Τι περιμένετε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε
αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια,
τέτοια περιμένετε!
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ο όρος «κουκουλοφόροι» ιστορικά αφορούσε τους συνεργάτες των ναζί στην περίοδο της κατοχής. Αυτούς που κατέδιδαν στη gestapo τους αντάρτες της εθνικής Αντίστασης, συντοπίτες και συγχωριανούς τους. Φορούσαν κουκούλες για να κρύβουν τα πρόσωπά τους, από ντροπή και φόβο για την αποτρόπαια πράξη τους ενάντια στον αντιστεκόμενο λαό.
Ωστόσο, αυτοί υπήρξαν και οι νικητές. Οι δοσίλογοι, οι φασίστες, οι γερμανοτσολιάδες, οι συνεργάτες των ναζί και μετέπειτα των άγγλων και των αμερικάνων, ήταν οι νικητές της μεταπολεμικής ιστορίας του ελλαδικού χώρου. Αυτοί που έγραψαν ή παραχάραξαν την ιστορία, γιατί ως γνωστόν η ιστορία γράφεται από τους νικητές.
Ο σημερινός παραλληλισμός, και η απόδοση του όρου «κουκουλοφόροι» σε ανθρώπους που συγκρούονται στο δρόμο έμπρακτα με τους θεσμούς, τα σύμβολα της κυριαρχίας και τις δυνάμεις καταστολής, έχει ξεκάθαρες προθέσεις και σκοτεινούς συμβολισμούς -την αποπολιτικοποίηση της ίδιας της σύγκρουσης και την αναγωγή της σε κάτι σκοτεινό και αδιευκρίνιστο.
Όμως είτε για τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τον όρο, είτε για κομμάτια της αριστεράς που σκυλεύουν το συμβολισμό κουβαλώντας τον ιστορικά, είτε για κομμάτι της κοινωνίας που τρέφεται αμάσητα από τηλεψία, ο δρόμος είναι ο πιο πεισματάρης μάρτυρας. Και είναι αυτός που επιβεβαιώνει πως η σύγκρουση είναι αδιάσπαστο κομμάτι των απανταχού κινημάτων. Υπάρχει στην καθημερινότητά μας, κυοφορείται στις μέρες που έρχονται, διαπέρασε την ιστορία με τις λαμπρές εκλάμψεις της και βέβαια με τα σοβαρότατα και αδιαμφισβήτητα λάθη της.
Στις μέρες μας, ο μόνος τρόπος για να συγκρουστεί κάποιος στο δρόμο, είναι να καλύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο μόνος λόγος για να κρύψει κάποιος το πρόσωπό του είναι για να διαχυθεί στους δρόμους της έμπρακτης αντιπαράθεσης. Στην εποχή των media, των τηλεκανιβάλων, των μητροπόλεων big brother, της ζούγκλας του Μάκη, τα πρόσωπα μας και η φυσική μας παρουσία δεν δίδονται βορά.
Ο περίφημος άλλωστε «κουκουλονόμος» του Ν. Δένδια, δεν αποσκοπεί στην δίωξη της κουκούλας ως αξεσουάρ, αλλά στις πρακτικές που αναπτύσσονται εκ των πραγμάτων κάτω από αυτή.
Ας σταματήσει λοιπόν να αναπαράγει το ίδιο το κίνημα συστημικούς όρους και φαντάσματα του παρελθόντος. Οι συνεχείς αναφορές στους εξεγερμένους της Αργεντινής, με τα μάτια τους να λάμπουν κάτω από τα καλυμμένα πρόσωπά τους, είναι τρανό παράδειγμα της υποκρισίας τους. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ με τα πρόσωπα μας, σε παρεμβάσεις, συνελεύσεις , στέκια και ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους ενάντια σε ένα σύστημα που δεν αποκάλυψε τώρα τον απάνθρωπο χαρακτήρα του. Είναι έτσι και αλλιώς, εξ αρχής θεμελιωμένο πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην αφαίμαξη των ζωών μας, στη λεηλασία της φύσης, και προφανώς οι κοινωνικοί αγώνες δεν ξεκίνησαν χτες. Είχαμε και έχουμε θέση μέσα σε αυτούς.
Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές Κουμής και Κανελοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκος Τεμπονέρας, ο Carlo Giuliani, o Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο κατάλογος είναι μακρύς… έχουν ποτίσει με το αίμα τους το δέντρο αυτών των αγώνων.
Να πέσουν οι μάσκες
Το κοινωνικό πείραμα που λαμβάνει χώρα γύρω από την πλατεία συντάγματος και τη λαϊκή συνέλευση, το παρακολουθούμε και το προσεγγίζουμε με θετική ματιά. Έχει καταφέρει να αφήσει ήδη παρακαταθήκη και να λύσει τα αδιέξοδα του παρελθόντος όσον αφορά κυρίως στη μαζικότητα, στην επιμονή και στη διάρκειά του.
Οι μόνοι που δεν έχουν θέση μέσα στα κινήματα είναι οι φασίστες. Οι απόγονοι των προαναφερόμενων δοσίλογων κουκουλοφόρων. Αυτοί που στις μέρες μας περιφέρουν λόγο και πράξη τη μισαλλοδοξία τους στις γειτονίες της Αθήνας, μαχαιρώνοντας μετανάστες και αλλόδοξους, επιτιθέμενοι σε στέκια ελευθεριακά, κηρύττοντας το μίσος.
Στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας συντάγματος αυτό εκφράστηκε, και αποφασίστηκε ρητά από την πρώτη μέρα κιόλας, προς τιμήν της. Οι φήμες όμως ότι στο πάνω μέρος της, αναπτύσσονταν μεθοδικά φασιστικοί θύλακες αγνοήθηκαν από όλους μας.
Στις 15 Ιούνη στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Συγκαλυμμένες παρέες φασιστών, διασκορπισμένες μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων, επιτέθηκαν, ωθώντας και άλλα άτομα, ενάντια σε διαδηλωτές την ώρα που αυτοί συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής μπροστά στη βουλή. Η ενέργεια αυτή των διαδηλωτών μπορεί ενδεχομένως από κάποιους να θεωρηθεί άκαιρη και άστοχη αλλά σε καμιά περίπτωση εχθρική και προβοκατόρικη προς το υπόλοιπο σώμα της διαδήλωσης.
Το γεγονός της επίθεσης με την ψευδεπίγραφη ιαχή «ασφαλίτες-ασφαλίτες» είχε ως αποτέλεσμα τη σύγκρουση διαδηλωτών συντρόφων με φασίστες και “ειρηνόφιλους” οπαδούς τους, -όπως ο Κεφαλοκυνηγός, ο Λακεδαίμων, ο Αρκάδας- που φυσικά πήραν την απάντηση που τους αξίζει. Η επανάληψη του ίδιου σκηνικού την Τρίτη 21/6 κατά τον αποκλεισμό της βουλής και ο χειρισμός των τηλεκανίβαλων που έσπευσαν να το βαφτίσουν με περισσή χαρά «επίθεση αγανακτισμένων σε προβοκάτορες» μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε και να καλέσουμε τον κόσμο να τοποθετηθεί.
Ακόμα και αν εμείς δεν θεωρούμε όλους τους πολίτες που κραδαίνουν την ελληνική σημαία μπροστά στη βουλή, φασίστες, παρόλα αυτά η ελληνική σημαία και κάθε εθνική σημαία ομογενοποιεί τα συμφέροντα καταπιεστών και καταπιεσμένων (αφεντικά και δούλοι ίσοι γίναμε ούλοι). Είναι το σύμβολο που φέρουν οι αστυνομικές δυνάμεις και ο στρατός, οι κατασταλτικές δυνάμεις δηλαδή, που θα βρούμε απέναντί μας σε στιγμές εξέγερσης. Είναι το σύμβολο, που χρησιμοποιούν οι νεοναζί και οι φασίστες για να αποκρύψουν τις δολοφονικές πολιτικές τους πρακτικές.
Οι μέρες που έρχονται κρύβουν ενδεχομένως πολλά απρόβλεπτα ή και πρωτόγνωρα γεγονότα. Η πόλωση μπορεί και να είναι οριστική και να μην υπάρχει χώρος για ουδετερότητα. Η θέση ή η μη θέση του καθενός που συμμετέχει τον χαρακτηρίζει και είναι υπεύθυνος για αυτή.
Εμείς, ξεκαθαρίζουμε πως η παρουσία μας στους δρόμους της σύγκρουσης είναι η ζωντανή μας ιστορία και δεν σκοπεύουμε να τη χαρίσουμε σε κανέναν. Οι φασίστες δεν θα σταθούν δίπλα μας, θα περάσουμε από πάνω τους. Εντέλει, αυτοί είναι που επιζητούν μέσα στα βρώμικα μυαλά τους την καθαρότητα του έθνους, της φυλής, το διαχωρισμό των χρωμάτων.
Εμείς, προσδοκούμε και αναζητάμε τη συνεύρεση με τους εξεγερμένους εργαζόμενους, ανέργους, νέους, συνταξιούχους, μετανάστες και όλους όσους θα ενώσουν την οργή τους, μετατρέποντάς την σε ορμητικό ποτάμι που θα πνίξει στο διάβα του το γερασμένο και χρεωκοπημένο σύστημα.
Γιατί όπως είπε και κάποιος άλλος:
«Δεν είναι βίαια τα ορμητικά νερά ενός ποταμού,
αλλά οι όχθες που τον περιορίζουν.»
Αθήνα, Ιούνης 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου