιγότερο πιθανό να αποδοθεί λανθασμένα.

Μέχρι σήμερα, οι δικαστές δεν έχουν δείξει μεγάλη διάθεση να αλλάξει η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, λέει ο Barry Scheck, συντονιστής της ομάδας Innocence Project - μια ομάδα στη Νέα Υόρκη που διοργανώνει εκστρατείες για την ανατροπή εσφαλμένων καταδικών - δεν τους έχει δοθεί μια βιώσιμη εναλλακτική λύση. Η πιθανολογική προσέγγιση δεν είναι ακόμη έτοιμη για το δικαστήριο. Αλλά αυτό μπορεί να είναι έτοιμο να αλλάξει εάν οι ερευνητές καταφέρουν να βρουν τρόπους για να βοηθήσουν την επιστήμη γύρω από τα δακτυλικά αποτυπώματα να επανατοποθετηθεί με πιο επιστημονικούς όρους.

Μια αλλαγή στην κουλτούρα της επιστήμης των δακτυλικών αποτυπωμάτων και του νομικού συστήματος είναι επίσης αναγκαία. "Πρόκειται για την προσθήκη της κουλτούρας της επιστήμης στην εγκληματολογική κοινότητα", λέει ο Harry Edwards, ανώτερος δικαστής της Κολούμπια και αντιπρόεδρος της επιτροπής NAS που συνέταξε την έκθεση του περασμένου έτους. "Από όσο έχω δει, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο".

(1). A Review of the FBI’s Handling of the Brandon Mayfield Case
(Office of the Inspector General Oversight and Review
Division, 2006).
(2). Strengthening Forensic Science in the United States: A Path
Forward (National Academies, 2009).
(3). Dror, I. E. & Charlton, D. J. Forensic Identification 56,
600–616 (2006).
(4). Leadbetter, M. Fingerprint Whorld 33, 231 (2007).

Πηγή: www.nature.com
Μετάφραση-Επιμέλεια
kiara