Από το πρόσφατο παρελθόν μέχρι σήμερα, τα τελευταία χρόνια, γινόμαστε όχι απλά μάρτυρες αλλά και επηρεαζόμαστε άμεσα από μια συνθήκη που επιχειρεί διαρκώς να επιβάλλει το σύγχρονο κρατικό οικοδόμημα διαμέσω μηχανισμών και θεσμών του, διαμέσω μπάτσων και δικαιοσύνης. Μια συνθήκη που θέτει στο στόχαστρο της κρατικής μηχανής κάθε τι επίφοβο για την ομαλότητα της ενδοσυστημικής ζωής, με τις επιχειρήσεις σκούπα εναντίον μεταναστών, τοξικομανών και διάφορων μικροπαραβατικών να είναι καθημερινό δεδομένο, με τις φωτογραφίες χουλιγκάνων που συγκρούονται στα γήπεδα να κοσμούν πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, αλλά και με την επιθετική-προληπτική καταστολή εναντίον κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Ταυτόχρονα όμως στοχεύει και στην εξόντωση φυλακισμένων αγωνιστών, αναρχικών, επαναστατών και στην αποδυνάμωση του ευρύτερου επαναστατικού στρατοπέδου (είτε άμεσα, υλικά, είτε εμφυσώντας δόσεις φόβου σε υποκείμενα που ριζοσπαστικοποιούνται ) και βρίσκει αντίκρισμα στην επιβολή εξοντωτικών ποινών σε συντρόφους (όπως στη δίκη για την υπόθεση Χαλανδρίου),στην πεισματική άρνηση των δικαστικών αρχών στις αιτήσεις αποφυλάκισης της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου, στις πολλαπλές νέες διώξεις που αντιμετωπίζουν ήδη προφυλακισμένοι είτε καταδικασμένοι αναρχικοί (οι οποίες βασίζονται ακόμη και στο ελάχιστο στοιχείο), αλλά και στις διογκωμένες κατηγορίες και φυλακίσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι όλο και περισσότεροι σύντροφοι, οι οποίοι συλλαμβάνονται ακόμα και σε πορείες ή διατηρούν απλώς σχέσεις συντροφικές, φιλικές, συγγενικές με άλλους συντρόφους, κατηγορούμενους για την επαναστατική τους δράση.
Βέβαια, η επιβολή αυτής της συνθήκης, που τώρα έρχεται να συνεχίσει την επέλαση της με τις κλήσεις για ανάκριση για νέες υποθέσεις που επιδόθηκαν στα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς αλλά και στους αναρχικούς Κ.Σακκά, Α. Μητρούσια, Γ. Καραγιαννίδη, Σ. Αντωνίου, Π. Μασούρα, Κ. Καρακατσάνη και με τις νέες προφυλακίσεις κάποιων από αυτούς, δεν ήρθε από το πουθενά. Είναι η φυσική εξέλιξη της διαρκούς προσπάθειας της κυριαρχίας να θρυμματίσει την πιο βαριά πέτρα που χρόνια τώρα πάνω στο στήθος της, την αναγκάζει να ασθμαίνει. Αυτή η προσπάθεια, από πλευράς κράτους, εφορμεί με το πρόσωπο της καταστολής που αφού πρώτα στοχεύει στην επαναστατική και αντικυριαρχική δράση, οδηγώντας αγωνιστές, επαναστάτες, αναρχικούς ενώπιων της δικαιοσύνης και μέσα στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, θεωρεί ότι με την στρατηγική εξόντωσης των φυλακισμένων συνειδητών εχθρών του θα ξεμπερδέψει μια και καλή από αυτούς.
Γελιέται όμως. Ήδη οι έγκλειστοι αναρχικοί επιβεβαιώνουν τους μεγαλύτερους φόβους των κυρίαρχων. Η δράση δεν σταματά πίσω απ τα κάγκελα, απλώς αλλάζει μορφή και μέσα πραγμάτωσης: πλάι σε τόσους άλλους αξιοπρεπείς φυλακισμένους, χτίζοντας κοινότητες αυτομόρφωσης και ζυμώσεων, συμμετέχοντας σε αγώνες και πυροδοτώντας διαρκώς νέες, όλο και περισσότερες εστίες άρνησης ,εκεί που, κατά το δοκούν των κρατικών σχεδιασμών, το άτομο θα παθητικοποιούταν και ίσως αποκοβόταν ακόμη και από την ίδια του τη συνείδηση.
Και οι εστίες μετατρέπονται σε λαίλαπα μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ συντρόφων εντός κι εκτός των τειχών και ισχυροποιούνται διαρκώς. Λαίλαπα που θα κατακάψει κάθε κίνηση ενάντια έστω και σε έναν από εμάς.
Η αλληλεγγύη ως απαραίτητη προϋπόθεση για την όξυνση του αναρχικού αγώνα.
Πέρα από τις διαφορετικές αντιλήψεις και επιλογές που μπορεί να έχει αναπτύξει ο καθένας και η καθεμία που αγωνίζεται για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, είναι σημαντικό -τόσο για τους «μέσα» όσο και τους «έξω»- να (ξανα)βρεθούμε μαζί, σε κοινούς αγώνες. Η δυναμική που εκφράζει ένας αγώνας αυξάνεται γεωμετρικά, ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα των ανθρώπων που τον συνθέτουν και την κριτική συνύπαρξη διαφορετικών υποκειμένων που συμπορεύονται αλληλέγγυα, υπεύθυνα και με αλληλοσεβασμό πάνω στην υλοποίηση ενός κοινού σκοπού. Ο αναρχικός αγώνας λοιπόν (όποια αιχμή και αν θέσει ως προτεραιότητα), καθώς εκδηλώνεται αδιαμεσολάβητα και ανταγωνιστικά με την καπιταλιστική μηχανή, ΟΦΕΙΛΕΙ σε έναν χρόνο:
τόσο το να διαχωρίσει και να πολώσει το κοινωνικό σώμα σε αξιακά εμπόλεμες μεταξύ τους κοινότητες…
όσο το να ενώσει τις κατακερματισμένες/ καταπιεσμένες δυνάμεις της άρνησης πάνω σε ένα κοινό απελευθερωτικό πρόταγμα…
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως ήρθε η ώρα-και πριν βρεθούμε παθητικοί θεατές μπροστά στη σφοδρότητα ενός πολέμου που οι ίδιοι έχουμε οραματιστεί και συμβάλλει στην όξυνση του- για να επεκταθεί και να ριζώσει η αντίληψη πως τα δακρυγόνα στους δρόμους πνίγουν τους πολιτικούς κρατούμενους, πως οι ποινές στους φυλακισμένους αναρχικούς αφορούν και προορίζονται για το σύνολο της επαναστατικής κοινότητας. Πως το βασανιστήριο του εγκλεισμού που επιβάλλεται σε χιλιάδες ανθρώπους, φυλακίζει κάθε απόπειρα απόδρασης από την μεγάλη φυλακή της κοινωνίας. Πως τα πογκρόμ που σήμερα γίνονται σε πρεζάκια, μετανάστες και χουλιγκάνους, αύριο μπορεί να γίνονται σε ομοφυλόφιλους, άστεγους και νεολαίους.
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως ήρθε η ώρα να διαλύσουμε κάθε ισχύουσα κοινωνική ταυτότητα, ρόλο, σχέση και χαοτικά να συνδιαμορφώσουμε κοινότητες αγώνα και αντικρατικής δράσης. Είναι σίγουρο πως το πιο ωμό προσωπείο της κατασταλτικής επέλασης, ότι και αν ισχυρίζονται οι καταστολολάγνοι, δεν έχει ακόμα φανερωθεί. Αλλά είναι ακόμα πιο σίγουρος το ποιός είναι ο τρόπος για να το σταματήσουμε.
Και είναι στο χέρι μας με πείσμα και συνέπεια, με υπευθυνότητα και αλληλεγγύη, με αφοσίωση και με λύσσα, με λύσσα και πάλι με λύσσα, ατομικά και συλλογικά, να μην χαρίσουμε ούτε σπιθαμή των ζωτικών μας χώρων στους κοινούς μας δήμιους, να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την αναρχική επανάσταση, να στείλουμε κράτος και καπιταλισμό στα σκουπίδια της ιστορίας.
Προχωράμε, σε πρώτη φάση, σε αποχή συσσιτίου για να δηλώσουμε ότι:
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αναρχικούς απεργούς πείνας Κ. Σακκά, Α. Μητρούσια, Γ. Καραγιαννίδη που πραγματοποιούν απεργία πείνας για την παύση των νέων διώξεων αλλά και για την άμεση απελευθέρωση της αναρχικής κρατούμενης Σ. Αντωνίου.
Στεκόμαστε δίπλα στα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά και σε όσους κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη.
ΥΓ. Και ενώ είχαμε ήδη ξεκινήσει αποχή συσσιτίου και το κείμενο αυτό ήταν έτοιμο να δημοσιευθεί, μάθαμε ότι τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γεράσιμος Τσάκαλος και Παναγιώτης Αργυρού θα ξεκινήσουν από αύριο απεργία πείνας, για να γίνει δεκτή η οριστική μεταγωγή τους στον Κορυδαλλό. Απέναντι στην εκδικητική μανία του υπουργείου δικαιοσύνης και των οργάνων του που έχουν γεμίσει με πειθαρχικά ή έχουν βασανίσει εκατοντάδες κρατούμενους ανάμεσα σ’ αυτούς και αναρχικούς, κανένας αγωνιστής δεν είναι μόνος του.
Βέβαια, η επιβολή αυτής της συνθήκης, που τώρα έρχεται να συνεχίσει την επέλαση της με τις κλήσεις για ανάκριση για νέες υποθέσεις που επιδόθηκαν στα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς αλλά και στους αναρχικούς Κ.Σακκά, Α. Μητρούσια, Γ. Καραγιαννίδη, Σ. Αντωνίου, Π. Μασούρα, Κ. Καρακατσάνη και με τις νέες προφυλακίσεις κάποιων από αυτούς, δεν ήρθε από το πουθενά. Είναι η φυσική εξέλιξη της διαρκούς προσπάθειας της κυριαρχίας να θρυμματίσει την πιο βαριά πέτρα που χρόνια τώρα πάνω στο στήθος της, την αναγκάζει να ασθμαίνει. Αυτή η προσπάθεια, από πλευράς κράτους, εφορμεί με το πρόσωπο της καταστολής που αφού πρώτα στοχεύει στην επαναστατική και αντικυριαρχική δράση, οδηγώντας αγωνιστές, επαναστάτες, αναρχικούς ενώπιων της δικαιοσύνης και μέσα στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, θεωρεί ότι με την στρατηγική εξόντωσης των φυλακισμένων συνειδητών εχθρών του θα ξεμπερδέψει μια και καλή από αυτούς.
Γελιέται όμως. Ήδη οι έγκλειστοι αναρχικοί επιβεβαιώνουν τους μεγαλύτερους φόβους των κυρίαρχων. Η δράση δεν σταματά πίσω απ τα κάγκελα, απλώς αλλάζει μορφή και μέσα πραγμάτωσης: πλάι σε τόσους άλλους αξιοπρεπείς φυλακισμένους, χτίζοντας κοινότητες αυτομόρφωσης και ζυμώσεων, συμμετέχοντας σε αγώνες και πυροδοτώντας διαρκώς νέες, όλο και περισσότερες εστίες άρνησης ,εκεί που, κατά το δοκούν των κρατικών σχεδιασμών, το άτομο θα παθητικοποιούταν και ίσως αποκοβόταν ακόμη και από την ίδια του τη συνείδηση.
Και οι εστίες μετατρέπονται σε λαίλαπα μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ συντρόφων εντός κι εκτός των τειχών και ισχυροποιούνται διαρκώς. Λαίλαπα που θα κατακάψει κάθε κίνηση ενάντια έστω και σε έναν από εμάς.
Η αλληλεγγύη ως απαραίτητη προϋπόθεση για την όξυνση του αναρχικού αγώνα.
Πέρα από τις διαφορετικές αντιλήψεις και επιλογές που μπορεί να έχει αναπτύξει ο καθένας και η καθεμία που αγωνίζεται για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, είναι σημαντικό -τόσο για τους «μέσα» όσο και τους «έξω»- να (ξανα)βρεθούμε μαζί, σε κοινούς αγώνες. Η δυναμική που εκφράζει ένας αγώνας αυξάνεται γεωμετρικά, ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα των ανθρώπων που τον συνθέτουν και την κριτική συνύπαρξη διαφορετικών υποκειμένων που συμπορεύονται αλληλέγγυα, υπεύθυνα και με αλληλοσεβασμό πάνω στην υλοποίηση ενός κοινού σκοπού. Ο αναρχικός αγώνας λοιπόν (όποια αιχμή και αν θέσει ως προτεραιότητα), καθώς εκδηλώνεται αδιαμεσολάβητα και ανταγωνιστικά με την καπιταλιστική μηχανή, ΟΦΕΙΛΕΙ σε έναν χρόνο:
τόσο το να διαχωρίσει και να πολώσει το κοινωνικό σώμα σε αξιακά εμπόλεμες μεταξύ τους κοινότητες…
όσο το να ενώσει τις κατακερματισμένες/ καταπιεσμένες δυνάμεις της άρνησης πάνω σε ένα κοινό απελευθερωτικό πρόταγμα…
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως ήρθε η ώρα-και πριν βρεθούμε παθητικοί θεατές μπροστά στη σφοδρότητα ενός πολέμου που οι ίδιοι έχουμε οραματιστεί και συμβάλλει στην όξυνση του- για να επεκταθεί και να ριζώσει η αντίληψη πως τα δακρυγόνα στους δρόμους πνίγουν τους πολιτικούς κρατούμενους, πως οι ποινές στους φυλακισμένους αναρχικούς αφορούν και προορίζονται για το σύνολο της επαναστατικής κοινότητας. Πως το βασανιστήριο του εγκλεισμού που επιβάλλεται σε χιλιάδες ανθρώπους, φυλακίζει κάθε απόπειρα απόδρασης από την μεγάλη φυλακή της κοινωνίας. Πως τα πογκρόμ που σήμερα γίνονται σε πρεζάκια, μετανάστες και χουλιγκάνους, αύριο μπορεί να γίνονται σε ομοφυλόφιλους, άστεγους και νεολαίους.
Πιστεύουμε εν ολίγοις πως ήρθε η ώρα να διαλύσουμε κάθε ισχύουσα κοινωνική ταυτότητα, ρόλο, σχέση και χαοτικά να συνδιαμορφώσουμε κοινότητες αγώνα και αντικρατικής δράσης. Είναι σίγουρο πως το πιο ωμό προσωπείο της κατασταλτικής επέλασης, ότι και αν ισχυρίζονται οι καταστολολάγνοι, δεν έχει ακόμα φανερωθεί. Αλλά είναι ακόμα πιο σίγουρος το ποιός είναι ο τρόπος για να το σταματήσουμε.
Και είναι στο χέρι μας με πείσμα και συνέπεια, με υπευθυνότητα και αλληλεγγύη, με αφοσίωση και με λύσσα, με λύσσα και πάλι με λύσσα, ατομικά και συλλογικά, να μην χαρίσουμε ούτε σπιθαμή των ζωτικών μας χώρων στους κοινούς μας δήμιους, να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την αναρχική επανάσταση, να στείλουμε κράτος και καπιταλισμό στα σκουπίδια της ιστορίας.
Προχωράμε, σε πρώτη φάση, σε αποχή συσσιτίου για να δηλώσουμε ότι:
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αναρχικούς απεργούς πείνας Κ. Σακκά, Α. Μητρούσια, Γ. Καραγιαννίδη που πραγματοποιούν απεργία πείνας για την παύση των νέων διώξεων αλλά και για την άμεση απελευθέρωση της αναρχικής κρατούμενης Σ. Αντωνίου.
Στεκόμαστε δίπλα στα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά και σε όσους κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΤΖΙΦΚΑΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Φυλακές Διαβατών
ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Φυλακές Αυλώνα
ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗΣ ΜΠΑΜΠΗΣ
ΔΗΜΤΣΙΑΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Φυλακές Κορυδαλλού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου