Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Kείμενο Ράμι Συριανού για την έναρξη της απεργίας πείνας

-Στις 26 Μάρτη μετάγομαι από τη φυλακή της Νιγρίτας στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, εν όψει της εκδίκασης για την απαλλοτρίωση του πλειστηριασμού του ΟΔΔΥ.
Έπειτα από αναβολή του δικαστηρίου μετάγομαι αυθημερόν πίσω στη φυλακή Νιγρίτας όπου υποβάλλομαι σε έρευνα κατά τη διάρκεια της οποίας αρνούμαι για ακόμη μία φορά να συναινέσω στην αφαίρεση του εσωρούχου (τη γνωστή διαδικασία "σκύψε-βήξε"). Με μεταφέρουν στα "κελιά νεοεισερχομένων" και την επόμενη μέρα περνάω από εισαγγελέα, όπου μου επιβάλλεται επίσημα ποινή πειθαρχικής μεταγωγής για "απείθεια", και ανεπίσημα η επ΄ αόριστον απομόνωση στο συγκεκριμένο κελί έως ότου συναινέσω στη συγκεκριμένη έρευνα ή ενεργοποιηθεί η πειθαρχική μεταγωγή.

-Έκτοτε παραμένω σε αυτό το ειδικό καθεστώς κράτησης, εν αναμονή της μεταγωγής μου.

-Από την ίδια την αναλογία μεταξύ της αρχικής άρνησης και της συνεπακόλουθης ποινής, γίνεται ξεκάθαρο πως το όλο ζήτημα ελάχιστα σχετίζεται με την ίδια την έρευνα και τις όποιες ρεαλιστικές επιπτώσεις μπορεί να έχει η άρνησή της στη λειτουργία της φυλακής. Άλλωστε οι δηλώσεις της υπηρεσίας περί φόβου του να μην γίνει διαδεδομένη πρακτική η συγκεκριμένη άρνηση, όπως επίσης και οι απειλές κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των κρατουμένων προ τετραμήνου, οι οποίες έκλειναν το μάτι προεξοφλώντας την επιβολή της πειθαρχικής μεταγωγής μου στις 26 Μάρτη, έχουν να πουν πολλά περισσότερα, για την ουσία αυτής της δίμηνης απομόνωσης, απ' ότι όλες οι ρητορεύσεις περί ασφάλειας της φυλακής από τα στόματα της διεύθυνσης.

-Το περιβάλλον εντός των τειχών αποτελεί πρωτίστως έναν ολοκληρωτικό μηχανισμό εξουσιαστικής αναπαραγωγής. Αποτελώντας το εκτραχυμένο είδωλο του ευρύτερου κοινωνικού καθεστώτος, η φυλακή κατέχει το ρόλο του εργαστηρίου στο οποίο η μοριοποίηση της υπακοής στην εξουσία συμβαίνει με τον πιο απόλυτο τρόπο. Στο περιβάλλον εντός των τειχών δεν υπάρχουν τυχαιότητες.
Από την ίδια τη χωροταξία, ως τη διαδικασία των "ευεργετημάτων" και των πειθαρχικών, κάθε πτυχή της λειτουργίας του συστήματος του σωφρονισμού, είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε οι
κρατούμενοι να εσωτερικεύουν την ιδέα της συνεχούς επιτήρησης, της δουλικότητας, της ρουφιανιάς και της άνευ όρων υπακοής στις εντολές.
Σε αυτήν την συνθήκη όπου κάθε έκφανση της ύπαρξης σου επιχειρείται να υφαρπαχτεί από τον έλεγχό σου, που τα κάγκελα προσπαθούν να εισχωρήσουν μέσα σου, έως ότου και τα όνειρά σου να είναι φυλακισμένα πίσω τους, αυτό που παραμένει απαραβίαστα υπό τον δικό σου έλεγχο, είναι η επιλογή των αρνήσεων. Αρνήσεων πάντα μερικών, πάντα λίγων, ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες συμβάσεις που κάνεις καθημερινά. Δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι παρέμεινε  πραγματικά ανυπότακτος εντός των τειχών.

-Μιλώντας συγκεκριμένα για τη διαδικασία της έρευνας, σίγουρα πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν. Με το ξεγύμνωμα, το σκύψιμο και το βήξιμο, επιχειρείται να αποσαφηνιστεί, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η θέση του κρατούμενου στην ιεραρχία της φυλακής και ταυτόχρονα η διαδικασία αυτή να αναχθεί ως μια κομβική πράξη στη μεταμόρφωσή του, από πρόσωπο με αξιοπρέπεια, σε αντικείμενο-υποχείριο.

-Η έμπρακτη εναντίωση στη συγκεκριμένη διαδικασία, αποτελεί μια ελάχιστη άρνηση αυτής ακριβώς της επιβαλλόμενης θέσης. Αναμφίβολα η ανυπακοή αυτή, δεν αποτελεί την επιτομή όλων των αρνήσεων. Ούτε και το λεπτό όριο που χωρίζει την αξιοπρέπεια από την αναξιοπρέπεια. Αποτελεί όμως τη χάραξη ενός ορίου το οποίο θα στέκει σαν υπενθύμιση τόσο στον εαυτό μου όσο και σε κάθε ένστολο, πως είμαι ακόμη ζωντανός, πως δεν πειθαρχώ, πως η φυλακή δεν έχει εισχωρήσει μέσα μου.

-Οι δυο αυτοί μήνες απομόνωσης αποτελούν το κόστος αυτής ακριβώς της μη-πειθάρχησης. Έχοντας εξαρχής απορρίψει το ενδεχόμενο να υποκύψω στον εκβιασμό της συναίνεσης στην έρευνα ώστε να λήξει αυτό το καθεστώς, αποφάσισα να διεκδικήσω τη λήξη του δυναμικά, χρησιμοποιώντας τους μόνους διαθέσιμους τρόπους που διαθέτω. Έτσι στις 8/5 ξεκίνησα αποχή συσσιτίου απαιτώντας την άμεση λήξη αυτού του καθεστώτος και την άμεση μεταγωγή μου. Μια εβδομάδα μετά αντιλαμβανόμενος την αναποτελεσματικότητα της συμβολικής αυτής κίνησης από μεριάς μου, αποφάσισα να προβώ στο ύστατο μέσο που διαθέτει κάποιος σ’ αυτή τη συνθήκη και να ξεκινήσω από τις 15/5 απεργία πείνας απαιτώντας την ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων.

Θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς σε όσους εντός και εκτός των τειχών ράγισαν με λόγο και με πράξεις τα τείχη της απομόνωσης...

Ράμι Συριανός,  15/5
φυλακές νιγρίτας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου