Ξεκινώντας θέλω να γίνει κατανοητό προς πάσα κατεύθυνση πως σήμερα στέκομαι στο εδώλιο ως πολιτικός εχθρός του καθεστώτος σε αιχμαλωσία και όχι ως εγκληματίας. Το έγκλημα είναι προνόμιο εκείνων που παρανομούν νόμιμα. Δεδομένης της συνθήκης αυτής λοιπόν, δηλώνω πως δεν προτίθεμαι να απολογηθώ.
Δεν απολογούμαι διότι ένας αγωνιστής όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον δικαστικό μηχανισμό, επουδενί δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με απολογητικό χαρακτήρα. Ο όρος απολογία κυοφορεί την έννοια της μετάνοιας. Εγώ δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι είμαι επαναστάτης.
Κάνοντας λοιπόν μια εύστοχη, αλλά και πολιτικά ορθή αντικατάσταση στον όρο της απολογίας θα τοποθετήσω αυτόν της πολιτικής δήλωσης.
Αρχίζοντας θα πω λίγα λόγια για την στάση που κράτησα κατά τη διάρκεια της δίκης. Κάνοντας λοιπόν μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δίκης, θα διαπιστώσουμε πως τα μέτρα που λήφθηκαν για να διεξαχθεί αυτή η διαδικασία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων, αλλά και ένα ξεκάθαρο μήνυμα πολεμικής στην αξία της αμφίδρομης αλληλεγγύης.
Οι τέσσερις εξουσίες αμφότερες, επιχείρησαν να καταβάλουν τους αντικαθεστωτικούς εχθρούς τους. Προσπάθησαν να μας ισοπεδώσουν ηθικά, πολιτικά, ουσιαστικά. Το σχέδιο αυτό έπρεπε να μπλοκαριστεί. Το εάν το κατάφεραν, υπό ποίες συνθήκες και με τι όρους είναι κάτι που με εργαλείο την πολιτική παιδεία και συνείδηση μένει να κριθεί. Η έκβαση της κίνησης είναι γνωστή, όπως και τα συμπεράσματα ανήκουν και σε αυτούς που την παρακολούθησαν. Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η στρατηγική σας βασίζεται στην καταστολή και τον φόβο είναι βέβαια μια οπτική η οποία όμως δεν παύει να επιπλέει σαν το φελλό στην επιφάνεια μιας επαναστατικής συνείδησης. Εγώ αυτό που διαπίστωσα είναι ότι πέρα από το φόβο και την καταστολή υπάρχει και η επιλογή.
Εάν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά και επιχειρήσουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του ανατρεπτικού κινήματος στις χώρες της δύσης κατά την περίοδο των δεκαετιών '60-'80 θα διαπιστώσουμε πως η στρατηγική που έχει εφαρμόσει το στρατοδικείο σας δεν είναι δα και κάποιου είδους καινοτομία στον τομέα της κατασταλτικής πολιτικής.
Έτσι λοιπόν σήμερα βιώνουμε συνθήκες γνώριμες για την μεταπολιτευτική Ιταλία, την ομοσπονδιακή Γερμανία, την κατόπιν Φράνκο Ισπανία, την Γαλλία, την Ελλάδα που οτιδήποτε πριν από το '74 ονομαζόταν αντίσταση ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε τρομοκρατία. Τότε οι αντικαθεστωτικοί εχθροί που διώκονταν για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις αλλά και για ενός ευρύτερου βεληνεκούς ανατρεπτικές πρακτικές, βίωναν και δοκιμάζονταν σε πανομοιότυπα καθεστώτα απομόνωσης και καταστολής. Έτσι λοιπόν είναι οι εποχές που θα συναντήσουμε την καταγραφή και παρακράτηση των στοιχείων εκείνων που επιθυμούν να παρακολουθήσουν πολιτικές δίκες. Είναι τότε που ως αποδεικτικό στοιχείο ενοχής ενίοτε εμφανιζόταν η παρουσία κάποιου-ας σε μία δικαστική αίθουσα, ενεργοποιώντας έτσι νόμους εκτάκτου ανάγκης και οι διώξεις παίρναν μορφή πογκρόμ. Τότε οι δικαστές αποβάλλουν αδιακρίτως κοινό και ενίοτε κατηγορουμένους απ΄ τις αίθουσες. Είναι τότε που οι carabinieri, οι μονάδες της Β.Κ.Α. και της guardia civil, κατακλύζουν πάνοπλοι περιμετρικά τις αίθουσες των δικαστηρίων και παρίστανται στα κρατητήρια όπου οι κατηγορούμενοι (όποτε και εάν έχουν δυνατότητα) επικοινωνούν με τους συνηγόρους και τους οικείους τους. Είναι τότε η εποχή που από την παρουσίαση των πρακτικών προκύπτουν δίκες που έχουν διεξαχθεί χωρίς κοινό, δικηγόρους ακόμα και κατηγορουμένους. Τότε επίσης θα συναντήσουμε και τις ερήμην δίκες και καταδίκες. Τότε όπως και τώρα τα συμπεράσματα όμως παραμένουν ίδια. Τέτοιες δίκες έχουν προεξοφλημένη έκβαση, καθότι η δικαστική εξουσία ως ενεργούμενο ανωτέρων πολιτικών προϊσταμένων, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του υπερεθνικού κ εθνικού κεφαλαίου αλλά και την εσωτερική συνθήκη έννομης τάξης και ασφάλειας, καταδεικνύει έμπρακτα πως το δικαστικό σώμα ως προέκταση προστασίας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ διατελεί απλώς το ρόλο μιας διακοσμητικής μαριονέτας. Οι συνεδριάσεις αυτού του τύπου λοιπόν, απλώς αποτελούν μία δημόσια επικύρωση μιας πολιτικής πάντα απόφασης η οποία εκ των προτέρων έχει παρθεί. Μιας ποινής εκ προοιμίου κομμένης και ραμμένης.
Μέσα σ΄ αυτή τη συνθήκη λοιπόν κάποιοι επιχειρήσαμε να οικοδομήσουμε ένα οδόφραγμα άρνησης και έμπρακτης αμφισβήτησης απέναντι στην πολιτική της απομόνωσης και της απονοηματοδότησης. Θέσαμε τον λόγο μας και την πρακτική μας, απέναντι στις θέσεις του δικαστικού μηχανισμού και όχι μόνο. Στο καλοακονισμένο ξυράφι του εκβιασμού επιλέξαμε να μην γυρίσουμε το μάγουλο αλλά να απαντήσουμε και εμείς με ξυράφι. Είναι μια πρακτική που αφήνει θεωρώ μια σημαντική αλλά και ουσιαστική παρακαταθήκη στην ιστορία της επαναστατικής κοινότητας, μια παρακαταθήκη που ως κοινή τίθεται προς αξιολόγηση, είναι εκτεθειμένη στην κριτική, επιδέχεται αυτοκριτικής και γιατί όχι εμπλουτισμού και εξέλιξης. Ελπίζω αυτή η αγωνιστική κίνηση να συνέβαλλε με τον τρόπο της σε μία προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας με μία άλλη γλώσσα, αυτήν της άρνησης, με μία άλλη στάση, αυτήν της έμπρακτης αμφισβήτησης. Ίσως να μην υπήρχε καμία περίπτωση να νικήσουμε, ίσως η ήττα να ήταν δεδομένη εκ των προτέρων όπως αναφέρει μία δημόσια άποψη άλλωστε. Θα απαντήσω με τα λόγια ενός ερυθροταξιαρχίτη ο οποίος υποστήριζε πως τέτοιες αντιλήψεις ανήκουν σε αυτούς που πιστεύουν στις Παναγίες που δακρύζουν. Το να ξαναδούμε λοιπόν την ιστορία με αυτούς τους όρους ως μη αναστρέψιμους και αποδεκτούς σημαίνει ότι συνολικά την αποδεχόμαστε εμποδίζοντας παράλληλα την μετάδοση νέων πολιτικών θέσεων, αντιλήψεων και πρακτικών.
Προχωρώντας λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως η λήξη του 18μήνου συνεπώς και η αποφυλάκισή μου με έπιασαν εξ απηνής. Με τα νέα δεδομένα λοιπόν που υπαγορεύουν την παρουσία μου σ΄ αυτήν την αίθουσα οφείλω να διασαφηνίσω μερικά πράγματα. Παριστάμενος λοιπόν υπό όρους ελεύθερος σ΄ αυτήν την αίθουσα, δεν θα ήθελα να σας δημιουργηθεί η εντύπωση πως βρίσκομαι εδώ για να σας χαϊδέψω τ΄ αυτιά με λόγια μετάνοιας και δακρύβρεχτες υπεκφυγές και εξηγήσεις. Θα ήταν λανθασμένη η εκτίμηση απ' τη μεριά σας ότι σήμερα ανέβηκα στο εδώλιο για να επανορθώσω ή για να διεκδικήσω επιείκεια ή μια ανθρωπιστική συμπόνια. Αυτό που διεκδικώ απ' το πολιτικό μου βήμα είναι η δημιουργία μίας νέας πρότασης, μίας νέας οπτικής, μίας απάντησης η οποία θα μπορέσει να δημιουργήσει χώρους αντιεξουσίας ανεξαρτήτως από το εάν βρίσκεται από την μέσα ή από την έξω μεριά των τειχών, συμβάλλοντας έτσι στην ανάδειξη της αναγκαιότητας για την ανυποχώρητη διεξαγωγή του ανατρεπτικού αγώνα. Τιμώ λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου την τόλμη και την ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει τους συντρόφους, που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην φυλακή, αρνούμενοι να παρουσιαστούν μπροστά σας φτύνοντας έτσι με πολιτική νηφαλιότητα και θάρρος τον εκβιασμό σας στα μούτρα. Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ η προώθηση του λόγου και της πρακτικής μιας επαναστατικής συνείδησης να εξαντληθεί μονάχα μέσα σε μια δικαστική αίθουσα.
Αρνείστε λοιπόν να παραδεχτείτε ότι εμείς,σίγουρα όχι όλοι,είμαστε πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος σε αιχμαλωσία ή σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από την άλλη. Αρνείστε να μας δικάσετε ως πολιτικούς αντιπάλους παρόλο που μας δικάζετε με αντιτρομοκρατικούς νόμους που διώκουν πολιτικά “εγκλήματα”. Μας δικάζετε σε ένα στρατοδικείο που μοιάζει περισσότερο με χοιροστάσιο παρά με αίθουσα δικαστηρίου από την ασφυκτική παρουσία των ενεργούμενων της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Είμαι λοιπόν ένοχος πριν ακουστεί η ετυμηγορία σας. Ένοχος γιατί δεν είμαι φιλήσυχος, γιατί δεν είμαι δούλος, γιατί δεν έσκυψα το κεφάλι, γιατί δεν αποδέχομαι τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, γιατί είμαι άνθρωπος και ως τέτοιος έχω αξιοπρέπεια. Ένοχος γιατί κυοφορώ μια άλλη πρόταση ζωής, μια άλλη δίψα για μια διαφορετική ανακάλυψη.
Αρνείστε τα πολιτικά κίνητρα και κριτήρια ,επιχειρώντας να περιχαρακώσετε μια εναλλακτική πρόταση,μια πολιτική πρόταση, η οποία εάν γινόταν δεκτή ως τέτοια τότε το ίδιο το πολιτικό σας σύστημα θα κατέληγε στην ύστατη μορφή αυτοαναίρεσης αποδεχόμενο πως η δημοκρατία σας δεν είναι η τελείωση όσον αφορά τον πολιτισμό, τις σχέσεις, την πολιτική παιδεία. Εάν αναγνωρίζατε την θέση μας λοιπόν η απόλυτη γνώση και αλήθεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σας θα κατέρρεε. Εδώ υπάρχουν κατηγορούμενοι που δεν αποδέχονται τον ρόλο τους ως τέτοιο, αλλά ως κατήγορο. Άνθρωποι που δεν καταδέχονται τον διάλογο μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης. Οι αξίες, τα ιδεώδη σας ως φρουροί της κοινωνικής ειρήνης και έννομης τάξης δεν είναι σεβαστές από τους αναρχικούς. Αρνούμαι να δώσω οποιαδήποτε εξήγηση σε εσάς, παίρνω μια θέση ρήξης, έτσι ώστε ο μεταξύ μας υποτυπώδης δίαυλος επικοινωνίας να απενεργοποιηθεί. Εσείς λοιπόν από την θέση που βρίσκεστε έχετε το πλεονέκτημα να ασκείτε διαρκώς κριτική και να παράγετε αμφισβήτηση. Το 1929 ο κομουνιστής Ρακόζι ρωτούσε τους δικαστές του: Ποίοι είστε; Τι εκπροσωπείτε; Ποιος είναι ο ιστορικός λόγος της ύπαρξης σας; Εάν επιχειρούσα σήμερα έναν μεταθανάτιο διάλογο, θα έλεγα ότι είστε μια συμμορία αυτόκλητων δημίων που λειτουργείτε ως τοίχος προστασίας για την πολιτική και οικονομική ελίτ, ότι εκπροσωπείτε και κατοχυρώνετε, φρουρώντας πάντα, τις αρρωστημένες νόρμες του καπιταλισμού στις ζωές των ανθρώπων, όπως εκπροσωπείτε και τις εκπορνευμένες συνειδήσεις των υποταγμένων και άβουλων κοινωνικών όντων. Ότι ο ιστορικός λόγος της ύπαρξης σας δεν είναι άλλος από το να θάβετε επαναστάτες στο τσιμέντο και το ατσάλι, να πνίγετε στο πνεύμα του τρόμου και της καταστολής οποιαδήποτε αντισυμβατική, ανατρεπτική κοινωνική εκδήλωση, αιματοκυλώντας έτσι κάθε ανάσα που δεν συγχρονίζετε με τον πλειοψηφικό κοινωνικό επιθανάτιο ρόγχο.
Αν γυρίσουμε προς τα πίσω τους δείκτες του ρολογιού θα διαπιστώσουμε την πάγια τακτική εξόντωσης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων σε διεθνές επίπεδο. Οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, οι επιθέσεις στους επαναστάτες, στις δομές ανατροπής και στις εστίες αντίστασης ανά τον κόσμο είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη των καπιταλιστικών χωρών. Ο σκοπός είναι να αναχετήσουν το παγκόσμιο μέτωπο της επανάστασης που εργάζεται αδιάκοπα για την ανατροπή. Η πολιτική της απομόνωσης και η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής καταστολής ωθούνται με όλα τα μέσα. Με την άκαμπτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, με τους διεθνείς συντονισμούς στρατιωτικών μονάδων, την αναβάθμιση εξουσίας των μυστικών υπηρεσιών της αστυνομίας από την τεχνοκρατική εκπαίδευση, από την πλύση εγκεφάλου μέσω των μ.μ.ε., την θρησκεία, την οικογένεια, από των ακρωτηριασμό της συνείδησης των σχολικών κελιών, από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς, από τις αθρόες φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών. Όταν κάποιος μιλάει για εξοντωτικές συνθήκες κράτησης και δολοφονίες επαναστατών του έρχεται συχνά στο μυαλό η νύχτα του θανάτου στη Στουτγάρδη από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Σταμχάιμ, όπου αγωνιστές της R.A.F. βρέθηκαν πυροβολημένοι, μαχαιρωμένοι και απαγχονισμένοι μες στα κελιά τους. Το Σταμχάιμ λοιπόν δεν βρίσκεται μόνο στη Γερμανία. Τα Σταμχάιμ απλώνονται παντού ανά τον κόσμο. Από την Τουρκία με τα κελιά τύπου F όπου οι πολιτικοί κρατούμενοι πέφταν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον κατά την διάρκεια των μεταγωγών τους και όπου στις εξεγέρσεις και στους αγώνες που πραγματοποίησαν για να αρθεί αυτό το καθεστώς κράτησης δολοφονήθηκαν 122 από αυτούς. Από το καθεστώς FIES στην Ισπανία όπου είναι ενδεικτικό ότι κάποιοι τσιμεντένιοι τάφοι όπως το Ελ Δουέσο, η Οκάνια 1, το Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία και η Ερέρα ντε λα Μάντσα αποκαλούνταν από τους κρατούμενους ως φωλιές βασανιστηρίων, τρέλας και εξόντωσης. Από τις φυλακές απομόνωσης στη Βογκέρα, στη Ρεμίμπια και το ξερονήσι των ερυθροταξιαρχιτών της Αζινάρα στην Ιταλία ήταν ενδεικτικό για τις συνθήκες φιλοξενίας που επιφύλασσαν στους πολιτικούς κρατούμενους. Και από εκεί στη Γερμανία όπου κάποια κολαστήρια όπως το Οσενντορφ της Κολώνια και η φυλακή του Αμβούργου έμεναν στο έλεος των ψυχιατρικών ερευνών υπό την ονομασία SFB 115 (ειδικό πεδίο έρευνας) υπό την εποπτεία του αρχιβασανιστή ψυχιάτρου Γιάν Κρός και την χρηματοδότηση των Η.Π.Α. Από εκεί στις φυλακές ειδικού τύπου στη Γαλλία μέχρι και τα μπλόκ Η για τον IRA και τον INLA στην Αγγλία, ως τα υπόγεια μπουντρούμια της Λατινικής Αμερικής. Και ταξιδεύοντας πάλι πίσω στην Ελλάδα θα συναντήσουμε τα λευκά κελιά όπου κρατήται η Ε.Ο. 17Ν και το ειδικό καθεστώς κράτησης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων.
Ένας επαναστάτης για να μην ξεχάσει τη θέση του, πρέπει να μην ξεχνά ποτέ τον αδιάκοπο ,ανηλεή και πρωτίστως δίκαιο πόλεμο. Στον εκβιασμό απαντά με πείσμα, δράση, ακεραιότητα. Στην δίωξη και την φυλάκιση, απαντά μ' ένα χαμόγελο και με μια καρδιά από πάγο που φυλακίζουν χίλιες υποσχέσεις, προτάσεις ζωής και αγώνα. Στην καταστολή, στην αφομοίωση, στην αλλότρια ζωή, στην επέλαση του καπιταλισμού απαντά με αγώνα. Σκληρό, αδιάκοπο, ανατρεπτικό αγώνα.
Θα ήταν φτηνό να ακολουθήσω το ψευτοδίλημμα αθωότητα ή ενοχή. Αν και ξέρετε πως δεν έχετε οποιοδήποτε στοιχείο για εμένα. Είμαι λοιπόν τόσο ένοχος όσο ένοχη είναι στα μάτια του ανατρεπτικού χώρου και των αγωνιστών η πρακτική της επαναστατικής αμφισβήτησης. Αυτό που σας διαφεύγει είναι το ότι φυλακίζοντας και εκτελώντας τους επαναστάτες, δεν μπορείτε να φυλακίσετε και να εκτελέσετε την ίδια την επανάσταση. Αυτό αποτελεί μία από τις πιο ευνοούμενες αυταπάτες των μηχανισμών εξουσίας και της αντίληψης σας. Δεν κατανοήτε πως αν και μας θάψατε ζωντανούς, ξεχάσατε να μας κλέψετε τον ουρανό, ο οποίος προσμένει την δικιά μας έφοδο. Πιστέψατε πως στέλνοντας ένοπλους εκαμίτες να μας σπάσουν το κεφάλι με τα κοντάκια τους και να μας πετάξουν διάσπαρτους στις φυλακές, ότι θα καταφέρνατε να μας αποσπάσετε ότι πιο πολύτιμο έχουμε, την πίστη στις ιδέες, στα ιδανικά, στον αγώνα. Με περίσσια αφέλεια νομίσατε πως τα γόνατά μας θα αγαπούσαν τα πατώματα των κελιών, των διαδρόμων, της απομόνωσης και των προαυλίων της κάθε φυλακής. Τώρα δύο χρόνια μετά σας παρουσιάζω τα αποτελέσματα. Δεν κρατάτε για λάβαρο την πολιτική και ηθική μου ήττα, παρά μόνο ένα χαρτομάνι που αδυνατεί να φυλακίσει την ψυχή μου.
Δεν είμαι εδώ για να γίνω αρεστός στα μάτια κανενός δικαστή και εισαγγελέα. Είμαι εδώ ως πολιτικό υποκείμενο που η συνείδησή μου με υποχρεώνει να καταθέσω την οπτική μου για την τάξη πραγμάτων. Γι' αυτό το λόγο κιόλας στέκομαι ασυνθηκολόγητος.
Η βαρύνουσα σημασία σήμερα έγκυτε στην ακεραιότητά μας σαν αγωνιστές και λιγότερο στο αποτέλεσμα. Έγκυτε σ' αυτήν την τόλμη και υπερηφάνεια που καθημερινά δοκιμάζονται στα διαφόρου τύπου κάτεργα αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Είτε αυτά ονομάζονται φυλακές, χώροι εργασίας, συμβάσεις, νεκρές ιδεολογίες, ψευτοδιλήμματα.
Το ενδεχόμενο λοιπόν μιας ποινής επειδή δεν μαζεύω τη γλώσσα μου δεν στέκεται ικανό να με αποτρέψει από το να σταθώ περήφανα για την ποιότητά μου σαν άνθρωπος.
Δεν κάνω έκπτωση στη σκέψη και το λόγο μου και ας γνωρίζω ότι δικαστώ άτυπα με το νόμο 509 του '47.
Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν προπαγανδίζω τον κομμουνισμό αλλά την αναρχία.
Για κάποιους ανθρώπους ο αγώνας είναι σαν ένα πολύτιμο άνθος μόνο που για να το αποκτήσει κανείς θα πρέπει να περπατήσει και να ορθοποδήσει στο χείλος του γκρεμού. Όσοι περπάτησαν στο χείλος ή όσοι το προσέγγισαν, το κατεστημένο τους επιφυλάσσει μιας μοναδικής κλίμακας αντιμετώπιση. Όλοι όσοι μάχονται ή όσοι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν, γνωρίζουν ήδη ή στην πορεία θα διαπιστώσουν πως το κράτος τους εχθρούς του, τους κυνηγάει σαν λυσσασμένο σκυλί. Αυταπάτες σ' αυτό δεν χωράνε.
Δεν θα ήταν λάθος να παραδεχθεί κανείς πως σε περιόδους έξαρσης του ριζοσπαστικού-ανατρεπτικού αγώνα, η εξουσία απαντά μ' έναν συνδυασμό κατασυκοφάντησης και καταστολής όσων αντιστέκονται. Σε αυτό το νομοτελειακό πλαίσιο η φυλακή είναι και θα πρέπει να θεωρήται μια άκρως πιθανή περίπτωση.
Η τρέχουσα ελληνική εμπειρία το έχει επιβεβαιώσει με τον πιο καθοριστικό τρόπο άλλωστε. Το καθεστώς σήμερα, περισσότερο από ποτέ αποφασίζει να πατάξει τον εσωτερικό εχθρό. Δεκάδες φυλακίσεις αγωνιστών με ανύπαρκτα στοιχεία, δείγματα d.n.a., αποτυπώματα σε σπίτια ή φορητά αντικείμενα, ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων, αρκετοί σύντροφοι στην παρανομία (ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας), ο τρομονόμος όλο και αναβαθμίζεται προκειμένου να στοχοποιήσει τον καθένα, δημιουργούν ένα κλίμα προκειμένου να εξοντώσουν τους αγωνιστές και να εκφοβίσουν οποιονδήποτε μπορεί εν δυνάμει να βρεθεί απέναντι στους σκοπούς του καθεστώτος διασαλεύοντας έτσι την τάξη και την κοινωνική ειρήνη. Έτσι ο καθένας που επιτίθεται στο υπάρχον καλείται να αναλογιστεί για όλα όσα έχει να αντιμετωπίσει, αλλά και να πράξει κατά τη διάρκεια της πιθανής ομηρία του στα σύγχρονα μπουντρούμια της δημοκρατίας.
Ίσως κάποιοι όντως να πίστεψαν ή και να εξακολουθούν να πιστεύουν, πως πετώντας μας στα μπουντρούμια θα μας έκαναν να μετανοήσουμε επειδή θέλουμε μια κοινωνία διαφορετική. Έναν κόσμο χωρίς κράτη, εκμετάλλευση και βία. Ίσως να θεωρούν πως η σωφρονιστική πολιτική τους, που την στελεχώνει η πειθαρχική προέκταση που ονομάζεται ανθρωποφύλακας, είναι ικανή κλειδαμπαρώνοντάς μας στα πειθαρχεία να κάνει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να υποχωρήσει.
Οι φυλακές παρουσιάζονται σαν το θεσμό που καλείται να επανεντάξει και να σωφρονίσει το κοινωνικό, κατά το καθεστώς, καρκίνωμα που αποτελεί το εσωτερικό τους.
Οι πειθαρχικές και κατασταλτικές δομές των σύγχρονων κρεματορίων, επιδιώκουν να απομονώσουν το άτομο από την οποιαδήποτε κοινωνική ακολουθία. Απομόνωση ψυχική, πνευματική, σωματική, ψυχολογική. Είναι ο χώρος αυτός που συντηρεί και εξωτερικεύει το κακέκτυπο του ανθρώπινου είδους. Και οι επαναστάτες βρισκόμενοι εκεί κατοικούμε σ' ένα μαυσωλείο, σ' έναν κόσμο νεκρών από ιδανικά και αλλοτριωμένων υπαρξιακά. Αυτή είναι η νοσηρή μικρογραφία, των σύγχρονων ολοκληρωτικών σας καθεστώτων. Είναι η μικρογραφία αυτή που αντανακλά με σαφήνεια τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού στην υπέρτατη, συμπυκνωμένη μορφή του. Είναι αυτός ο μικρόκοσμος όπου η ανθρώπινη ύπαρξη, συνειδητοποιεί ευκολότερα την ποιότητα της πλειοψηφικής οπτικής της κοινωνίας στην οποία είναι ενταγμένη. Η ρουφιανιά, η ιδιοτέλεια, η μάστιγα των ναρκωτικών, οι συμβάσεις της μικροαστικής λογικής, η υποδούλωση, αλλά και η οικονομική, πνευματική και πολιτική εξαθλίωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ίδιο το πρόσωπο της κοινωνίας, όπου η αλλοτρίωση και η εκμετάλλευση χαράζοντας σαν ξυράφι τα μάγουλά της μας υπενθυμίζουν πως το ηθικό και αξιακό καρκίνωμα που κυοφορεί, πρέπει να καταστραφεί. Αυτή είναι η εικόνα που προωθεί η συστημική σας νόρμα και με τη σειρά της, την πραγματώνει η λεγόμενη σωφρονιστική πολιτική σας, που στοχεύει κατ' ουσία να αιχμαλωτίσει τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.
Οι φυλακές όμως δεν βρίσκονται μονάχα πίσω από ψηλά τείχη και νεκρές ζώνες. Είναι εγκατεστημένες στον θεσμό της οικογένειας, στην εκπαίδευση στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο στρατό, στα φανταχτερά μα πάντα ψεύτικα χαμόγελα που σου χαρίζουν οι γύρω σου. Οι φυλακές είναι εγκατεστημένες στην θρησκεία, την παραίτηση, την παθητική αποδοχή. Όλο αυτό το κοινωνικό σύμπλεγμα του πειθαρχικού μηχανισμού, αντιπροσωπεύει την κλεμμένη μας ζωή, την ανελευθερία την καταπίεση, την εκμετάλλευση που υφίσταται ο κάθε άνθρωπος.
Οι φυλακές δεν βρίσκονται μόνο σε μακρινές τοποθεσίες αλλά ζουν και υπάρχουν μέσα μας.
Εγώ λοιπόν, ένας παράνομος για το πολίτευμα, δικάζομαι σήμερα από τους κατ' εξοχήν νόμιμους-παράνομους και τους σύγχρονους δωσίλγους.
Ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ είναι απόρια της καθεστωτικής λογικής. Έτσι λοιπόν το πολιτικό φάσμα λογάται με μια αυτιστική προσέγγιση, η οποία ορίζει πως το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το ιδεατό σημείο συνάντησης ενός πολιτισμού και ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητηθεί. Το καθεστώς έχει την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κατέχει το μονοπώλιο της βίας στην κοινωνία των ανθρώπων. Όταν λοιπόν κάποιοι έρχονται να προσγειώσουν αυτήν την βεβαιότητα στο πεδίο της πραγματικότητας με την θεωρία και την πράξη της αμφισβήτησης, το κράτος προσπαθεί να τους καταστήλει και να τους αφομοιώσει.
Το ότι δεν έκρυψα τις ιδέες μου κάτω από το χαλάκι του εγκλεισμού, σίγουρα είναι κάτι που δεν σας αρέσει.
Αν και εν αρχήν με πέταξαν στη φυλακή λόγο πολιτικών πιέσεων και σκοπιμοτήτων, ήταν δεδομένο πως εν συνεχεία εάν τελούσα το ρόλο του καλού κρατούμενου και του συνεργάσιμου συλληφθέντα, οι πιθανότητες να ήμουν από νωρίς και πάλι στην κοινωνία θα ήταν εκ των πραγμάτων αρκετές. Δεν πετύχατε την πολιτική μου ήττα. Οι κατασταλτικές δομές σας γνωρίζουν διαρκώς την πανωλεθρία όταν επιχειρούν να αφομοιώσουν επαναστάτες.
Η θέση του επαναστάτη μέσα από τη φυλακή, πρέπει να θεωρείται ένα επιπλέον εφαλτήριο επίθεσης. Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, εξέδωσα έναν αριθμό πολιτικών επιστολών, παραβλέποντας το γεγονός ότι θα επιβάρυνα τη θέση μου, μιας και η ανυπαρξία στοιχείων εμπλοκής μου είναι ολοφάνερη και αδιαφόρησα για τις συνέπειες, γιατί είχα χρέος απέναντι στους συντρόφους και στον αγώνα να κρατήσω ψηλά το λάβαρο της ανυποχώρητης πολιτικής θέσης, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες. Θεώρησα και θεωρώ λοιπόν πως το μέσο διαφυγής μου από μια αιχμαλωσία που την χαρακτηρίζει η εκδικητικότητα και η ανυπαρξία αποδείξεων, δεν είναι η λογική της απόκρυψης των πολιτικών μου θέσεων προκειμένου να έχω ευνοϊκότερη μεταχείριση. Απεναντίας η θέση μου βρίσκεται δίπλα σε αυτούς που μοιραζόμαστε τις ίδιες έντονες ανησυχίες και προβληματισμούς, δίπλα σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα που ξέρει να τολμά.
Δεν θα επιτρέψω να με παρουσιάσουν σαν ένα θύμα της Δ.Α.Ε.Ε.Β. Και δεν το επιτρέπω διότι ένας επαναστάτης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι θύμα. Γιατί ένας αγωνιστής είναι πάντοτε ένας επίδοξος νικητής.
Εάν κάποιος σήμερα αναζητά για θύματα, ας στρέψει το βλέμμα του στο αλλοτριωμένο κοινωνικό σύμπλεγμα που είναι δέσμιο στην πλειοψηφία του των μικροαστικών συμβάσεων που παράγει το κατεστημένο, αλλά και σε όσους έχουν εξυψώσει την υποτέλεια και τον φόβο στον κώδικα της ηθικής τους. Θα μπορούσα να επικαλεστώ την αθωότητά μου και έτσι να δώσω μια κάλπικη υπόσταση στην κατεύθυνση της πολιτικής μου δήλωσης. Δεν θα ακροβατήσω σε τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα.
Η αθωότητα και η ενοχή, δεδομένης της ρευστότητας που τις χαρακτηρίζει σαν έννοιες όταν διχογνωμούν ανάμεσα σε δύο κόσμους, είναι κατεξοχήν μεταβλητές.
Σίγουρα λοιπόν δεν χωράνε αυταπάτες πως αυτή η ειδική αίθουσα είναι το δικαστικό εκτελεστικό απόσπασμα κατά των ελεύθερων ανθρώπων.
Τα καθεστωτικά και μικροαστικά κελεύσματα υπό μορφή ευαγγελίου φτάνουν στα αυτιά μας κατά χιλιάδες. Κοίτα τον εαυτό σου, υπεράσπισε τα λεφτά σου, αγάπα τον θεό σου, πέσε για την πατρίδα σου, δούλεψε, κατανάλωσε, ζήσε ως ακόμη ένας αριθμός και ψόφα.
Δεν αγωνίζομαι και δεν αγαπώ τίποτα από τα παραπάνω. Δεν συμπεριφέρομαι σαν αριθμός αλλά ως άθροισμα των επιλογών μου. Εδώ είναι η καίρια διαφορά μας.
Δεν βρίσκομαι σήμερα εδώ για να αποδείξω την “αθωότητά” μου, αλλά ο δικαστικός και αντιτρομοκρατικός μηχανισμός την “ενοχή” μου.
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πως το δημοκρατικό σας πολίτευμα δεν ωχριά μπροστά στο παρελθόν και το παρών των ολοκληρωτικών καθεστώτων ανά τον κόσμο. Όποιος δεν συμβιβάζεται και δεν αφομοιώνεται, καταστέλλεται και εξοντώνεται.
Για σας λοιπόν θα πρέπει να γίνω ένας ενεργός πολίτης, ο οποίος μέσω της ψήφου του θα επιλέγει τον εκάστοτε δυνάστη του. Ένας καλός χριστιανός που θα πληρώνει την πίστη του, με τα κέρματα του στο παγκάρι του θεού σας. Ένας Έλληνας περήφανος που θα καταταγεί και εν ανάγκη θα πέσει ηρωικά υπέρ πατρίδος προασπίζοντας έτσι τα οικονομικά και εθνικά σας συμφέροντα.
Επειδή λοιπόν δεν έχω δυνάστη στο σβέρκο μου, ούτε θεό και πατρίδα, επειδή δεν συμβάδισα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική ,δεν υποτάχθηκα και δεν λύγισα είμαι το τέλειο πρότυπο που εσείς ονομάζεται τρομοκράτη. Εάν αυτές οι αξίες και οι αρχές μου χρήζουν πάταξης, με περηφάνια δηλώνω “τρομοκράτης” παραβλέποντας το όποιο κόστος.
Εάν περιμένετε λοιπόν να προβώ σε δήλωση ειλικρινούς μεταμέλειας επειδή ζω με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να έχετε την υπομονή του Σίσυφου, γιατί εγώ δεν μετανιώνω για τις ιδέες μου.
Δεν θα επιτρέψω στην καθεστωτική προπαγάνδα και στον μιντιακό κανιβαλισμό να εξακολουθεί να μας κατατάσσει σαν εγκληματίες αποκλειστικής απασχόλησης. Δεν θα επιτρέψω σ' αυτούς που εγκληματούνε νόμιμα σε βάρος των πολλών να θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να μας δικάσουν, να μας κρίνουν και να μας ζητούν να λογοδοτήσουμε.
Εάν κάποιος μπορεί να μας δικάσει αυτή είναι μονάχα η μνήμη των συντρόφων σε περίπτωση που δεν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και αντάξιοι των προσδοκιών και απαιτήσεων του αγώνα. Εάν κάποιος μπορεί να μας κρίνει, αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Εμείς απ' τη μεριά μας εάν με θάρρος συνεχίσουμε να ζούμε ενάντια στην εποχή μας, η στιγμή της ολικής ανατροπής θα βρεθεί μπροστά μας.
Εάν κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν, αυτοί είναι οι ίδιοι που στελεχώνουν το μηχανισμό εξουσίας αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Οι επαναστάτες είναι οι μόνοι που δεν θα λογοδοτήσουν σήμερα.
Καταλήγοντας αντικρίζω με θάρρος και νηφαλιότητα τον εχθρό μου. Αντικρίζοντάς σας αναγνωρίζω τους δήμιους της ελευθερίας, τους διώκτες των αρνητών του καπιταλισμού και της εξουσίας, τους βασανιστές της αξιοπρέπειας και τους ιεροεξεταστές της επαναστατικής συνείδησης και της προοπτικής για μια μεταεπαναστατική ελεύθερη κοινωνία. Αντικρίζοντάς σας γίνομαι κατήγορος και σας κρίνω ένοχους για εσχάτη προδοσία σε βάρος όλων των ελεύθερων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Ζήτω η Επανάσταση. Ζήτω ο Ριζοσπαστικός - Ανατρεπτικός Αγώνας.
(*)Μετά την λήξη της πολιτικής δήλωσης, η πρόεδρος του δικαστηρίου απευθύνθηκε στον Π. Μασούρα ρωτώντας τον αν σκοπεύει να απαντήσει στις ερωτήσεις της έδρας, λαμβάνοντας την απάντηση πως: “Ξεκαθάρισα απ' την αρχή πως προβαίνω σε πολιτική δήλωση και δεν απολογούμαι οπότε εκ' των πραγμάτων δεν υπάρχει κανένα πεδίο διαλεκτικής ανάμεσά μας.”
Δεν απολογούμαι διότι ένας αγωνιστής όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον δικαστικό μηχανισμό, επουδενί δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με απολογητικό χαρακτήρα. Ο όρος απολογία κυοφορεί την έννοια της μετάνοιας. Εγώ δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι είμαι επαναστάτης.
Κάνοντας λοιπόν μια εύστοχη, αλλά και πολιτικά ορθή αντικατάσταση στον όρο της απολογίας θα τοποθετήσω αυτόν της πολιτικής δήλωσης.
Αρχίζοντας θα πω λίγα λόγια για την στάση που κράτησα κατά τη διάρκεια της δίκης. Κάνοντας λοιπόν μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δίκης, θα διαπιστώσουμε πως τα μέτρα που λήφθηκαν για να διεξαχθεί αυτή η διαδικασία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων, αλλά και ένα ξεκάθαρο μήνυμα πολεμικής στην αξία της αμφίδρομης αλληλεγγύης.
Οι τέσσερις εξουσίες αμφότερες, επιχείρησαν να καταβάλουν τους αντικαθεστωτικούς εχθρούς τους. Προσπάθησαν να μας ισοπεδώσουν ηθικά, πολιτικά, ουσιαστικά. Το σχέδιο αυτό έπρεπε να μπλοκαριστεί. Το εάν το κατάφεραν, υπό ποίες συνθήκες και με τι όρους είναι κάτι που με εργαλείο την πολιτική παιδεία και συνείδηση μένει να κριθεί. Η έκβαση της κίνησης είναι γνωστή, όπως και τα συμπεράσματα ανήκουν και σε αυτούς που την παρακολούθησαν. Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η στρατηγική σας βασίζεται στην καταστολή και τον φόβο είναι βέβαια μια οπτική η οποία όμως δεν παύει να επιπλέει σαν το φελλό στην επιφάνεια μιας επαναστατικής συνείδησης. Εγώ αυτό που διαπίστωσα είναι ότι πέρα από το φόβο και την καταστολή υπάρχει και η επιλογή.
Εάν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά και επιχειρήσουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του ανατρεπτικού κινήματος στις χώρες της δύσης κατά την περίοδο των δεκαετιών '60-'80 θα διαπιστώσουμε πως η στρατηγική που έχει εφαρμόσει το στρατοδικείο σας δεν είναι δα και κάποιου είδους καινοτομία στον τομέα της κατασταλτικής πολιτικής.
Έτσι λοιπόν σήμερα βιώνουμε συνθήκες γνώριμες για την μεταπολιτευτική Ιταλία, την ομοσπονδιακή Γερμανία, την κατόπιν Φράνκο Ισπανία, την Γαλλία, την Ελλάδα που οτιδήποτε πριν από το '74 ονομαζόταν αντίσταση ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε τρομοκρατία. Τότε οι αντικαθεστωτικοί εχθροί που διώκονταν για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις αλλά και για ενός ευρύτερου βεληνεκούς ανατρεπτικές πρακτικές, βίωναν και δοκιμάζονταν σε πανομοιότυπα καθεστώτα απομόνωσης και καταστολής. Έτσι λοιπόν είναι οι εποχές που θα συναντήσουμε την καταγραφή και παρακράτηση των στοιχείων εκείνων που επιθυμούν να παρακολουθήσουν πολιτικές δίκες. Είναι τότε που ως αποδεικτικό στοιχείο ενοχής ενίοτε εμφανιζόταν η παρουσία κάποιου-ας σε μία δικαστική αίθουσα, ενεργοποιώντας έτσι νόμους εκτάκτου ανάγκης και οι διώξεις παίρναν μορφή πογκρόμ. Τότε οι δικαστές αποβάλλουν αδιακρίτως κοινό και ενίοτε κατηγορουμένους απ΄ τις αίθουσες. Είναι τότε που οι carabinieri, οι μονάδες της Β.Κ.Α. και της guardia civil, κατακλύζουν πάνοπλοι περιμετρικά τις αίθουσες των δικαστηρίων και παρίστανται στα κρατητήρια όπου οι κατηγορούμενοι (όποτε και εάν έχουν δυνατότητα) επικοινωνούν με τους συνηγόρους και τους οικείους τους. Είναι τότε η εποχή που από την παρουσίαση των πρακτικών προκύπτουν δίκες που έχουν διεξαχθεί χωρίς κοινό, δικηγόρους ακόμα και κατηγορουμένους. Τότε επίσης θα συναντήσουμε και τις ερήμην δίκες και καταδίκες. Τότε όπως και τώρα τα συμπεράσματα όμως παραμένουν ίδια. Τέτοιες δίκες έχουν προεξοφλημένη έκβαση, καθότι η δικαστική εξουσία ως ενεργούμενο ανωτέρων πολιτικών προϊσταμένων, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του υπερεθνικού κ εθνικού κεφαλαίου αλλά και την εσωτερική συνθήκη έννομης τάξης και ασφάλειας, καταδεικνύει έμπρακτα πως το δικαστικό σώμα ως προέκταση προστασίας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ διατελεί απλώς το ρόλο μιας διακοσμητικής μαριονέτας. Οι συνεδριάσεις αυτού του τύπου λοιπόν, απλώς αποτελούν μία δημόσια επικύρωση μιας πολιτικής πάντα απόφασης η οποία εκ των προτέρων έχει παρθεί. Μιας ποινής εκ προοιμίου κομμένης και ραμμένης.
Μέσα σ΄ αυτή τη συνθήκη λοιπόν κάποιοι επιχειρήσαμε να οικοδομήσουμε ένα οδόφραγμα άρνησης και έμπρακτης αμφισβήτησης απέναντι στην πολιτική της απομόνωσης και της απονοηματοδότησης. Θέσαμε τον λόγο μας και την πρακτική μας, απέναντι στις θέσεις του δικαστικού μηχανισμού και όχι μόνο. Στο καλοακονισμένο ξυράφι του εκβιασμού επιλέξαμε να μην γυρίσουμε το μάγουλο αλλά να απαντήσουμε και εμείς με ξυράφι. Είναι μια πρακτική που αφήνει θεωρώ μια σημαντική αλλά και ουσιαστική παρακαταθήκη στην ιστορία της επαναστατικής κοινότητας, μια παρακαταθήκη που ως κοινή τίθεται προς αξιολόγηση, είναι εκτεθειμένη στην κριτική, επιδέχεται αυτοκριτικής και γιατί όχι εμπλουτισμού και εξέλιξης. Ελπίζω αυτή η αγωνιστική κίνηση να συνέβαλλε με τον τρόπο της σε μία προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας με μία άλλη γλώσσα, αυτήν της άρνησης, με μία άλλη στάση, αυτήν της έμπρακτης αμφισβήτησης. Ίσως να μην υπήρχε καμία περίπτωση να νικήσουμε, ίσως η ήττα να ήταν δεδομένη εκ των προτέρων όπως αναφέρει μία δημόσια άποψη άλλωστε. Θα απαντήσω με τα λόγια ενός ερυθροταξιαρχίτη ο οποίος υποστήριζε πως τέτοιες αντιλήψεις ανήκουν σε αυτούς που πιστεύουν στις Παναγίες που δακρύζουν. Το να ξαναδούμε λοιπόν την ιστορία με αυτούς τους όρους ως μη αναστρέψιμους και αποδεκτούς σημαίνει ότι συνολικά την αποδεχόμαστε εμποδίζοντας παράλληλα την μετάδοση νέων πολιτικών θέσεων, αντιλήψεων και πρακτικών.
Προχωρώντας λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως η λήξη του 18μήνου συνεπώς και η αποφυλάκισή μου με έπιασαν εξ απηνής. Με τα νέα δεδομένα λοιπόν που υπαγορεύουν την παρουσία μου σ΄ αυτήν την αίθουσα οφείλω να διασαφηνίσω μερικά πράγματα. Παριστάμενος λοιπόν υπό όρους ελεύθερος σ΄ αυτήν την αίθουσα, δεν θα ήθελα να σας δημιουργηθεί η εντύπωση πως βρίσκομαι εδώ για να σας χαϊδέψω τ΄ αυτιά με λόγια μετάνοιας και δακρύβρεχτες υπεκφυγές και εξηγήσεις. Θα ήταν λανθασμένη η εκτίμηση απ' τη μεριά σας ότι σήμερα ανέβηκα στο εδώλιο για να επανορθώσω ή για να διεκδικήσω επιείκεια ή μια ανθρωπιστική συμπόνια. Αυτό που διεκδικώ απ' το πολιτικό μου βήμα είναι η δημιουργία μίας νέας πρότασης, μίας νέας οπτικής, μίας απάντησης η οποία θα μπορέσει να δημιουργήσει χώρους αντιεξουσίας ανεξαρτήτως από το εάν βρίσκεται από την μέσα ή από την έξω μεριά των τειχών, συμβάλλοντας έτσι στην ανάδειξη της αναγκαιότητας για την ανυποχώρητη διεξαγωγή του ανατρεπτικού αγώνα. Τιμώ λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου την τόλμη και την ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει τους συντρόφους, που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην φυλακή, αρνούμενοι να παρουσιαστούν μπροστά σας φτύνοντας έτσι με πολιτική νηφαλιότητα και θάρρος τον εκβιασμό σας στα μούτρα. Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ η προώθηση του λόγου και της πρακτικής μιας επαναστατικής συνείδησης να εξαντληθεί μονάχα μέσα σε μια δικαστική αίθουσα.
Αρνείστε λοιπόν να παραδεχτείτε ότι εμείς,σίγουρα όχι όλοι,είμαστε πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος σε αιχμαλωσία ή σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από την άλλη. Αρνείστε να μας δικάσετε ως πολιτικούς αντιπάλους παρόλο που μας δικάζετε με αντιτρομοκρατικούς νόμους που διώκουν πολιτικά “εγκλήματα”. Μας δικάζετε σε ένα στρατοδικείο που μοιάζει περισσότερο με χοιροστάσιο παρά με αίθουσα δικαστηρίου από την ασφυκτική παρουσία των ενεργούμενων της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Είμαι λοιπόν ένοχος πριν ακουστεί η ετυμηγορία σας. Ένοχος γιατί δεν είμαι φιλήσυχος, γιατί δεν είμαι δούλος, γιατί δεν έσκυψα το κεφάλι, γιατί δεν αποδέχομαι τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, γιατί είμαι άνθρωπος και ως τέτοιος έχω αξιοπρέπεια. Ένοχος γιατί κυοφορώ μια άλλη πρόταση ζωής, μια άλλη δίψα για μια διαφορετική ανακάλυψη.
Αρνείστε τα πολιτικά κίνητρα και κριτήρια ,επιχειρώντας να περιχαρακώσετε μια εναλλακτική πρόταση,μια πολιτική πρόταση, η οποία εάν γινόταν δεκτή ως τέτοια τότε το ίδιο το πολιτικό σας σύστημα θα κατέληγε στην ύστατη μορφή αυτοαναίρεσης αποδεχόμενο πως η δημοκρατία σας δεν είναι η τελείωση όσον αφορά τον πολιτισμό, τις σχέσεις, την πολιτική παιδεία. Εάν αναγνωρίζατε την θέση μας λοιπόν η απόλυτη γνώση και αλήθεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σας θα κατέρρεε. Εδώ υπάρχουν κατηγορούμενοι που δεν αποδέχονται τον ρόλο τους ως τέτοιο, αλλά ως κατήγορο. Άνθρωποι που δεν καταδέχονται τον διάλογο μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης. Οι αξίες, τα ιδεώδη σας ως φρουροί της κοινωνικής ειρήνης και έννομης τάξης δεν είναι σεβαστές από τους αναρχικούς. Αρνούμαι να δώσω οποιαδήποτε εξήγηση σε εσάς, παίρνω μια θέση ρήξης, έτσι ώστε ο μεταξύ μας υποτυπώδης δίαυλος επικοινωνίας να απενεργοποιηθεί. Εσείς λοιπόν από την θέση που βρίσκεστε έχετε το πλεονέκτημα να ασκείτε διαρκώς κριτική και να παράγετε αμφισβήτηση. Το 1929 ο κομουνιστής Ρακόζι ρωτούσε τους δικαστές του: Ποίοι είστε; Τι εκπροσωπείτε; Ποιος είναι ο ιστορικός λόγος της ύπαρξης σας; Εάν επιχειρούσα σήμερα έναν μεταθανάτιο διάλογο, θα έλεγα ότι είστε μια συμμορία αυτόκλητων δημίων που λειτουργείτε ως τοίχος προστασίας για την πολιτική και οικονομική ελίτ, ότι εκπροσωπείτε και κατοχυρώνετε, φρουρώντας πάντα, τις αρρωστημένες νόρμες του καπιταλισμού στις ζωές των ανθρώπων, όπως εκπροσωπείτε και τις εκπορνευμένες συνειδήσεις των υποταγμένων και άβουλων κοινωνικών όντων. Ότι ο ιστορικός λόγος της ύπαρξης σας δεν είναι άλλος από το να θάβετε επαναστάτες στο τσιμέντο και το ατσάλι, να πνίγετε στο πνεύμα του τρόμου και της καταστολής οποιαδήποτε αντισυμβατική, ανατρεπτική κοινωνική εκδήλωση, αιματοκυλώντας έτσι κάθε ανάσα που δεν συγχρονίζετε με τον πλειοψηφικό κοινωνικό επιθανάτιο ρόγχο.
Αν γυρίσουμε προς τα πίσω τους δείκτες του ρολογιού θα διαπιστώσουμε την πάγια τακτική εξόντωσης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων σε διεθνές επίπεδο. Οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, οι επιθέσεις στους επαναστάτες, στις δομές ανατροπής και στις εστίες αντίστασης ανά τον κόσμο είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη των καπιταλιστικών χωρών. Ο σκοπός είναι να αναχετήσουν το παγκόσμιο μέτωπο της επανάστασης που εργάζεται αδιάκοπα για την ανατροπή. Η πολιτική της απομόνωσης και η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής καταστολής ωθούνται με όλα τα μέσα. Με την άκαμπτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, με τους διεθνείς συντονισμούς στρατιωτικών μονάδων, την αναβάθμιση εξουσίας των μυστικών υπηρεσιών της αστυνομίας από την τεχνοκρατική εκπαίδευση, από την πλύση εγκεφάλου μέσω των μ.μ.ε., την θρησκεία, την οικογένεια, από των ακρωτηριασμό της συνείδησης των σχολικών κελιών, από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς, από τις αθρόες φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών. Όταν κάποιος μιλάει για εξοντωτικές συνθήκες κράτησης και δολοφονίες επαναστατών του έρχεται συχνά στο μυαλό η νύχτα του θανάτου στη Στουτγάρδη από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Σταμχάιμ, όπου αγωνιστές της R.A.F. βρέθηκαν πυροβολημένοι, μαχαιρωμένοι και απαγχονισμένοι μες στα κελιά τους. Το Σταμχάιμ λοιπόν δεν βρίσκεται μόνο στη Γερμανία. Τα Σταμχάιμ απλώνονται παντού ανά τον κόσμο. Από την Τουρκία με τα κελιά τύπου F όπου οι πολιτικοί κρατούμενοι πέφταν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον κατά την διάρκεια των μεταγωγών τους και όπου στις εξεγέρσεις και στους αγώνες που πραγματοποίησαν για να αρθεί αυτό το καθεστώς κράτησης δολοφονήθηκαν 122 από αυτούς. Από το καθεστώς FIES στην Ισπανία όπου είναι ενδεικτικό ότι κάποιοι τσιμεντένιοι τάφοι όπως το Ελ Δουέσο, η Οκάνια 1, το Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία και η Ερέρα ντε λα Μάντσα αποκαλούνταν από τους κρατούμενους ως φωλιές βασανιστηρίων, τρέλας και εξόντωσης. Από τις φυλακές απομόνωσης στη Βογκέρα, στη Ρεμίμπια και το ξερονήσι των ερυθροταξιαρχιτών της Αζινάρα στην Ιταλία ήταν ενδεικτικό για τις συνθήκες φιλοξενίας που επιφύλασσαν στους πολιτικούς κρατούμενους. Και από εκεί στη Γερμανία όπου κάποια κολαστήρια όπως το Οσενντορφ της Κολώνια και η φυλακή του Αμβούργου έμεναν στο έλεος των ψυχιατρικών ερευνών υπό την ονομασία SFB 115 (ειδικό πεδίο έρευνας) υπό την εποπτεία του αρχιβασανιστή ψυχιάτρου Γιάν Κρός και την χρηματοδότηση των Η.Π.Α. Από εκεί στις φυλακές ειδικού τύπου στη Γαλλία μέχρι και τα μπλόκ Η για τον IRA και τον INLA στην Αγγλία, ως τα υπόγεια μπουντρούμια της Λατινικής Αμερικής. Και ταξιδεύοντας πάλι πίσω στην Ελλάδα θα συναντήσουμε τα λευκά κελιά όπου κρατήται η Ε.Ο. 17Ν και το ειδικό καθεστώς κράτησης και απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων.
Ένας επαναστάτης για να μην ξεχάσει τη θέση του, πρέπει να μην ξεχνά ποτέ τον αδιάκοπο ,ανηλεή και πρωτίστως δίκαιο πόλεμο. Στον εκβιασμό απαντά με πείσμα, δράση, ακεραιότητα. Στην δίωξη και την φυλάκιση, απαντά μ' ένα χαμόγελο και με μια καρδιά από πάγο που φυλακίζουν χίλιες υποσχέσεις, προτάσεις ζωής και αγώνα. Στην καταστολή, στην αφομοίωση, στην αλλότρια ζωή, στην επέλαση του καπιταλισμού απαντά με αγώνα. Σκληρό, αδιάκοπο, ανατρεπτικό αγώνα.
Θα ήταν φτηνό να ακολουθήσω το ψευτοδίλημμα αθωότητα ή ενοχή. Αν και ξέρετε πως δεν έχετε οποιοδήποτε στοιχείο για εμένα. Είμαι λοιπόν τόσο ένοχος όσο ένοχη είναι στα μάτια του ανατρεπτικού χώρου και των αγωνιστών η πρακτική της επαναστατικής αμφισβήτησης. Αυτό που σας διαφεύγει είναι το ότι φυλακίζοντας και εκτελώντας τους επαναστάτες, δεν μπορείτε να φυλακίσετε και να εκτελέσετε την ίδια την επανάσταση. Αυτό αποτελεί μία από τις πιο ευνοούμενες αυταπάτες των μηχανισμών εξουσίας και της αντίληψης σας. Δεν κατανοήτε πως αν και μας θάψατε ζωντανούς, ξεχάσατε να μας κλέψετε τον ουρανό, ο οποίος προσμένει την δικιά μας έφοδο. Πιστέψατε πως στέλνοντας ένοπλους εκαμίτες να μας σπάσουν το κεφάλι με τα κοντάκια τους και να μας πετάξουν διάσπαρτους στις φυλακές, ότι θα καταφέρνατε να μας αποσπάσετε ότι πιο πολύτιμο έχουμε, την πίστη στις ιδέες, στα ιδανικά, στον αγώνα. Με περίσσια αφέλεια νομίσατε πως τα γόνατά μας θα αγαπούσαν τα πατώματα των κελιών, των διαδρόμων, της απομόνωσης και των προαυλίων της κάθε φυλακής. Τώρα δύο χρόνια μετά σας παρουσιάζω τα αποτελέσματα. Δεν κρατάτε για λάβαρο την πολιτική και ηθική μου ήττα, παρά μόνο ένα χαρτομάνι που αδυνατεί να φυλακίσει την ψυχή μου.
Δεν είμαι εδώ για να γίνω αρεστός στα μάτια κανενός δικαστή και εισαγγελέα. Είμαι εδώ ως πολιτικό υποκείμενο που η συνείδησή μου με υποχρεώνει να καταθέσω την οπτική μου για την τάξη πραγμάτων. Γι' αυτό το λόγο κιόλας στέκομαι ασυνθηκολόγητος.
Η βαρύνουσα σημασία σήμερα έγκυτε στην ακεραιότητά μας σαν αγωνιστές και λιγότερο στο αποτέλεσμα. Έγκυτε σ' αυτήν την τόλμη και υπερηφάνεια που καθημερινά δοκιμάζονται στα διαφόρου τύπου κάτεργα αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Είτε αυτά ονομάζονται φυλακές, χώροι εργασίας, συμβάσεις, νεκρές ιδεολογίες, ψευτοδιλήμματα.
Το ενδεχόμενο λοιπόν μιας ποινής επειδή δεν μαζεύω τη γλώσσα μου δεν στέκεται ικανό να με αποτρέψει από το να σταθώ περήφανα για την ποιότητά μου σαν άνθρωπος.
Δεν κάνω έκπτωση στη σκέψη και το λόγο μου και ας γνωρίζω ότι δικαστώ άτυπα με το νόμο 509 του '47.
Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν προπαγανδίζω τον κομμουνισμό αλλά την αναρχία.
Για κάποιους ανθρώπους ο αγώνας είναι σαν ένα πολύτιμο άνθος μόνο που για να το αποκτήσει κανείς θα πρέπει να περπατήσει και να ορθοποδήσει στο χείλος του γκρεμού. Όσοι περπάτησαν στο χείλος ή όσοι το προσέγγισαν, το κατεστημένο τους επιφυλάσσει μιας μοναδικής κλίμακας αντιμετώπιση. Όλοι όσοι μάχονται ή όσοι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν, γνωρίζουν ήδη ή στην πορεία θα διαπιστώσουν πως το κράτος τους εχθρούς του, τους κυνηγάει σαν λυσσασμένο σκυλί. Αυταπάτες σ' αυτό δεν χωράνε.
Δεν θα ήταν λάθος να παραδεχθεί κανείς πως σε περιόδους έξαρσης του ριζοσπαστικού-ανατρεπτικού αγώνα, η εξουσία απαντά μ' έναν συνδυασμό κατασυκοφάντησης και καταστολής όσων αντιστέκονται. Σε αυτό το νομοτελειακό πλαίσιο η φυλακή είναι και θα πρέπει να θεωρήται μια άκρως πιθανή περίπτωση.
Η τρέχουσα ελληνική εμπειρία το έχει επιβεβαιώσει με τον πιο καθοριστικό τρόπο άλλωστε. Το καθεστώς σήμερα, περισσότερο από ποτέ αποφασίζει να πατάξει τον εσωτερικό εχθρό. Δεκάδες φυλακίσεις αγωνιστών με ανύπαρκτα στοιχεία, δείγματα d.n.a., αποτυπώματα σε σπίτια ή φορητά αντικείμενα, ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων, αρκετοί σύντροφοι στην παρανομία (ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας), ο τρομονόμος όλο και αναβαθμίζεται προκειμένου να στοχοποιήσει τον καθένα, δημιουργούν ένα κλίμα προκειμένου να εξοντώσουν τους αγωνιστές και να εκφοβίσουν οποιονδήποτε μπορεί εν δυνάμει να βρεθεί απέναντι στους σκοπούς του καθεστώτος διασαλεύοντας έτσι την τάξη και την κοινωνική ειρήνη. Έτσι ο καθένας που επιτίθεται στο υπάρχον καλείται να αναλογιστεί για όλα όσα έχει να αντιμετωπίσει, αλλά και να πράξει κατά τη διάρκεια της πιθανής ομηρία του στα σύγχρονα μπουντρούμια της δημοκρατίας.
Ίσως κάποιοι όντως να πίστεψαν ή και να εξακολουθούν να πιστεύουν, πως πετώντας μας στα μπουντρούμια θα μας έκαναν να μετανοήσουμε επειδή θέλουμε μια κοινωνία διαφορετική. Έναν κόσμο χωρίς κράτη, εκμετάλλευση και βία. Ίσως να θεωρούν πως η σωφρονιστική πολιτική τους, που την στελεχώνει η πειθαρχική προέκταση που ονομάζεται ανθρωποφύλακας, είναι ικανή κλειδαμπαρώνοντάς μας στα πειθαρχεία να κάνει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να υποχωρήσει.
Οι φυλακές παρουσιάζονται σαν το θεσμό που καλείται να επανεντάξει και να σωφρονίσει το κοινωνικό, κατά το καθεστώς, καρκίνωμα που αποτελεί το εσωτερικό τους.
Οι πειθαρχικές και κατασταλτικές δομές των σύγχρονων κρεματορίων, επιδιώκουν να απομονώσουν το άτομο από την οποιαδήποτε κοινωνική ακολουθία. Απομόνωση ψυχική, πνευματική, σωματική, ψυχολογική. Είναι ο χώρος αυτός που συντηρεί και εξωτερικεύει το κακέκτυπο του ανθρώπινου είδους. Και οι επαναστάτες βρισκόμενοι εκεί κατοικούμε σ' ένα μαυσωλείο, σ' έναν κόσμο νεκρών από ιδανικά και αλλοτριωμένων υπαρξιακά. Αυτή είναι η νοσηρή μικρογραφία, των σύγχρονων ολοκληρωτικών σας καθεστώτων. Είναι η μικρογραφία αυτή που αντανακλά με σαφήνεια τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού στην υπέρτατη, συμπυκνωμένη μορφή του. Είναι αυτός ο μικρόκοσμος όπου η ανθρώπινη ύπαρξη, συνειδητοποιεί ευκολότερα την ποιότητα της πλειοψηφικής οπτικής της κοινωνίας στην οποία είναι ενταγμένη. Η ρουφιανιά, η ιδιοτέλεια, η μάστιγα των ναρκωτικών, οι συμβάσεις της μικροαστικής λογικής, η υποδούλωση, αλλά και η οικονομική, πνευματική και πολιτική εξαθλίωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ίδιο το πρόσωπο της κοινωνίας, όπου η αλλοτρίωση και η εκμετάλλευση χαράζοντας σαν ξυράφι τα μάγουλά της μας υπενθυμίζουν πως το ηθικό και αξιακό καρκίνωμα που κυοφορεί, πρέπει να καταστραφεί. Αυτή είναι η εικόνα που προωθεί η συστημική σας νόρμα και με τη σειρά της, την πραγματώνει η λεγόμενη σωφρονιστική πολιτική σας, που στοχεύει κατ' ουσία να αιχμαλωτίσει τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.
Οι φυλακές όμως δεν βρίσκονται μονάχα πίσω από ψηλά τείχη και νεκρές ζώνες. Είναι εγκατεστημένες στον θεσμό της οικογένειας, στην εκπαίδευση στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο στρατό, στα φανταχτερά μα πάντα ψεύτικα χαμόγελα που σου χαρίζουν οι γύρω σου. Οι φυλακές είναι εγκατεστημένες στην θρησκεία, την παραίτηση, την παθητική αποδοχή. Όλο αυτό το κοινωνικό σύμπλεγμα του πειθαρχικού μηχανισμού, αντιπροσωπεύει την κλεμμένη μας ζωή, την ανελευθερία την καταπίεση, την εκμετάλλευση που υφίσταται ο κάθε άνθρωπος.
Οι φυλακές δεν βρίσκονται μόνο σε μακρινές τοποθεσίες αλλά ζουν και υπάρχουν μέσα μας.
Εγώ λοιπόν, ένας παράνομος για το πολίτευμα, δικάζομαι σήμερα από τους κατ' εξοχήν νόμιμους-παράνομους και τους σύγχρονους δωσίλγους.
Ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ είναι απόρια της καθεστωτικής λογικής. Έτσι λοιπόν το πολιτικό φάσμα λογάται με μια αυτιστική προσέγγιση, η οποία ορίζει πως το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το ιδεατό σημείο συνάντησης ενός πολιτισμού και ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητηθεί. Το καθεστώς έχει την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κατέχει το μονοπώλιο της βίας στην κοινωνία των ανθρώπων. Όταν λοιπόν κάποιοι έρχονται να προσγειώσουν αυτήν την βεβαιότητα στο πεδίο της πραγματικότητας με την θεωρία και την πράξη της αμφισβήτησης, το κράτος προσπαθεί να τους καταστήλει και να τους αφομοιώσει.
Το ότι δεν έκρυψα τις ιδέες μου κάτω από το χαλάκι του εγκλεισμού, σίγουρα είναι κάτι που δεν σας αρέσει.
Αν και εν αρχήν με πέταξαν στη φυλακή λόγο πολιτικών πιέσεων και σκοπιμοτήτων, ήταν δεδομένο πως εν συνεχεία εάν τελούσα το ρόλο του καλού κρατούμενου και του συνεργάσιμου συλληφθέντα, οι πιθανότητες να ήμουν από νωρίς και πάλι στην κοινωνία θα ήταν εκ των πραγμάτων αρκετές. Δεν πετύχατε την πολιτική μου ήττα. Οι κατασταλτικές δομές σας γνωρίζουν διαρκώς την πανωλεθρία όταν επιχειρούν να αφομοιώσουν επαναστάτες.
Η θέση του επαναστάτη μέσα από τη φυλακή, πρέπει να θεωρείται ένα επιπλέον εφαλτήριο επίθεσης. Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, εξέδωσα έναν αριθμό πολιτικών επιστολών, παραβλέποντας το γεγονός ότι θα επιβάρυνα τη θέση μου, μιας και η ανυπαρξία στοιχείων εμπλοκής μου είναι ολοφάνερη και αδιαφόρησα για τις συνέπειες, γιατί είχα χρέος απέναντι στους συντρόφους και στον αγώνα να κρατήσω ψηλά το λάβαρο της ανυποχώρητης πολιτικής θέσης, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες. Θεώρησα και θεωρώ λοιπόν πως το μέσο διαφυγής μου από μια αιχμαλωσία που την χαρακτηρίζει η εκδικητικότητα και η ανυπαρξία αποδείξεων, δεν είναι η λογική της απόκρυψης των πολιτικών μου θέσεων προκειμένου να έχω ευνοϊκότερη μεταχείριση. Απεναντίας η θέση μου βρίσκεται δίπλα σε αυτούς που μοιραζόμαστε τις ίδιες έντονες ανησυχίες και προβληματισμούς, δίπλα σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα που ξέρει να τολμά.
Δεν θα επιτρέψω να με παρουσιάσουν σαν ένα θύμα της Δ.Α.Ε.Ε.Β. Και δεν το επιτρέπω διότι ένας επαναστάτης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι θύμα. Γιατί ένας αγωνιστής είναι πάντοτε ένας επίδοξος νικητής.
Εάν κάποιος σήμερα αναζητά για θύματα, ας στρέψει το βλέμμα του στο αλλοτριωμένο κοινωνικό σύμπλεγμα που είναι δέσμιο στην πλειοψηφία του των μικροαστικών συμβάσεων που παράγει το κατεστημένο, αλλά και σε όσους έχουν εξυψώσει την υποτέλεια και τον φόβο στον κώδικα της ηθικής τους. Θα μπορούσα να επικαλεστώ την αθωότητά μου και έτσι να δώσω μια κάλπικη υπόσταση στην κατεύθυνση της πολιτικής μου δήλωσης. Δεν θα ακροβατήσω σε τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα.
Η αθωότητα και η ενοχή, δεδομένης της ρευστότητας που τις χαρακτηρίζει σαν έννοιες όταν διχογνωμούν ανάμεσα σε δύο κόσμους, είναι κατεξοχήν μεταβλητές.
Σίγουρα λοιπόν δεν χωράνε αυταπάτες πως αυτή η ειδική αίθουσα είναι το δικαστικό εκτελεστικό απόσπασμα κατά των ελεύθερων ανθρώπων.
Τα καθεστωτικά και μικροαστικά κελεύσματα υπό μορφή ευαγγελίου φτάνουν στα αυτιά μας κατά χιλιάδες. Κοίτα τον εαυτό σου, υπεράσπισε τα λεφτά σου, αγάπα τον θεό σου, πέσε για την πατρίδα σου, δούλεψε, κατανάλωσε, ζήσε ως ακόμη ένας αριθμός και ψόφα.
Δεν αγωνίζομαι και δεν αγαπώ τίποτα από τα παραπάνω. Δεν συμπεριφέρομαι σαν αριθμός αλλά ως άθροισμα των επιλογών μου. Εδώ είναι η καίρια διαφορά μας.
Δεν βρίσκομαι σήμερα εδώ για να αποδείξω την “αθωότητά” μου, αλλά ο δικαστικός και αντιτρομοκρατικός μηχανισμός την “ενοχή” μου.
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πως το δημοκρατικό σας πολίτευμα δεν ωχριά μπροστά στο παρελθόν και το παρών των ολοκληρωτικών καθεστώτων ανά τον κόσμο. Όποιος δεν συμβιβάζεται και δεν αφομοιώνεται, καταστέλλεται και εξοντώνεται.
Για σας λοιπόν θα πρέπει να γίνω ένας ενεργός πολίτης, ο οποίος μέσω της ψήφου του θα επιλέγει τον εκάστοτε δυνάστη του. Ένας καλός χριστιανός που θα πληρώνει την πίστη του, με τα κέρματα του στο παγκάρι του θεού σας. Ένας Έλληνας περήφανος που θα καταταγεί και εν ανάγκη θα πέσει ηρωικά υπέρ πατρίδος προασπίζοντας έτσι τα οικονομικά και εθνικά σας συμφέροντα.
Επειδή λοιπόν δεν έχω δυνάστη στο σβέρκο μου, ούτε θεό και πατρίδα, επειδή δεν συμβάδισα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική ,δεν υποτάχθηκα και δεν λύγισα είμαι το τέλειο πρότυπο που εσείς ονομάζεται τρομοκράτη. Εάν αυτές οι αξίες και οι αρχές μου χρήζουν πάταξης, με περηφάνια δηλώνω “τρομοκράτης” παραβλέποντας το όποιο κόστος.
Εάν περιμένετε λοιπόν να προβώ σε δήλωση ειλικρινούς μεταμέλειας επειδή ζω με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να έχετε την υπομονή του Σίσυφου, γιατί εγώ δεν μετανιώνω για τις ιδέες μου.
Δεν θα επιτρέψω στην καθεστωτική προπαγάνδα και στον μιντιακό κανιβαλισμό να εξακολουθεί να μας κατατάσσει σαν εγκληματίες αποκλειστικής απασχόλησης. Δεν θα επιτρέψω σ' αυτούς που εγκληματούνε νόμιμα σε βάρος των πολλών να θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να μας δικάσουν, να μας κρίνουν και να μας ζητούν να λογοδοτήσουμε.
Εάν κάποιος μπορεί να μας δικάσει αυτή είναι μονάχα η μνήμη των συντρόφων σε περίπτωση που δεν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και αντάξιοι των προσδοκιών και απαιτήσεων του αγώνα. Εάν κάποιος μπορεί να μας κρίνει, αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Εμείς απ' τη μεριά μας εάν με θάρρος συνεχίσουμε να ζούμε ενάντια στην εποχή μας, η στιγμή της ολικής ανατροπής θα βρεθεί μπροστά μας.
Εάν κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν, αυτοί είναι οι ίδιοι που στελεχώνουν το μηχανισμό εξουσίας αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Οι επαναστάτες είναι οι μόνοι που δεν θα λογοδοτήσουν σήμερα.
Καταλήγοντας αντικρίζω με θάρρος και νηφαλιότητα τον εχθρό μου. Αντικρίζοντάς σας αναγνωρίζω τους δήμιους της ελευθερίας, τους διώκτες των αρνητών του καπιταλισμού και της εξουσίας, τους βασανιστές της αξιοπρέπειας και τους ιεροεξεταστές της επαναστατικής συνείδησης και της προοπτικής για μια μεταεπαναστατική ελεύθερη κοινωνία. Αντικρίζοντάς σας γίνομαι κατήγορος και σας κρίνω ένοχους για εσχάτη προδοσία σε βάρος όλων των ελεύθερων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Ζήτω η Επανάσταση. Ζήτω ο Ριζοσπαστικός - Ανατρεπτικός Αγώνας.
(*)Μετά την λήξη της πολιτικής δήλωσης, η πρόεδρος του δικαστηρίου απευθύνθηκε στον Π. Μασούρα ρωτώντας τον αν σκοπεύει να απαντήσει στις ερωτήσεις της έδρας, λαμβάνοντας την απάντηση πως: “Ξεκαθάρισα απ' την αρχή πως προβαίνω σε πολιτική δήλωση και δεν απολογούμαι οπότε εκ' των πραγμάτων δεν υπάρχει κανένα πεδίο διαλεκτικής ανάμεσά μας.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου