Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Χαλυβουργία

Ο αγώνας των απεργών χαλυβουργών είναι αγώνας της εργατικής τάξης. Γι' αυτό τώρα, περισσότερο από ποτέ, ο αγώνας αυτός δικαιούται να συνδεθεί με το σύνολο της τάξης μας, με το σύνολο της κοινωνίας. Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι αγώνας όλων.
Η κυβέρνηση επέλεξε να εξαπολύσει την επίθεσή της μέσα στο κατακαλόκαιρο. Είναι μια στρατηγική κίνηση που πιστεύει πως θα της αποφέρει μια συντριπτική νίκη επί των απεργών.
Εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε απέναντι στην τάξη μας να μετατρέψουμε το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Και για να γίνει αυτό δεν έχουμε παρά να επενδύσουμε στα όπλα που χρόνια τώρα έχουν αποδειχτεί ανίκητα για την τάξη μας. Στη συνεχή αντιπληροφόρηση, στη μαζικότητα, στην ενότητα, στη φαντασία, στην ταξική μας συνείδηση και στην πίστη πως στο τέλος του πολέμου, όσες χαμένες μάχες κι αν υπάρξουν, θα είμαστε εμείς που θα βγούμε νικητές.
Προτείνουμε, κι ελπίζουμε να ανταποκριθούν θετικά οι αγωνιζόμενοι απεργοί χαλυβουργοί, να καλέσουν ως σωματείο ανοιχτή συνέλευση είτε στην πύλη του εργοστασίου είτε στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας είτε όπου αλλού κρίνουν, ανοιχτή συνέλευση διαρκείας με όλους όσοι έχουν σταθεί ή θέλουν να σταθούν από εδώ και πέρα αλληλέγγυοι στον αγώνα τους. Να γίνει ο Αύγουστος από μήνας ραστώνης ο μήνας της γενικευμένης αντεπίθεσης, της αλληλεγγύης, της αντιπληροφόρησης, των παρεμβάσεων, της ανατροπής.
Όλοι μαζί, σε ένα κοινό μέτωπο που θα συνθέσει τις απόψεις με στόχο την κεντρικοποίηση και το ρίζωμα του αγώνα πανελλαδικά. Εφόσον η νέα κυβέρνηση μας πετά το γάντι δεν μένει παρά να το σηκώσουμε και να μετατρέψουμε την πρώτη της επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη σε Βατερλώ των εμπνευστών της.
Η απεργία των χαλυβουργών δεν είχε ποτέ τα χαρακτηριστικά μιας περιφερειακής αντιπαράθεσης μεταξύ ενός εργατικού σωματείου σε απεργία κι ενός αφεντικού. Έγινε από την αρχή αντιληπτή ως μια κεντρική αντιπαράθεση μεταξύ του ταξικού εργατικού κινήματος και των επιταγών του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων που σήμερα καλείτε να επιβάλλει δια ροπάλου, η τρικομματική κυβέρνηση.
“Το δικαίωμα στην εργασία”
Ο πρωθυπουργός που αποπειράται να κυβερνήσει χωρίς κοινωνική συναίνεση και με ένα κοινοβούλιο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει επικαλείται το “δικαίωμα στην εργασία” κι επιστρατεύει τα ΜΑΤ προκειμένου να νομιμοποιήσει δια της βίας τους απεργοσπάστες και να απονομιμομοποιήσει τους απεργούς και το δικαίωμα στην απεργία. Επιστρατεύει τη βία επειδή νοιώθει και είναι επί της ουσίας ανίσχυρος. Με “σαμαρισμούς” και ευφυολογήματα του επικοινωνιακού του επιτελείου προσπαθεί να απονοηματοδοτήσει την έννοια του αγώνα. Κάποιοι στο παρελθόν επέλεξαν να ρεζιλευτούν κηρύσσοντας το τέλος της ιστορίας ας κηρύξει κι αυτός με τη σειρά του, το τέλος της ταξικής πάλης.
Όμως ένα εκατομμύριο άνεργοι, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι ελαστικά εργαζόμενοι, οι εκ περιτροπής εργαζόμενοι, οι περιστασιακά εργαζόμενοι  και οι εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι εργαζόμενοι ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει το “δικαίωμα στην εργασία” που αγωνίζεται να τους διασφαλίσει η κυβέρνηση.
Εργοδοτικός συνδικαλισμός
Η επίθεση της κυβέρνησης δεν θα μπορούσε να μην έχει αρωγό τα Μέσα Μαζικής  Ενημέρωσης που δεν σταματούν στιγμή να κάνουν εργοδοτικό συνδικαλισμό. Το “δικαίωμα στην εργασία” του πρωθυπουργού και των δημοσιογράφων που λειτουργούν σαν το γραφείο τύπου της κυβέρνησης και φερέφωνα του ΣΕΒ είναι εργοδοτικός συνδικαλισμός. Η στήριξη του βιομήχανου και του απεργοσπαστικού του μηχανισμού ενάντια στους απεργούς είναι εργοδοτικός συνδικαλισμός. Η ενορχηστρωμένη παραπληροφόρηση είναι εργοδοτικός συνδικαλισμός.
Από τη μία, η άρχουσα τάξη έχει κάθε δικαίωμα να επιδεικνύει αλληλεγγύη στον κατατρεγμένο βιομήχανο, να προπαγανδίζει τις θέσεις της μέσω των υπαλλήλων της στα ΜΜΕ, να δημιουργεί απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, να επιστρατεύει τις κατασταλτικές δυνάμεις ενάντια στους εργάτες να ρίχνει χημικά και ξύλο ή ό,τι άλλο κρίνει απαραίτητο.

Η εργατική τάξη από την άλλη καταδικάζεται μετά βδελυγμίας όταν στέκεται αλληλέγγυα στα ταξικά της αδέρφια στους χαλυβουργούς. Οι απεργοί χαλυβουργοί πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Απομονωμένοι. Κι όποιοι σταθούν αλληλέγγυοι δεν είναι παρά “κομματικοί στρατοί”, “επαγγελματίες συνδικαλιστές”, “εχθροί της κοινωνίας και της εργασίας”...
Οι αιχμάλωτοι του ταξικού πολέμου.
Όμως ποιοί είναι τέλος πάντων αυτοί οι απεργοσπάστες που διαφυλάσσουν το “δικαίωμα στην εργασία”. Κάποιοι εκτελούν εντεταλμένη υπηρεσία κι έχουν πιάσει στασίδι στα ΜΜΕ των αφεντικών. Κάποιοι είναι διευθυντικά στελέχη. Κάποιοι είναι προσκυνημένοι με άποψη και κάποιοι είναι δυστυχώς αιχμάλωτοι του ταξικού πολέμου. Αιχμάλωτοι της ανεργίας, της ανέχειας, των χιλίων προβλημάτων που για κάποιους είναι και για άλλους φαντάζουν ανυπέρβλητα. Αιχμάλωτοι της άρχουσας τάξης. Ας το ξανασκεφτούν, ποτέ δεν είναι αργά κι ας βάλουν στο απέναντι ζύγι τη χαμένη τους αξιοπρέπεια γιατί οι άνθρωποι δεν έχουμε γεννηθεί να περπατάμε σκυφτοί αλλά με το κεφάλι ψηλά.

      Αντί στις πύλες της φωτιάς να πέσουν οι απεργοί χαλυβουργοί, ας πέσει η κυβέρνηση.

                                                                                                    26 Ιουλίου 2012
 
Πρωτοβουλία Συνδικαλιστών Βάσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου