Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Συγκέντρωση αλληλεγγύης 1/2/2012 , ώρα 9:00 έξω από τα δικαστήρια της Λάρισας

-“Ληστρική κλοπή κατά συναυτουργία”-Kοίτα ποιος μιλάει…
Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρούμε έντονα το φαινόμενο των απαλλοτριώσεων ειδών πρώτης ανάγκης από μεγάλες αλυσίδες Σ.Μ. και το μοίρασμα τους σε πολίτες.Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, αλλά για μια δράση που έχει στόχο το δίκαιο και αυτονόητο, να πάρουμε πίσω τα αγαθά που παράγουμε και χρυσοπληρώνουμε για να καταναλώσουμε.
Στις 11/2/09 ομάδα αναρχικών- αντιεξουσιαστών με καλυμμένα πρόσωπα απαλλοτρίωσε είδη πρώτης ανάγκης από γνωστή αλυσίδα Σ.Μ. στην Λάρισα.Τα προϊόντα μοιράστηκαν στον κόσμο ο οποίος αγκάλιασε την κίνηση στην παρακείμενη λαϊκή αγορά. Η αντίδραση της αστυνομίας ήταν να κάνει 4 προσαγωγές οι οποίες μετατράπηκαν σε συλλήψεις με μοναδικό στοιχείο την πολιτική ταυτότητα των συλληφθέντων, οι οποίοι δικάζονται την 1 Φεβρουαρίου με την κατηγορία της ληστρικής κλοπής κατά συναυτουργία (κακούργημα) .Για την ίδια υπόθεση έχουν οριστεί ήδη 2 δίκες οι οποίες αναβλήθηκαν.Στο πρώτο δικαστήριο η αστυνομία έκανε επίδειξη δύναμης, παρατεταγμένες διμοιρίες των ΜΑΤ στο δικαστικό μέγαρο απαγορεύουν την είσοδο σε κόσμο που ήθελε να παρακολουθήσει την συγκεκριμένη δίκη,ενώ όπως είναι γνωστό οι δίκες είναι δημόσιες και μπορούν να παρακολουθούνται από όλους τους πολίτες.Μετά από πίεση των συνηγόρων υπεράσπισης και των αλληλέγγυων ένα μέρος του κόσμου κατάφερε να μπει στην αίθουσα αφού επιβλήθηκε σωματικός έλεγχος ακόμα και στους δικηγόρους και τους συγγενείς των κατηγορουμένων.
Από τις καταθέσεις των μπάτσων, οι οποίοι αναφέρουν ότι συνέλαβαν τους συγκεκριμένους ανθρώπους επειδή τους γνωρίζουν από τις κινηματικές τους δράσεις και τις πρόσφατες πορείες στην πόλη,είναι ξεκάθαρο ότι η δίωξη είναι πολιτική.Τέτοιου είδους πολιτικές διώξεις εντάσσονται στο κλίμα μηδενικής ανοχής που επιβάλει το κράτος απέναντι σε αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια.Τραγικό πρόσφατο παράδειγμα η διαμαρτυρία πολιτών στη Χαλκίδα για την επίσκεψη του προέδρου της δημοκρατίας Παπούλια, όπου η αστυνομία έκανε συλλήψεις με την κατηγορία “προσβολή του προέδρου της δημοκρατίας”.Σε μια άλλη περίπτωση στην Αθήνα ομάδα ατόμων του αναρχικού χώρου έκανε παρέμβαση σε ραδιοφωνικό σταθμό εκφράζοντας την συμπαράστασή της στα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης ”επαναστατικός αγώνας”. Μέσα σε λίγα λεπτά διμοιρίες των ΜΑΤ εισέβαλαν στο σταθμό και συνέλαβαν 20 συντρόφους αποδίδοντάς τους την κατηγορία του εγκωμιασμού τρομοκρατικών πράξεων. Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται ξεκάθαρο πως το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης υφίσταται μόνο όταν δεν είναι εχθρικό προς το καθεστώς.
Δεν μας ξαφνιάζει καθόλου η στάση των πάντα πρόθυμων αστυνομικών και δικαστικών αρχών του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου το οποίο επιτίθεται στα λαϊκά στρώματα καταδικάζοντάς τα σε φτώχεια, ανέχεια, ανασφάλεια και σε ότι άλλο τραβάει η όρεξη των αφεντικών με στόχο την διασφάλιση των κερδών τους. Η πρακτική επιβολή αυτής της μεσαιωνικής κατάστασης γίνεται μέσω των γκλοπ, των βασανιστηρίων και των φυλακίσεων αγωνιστών που τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι και να σταθούν απέναντί τους.Η όρεξη των μεγαλοκαρχαριών δεν θα σταματήσει παρά μόνο αν τους την κόψουμε εμείς μέσα από τον αγώνα μιας συνειδητοποιημένης κοινωνίας που παλεύει για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια ισότητα και ελευθερία.Τα μέσα ενός τέτοιου αγώνα δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται ως νόμιμα ή παράνομα αλλά μόνο ως δίκαια και αναγκαία.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης 1/2/2012 , ώρα 9:00 έξω από τα δικαστήρια της Λάρισας.
Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Για τη διωξη της Δ. Ρ-Σ και το δικαστηριο στις 24/1/2012



Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ - Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ
(Λόρδος Acton 1834-1902)
 Στις 28/11/2011  η 19χρονη φοιτήτρια Δ. Ρ.-Σ. με 2 φίλους της βρίσκονται στην κεντρική πλατεία του Μεσολογγίου, όπου γράφει σε τοίχο με μαρκαδόρο το σύνθημα: «Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ». Ένας περαστικός ειδοποιεί την αστυνομία και μετά από λίγο καταφτάνουν στο σημείο 3 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ.
Οι μπάτσοι ζητάνε τα στοιχεία και να ψάξουν την τσάντα της κοπέλας, η οποία αρνείται. Όταν ρωτούν ποιος έγραψε το συγκεκριμένο σύνθημα η Δ. παραδέχεται ότι το έκανε αυτή. Τότε ένας από τους 3 μπάτσους λέει ότι βρήκαν ποιός γράφει τα συνθήματα (!). Η ίδια αρνείται ότι έχει σχέση και επιμένει ότι έγραψε μόνο το συγκεκριμένο σύνθημα. Μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλη της, την ενημερώνει ότι εκείνη την ώρα της κάνουν έλεγχο ¨μπάτσοι¨. Τότε οι μπάτσοι, σαν να μη γνωρίζουν ότι όλη η κοινωνία τους αποκαλεί παράλληλα ¨γουρούνια¨ και ¨δολοφόνους¨, εκνευρίζονται με αυτή την αναφορά και αρχίζουν να φωνάζουν ¨μέσα¨ και την τραβούν βίαια στο περιπολικό ενώ από τα τραβήγματα και τα σπρωξίματα η Δ. χτυπά το κεφάλι της στο αυτοκίνητο.
Στο τμήμα έγινε έρευνα στην τσάντα της δήθεν για μολότοφ. Κατά την διαδικασία της κατάθεσης της όταν αναφέρεται στη βία που ασκήθηκε κατά την προσαγωγή της ο αξιωματικός υπηρεσίας αρνείται με διάφορες δικαιολογίες να το αναφέρει στην κατάθεση. Περνά από αυτόφωρο με την κατηγορία της ¨φθοράς δημόσιας περιουσίας¨ και εκεί μαθαίνει ότι το κτήριο στο οποίο έγραψε το σύνθημα ήταν το δημαρχείο της πόλης. Παίρνουν φωτογραφίες και αποτυπώματα και την οδηγούν στα κρατητήρια, χωρίς φαγητό και νερό ενώ της αφαιρούν το μπουφάν παρά το έντονο κρύο. Μετά από 17 ώρες την πηγαίνουν στον εισαγγελέα, δεμένη -με τα χέρια πίσω ενώ παράλληλα της κάνουν ψυχολογικό πόλεμο νεύρων με ύβρεις και απειλές.
Στον εισαγγελέα λέει ότι ήθελε να μεταδώσει ένα κοινωνικό μήνυμα και πως αξία έχουν οι άνθρωποι και όχι τα κτίρια και ότι δεν είχε σκοπό να καταστρέψει κανένα κτίριο. Η εισαγγελία την βρίσκει ασεβή και ορίζει δίκη την ίδια μέρα με ενδεχόμενη ποινή από 3 μήνες έως 5 χρόνια φυλάκιση. Όταν ζητά δικηγόρο και λέει ότι δεν έχει χρήματα της απαντούν ότι θα της βρουν, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Ζητά αναβολή για 1-12-11 όπου ξαναπαίρνει για 24-1-12 ώρα 9.00.
 Η Δ. Ρ.-Σ. διώκεται ουσιαστικά γιατί έγραψε το σύνθημα «Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ» και αυτό το υπέγραψε με Α σε κύκλο. Οι μηχανισμοί καταστολής κάτω από τις πολίτικες οδηγίες της χούντας (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ) έχουν αποφασίσει να πατάξουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Έτσι στοχοποιούν και την Δ. μια 19χρονη φοιτήτρια, με τη γελοία κατηγορία της φθοράς δημόσιας περιουσίας (σύνθημα στο δημαρχείο με μαρκαδόρο). Η εκδικητική και φρονηματικού τύπου δίωξή της λειτουργεί παραδειγματικά ως προς την κοινωνία αλλά επιχειρεί να τρομοκρατήσει και την ίδια διοχετεύοντας λάσπη μέσα από τα τοπικά και όχι μόνο ΜΜΕ.
Η χαφιεδοφυλλάδα ¨ΑΙΧΜΗ Αιτωλοακαρνανίας¨ δημοσιεύει πρωτοσέλιδα φωτογραφία της κατηγορούμενης κατά τη διάρκεια της μεταφοράς της στον εισαγγελέα ενώ δημοσιεύματα με φωτογραφίες της, ειρωνικά και συκοφαντικά σχόλια κυκλοφορούν στην εν λόγο εφημερίδα αλλά και σε άλλα δημοσιογραφικά sites. Την κατηγορούν για όλα τα συνθήματα που έχουν γραφτεί στο Μεσολόγγι τον τελευταίο χρόνο καθώς και για καταστροφές σε ΑΤΜ και αγάλματα.
Όλη αυτή η μεθόδευση φανερώνει το μένος της εξουσίας ενάντια συγκεκριμένα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και σε κάθε χώρο ή άτομο που μπορεί να προκαλέσει με την αυθεντικότητά του πραγματική απειλή στο καθεστώς τρόμου που θέλουν να επιβάλουν. Η φίμωση του λόγου και της έκφρασης είναι χαρακτηριστικό των φασιστικών, ολοκληρωτικών καθεστώτων ώστε να τσακίσουν και την στοιχειώδη αντίσταση που μπορεί να προβάλει κάθε άνθρωπος, στοχεύοντας στον κοινωνικό λήθαργο, τον εφησυχασμό και τον εκφοβισμό. Πώς αλλιώς εξηγείται όλη αυτή η πρεμούρα για ένα σύνθημα μισού μέτρου τη στιγμή που όλες οι πόλεις (και το Μεσολόγγι εννοείται) είναι μπλε - κόκκινες - κίτρινες - πράσινες από τα κομματικά και οπαδικά μαντριά.
Πρόσφατο παράδειγμα φρονηματικής δίωξης και φίμωσης του λόγου αγωνιζόμενων ανθρώπων αποτελεί η σύλληψη των καταληψιών του Ρ/Σ FLASH στην Αθήνα, με την κατηγορία της προτροπής σε βίαιες πράξεις. Μια δράση η οποία στόχευε να σπάσει το τείχος της σιωπής που έχουν επιβάλει τα καθεστωτικά ΜΜΕ (κρατικά, ιδιωτικά) αναφορικά με την υπόθεση του Ε.Α.
Είναι γνωστός ο ρόλος της ¨δικαιοσύνης¨ τους στους καιρούς της κοινωνικής ειρήνης και της επίπλαστης συναίνεσης, μιας συναίνεσης με το μαστίγιο και το καρότο. Όπως έλεγε ο Μπρεχτ η δικαιοσύνη τους είναι σαν τα φίδια γιατί τσιμπάει μόνο τους ξυπόλυτους. Έτσι λοιπόν ένα ολόκληρο κύκλωμα από κρατικούς υπαλλήλους και εθελοντές ρουφιάνους (δικαστές, μπάτσοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι) επικυρώνει με τη δράση του τον τρόμο των αδύναμων απέναντι στην εξουσία, και θησαυρίζει σέρνοντας χιλιάδες αποκλεισμένους -μικροπαραβάτες, τοξικοεξαρτημένους, μετανάστες κ.α. στις αίθουσες δικαστηρίων και στις φυλακές ενώ το εκδικητικό μένος τους δε σταματά ως την ολοκληρωτική εξόντωσή τους. Σε καιρούς όμως όξυνσης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης από τη μια και της αντίστασης των ¨από κάτω¨ από την άλλη, οι μηχανισμοί καταστολής αποτελούν την εμπροσθοφυλακή κράτους και αφεντικών στοχεύοντας στο τσάκισμα του πολύμορφου αγώνα ενάντια στην εξουσιαστική τάξη και τις επιταγές της.
Μέσα λοιπόν στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που έχει βρεθεί η εξουσία προσπαθεί να διασωθεί καταφεύγοντας στην πιο ακραία μορφή καταστολής και τρομοκρατίας, επικαλούνται κατάσταση εθνικής ανάγκης (βλ. χούντα ‘69) και αφήνουν λιτά τα σκυλιά της καταστολής να σακατεύουν κάθε ιδέα αντίστασης. Εξοπλίζουν νέα σώματα, δίνουν εν λευκό εντολές στους κατασταλτικούς μηχανισμούς (αστυνομία - δικαιοσύνη τους) να καταπνίγουν κάθε μορφή αντίστασης που δεν μπορούν να ελέγξουν και να κατευθύνουν.
Όσο και να προσπαθούν όμως, δεν μπορούν να κρύψουν το φόβο που νιώθουν οι ίδιοι, μπροστά σε μια ενδεχόμενη κοινωνική εξέγερση που θα τα σαρώσει όλα. Ο Δεκέμβρης του ‘08 έδειξε ότι όλα είναι δυνατά και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.
Με όπλα μας τις συλλογικές αντιστάσεις, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, είμαστε διπλά σε όποιο κομμάτι της κοινωνίας εξεγείρεται. Ενάντια στη νέα χούντα των ντόπιων και ξένων αφεντικών, παλεύουμε για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδερφοσύνης όλων των ανθρώπων.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ  –  Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
 
ΔΙΚΗ 24 ΓΕΝΑΡΗ 2012 στα δικαστήρια Μεσολογγίου, ώρα 9:00πμ 
 
Αυτοδιαχειριζομενο Στεκι, Αγρινιο

ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠ. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η Στέλλα Αντωνίου είναι πολιτική κρατούμενη στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού εδώ και 13, 5 μήνες και «κατηγορείται για συμμετοχή σε οργάνωση» η οποία αρχικά δεν υπήρχε και αφού «συστάθηκε» από την «αντι»τρομοκρατική στην συνέχεια συγχωνεύτηκε με κάποια υπαρκτή οργάνωση, ενώ η ίδια αρνείται την εμπλοκή της με όσα της αποδίδουν. Παρόλα  αυτά η συντρόφισσα παραμένει έγκλειστη και διατηρεί την αγωνιστική της θέση.
  Το γεγονός ότι ως τώρα η αποφυλάκισή της δεν έχει επιτραπεί, γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό την στιγμή που η Στέλλα Αντωνίου αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας, το οποίο δεν είναι εφικτό να διαχειριστεί εντός των τειχών.
Μάλιστα έχει παρουσιάσει επιδείνωση κατά την διάρκεια της κράτησής της, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι ιατρικές της εξετάσεις. Αυτή την στιγμή εκκρεμεί απάντηση στην αίτηση αποφυλάκισής της.
  Αντιλαμβανόμαστε την κράτηση της συντρόφισσας ενταγμένη στο ίδιο πλαίσιο των διώξεων δεκάδων αγωνιστών, που στην δίνη της σαρωτικής καπιταλιστικής κρίσης και της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου, γέμισαν τα κελιά της δημοκρατίας. Στον πόλεμο αυτό η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
  Εμείς ως πολιτικοί κρατούμενοι από διάφορες φυλακές της Ελλάδας απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση της Στέλλας Αντωνίου και καλούμε σε συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί έξω από το υπουργείο δικαιοσύνης την ΤΕΤΑΡΤΗ 18/01 και ώρα: 12 π.μ.



ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ: Γεωργιάδης Πολύκαρπος,  Καραγιαννίδης Γιώργος, Καρακατσάνη Νίνα, Κάτσενος Κώστας, Κουφοντίνας Δημήτρης, Μητρούσιας Αλέξανδρος, Σακκάς Κων/νος, Φεσσάς Δημήτρης.

για τον Γιάννη Ταμτάκο


Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ

«Φυσικά και καταδικάζω την πράξη της βίαιης αρπαγής του καρπού της εργασίας άλλων ανθρώπων. Μα γι’ αυτό ακριβώς εγώ έκανα πόλεμο στους πλούσιους, αυτούς τους ληστές  που κλέβουν όσα ανήκουν στους φτωχούς. Κι εγώ θα ήθελα να ζήσω σε μια κοινωνία όπου δεν θα υπήρχε κλεψιά. Δεν εγκρίνω την κλοπή. Τη χρησιμοποίησα μόνο ως μια αρμόζουσα μορφή εξέγερσης στην πάλη ενάντια στην πιο άδικη μορφή κλοπής: την ατομική ιδιοκτησία.
[…] Ο αγώνας θα σταματήσει μόνο όταν οι άνθρωποι θα μοιράζονται την χαρά και τον πόνο τους, τη δουλειά και τον πλούτο τους… όταν όλα θα ανήκουν σε όλους».
Μάριους Ζακόμπ, αναρχικός κομμουνιστής μέλος της παράνομης προλεταριακής ομάδας “Εργάτες της Νύχτας”
Όταν κάποια μέρα στις αρχές του2007 έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό φίλο, ο οποίος ζητούσε τη βοήθεια μου για να κρυφτεί από τα κρατικά μαντρόσκυλα που τον κυνηγούσαν, δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και ανεπιφύλαχτα να του την προσφέρω. Από τότε γνώριζα και είχα συνείδηση όλων των κινδύνων  που συνόδευαν την απόφαση μου  αυτή. Για μένα η αλληλεγγύη στο πρόσωπο του Βασίλη Παλαιόκωστα δεν πήγαζε από την αποθέωση ενός παράνομου φετιχισμού, αλλά εκπλήρωνε συγκεκριμένα στοιχεία της αντιεξουσιαστικής μου κοσμοθέασης.
Ο Βασίλης είναι σάρκα από τη σάρκα του προλεταριάτου, ένιωσε στο πετσί του από την εφηβική του ηλικία την εργοδοτική τρομοκρατία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όντας μισθωτός σκλάβος σε εργοστάσιο. Γρήγορα, μισοενστικτωδώς και μισοσυνειδητά , οπλίστηκε και στράφηκε εναντίον των εκμεταλλευτών και των μαντρόσκυλων τους. Όχι, ο Βασίλης Παλαιοκώστας δεν είναι “κοινός κακοποιός”, δεν είναι “ποινικός” έτσι απλά και πολύ περισσότερο δεν έχει καμιά σχέση με το “οργανωμένο έγκλημα”. Δεν ανήκει σε εκείνο τον ιδιαίτερο τομέα της οικονομίας της μάυρης συσσώρευσης κεφαλαίου και του παράνομου καπιταλισμού. Η παρανομία του δεν υπήρξε πότε  “ενδοταξική”, δεν άνηκε σ’ αυτόν τον ιδιότυπο εμφύλιο της παραβατικότητας, εκεί που οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι κλέβουν φτωχούς και καταπιεσμένους. Όσο κι αν ενδεχομένους διαφωνούμε με ορισμένες πλευρές της δράσης του, οφείλουμε να πούμε πως ο Βασίλης Παλαιοκώστας στράφηκε αποκλειστικά εναντίον των πλουτοκρατών και των κρατικών αρχών. Ανήκει στην μακραίωνη παράδοση της ανταρσίας του λαϊκού πολιτισμού του τόπου μας, μιας παράδοσης που βλέπουμε τα ίχνη της από το Βυζάντιο (με τους Βογόμιλους, τους Απελάτες κλπ.), διαπερνά την Οθωμανική Αυτοκρατορία (με τους κλέφτες, τους χαϊδούκους και τους χαϊνηδες), συνεχίζει στην μετά- οθωμανική εποχή (με τη ληστοκρατία μετά το 21, τους λησταντάρτες που προσχώρησαν στον Ε.Λ.Α.Σ. κλπ) και διαρκεί ως τις μέρες μας, από- μαζικοποιημένα πλέον, από ελάχιστους συνειδητοποιημένους παραβατικούς προλετάριους.
Για μένα, λοιπόν, η αλληλεγγύη στο πρόσωπο του Βασίλη Παλαιοκώστα ήταν απλά ένας ακόμα σταθμός σε ένα διαρκές ταξίδι ταξικής αλληλεγγύης: προς κάθε εκμεταλλευόμενο, προς κάθε καταπιεσμένο, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή φύλο. Είναι ταυτόχρονα αλληλεγγύη προς τους απολυμένους εργάτες των επιχειρήσεων του Μυλωνά στην Ελλάδα και τους απολυμένους της πετρελαϊκής εταιρείας στο Ζαναοζέν του Καζακστάν, που κάνουν καταλήψεις, αναποδογυρίζουν τρένα και πυρπολούν τις εκδηλώσεις εθνικής ανεξαρτησίας. Είναι ταυτόχρονα αλληλεγγύη προς τους χαλκέντερους απεργούς της Χαλυβουργίας και στους αδούλωτους προλετάριους και ινδιάνους του Περού που αντιστέκονται στο σχέδιο Conga για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων  χρυσού από το βορειοαμερικάνικο κεφάλαιο. Είναι  ταυτόχρονα αλληλεγγύη προς τους πεισματάρηδες της πλατείας Ταχρίρ και στο αναδυόμενο γυναικείο κίνημα που αψηφά τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που θριάμβευσε στην εκλογική παγίδα. Είναι ταυτόχρονα αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό και προς τα ταξικά μας αδέρφια που πυρπολούν τους δρόμους στο Σαντιάγκο και στο Όκλαντ, στο Λονδίνο και τη Δαμασκό, στη Ρώμη και την Τύνιδα, στο Παρίσι και το Αλγέρι. Είναι ταυτόχρονα αλληλεγγύη στους κολασμένους των εργοστασίων της Κίνας και της Ινδίας, των υφαντουργιών του Μπαγκλαντές, των σύγχρονων κάτεργων σε όλη τη γη. Είναι ταυτόχρονα αλληλεγγύη στα αδέρφια μας που φυτοζωούν στα ορυχεία της Αφρικής, στις φαβέλες της Βραζιλίας, στα γκέτο των Η.Π.Α. , στα προάστια του Παρισιού, στις παραγκουπόλεις του “Τρίτου κόσμου”…
Η αλληλεγγύη μου στο πρόσωπο του Βασίλη Παλαιοκώστα, είναι αλληλεγγύη στο πρόσωπο του κάθε μαχόμενου προλετάριου.
Καλή τύχη σύντροφε.
ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΩΣ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΘΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
                                                                                                     Πολύκαρπος Γεωργιάδης                     
                                                                                                 Φυλακές Κέρκυρας, 6/01/2012  

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Κείμενο του αναρχικού Π.Μασούρα

«Όποιος σηκώνει σήμερα τους ώμους ή δέχεται ανήμπορος πως οι κρατούμενοι θα συνεχίσουν να υπομένουν αυτό το βασανιστήριο γιατί σκέφτεται ότι η πλευρά μας είναι πολύ αδύναμη σε αυτό, πως θα μπορεί να ελπίζει ότι είμαστε σε θέση να οικοδομήσουμε μια δύναμη που θα μπορεί να ανατρέψει συνολικά τις συνθήκες;»





Η φυλακή αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί μία εστία συμπυκνωμένου ελέγχου, πειθάρχησις και περιορισμού. Αποτελεί μία εστία διαρκούς πολέμου ψυχικού και σωματικού.
Τα αναρίθμητα κάγκελα, τα επιβλητικά μπετά και οι ακροβολισμένες σκοπιές, αποτελούν μονάχα ένα περίτεχνο επιστέγασμα αυτού που πραγματικά κυοφορεί.
Ξεπερνώντας αυτήν την πρώτη εικόνα όμως και καταλήγοντας στο εσωτερικό της φυλακής θα διαπιστώσουμε πως αποκαλύπτεται ένα εκσυγχρονισμένο, επιστημονικό σχέδιο που στοχεύει στην υλική και πνευματική απομόνωση, στον ηθικό εκβιασμό και στον απόλυτο έλεγχο των κρατουμένων.
Σκοπός είναι η απόλυτη πειθαρχία και υποταγή μέσω του εξαναγκασμού, ιδεολογικού και σωματικού, ή ακόμα χειρότερα η “ αυτόβουλη συνδρομή” των κρατουμένων στο “σωφρονιστικό έργο”.
Η μεθοδική οικοδόμηση του χρηματιστηρίου της συνειδησιακής αποπλάνησης, είναι διαρκώς σε ισχύ. Η προσπάθεια αυτοενοχοποίησης του κρατούμενου είναι γεγονός. Η εσωτερική παραδοχή πως το κελί γι' αυτόν δεν θα μπορούσε παρά να είναι επόμενος προορισμός στη ζωή του καραδοκεί.
Η πεποίθηση λοιπόν ότι το εκσυγχρονισμένο πειθαρχικό σύστημα στηρίζεται στην φυλακή που υπάρχει μέσα στο κεφάλι πρέπει να καταστεί πιο ισχυρή από ποτέ.
Για να ελέγξεις τη συμπεριφορά του ανθρώπου, πρέπει να ελέγξεις το περιβάλλον του. Εκεί στην ουσία καθίσταται το άτομο φυλακισμένο.
Η φυλακή ως θεσμός-οικοδόμημα δεν θα μπορούσε να “προσφέρει” όμως τίποτα στα χέρια του εχθρού, εάν δεν αποτελούσε στην ουσία της ένα εργοστάσιο αποδόμησης της προσωπικότητας και απάλειψης της ανθρώπινης υπόστασης. Δεν θα ήταν “παραγωγική” εάν η αισθητηριακή, σωματική και επικοινωνιακή απομόνωση δεν λειτουργούσαν ως ένα αποστειρωμένο νυστέρι της ψυχοχειρουργικής κατασταλτικής πολιτικής.
Τα βασανιστήρια, ο διαρκής πανοπτικός έλεγχος, ο τεχνητός φωτισμός και ο ηλεκτροεπιστημονικός μανδύας που καλύπτει την πτέρυγα, δεν θα μπορούσε παρά να ερμηνεύεται σε ασφυξία και διαρκή εξόντωση. Δεν θα μπορούσε να είναι δίχως άλλο μια διαρκής ωμή πολεμική που αποσκοπεί στην υποταγή των θελήσεων του κάθε ανθρώπου. Μία πολεμική για την νέκρωση των συναισθημάτων, της ελπίδας, της επιμονής.
Οι φυλακές λοιπόν αποτελούν αποθήκες με νεκροζώντανους. Ο σωφρονισμός αντανακλά τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας, τις προσβολές, το διπλοκλείδωμα και τις βουρδουλιές, τα ψυχοφάρμακα, την απομόνωση. Ο σωφρονισμός είναι ξύλο, απειλές, χλεύη, έλεγχος, ηρωίνη και πάλι έλεγχος.
Ο κρατούμενος στη φυλακή σταματά να ζει, απλά επιβιώνει. Ο καθένας φτιάχνει το καλούπι του καταφεύγοντας σε τυποποιημένες συμπεριφορές και αντιδράσεις. Βρίσκει καταφύγιο σε μια ρουτίνα και κλειδώνει τον εαυτό του για να συνεχίσει. Όποιος αναζητά την νοητή λίμα της απόδρασης προς την πνευματική ελευθερία, όποιος δεν αποδέχεται πως η αληθινή ζωή είναι το κελί και πως η φυλακή είναι το σπίτι του, όποιος πυροδοτεί την αναλυτική σκέψη είναι ο “τυχερός”. Όποιος δεν ανακαλύψει ή δεν έχει την επιμονή για να γευτεί αυτές τις πολυτέλειες, για τον α ή β λόγο, είναι απλά ένας ακόμη αριθμός, άλλη μια σκόρπια δικογραφία πάνω σ' ένα σιδερένιο κρεβάτι, σ' ένα στενό κελί. Ένας αριθμός λιγότερος και δεν τρέχει τίποτα. Άλλωστε οι κρατούμενοι για το πειθαρχικό σύστημα δεν γεννήθηκαν, απλά φύτρωσαν και έτσι όπως φύτρωσαν θα ξεριζωθούν.
Θα ξεριζωθούν και θα “ανοίξουν” νέες θέσεις. Θέσεις έτοιμες να φιλοξενήσουν αναρχικούς, πολιτικούς αντιφρονούντες. Να φιλοξενήσουν μια ολόκληρη αιχμάλωτη γενιά. Μια γενιά των χαρακωμάτων, ένα σύνολο ανθρώπων οικονομικά και κοινωνικά απελπισμένο, άρρωστους τοξικομανείς, μικροπαραβάτες, απόκληρους.
Το χρηματιστήριο του πειθαρχικού ολοκληρωτισμού όμως δεν γνωρίζει κραχ. Εξασφαλίζεται η συνεχής ροή ανθρώπινων ψυχών στα κελιά της δημοκρατίας.
Στα κελιά αυτά όπου καθημερινά καταφτάνουν εκατοντάδες άνθρωποι, οι οποίοι είτε ξέφυγαν από τα όρια την αστικής νομιμότητας, είτε δεν συμβιβάστηκαν συνειδητά ή ασυνείδητα με τις εξουσιαστικές νόρμες του καπιταλισμού. Συρρέουν εδώ όπου ανθεί η ιδιοτέλεια, η “θεραπεία” των ψυχοφαρμάκων και η εξαθλίωση της ηρωίνης. Εδώ όπου διαφεντεύει η συμμορία των ροπαλοφόρων με τα διακριτικά “υπουργείο δικαιοσύνης”
Και όμως παρόλα αυτά συναντάμε την αντιστροφή της ορολογίας για να μεταβούμε από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σε ένα κράτος “πρόνοιας” και “δημοκρατικής ευαισθησίας”. Η φυλακή δεν ονομάζεται πια φυλακή αλλά κατάστημα. Ο ανθρωποφύλακας προσφωνείται υπάλληλος. Η απομόνωση εξευγενίζεται με την ορολογία πειθαρχικός περιορισμός. Η υποταγή και η συναίνεση δεν αποσπάται πλέον αποκλειστικά με βουρδουλιές και καθήλωση, αλλά και με πλύση εγκεφάλου. Δεν υπάρχει τιμωρία αλλά «θεραπεία».
Και έτσι η φυλακή από στυγνό κατασταλτικό μηχανισμό, μεταμορφώνεται σε κέντρο ιδεολογικής και υπαρξιακής μεταρρύθμισης. Ο αντικατοπτρισμός των νέων λευκών τάφων που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται σωφρονιστικά καταστήματα υψίστης ασφαλείας, θα μπορούσε να αποτελεί από μόνος του ένα κεφάλαιο που θα υμνεί την ωμότητα του καπιταλισμού. Αναδεικνύοντας και προωθώντας έναν εκσυγχρονισμένο επιστημονικά, αρχιτεκτονικά, ψυχιατρικά κόσμο που δημιούργησαν. Ένα δημιούργημα μετεξέλιξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των εκτελεστικών αποσπασμάτων. Μια μηχανή αφανισμού συμπυκνωμένη μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.
Σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα που θα συναντήσουμε και τις φυλακές νέου τύπου.
Χτισμένες στη μέση του πουθενά, διάσπαρτες σε αχανείς κάμπους ή θαμμένες πίσω από βουνά. Φυλακές με ψηλούς τοίχους και προαύλια 30 επί 20 για την εξασφάλιση της αισθητηριακής απομόνωσης του κρατουμένου, για την αποτροπή μέχρι και της οπτικής απόδρασης. Η έλλειψη σίτισης που αποτελεί βασική ανάγκη ενός ανθρώπινου οργανισμού, η έλλειψη ζεστού νερού όταν το θερμόμετρο βαράει -17 και -20 βαθμούς, η εγκληματική απουσία γιατρού σε μόνιμη βάση θα μπορούσε να αποτελέσει έναν λακωνικό πρόλογο μπροστά στην ωμότητα που ξεδιπλώνεται. Θα συναντήσουμε τις πτέρυγες “σπιρτόκουτα” με 20 κελιά. Θα δούμε από κοντά τι σημαίνει πανοπτικό σύστημα ελέγχου και επιτήρησης. Με κάμερες σε όλα τα μήκη και πλάτη της κάθε πτέρυγας, των προαυλίων, των διαδρόμων, του γυμναστηρίου, των επισκεπτηρίων, των κοινόχρηστων χώρων. 22 κάμερες ακολουθούν πιστά κάθε σου βήμα, κάθε σου έκφραση. 18 μεγάφωνα σε διατάζουν διαρκώς, κάθε στιγμή. «Τα προαύλια κλείνουν, οι κρατούμενοι να περάσουν στην πτέρυγα και να τραβήξουν τις πόρτες». «H φυλακή κλείνει οι κρατούμενοι να περάσουν στα κελιά τους και να τραβήξουν τις πόρτες». «Περάστε στα κελιά σας, περάστε στα κελιά σας». Κάθε στιγμή και μια πειθαρχικού αντικρίσματος ανακοίνωση, κάθε μέρα και ένα πρόσταγμα. Μια ύπαρξη εγκλωβισμένη στην απρόσωπη φωνή του δεσμοφύλακα. Θα συναντήσουμε τον εξονυχιστικό έλεγχο της αλληλογραφίας και την διαρκή παρουσία του δεσμοφύλακα πάνω απ' το κεφάλι σου κατά τη διάρκεια του επισκεπτηρίου. Θα ακούσουμε τα βήματα των τακτικών ελέγχων στους ψυχρούς διαδρόμους της πτέρυγας μεσημέρι και βράδυ και το άνοιγμα από το “ματάκι” του κελιού για διαρκή επίβλεψη. Θα αντικρίσουμε την στρατηγικής σημασίας θέση του φυλακίου στη κεφαλή της κάθε πτέρυγας. Περιστοιχισμένο με κάγκελα και “ντυμένο” με καθρέφτες για την εξασφάλιση της εικοσιτετράωρης ανεμπόδιστης επιτήρησης. Ποτέ δεν είσαι μόνος πάντα κάποιος, ένας χωρίς πρόσωπο, πίσω από τους καθρέφτες σε παρατηρεί. Ίσως την κάθε στιγμή, ποτέ όμως δεν ξέρεις ποια.

Για να καταπιείς τη φωτιά θα πρέπει πρώτα να γίνεις ο ίδιος στάχτη.

Η θεματική της φυλακής ως μηχανισμός εξόντωσης του σώματος και της ψυχής των ανθρώπων που δεν συντάχθηκαν με την νομιμότητα ή δεν συμβάδισαν με την μικροαστική ηθική υπακούοντας στις καθεστωτικές διαταγές δεν θα μπορούσε να μην απασχολεί τις θεματικές ενός ριζοσπαστικού- ανατρεπτικού κινήματος. Ο αγώνας ενάντια στη φυλακή δεν θα μπορούσε να λείπει γιατί λειτουργεί ως ανάχωμα για την βάρβαρη και ανεμπόδιστη επέλαση του καπιταλισμού στις ζωές μας. Είναι μια θέση αντίστασης ενάντια στην ανισότητα και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από την εξουσιαστική μηχανή. Η φυλακή δεν περιορίζεται μονάχα στο να τιμωρεί την άρνηση και την παραβατικότητα αλλά και στο να επιβραβεύει την αφομοίωση και τον συμβιβασμό. Ρίχνοντας μια ματιά στον μικρόκοσμό της θα κατανοήσουμε ως ένα βαθμό την πειθαρχική δομή του κοινωνικού ιστού. Ανακαλύπτοντας ένα διάχυτο πλέγμα περιορισμού, εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ένα πλέγμα συμβάσεων, πρέπει και διαταγών. Ένα κόσμο προάσπισης του διεθνούς μητροπολιτικού καπιταλισμού. Μία δομή που κλέβει τη ζωή και διατηρεί την ανελευθερία.
Πολλοί είναι αυτοί όμως που θα αναγνώσουν τις συνθήκες του πολέμου αρνούμενοι παράλληλα την βολή τους. Ίσως ατάραχα αυτήν την στιγμή να κάθονται και να ξεφυλλίζουν αυτές τις σελίδες, καταπίνοντας με φόβο, ανόρεχτα ή αδιάφορα την ιστορία των φυλακών, των βασανιστηρίων, της απομόνωσης, των στενών κελιών. Ίσως με κυνική αίσθηση αποδοχής του αναπόφευκτου φυλλομετρούν την φρίκη και τον πόνο δίχως να κατανοούν πως η φυλακή είναι στην πραγματικότητα κάτι πιο κοντινό απ' όσο ακούν η διαβάζουν, απ' όσο πιστεύουν. Εκείνοι που “μελετούν” τα όσα διαδραματίζονται πίσω από τους ψηλούς τοίχους, τις σιδερένιες πόρτες και τα συρματοπλέγματα για να κάνουν έπειτα μια φιλική κουβέντα συνοδεύοντας ένα όμορφο απόγευμα, πραγματικά αγνοούν τα πάντα. Όσοι πάλι διαβάζουν με επίγνωση, διατηρούν ένα μειδίαμα σιωπηλό και την ώρα που περπατούν νιώθουν τυχεροί που μπορούν...
Όχι. Τα βιώματα πρέπει να διαβάζονται χωρίς άνεση, έτσι ακριβώς όπως ξεδιπλώνονται. Σαν η συνείδησή σου να σε “αναγκάζει” να ακουμπήσεις και να αφουγκραστείς την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα αυτή που ενδεχομένως να αφηγήται την μοναξιά ενός παγωμένου κελιού, την απόγνωση και τον παροξυσμό μιας μακράς απομόνωσης, τον πόνο ενός βασανισμού, τον διαρκή αχό των λαμαρίνων κατά τη διάρκεια μιας μεταγωγής. Την αφήγηση αυτή που χαράχτηκε σε λίγα φύλλα χαρτί με ιδρωμένες παλάμες και μουδιασμένο κεφάλι, αλλά με πείσμα συνέχισε να αφηγήται. Ίσως να αφηγήται ατελείωτα πρωινά και νύχτες, μέρες και μήνες, χρόνια που σε βρίσκουν να γυρνάς σ' ένα τσιμεντένιο κουτί, όταν τα κάγκελα σε αρπάζουν από το λαιμό και σε πνίγουν. Ίσως να αφηγήται φωνές ξένων που ακούς από τα διπλανά κελιά, από άλλες πτέρυγες, από διαφορετικές φυλακές και μπουντρούμια που ψιθυρίζουν για μια μάχη που δεν έχει τελειωμό. Μια μάχη για την ελευθερία. Μία μάχη χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Που ίσως αφηγήται την επιμονή, το σθένος, την πίστη. Την ελπίδα στον αγώνα. Σ' ένα διαρκή αγώνα, έναν αγώνα δίκαιο. Αφηγήσεις που στέκονται στο πλάι των αγωνιζόμενων, εκείνων που τολμούν, των συνειδήσεων που άρπαξαν φωτιά. Σε όλους αυτούς που σε πείσμα τον καιρών από τον “ελεύθερο κόσμο” πυρπολούν το φόβο, την αδράνεια και εργάζονται για την ανατροπή. Αφηγήσεις που ξετυλίγονται με αξιοπρέπεια από τα λίγα τετραγωνικά του κελιού τους, που περιμένουν μέχρι την αντάμωση. Μέχρι να φτάσει ένα νέο ότι ο αγώνας κάπου εκεί έξω συνεχίζεται. Μέχρι ένα σινιάλο να φωτίσει τον αγκαθωτό ουρανό τους.



Ως την ελευθερία. Ως την επανάσταση.
Ζήτω ο Ριζοσπαστικός - Aνατρεπτικός Aγώνας.
Φωτιά στα κάτεργα.
Αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους.

Παναγιώτης Μασούρας, πολιτικός κρατούμενος
Γ.Κ.Κ. Γρεβενών, πτέρυγα Α'2
12/1/2012